พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 343

“ถ้าเกิดคุณไม่กินยาแล้วอาการปวดแย่ลงล่ะ?” หลิง อี้หราน ถาม ทันใดนั้น ราวกับว่าเธอนึกถึงอะไรบางอย่างออก หลิง อี้หราน ดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและเปิดดูร้านขายยาออนไลน์

แม้ว่าร้านขายยาจะอยู่ไกลเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร เพียงแค่เธอจ่ายค่าบริการเพียงพอ นอกจากนี้ยาจะมาถึงภาบในยี่สิบนาที แบบนี้เร็วกว่ารอให้คนรักษาความปลอดภัยไปซื้อยาเสียอีก

หลิง อี้หราน ครุ่นคิดสักครู่และตัดสินใจสั่งซื้อผ่านโทรศัพท์ของเธอ เธอสั่งยาตัวเดียวกับเคยที่ซื้อให้อี้ จิ่นหลี ครั้งที่แล้ว หลังจากสั่งซื้อเรียบร้อยแล้ว ดวงตาของเธอก็สบเข้ากับดวงของเขาอีกครั้ง

เขาขดตัวเป็นลูกบอล ริมฝีปากของเขาเม้มเข้าหากันราวกับจะปิดเสียงพึมพำที่กำลังจะระเบิดออกมาจากปากของเขา แต่มันทำให้ลมหายใจของเขาเบาลงเล็กน้อย

ตอนนี้ตาของเขาปิดสนิท ขนตายาวของเขาทำให้เกิดเงาใต้ดวงตาของเขา

ชายผู้ปกครองเมือง เฉิน ตอนนี้กลับดูเหมือนเด็กที่อ่อนแอและทำอะไรไม่ถูก ราวกับว่าเขาต้องหยุดความเจ็บปวดด้วยตัวเอง

หลิง อี้หราน รู้สึกเจ็บปวดในใจของเธอ เขาเป็นคนสุดท้ายที่เธอควรสงสาร แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมความเจ็บปวดในใจได้

เธอมองไปรอบ ๆ ห้องนั้นดูเหมือนห้องโถงไว้ทุกข์ เพียงแค่ไม่มีศพและโลงศพ

บนโต๊ะทำงานข้างหน้ามีรูปถ่ายเดียวกับที่แขวนอยู่บนผนังห้องโถง ด้านหน้าของรูปถ่ายคือศาลเล็ก ๆ สำหรับไว้ทุกข์ ซึ่งเขียนข้อความไว้ว่า ‘ด้วยรักและอาลัย อี้ เชี่ยนเชวี่ย’

อี้ จิ่นหลี เรียกว่าพ่อตัวเองว่าอี้ เชี่ยนเชวี่ย เหรอ? เขาก็เหมือนกับชื่อของเขา ชื่อของเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นสุภาพบุรุษ

ถัดจากนั้นคือรูปถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงในรูปถ่ายสวยมาก ใบหน้าอ่อนหวานและผมยาวสีดำหยักศก เธอมีดวงตาที่สวยงดงาม—พวกเขาน่าหลงใหลและมีเสน่ห์เหลือเกิน