พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 480

“ได้สิ หลิง อี้หรานเป็นคนกตัญญูที่สุดเลย” คุณยายพูดด้วยรอยยิ้ม

กตัญญู? ใบหน้าของหลิง อี้หรานเศร้าเล็กน้อย ถ้าเธอเป็นคนกตัญญูจริง ๆ เธอจะให้คุณยายอยู่ข้าง ๆ เธอและดูแลคุณยาย

แต่ตอนนี้เธออาศัยอยู่กับจิน ถ้าเธอต้องการดูแลยายและให้คุณยายมาอยู่ด้วยกัน เธอจะต้องคุยกับจินล่วงหน้าและได้รับอนุญาตจากเขาก่อน

“ถ้าคุณยายไม่ว่าอะไร คุณยายให้อี้หรานพาไปที่เมืองเฉินได้นะครับ เธอจะได้ดูแลคุณได้ คุณยาย” เสียงของอี้ จิ่นหลี ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

หลิง อี้หรานรู้สึกตกใจและมองไปที่อี้ จิ่นหลี ด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดเรื่องนี้

คุณยายดูแปลกใจ เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นคนน่ารัก แต่ฉันเคยอาศัยอยู่ที่นี่ และนอกจากนี้ฉันยังมีลูกชายและลูกสาวอยู่ที่นี่ ถ้าฉันปล่อยให้หลานสาวดูแลฉัน คนคงจะเริ่มนินทาฉัน ถ้าอาการดีขึ้น ฉันจะไปเยี่ยมคุณที่เมืองเฉินแล้วกันนะ”

คุณยายหันไปหาหลิง อี้หรานอีกครั้ง “เอาล่ะ หลานควรรีบกลับไปก่อน เพราะกว่าจะไปถึงเมืองเฉินก็ดึกแล้ว”

หลิง อี้หรานพยักหน้า “หนูจะมาเยี่ยมอีกครั้งนะคะ คุณยาย”

หลังจากบอกลาคุณยายแล้ว หลิง อี้หรานกับอี้ จิ่นหลีก็กลับไปขึ้นรถ อี้ จิ่นหลีสตาร์ทรถและเริ่มขับออกไปอย่างช้า ๆ ในขณะเดียวกัน หลิง อี้หรานมองเข้าไปในกระจกด้านข้างและคุณยายของเธอที่ยืนนิ่งอยู่และมองออกมา ทำให้หลิง อี้หรานน้ำตาคลอเบ้า

ตั้งแต่ที่หลิง อี้หรานได้ไปเยี่ยมคุณยายในคราวก่อน เธอรู้สึกได้ว่าคุณยายแก่ขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก และดูเหมือนว่าความเจ็บป่วยได้ทำลายสุขภาพของเธออย่างมาก แม้ว่าเธอจะหายดีแล้วก็ตาม

มันเป็นความจริงของผู้สูงอายุ ที่พวกเขาจะต้องใช้เวลานานถึงจะหายเป็นปกติ