พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 344

หลิง อี้หราน กล่าวกับอี้ จิ่นหลี ว่า “รอที่นี่นะ ฉันจะไปรับยา” ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกจากห้องโถงไว้ทุกข์

อี้ จิ่นหลี นอนลงบนโซฟา รอที่นี่... นั่นคือสิ่งที่เธอเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้เมื่อเธอออกไปซื้อยาให้เขาตอนดึก

เอาล่ะ เขาจะรอ เขาจะรอจนกว่าเธอจะกลับมา...

...

หลิง อี้หราน รีบไปที่ประตูเหล็กของคฤหาสน์ โคมไฟตรงถนนข้างประตูเหล็กส่องให้เห็นใบหน้าที่งุนงงของคนส่งของ

คนส่งของไม่ได้คิดว่าจะมาส่งยาถึงทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่เช่นนี้

“คุณหลิง? คุณสั่งยาหรือเปล่าครับ?” ชายคนนั้นถาม

“ใช่ค่ะ ฉันเอง” หลิง อี้หราน ตอบขณะที่เธอรับยาจากชายคนนั้น เธอขอบคุณเขาก่อนที่เธอจะหันและวิ่งไปห้องโถงสำหรับไว้ทุกข์

คนส่งของเกาหัว เขามองไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด และยังคงงุนงงเล็กน้อย

ในห้องรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์ อี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนมองไปที่หน้าจอเฝ้าระวังขณะที่หลิง อี้หราน วิ่งออกมาจากห้องโถงไว้ทุกข์เพื่อไปหายา

"โอ้ พระเจ้า เธอใส่ชุดนอนออกมาข้างนอก?" ใครบางคนร้องอุทาน

“เธอสั่ง... อาหารเหรอ?” ท้ายที่สุดไม่มีทางที่จะเห็นได้ชัดเจนจากหน้าจอเฝ้าระวัง สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือหลิง อี้หราน รับพัสดุจากชายคนนั้น