พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 460

หลิง อี้หรานลังเลก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง เธอไม่อยากให้พ่อบ้านต้องมาลำบากเพราะเธอ

หลิง อี้หรานให้คนขับรถพาเธอไปที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง

เธอต้องการซื้อของกินและเสื้อผ้าที่เหมาะกับคุณยาย หลิง อี้หราน ลงไปชั้นล่างของห้างสรรพสินค้าที่เต็มไปด้วยร้านอาหาร

เธอมองไปที่เค้กและขนมต่าง ๆ จากนั้นจึงเลือกขนมที่เหมาะสำหรับผู้ที่มีน้ำตาลในเลือดสูง มันค่อนข้างแพงไปหน่อย แต่หลิง อี้หรานก็ตัดสินใจซื้อมันอยู่ดี หลังนึกได้ว่าบางครั้งระดับน้ำตาลในเลือดของคุณยายก็สูงเกินไป

หลังจากจ่ายค่าขนมแล้ว เธอก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเธอไปถึงชั้นสอง ทันใดนั้นก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอ ก่อนที่เธอจะเห็นว่าเขาเป็นใคร เธอก็ถูกตบหน้าอย่างแรง

ร่างของหลิง อี้หรานเซและเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น เธอกลับมายืนหยัดด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่กล่องขนมของเธอร่วงลงไปกองกับพื้น

“ฉันคิดว่าฉันตาฝาก แต่เป็นเธอจริง ๆ ตอนนี้เธอออกจากคุกแล้วหรือยังล่ะ? มาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้างั้นเหรอ?” เสียงของบุคคลนั้นดังขึ้นในหูของหลิง อี้หราน

หลิง อี้หรานจับแก้มของตัวเอง และจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่โกรธแค้นตรงหน้าเธอด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า

เธอจำใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ได้!

เป็นผู้หญิงคนเดียวกันที่มาหาเธอตอนขึ้นศาลและตบหน้าเธออย่างแรงจนปากของเธอแตก ใบหน้าของเธอบวมอยู่หลายวัน

ผู้ช่วยนายอำเภอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ ไม่แม้แต่จะหยุดการกระทำของผู้หญิงคนนี้ ราวกับว่าเขาจงใจเผื่อเวลาไว้ให้ผู้หญิงคนนี้ตีเธอ