มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปฏิเสธ เมื่อหลิง อี้หราน รู้สึกตัว เธอก็นอนอยู่บนเตียงกับอี้ จิ่นหลี แล้ว
หลิง อี้หราน ถอนหายใจ ‘เอาล่ะ เรามานอนด้วยกันเถอะ’ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อน
เธอนอนอยู่บนเตียง แต่ยังไม่รู้สึกง่วงนอนเพราะการมีอยู่ของเขาบนเตียงเดียวกัน
ดังนั้นหลิง อี้หราน จึงได้หาเรื่องชวนคุย “ทำไมคุณถึงยังเรียกฉันว่าพี่สาวล่ะ?”
“พี่ไม่ชอบให้ผมเรียกแบบนั้นเหรอ?”
เธอลังเล “ไม่เชิงหรอก ฉันแค่คิดว่า... เอ่อ มันดูแปลกไปหน่อยที่เรียกฉันแบบนั้นตอนเราคบกัน” ถ้าคนนอกที่ไม่รู้จักความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ยินเขาเรียกเธออย่างนั้น พวกเขาอาจคิดว่าเธอเป็นพี่สาวของเขา
แต่เธอก็เคยชินกับมันแล้ว เพราะเขาก็เรียกเธอแบบนั้นมาตั้งแต่ต้น
“หรือให้ผมเรียกพี่ว่าอี้หรานต่อหน้าคนอื่น? แล้วเรียกว่าพี่... ตอนระหว่างผมอยู่กับกับพี่” เขากล่าว
“คุณ... ดูเหมือนคุณจะชอบเรียกฉันว่าพี่นะ” เธอกล่าว
“ใช่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนขอให้ผมเรียกเธอว่าพี่”
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกเขินอาย
“ตอนผมเรียกพี่ว่าพี่ มันเหมือนกับว่ามีสายสัมพันธ์ระหว่างเราอยู่ตลอดเวลา” เขากล่าว
ความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ ขณะที่เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงสายสัมพันธ์อะไร อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก กลับบอกแค่ว่า “นอนกันเถอะ”
เธอตอบรับและหลับตาลง โดยตั้งใจไม่ปิดโคมไฟข้างเตียง
เขาเหลือบมองไปที่โคมไฟข้างเตียง และมีท่าทีสับสน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
มาอัพต่อไวๆน๊าา...
สงสารเชียนหยุนมาก แฟนเชี่ยจริง ๆ ช่วยคนรักใส่ร้ายจนต้องเข้าคุกตั้งสามปี ส่วนตัวมันก็นอนกกคนรักสบายใจ ไม่เชียร์ให้กลับไปอยู่ด้วยเลย ส่วนนางเอก ตอนที่อยู่กับพระเอกน่าจะรีบจัดการถอดเล็บแฟนเก่ากับนังห่าว มันทำอะไรไว้ก็เอาคืนให้หมด...
ชอบมากค่ะ ถ้าจะอ่านจนจบเหลืออีกกี่ตอนคะ ต้องจ่ายเท่าไหร่คะ...