พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 547

แต่มันกลับกลายเป็นความคาดหวังที่มากเกินไป

หลังจากที่ทั้งสองเล่นกันไปประมาณครึ่งชั่วโมง หลิง อี้หรานก็นึกขึ้นได้ถึงเวลาที่ต้องไปส่งอาหยันน้อยกลับบ้านแล้ว เธอจับมือเด็กน้อยและเดินไปหาเขา

“เสร็จแล้วเหรอ?” อี้ จิ่นหลีถามพลางเลิกคิ้วขึ้น

“อืม เราต้องรีบไปส่งอาหยันน้อย เพราะว่ามันดึกแล้ว พี่โจวจะเป็นห่วงเขา” หลิง อี้หรานกล่าว จากนั้นเธอก็มองไปที่ใบหน้าแดงก่ำของหยันน้อย เธอทำสัญญาลักษณ์มือและกล่าวว่า “อาหยันน้อย ชอบที่นี่ไหมจ๊ะ?”

คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ

“ถ้าหนูชอบ ครั้งหน้าน้าจะพาหนูมาที่นี่อีกนะ” หลิง อี้หรานกล่าว

คนตัวเล็กพยักหน้าอีกครั้ง เขาส่งยิ้มหวานให้หลิง อี้หราน แขนเล็กของเขาโอบรอบเอวของเธอ ในขณะที่หัวเล็ก ๆ ของเขากำลังไถไปมาบริเวณหน้าท้องของเธอ ราวกับว่าเขาต้องการแสดงความรัก

อี้ จิ่นหลีขมวดคิ้วและยกมือขึ้นเพื่ออุ้มเด็กน้อยให้แยกจากจากหลิง อี้หราน และปล่อยเด็กน้อยไว้อีกด้านหนึ่ง “ไปกันเถอะ”

เขาไม่ชอบให้ใครมาทำตัวสนิทสนมกับเธอมากเกินไป!

หลิง อี้หรานไม่รู้ว่าเธอควรจะหัวเราะหรือร้องไห้กับการกระทำของอี้ จิ่นหลีดี

หลังจากที่ที่งสามคนขึ้นรถแล้ว อาหยันน้อยผู้เหนื่อยล้าจากการเล่นสนุกก็เริ่มหาวและผล็อยหลับขณะนั่งซบกับหลิง อี้หราน

เธอมองไปที่ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเด็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “อาหยันน้อยน่ารักจัง เขาแค่สูญเสียการได้ยินเอง”

น่ารัก?