พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 7

"ไม่" เขาพูด แต่เขาจำได้ว่าหลังจากที่เขาอุ้มเธอกลับไปที่อพาร์ทเมนต์ ตอนที่เขาจะวางเธอลงบนเตียงทันใดนั้นเธอก็ผลักเขาลงบนเตียงมองเขาด้วยสายตาที่เมามายของเธอ

ในขณะนั้นเขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมเขาถึงประมาทขนาดนี้ ถ้าเป็นคนที่ต้องการฆ่าเขา เขาก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

เขาเฝ้าระวังมาตลอด เขาปล่อยการ์ดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?

แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เธอเอามือแตะใบหน้าของเขาด้วยมือของเธอและปัดผมม้าหนา ๆ บนหน้าผากของเขาออกไปและแตะโดนที่ดวงตาของเขาด้วยปลายนิ้วของเธอ

“ดวงตาของนายสวยมากเลย… ฉันชอบ… ตาคู่นั้นมากเลย…” เธอพึมพำ

"ชอบ?" คำนี้มันไม่ได้แปลกสำหรับเขา เพราะว่ามีผู้หญิงมาบอกว่าชอบเขาและชอบตาของเขาเสมอ

บางทีดวงตาของเขาอาจเป็นเพียงส่วนเดียวที่คล้ายกับแม่ของเขา

ในอดีตตอนที่เขายังเด็ก พ่อของเขามักจะมองตาเขาและหลงอยู่ในความคิด พ่อของเขาจะบ่นกับเขาว่า "แววตาของลูกดูเหมือนมันจะอ่อนโยนบริสุทธิ์มาก แต่ในความเป็นจริงมันโหดเหี้ยมที่สุด พ่อไม่รู้ว่าในอนาคตลูกจะมีอารมณ์อ่อนโยนหรือโหดเหี้ยม"

"หืม เพราะ... เอ่อออ... มันบริสุทธิ์.. " เธอเรอ

“บรสุทธิ์เหรอ?!” เขาหัวเราะเยาะ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอธิบายว่าดวงตาของเขานั้นบริสุทธิ์

"มันเหมือนกับว่า... มันไม่เคยแปดเปื้อนจากบาปใด ๆ... มันบริสุทธิ์มาก... " เธอเมามากจนดูเหมือนไม่ทันสังเกตว่าใบหน้าของเธอเกือบจะสัมผัสกับเขา “ จินไม่ต้องกลัว... ฉันจะ... ปกป้องนายเอง...”

หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็เมามากจนนอนหนุนหน้าอกของเขาและหลับไป

"ปกป้องฉันเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ยังไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องตัวเองได้เลย แต่เธอต้องการที่จะปกป้องฉันงั้นเหรอ? ตลกดีแฮะ!"

ในขณะนั้นเขามองไปที่เธอและพูดว่า "พี่สาว พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย พี่แค่หลับไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ดวงตาของเขาตกลงตรงส่วนที่บวมแดงบนแก้มของเธอ “หน้า เจ็บหรือเปล่า?”

เธอชะงักแล้วพูดว่า "สบายดีสิ" นี่คือความจริง อย่างไรก็ตามเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่เลวร้ายยิ่งกว่าอะไรในคุก

“เมื่อวานนี้มันเกิดอะไรขึ้น? พี่ได้รับบาดเจ็บและเมาได้อย่างไร” เขาจ้องมองเธอและถาม

"ไม่มีอะไรฉันแค่เจอคนขี้เหล้าและเกิดความขัดแย้งกันนิดหน่อย" เธอพูดเบา ๆ เธอไม่อยากเล่าเรื่องแย่ ๆ ให้เขาฟังจากเมื่อคืน

เธอมักจะรู้สึกว่าเขาสะอาดบริสุทธิ์ แม้ว่าเขาจะเร่ร่อนอยู่บนถนนก็ตาม แต่เขาก็ยังบริสุทธิ์ไร้มลทิน ถ้าเป็นไปได้เธอหวังว่าเขาจะอยู่ในลู่ทางอย่างนั้น

