พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 346

เขาไม่เคยเล่าเรื่องนี้มาก่อน แต่เมื่อเขามองไปที่เธอที่กำลังยืนอยู่หน้าศาลไว้ทุกข์ของพ่อเขา เขาก็กล่าวมันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ราวกับว่าเขาสามารถพูดออกมาจากใจได้ ก็ต่อเมื่อเขาเผชิญหน้ากับเธอ

“ถึงจะพูดแบบนั้น ในช่วงนั้นพ่อของฉันก็น่าจะเคยเจอผู้หญิงหลายคน และคงมีผู้หญิงที่สวยกว่านี้แน่ ๆ เขาเป็นคนโง่ที่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงแบบนั้น” อี้ จิ่นหลี พึมพำ

“พ่อของคุณไม่จำเป็นต้องชอบแม่ของคุณเพียงเพราะเธอน่ารักหรอก บางครั้งรูปลักษณ์ก็ไม่ได้สำคัญนักเมื่อเราชอบคนคนนึง ยิ่งไปกว่านั้นคือพวกเขาชอบกัน ไม่ว่าพวกเขาจะดีหรือไม่ดีก็ตาม” หลิง อี้หรานกล่าว

ดวงตาของอี้ จิ่นหลี กระพริบและจ้องมองไปที่ใบหน้าของหลิง อี้หราน “อาจจะ… ก็อย่างที่พี่บอก บางครั้งรูปลักษณ์ก็ไม่สำคัญนักเมื่อเราชอบคนคนนึง…”

ราวกับว่าเขาชอบเธอ เขาเคยเห็นผู้หญิงที่สวยกว่า เข้าใจหัวอกผู้ชายมากกว่า และมีความสุขมากกว่ากับเธอ แต่เขากลับชอบความรู้สึกที่เธอมอบให้เขา

เขาชอบความอบอุ่นที่แสนสงบเมื่อเธอเป็นห่วงเขา เขาชอบให้เธอเรียกเขาว่า ‘จิน’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาชอบให้เธอจับมือของเขาตอนนอนในตอนกลางคืน...

สายตาของเขาดูเปรียบเหมือนบางสิ่งบางอย่าง ที่เกือบจะห่อหุ้มตัวเธอไว้ทั้งหมด ทำให้ดูเหมือนว่าเธอยากที่จะขยับ...

...

จนกระทั่งธูปที่หลิง อี้หราน จุดไว้เคารพพ่อของอี้ จิ่นหลี หมดลง อี้ จิ่นหลี ก็ลุกขึ้นมาและวางรูปแม่ของเขาลงบนกองไฟ จากนั้นเขาก็ดับเทียน

“ทำไมคุณถึงเผารูปแม่ล่ะ?” เธอถามด้วยความประหลาดใจ

“ผมเผาภาพถ่ายในเวลานี้ของทุก ๆ ปี” อี้ จิ่นหลี กล่าว “เอาล่ะ กลับกันเถอะ”