พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 67

"จิน!" เธอร้องตระโกนเรียกเขา แต่คราวนี้ดังกว่าเดิม ในเวลาเดียวกันเธอกุมใบหน้าของเขาด้วยมือของเธออย่างสุดความสามารถ

ดวงตาของเขาค่อย ๆ กระจ่างใสขึ้นและรูม่านตาสีเข้มของเขาสะท้อนใบหน้าของเธอ แต่การมองในดวงตาของเขานั้นซับซ้อนมาก

“เกิดอะไรขึ้น?” เธอถาม

"ไม่มีอะไร" เขาพ่นลมหายใจออกมา

"ดีแล้ว" เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก "วิธีที่นายมองเมื่อกี้มันเหมือน... " เธอคิดอยู่พักหนึ่งและคิดคำอธิบายขึ้นมา “มันเหมือนแก้วที่เปราะบางที่กำลังจะแตก นายทำให้ฉันกลัวไปชั่วขณะนะ”

“แก้วที่เปราะบางเหรอ?” เขาหัวเราะเบา ๆ และความดุดันแห่งความเกลียดชังส่องประกายออกมาจากแววตาของเขา แต่มันก็หายไปในพริบตาและสายตาของเขาก็กลับมาเป็นปกติ "พี่สาว ในโลกนี้ไม่มีใครทำลายผมได้หรอกนะ"

เขาจ้องมองเธอและถามว่า "พี่ครับ พี่จะไม่มีวันทิ้งผมไปใช่ไหม?"

เธอยิ้มและพูดว่า "ก่อนหน้านี้เราไม่เห็นด้วยเหรอ? นายจะไม่ทิ้งฉันและฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน"

“ใช่แล้ว ผมลืมไปซะเลย” เขาบ่นพึมพำ เขายืดแขนออกและกอดเธอไว้ในอ้อมกอดซาบซึ้งในการมีชีวิตอยู่ของเธอ

เธอบอกว่า เธอจะไม่ทิ้งเขาไป แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ เขากลัวใช่ไหมว่าถ้าวันหนึ่งเมื่อเธอค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเขาเธอจะทิ้งเขาไป?

จินสามารถอยู่เคียงข้างเธอได้ แต่อี้ จิ่นหลีล่ะ? เขาเช่นกันใช่ไหม?