“อย่างนั้นเหรอ?” เขากะพริบตาเล็กน้อย เขายับยั้งประกายในดวงตาของเขา “มันจะดีกว่านี้ถ้าผมไปถึงเร็วกว่านี้ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น พี่ก็จะไม่ได้รับบาดเจ็บ”

ในความเป็นจริง มันไม่จริงเลยที่เขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้อย่างเร็วกว่านี้ นี่เป็นเพียงแค่เกมที่เพิ่มความสนุกให้กับชีวิตอันน่าเบื่อของเขานี้ เขาคาดไม่ถึงว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องส่วนตัวนั้น

แต่เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ กลับพบว่าเขาไม่มีความสุขเลย

"มันดีเพียงพอแล้วที่นายมาที่คลับเพื่อมารับฉันไม่อย่างนั้นฉันอาจจะนอนอยู่ข้างถนนก็ได้" หลิง อี้หราน พูดและดึงมือเขาเข้ามา "ขอบใจนะจิน มันดีมากที่มีนายอยู่ที่นี่และฉันก็สบายดีจริง ๆ มันก็แค่ตบหน้าฉันเอง ไม่มีอะไร"

รอยยิ้มของเธอบางเบาราวกับก้อนเมฆและสายลม แต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกว่ามันค่อนข้างหมองหม่น?

—

"อะไรนะ? หลิง ลั่วอิน หลอกให้เธอไปดื่มกับผู้ชายงั้นเหรอ? นางนั่นมันไร้ยางอาย ฉันจะไปหาเธอ!" ชิน เหลียนอี ไปหาเพื่อนของเธอในวันนั้นและเห็นว่าใบหน้าของ หริง อี้หราน ยังคงแดงและบวมอยู่ แล้วเธอพบว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากถามหลิง อี้หราน

"แล้วไงยังไงล่ะ?" หลิง อี้หราน รั้ง ชิน เหลียนอี เอาไว้ "ฉันประมาทเกินไปฉันคิดว่าเธอจะพยายามหาเงินจากฉันให้มากที่สุด ฉันไม่ได้คาดว่าจริง ๆ ... แต่โชคดีที่จินมารับฉันตอนที่ฉันเมา"

“จิน?”

"เขาเป็นคนที่อาศัยอยู่กับฉันตอนนี้ ฉันคิดว่าเขาเป็นน้องชายของฉันไปซะเเล้ว ฉันให้เขาเรียกฉันว่า 'พี่สาว' ล่ะ" หลิง อี้หราน กล่าว เมื่อเธอพูดถึงจิน และรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว

“น้องชายเหรอ? เขาอายุเท่าไหร่กัน?” ชิน เหลียนอี ถาม

"อายุยี่สิบเจ็ดปี อ่อนกว่าฉันไม่กี่เดือนน่ะ"

ชิน เหลียนอี แทบจะสำลักน้ำลาย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนของเธออาศัยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง

"เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? ถ้าเขามีเจตนาชั่วร้าย เธอเคยคิดบ้างไหมว่าเธออาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ได้? คุณเรียนกฎหมายไม่ใช่หรือไง? มีหลายกรณีที่ชายและหญิงเช่าที่ร่วมกันไม่ใช่เหรอ? สถานการณ์ปัจจุบันของคุณอันตรายกว่าการแชร์อพาร์ทเมนต์กับคนอื่นเสียอีก!"

"ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร แต่เหลียนอี กับคนที่อาศัยอยู่กับฉัน ฉันไม่รู้สึกเหมือนว่าฉันเหงาเลยนะ เเถมจินก็เป็นคนดีอีกด้วย"

“หมายความว่ายังไงที่รู้สึกเหงาน่ะ? เธอยังมีฉันไม่ใช่หรือไง!?” ชิน เหลียนอิน กล่าว “ทำไมฉันไม่ย้ายออกไปอยู่กับเธอนะ?”

