พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 340

ก่อนหน้านี้ ในวันนี้ อี้ จิ่นหลี จะไม่ออกจาก คฤหาสน์ อี้ แม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนก็ตาม ถึงแม้ว่าจะมีงานใหญ่ เขาจะใช้เวลากลางคืนกับรูปจารึกพ่อของเขา และบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าจะไม่ไม่ทำผิดแบบพ่อของเขา

สิ่งนี้ดำเนินต่อไปปีแล้วปีเล่า

อย่างไรก็ตาม คืนนี้นั่นแตกต่างออกไป!

...

อี้ จิ่นหลี เป็นคนไปพาหลิง อี้หราน ออกจากโรงพยาบาล

รถคันสีดำจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล หลังจากขึ้นรถแล้ว หลิง อี้หราน ยังรู้สึกราวกับว่ายังอยู่ในความฝัน

เธอคิดว่าคืนนี้จะเป็นฝันร้ายของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะปรากฎตัวขึ้นมา

“พี่กลัวไหม?” เขาถามในขณะที่เขาเตะที่ตัวเธอซึ้งตอนนี้เธอยังคงสั่นอยู่

หลิง อี้หราน กัดริมฝีปากล่างแล้วพยักหน้า ใช่แล้ว เธอจะไม่กลัวได้อย่างไร? ราวกับว่าชะตากรรมของเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของคนอื่นอย่างสมบูรณ์และเธอก็ไร้กำลังที่จะต่อสู้ใด ๆ

ราวกับว่าคำพูดของคนอื่นสามารถเป็นตัวกำหนดชีวิตและความเป็นความตายของเธอได้

“มันเป็นความผิดของผมเอง” อี้ จิ่นหลี กล่าว “ผมไม่คิดว่า ปู่จะแตะต้องพี่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะใจร้อนกว่าที่ผมคิดและจะเลือกวันนี้ด้วยซ้ำ”

เธอตกใจเล็กน้อย “วันนี้มีอะไรพิเศษงั้นเหรอ?”

อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเธอถามคำถามนี้ เขาเม้มปากบาง ๆ ของเขาและแววตาที่สวยงามของเขาก็จ้องมองไปที่เธอราวกับว่าเขากำลังจะกลืนกินเธอ

บรรยากาศในรถก็หดหู่ลงทันที

ในตอนกลางคืนเธอก็นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เพราะเนื่องด้วย เขายังไม่นอน

การที่ อี้ จิ่นหลี เดินไปที่บันไดมันวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เขาไปไหน...? เขาจะไม่กลับมาที่ของเขาเหรอ? เธอรู้สึกว่าคืนนี้เขาแตกต่างจากปกติเล็กน้อย

เธอลุกขึ้นมานั่งมองที่ประตูระหว่างห้องของพวกเขาอย่างลังเล

เธอเพียงแค่ผลักเปิดประตูไปเธอก็จะรู้ว่าเขากลับมาที่ห้องของเขาหรือเปล่า? แต่ว่า...

หยุดที่จะอยากรู้! ความอยากรู้อยากเห็นจนเกินเหตุอาจจะนำอัตรายมาสู่ตัวเองได้! ไม่ควรมีความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของผู้ชายอย่าง อี้ จิ่นหลี

เธอพูดคำนี้อยู่ในใจกับตัวเอง แต่เธอไม่อาจจห้ามมือที่จะผลักประตูได้

มันมืดและเธอมองไปรอบ ๆ ห้อง ด้วยแสงสว่างจากห้องของเธอ แน่นนอนว่าไม่มีใครอยู่ในนี้