พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 66

หลิง อี้หราน ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เก่งมาก ในที่สุดนายก็ตื่นแล้ว”

เขาลุกขึ้นนั่ง เมื่อกี้เขาฝันถึงวัยเด็ก ในความฝัน เขาคุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วขอร้องเธอ... เป็นเพราะเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเมื่อกี้เขาก็เลยฝันแบบนั้นเหรอ?

“ผมแค่ฝันไปน่ะ” เขาหายใจเข้ายาว ๆ และก้มศีรษะลงเพื่อพบว่ากระดุมของชุดนอนถูกปลดกระดุมออกเผยให้เห็นหน้าอกของเขา “เสื้อผ้าของผมมัน... ”

หลิง อี้หราน เห็นสิ่งนี้และเม้มริมฝีปากราวเหมือนว่าเธอจะอายเล็กน้อย “เพราะว่า... นายกำลังตะโกนว่ามันเจ็บมาก ฉันกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายของนาย... เอ่อ ฉันก็เลยปลดกระดุมให้นายและดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าน่ะ”

เขาจ้องมองเธอและใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าว

“แต่ฉันมั่นใจได้ว่าฉัน... ฉันไม่มีแม้เเต่เวลามองก่อนที่นายจะตื่นด้วยซ้ำ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เห็นอะไรเลย” เธอรีบอธิบาย แต่ยิ่งอธิบายเธอก็ยิ่งแปลก

"มันไม่เป็นไรแม้ว่าพี่จะเห็น พี่สามารถมองร่างกายของผมได้" อี้ จิ่นหลี กล่าว

ทันใดนั้นใบหน้าของหลิง อี้หราน ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอแทบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง"ได้โปรดเถอะ! เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำพูดของเขาทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายแค่ไหน!"

“ร่างกายนาย... ไม่เจ็บแล้วเหรอ?” เธอใช้เวลานานในการพูดประโยคนี้ออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“อืม ไม่เจ็บอีกแล้วล่ะ” เขาก้มศีรษะลงและเริ่มติดกระดุมชุดนอน

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจ้องมองเหนือคอของเขา แต่เธอบังเอิญเหลือบไปเห็นหน้าอกของเขาจากนั้นก็ดึงชุดนอนของเขาลงทันที

“เกิดอะไรขึ้นกับนายตรงนี้... ” เธอจ้องหน้าอกของเขา มีรอยแผลเป็นตรงที่หัวใจของเขา แม้ว่าแผลเป็นจะจางหายไปแล้ว อี้หรานยังคงสามารถบอกได้ว่าบาดแผลนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยอย่างแน่นอนในตอนที่เขาได้รับมัน

“มันแค่บาดเจ็บเล็กน้อย” เขาพูดอย่างไม่แยแส

เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยปลายฟันและยกมือขึ้นแตะที่แผลเป็นเบา ๆ ในขณะที่เขานอนหลับเขาร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและมือของเธอก็สัมผัสบริเวณนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเจ็บปวดเพราะอาการบาดเจ็บนี้หรือเปล่านะ?

แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีเขาก็ยังคงร้องไห้ออกมาในความฝันที่เขาเจ็บปวด มันเป็นแค่การบาดเจ็บเล็กน้อยได้อย่างไร?

ตอนนั้นเขาเจ็บปวดแค่ไหน? หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นรัว

“เธอได้รับบาดเจ็บแบบนี้ได้อย่างไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่?” เธอบ่น

ร่างกายของเขาแข็งขึ้นเล็กน้อย เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขาได้รับบาดเจ็บและนอกจากแพทย์แล้วไม่มีใครสัมผัสบาดแผลของเขาได้ เธอเป็นคนเดียว... คนเดียวที่ได้สัมผัสบาดแผลของเขา

ราวกับว่าเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขาสูบฉีดเข้าไปในบริเวณใกล้กับหัวใจของเขา ภายใต้สัมผัสของเธอหัวใจของเขาเต้นเร็วกว่าปกติ

"มันนานมามากแล้ว มันไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้วล่ะ" เขากล่าว

เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและทันใดนั้นเธอก็พบว่าตำแหน่งในตอนนี้ของพวกเขาดูเหมือนจะไม่เหมาะสมเล็กน้อย

"นั่น นั่นแหละดีแล้ว รีบติดกระดุมไม่อย่างนั้นจะเป็นหวัดเอาได้" ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อเธอรีบขยับมือออกไป

ทันใดนั้นอุณหภูมิในอกของเขาก็ดูเหมือนจะลดลงและเขาก็รู้สึกว่างเปล่าในใจ

เขาติดกระดุมชุดนอนช้า ๆ “อย่างไรก็ตามตอนที่ผมฝัน ผมได้พูดอะไรอีกนอกจากร้องว่าเจ็บปวดหรือเปล่า?”

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "แค่... คุณเอาแต่ตะโกนว่า 'แม่ อย่าไป' "

ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ มือของเขาค่อย ๆ กำแน่นเป็นหมัดและเล็บของเขาก็ฝังเข้าไปในฝ่ามือของเขา

เธอมองเขาและอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปแตะแก้มของเขา ความเย็นจากใบหน้าของเขาซึมเข้าสู่ปลายนิ้วของเธอ

"จิน" เธอเรียกออกมาด้วยเสียงต่ำ

เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ขนตาของเขาสั่นเล็กน้อยและเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ลึกล้ำและเปี่ยมด้วยเสน่ห์ของเขาจ้องมองเธอผ่านผมหน้าม้าของเขา

แววตาของเขาดูว่างเปล่าอย่างที่เคยเป็น ตอนที่เขาพูดกับเธอเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกเหวี่ยงไปมา