พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 544

“เด็กคนนี้คือ…” เย่ เหวินหมิงถาม

“เขาคือ... ลูกของเพื่อนค่ะ” หลิง อี้หรานพึมพำ เธอไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนของโจว เชียนหยุน “ขอบคุณที่พาเด็กน้อยกลับมานะคะ”

“ยินดีครับ” เย่ เหวินหมิงกล่าว ดวงตาของเขาอดไม่ได้ที่จะมองดูเด็กน้อยที่เกาะขาของหลิง อี้หราน

เขาเห็นคือเด็กคนนี้อยู่ในห้องน้ำ ดูเหมือนเด็กน้อยกำลังค้นหาบางอย่างอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาประหม่า วิตกกังวล และกลัวมาก เย่ เหวินหมิงอดไม่ได้ที่จะหยุดชะงักและมองดูเขา

น่าแปลกที่ปกติแล้วเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่เมื่อเขาเห็นเด็กน้อย เขาก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการหาสาเหตุที่ทำให้เด็กน้อยรู้สึกประหม่าได้

เขารับรู้เด็กน้อยไม่ได้ยินอะไรเลย เจ้าตัวเล็กมีความบกพร่องทางการได้ยิน เด็กน้อยพูดพล่ามบางคำหลังจากรู้สึกถึงความยากลำบาก แต่เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เด็กน้อยพูด

เมื่อเขาคิดว่าไม่สามารถสื่อสารกับเด็กได้ เด็กน้อยก็ทำให้เขาประหลาดใจอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเด็กคนนี้สามารถเขียนได้

เขาไม่เพียงแค่เขียนคำง่าย ๆ เช่น ‘หนึ่ง’, ‘สอง’ หรือ ‘สาม’ แต่เขาสามารถเขียนคำที่ซับซ้อนกว่านี้และเขียนเพื่อแสดงอะไรบางอย่างได้

เขารู้สึกประหลาดใจกับเด็กน้อยและในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสาร เขาเป็นเด็กที่สดใสแต่เกิดมาพร้อมกับความพิการ

จากนั้นเขาก็ช่วยเด็กน้อยหาประสาทหูเทียมในห้องน้ำ แน่นอนว่าเขาพบประสาทหูเทียมที่หายไป

เขาตกตะลึงกับรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเด็กน้อยเมื่อเขาถือประสาทหูเทียม รอยยิ้มนั้นทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่อยู่ในใจของเขา

เขารู้สึกว่าตัวเองไร้สาระเมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนั้นจากการเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อย! ผู้หญิงคนนั้น... ที่เขาตามหามาหลายปีแต่กลับไม่พบ