“อย่าทำอย่างนั้นเลย พ่อแม่ของเธอจะยิ่งเกลียดฉันมากขึ้น ถ้าเธอย้ายออกจากบ้าน” หลิง อี้หราน พูดอย่างรีบร้อน

เมื่อเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอไม่ได้ดื่มแต่หลักฐานทั้งหมดดูเหมือนจะแสดงให้เห็นว่าเธอขับรถภายใต้การเมามายขาดสติ ไม่มีใครเชื่อคำพูดของเธอยกเว้นเหลียนอี

และในช่วงสามปีที่เธอถูกจำคุกนั้น เหลียนอียุ่งอยู่กับคดีของหลิง อี้หราน เธอเคยเลิกเรียนต่อต่างประเทศสิ่งนี้ทำให้พ่อแม่ของเหลียนอีโกรธ หลิง อี้หราน มาก, เพราะพวกเขาคิดว่าเธอทำให้งานของเหลียนอี ล่าช้า

และมันก็เป็นความจริง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ตอนนี้เหลียนอีคงจะมีชีวิตที่ดีขึ้นแทนที่จะเป็นนักออกแบบนามแฝงในบริษัทสถาปัตยกรรม

“ยิ่งไปกว่านั้นจินก็เหมือนน้องชายคนเล็กของฉัน เธอก็รู้นี่ว่าที่ผ่านมาฉันอยากมีน้องชายมาตลอดเลย ตอนนี้ในที่สุดความปรารถนาของฉันก็เป็นจริงแล้ว” หลิง อี้หราน กล่าว

ชิน เหลียนอี รู้ว่าไม่มีทางที่เธอจะห้ามปรามเพื่อนที่ดีของเธอได้ เธอเพียงอดทนกับตัวเลือกที่สองเพียงเท่านั้น "ครั้งหน้าให้ฉันพบกับเขาหน่อยแล้วกัน" หลังจากที่เธอได้พบกับจินแล้ว ชิน เหลียนอี ก็รู้สึกสบายใจ

“แน่นอน” หลิง อี้หราน ตอบ

“อย่างไรก็ตามนี่เป็นสำนวนของคดีของเธอในตอนนั้น นอกจากนี้ยังมีข้อมูลบางอย่างที่ฉันพบในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาด้วย” ชิน เหลียนอี้ กล่าวขณะที่เธอส่งเอกสารหลายชุดให้กับ หลิง อี้หราน "เนื่องจากเธอได้รับการปล่อยตัวแล้ว เธอวางแผนที่จะเปิดคดีนี้อีกครั้งไหม?"

"ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าจะหาพยานได้จากที่ไหนและหลักฐานทั้งหมดยังชี้มาที่ฉัน ฉันไม่สามารถย้อนคำตัดสินได้เป็นเวลาสามปีแล้ว แม้ว่าในอนาคต..."

"บางทีเราอาจจะหาโอกาสพลิกคดีในอนาคต อย่าลืมว่าเธอคือหลิง อี้หราน และ หลิง อี้หราน ที่ฉันรู้จัดจะไม่ยอมแพ้อย่างง่าย ๆ แน่นอน" ชิน เหลียนอี กล่าว

หลิง อี้หราน ยิ้มอย่างขมขื่น บางทีเธออาจจะพยายามพลิกคำตัดสินของตัวเองเมื่อสามปีก่อน แต่หลังจากใช้เวลานานถึงสามปีในคุก จิตวิญญาณของเธอก็ถูกลบล้างไปด้วยความเจ็บปวด

หลิง อี้หราน นำเอกสารข้อมูลมากมายกลับไปที่ห้องเช่า เธอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องและจินก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน

“เขาน่าจะยังแจกใบปลิวอยู่นะ เขาทำแบบนั้นมาสองสามวันแล้ว”

หลิง อี้หราน นึ่งข้าวโพดสองฝัก ปรุงผัดง่าย ๆ ทำซุปหนึ่งชามและรอการกลับมาของจิน