พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 400

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิเสธ เมื่อหลิง อี้หราน รู้สึกตัว เธอก็นอนอยู่บนเตียงกับอี้ จิ่นหลี แล้ว

หลิง อี้หราน ถอนหายใจ ‘เอาล่ะ เรามานอนด้วยกันเถอะ’ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อน

เธอนอนอยู่บนเตียง แต่ยังไม่รู้สึกง่วงนอนเพราะการมีอยู่ของเขาบนเตียงเดียวกัน

ดังนั้นหลิง อี้หราน จึงได้หาเรื่องชวนคุย “ทำไมคุณถึงยังเรียกฉันว่าพี่สาวล่ะ?”

“พี่ไม่ชอบให้ผมเรียกแบบนั้นเหรอ?”

เธอลังเล “ไม่เชิงหรอก ฉันแค่คิดว่า... เอ่อ มันดูแปลกไปหน่อยที่เรียกฉันแบบนั้นตอนเราคบกัน” ถ้าคนนอกที่ไม่รู้จักความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ยินเขาเรียกเธออย่างนั้น พวกเขาอาจคิดว่าเธอเป็นพี่สาวของเขา

แต่เธอก็เคยชินกับมันแล้ว เพราะเขาก็เรียกเธอแบบนั้นมาตั้งแต่ต้น

“หรือให้ผมเรียกพี่ว่าอี้หรานต่อหน้าคนอื่น? แล้วเรียกว่าพี่... ตอนระหว่างผมอยู่กับกับพี่” เขากล่าว

“คุณ... ดูเหมือนคุณจะชอบเรียกฉันว่าพี่นะ” เธอกล่าว

“ใช่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนขอให้ผมเรียกเธอว่าพี่”

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเขินอาย

“ตอนผมเรียกพี่ว่าพี่ มันเหมือนกับว่ามีสายสัมพันธ์ระหว่างเราอยู่ตลอดเวลา” เขากล่าว

ความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ ขณะที่เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงสายสัมพันธ์อะไร อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก กลับบอกแค่ว่า “นอนกันเถอะ”

เธอตอบรับและหลับตาลง โดยตั้งใจไม่ปิดโคมไฟข้างเตียง

เขาเหลือบมองไปที่โคมไฟข้างเตียง และมีท่าทีสับสน

หัวใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

“เมื่อไหร่ผมจะกลายเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของพี่นะ พี่สาว?” น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาแผ่วเบาและลอยล่องไปทั่วห้อง ในขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธออย่างเงียบ ๆ ภายใต้แสงจากโคมไฟ

ทุกครั้งที่เขาเรียกเธอว่าพี่สาว มันเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวกันจริง ๆ ราวกับว่าพวกเขาไม่สามารถแยกออกจากกันได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

เขาจะเพิ่มระดับความปลอดภัยให้กับตัวเอง เพราะกลัวว่าวันหนึ่งพวกเขาอาจจะไม่เกี่ยวข้องกันเลย

ไม่ว่าเธอจะคิดกับเขาในฐานะคนรักหรือคนในครอบครัว เขาก็อยากเป็นคนที่เธอไม่อาจละทิ้งไปได้

นี่เป็นเพราะเขารู้ว่ารสชาติของการถูกทอดทิ้งนั่นเป็นอย่างไร ครั้งหนึ่งเขาเคยถูกแม่ของตัวเองทอดทิ้ง ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอทอดทิ้งเขา

ไม่มีวัน!