พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 71

เขารู้สึกขยะแขยงด้วยซ้ำเมื่อผู้หญิงคนนั้นเข้าใกล้เขามากขึ้น

อันที่จริงความรู้สึกของการกอดผู้หญิงอีกคนไว้ในอ้อมแขนนั้นแตกต่างจากความรู้สึกที่ได้โอบ "เธอ"

เมื่อมาถึงหน้าห้องเช่าเขาก็นั่งยอง ๆ แล้วหยิบกุญแจสำรองใต้เสื่อหน้าประตูออกมา เขารู้ว่าเธอชอบวางกุญแจสำรองไว้ที่นั่นเสมอ โดยกล่าวได้ว่าไว้สำหรับในกรณีที่เธอลืมเอากุญแจตอนออกไปทำงาน

เขาผลักประตูเปิดออกไป ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่และร่างเพรียวของเธอก็นั่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ ร่างกายส่วนบนครึ่งหนึ่งของเธอนอนอยู่บนโต๊ะและศีรษะของเธอเอียงไปด้านข้างขณะที่เธอนอนหลับ

เขามองใบหน้าที่หลับใหลของเธอภายใต้แสงไฟซึ่งเงียบสงบราวกับดอกเก๊กฮวย มันสงบมากจนหัวใจของเขาดูเหมือนจะสงบสุขทันทีที่ได้เจอเธอ

เขายกมือขึ้นและลูบผมที่อยู่ข้างแก้มของเธออย่างอ่อนโยน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เบื่อที่จะมองเธอแม้ว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ก็ตาม

ครู่ต่อมาเขาก้มตัวลงแล้วค่อย ๆ พยุงเธอขึ้นจากเก้าอี้

แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การเคลื่อนไหวก็ยังปลุกเธอให้ตื่น

“จิน ... ” เธอลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย ดวงตาสีอัลมอนด์ที่ขุ่นมัวของเธอดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยกระจกฝ้าหลายชั้น

"ใช่ ผมกลับมาแล้ว" เขาพูด "ผมจะพาพี่ไปนอนและพี่จะได้นอนต่อ"

ในขณะที่เขาพูดเขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและเดินไปที่เตียง

ศีรษะของเธอวางอยู่ในอ้อมแขนของเขาครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วเธอก็ถามว่า "นายกลิ่น... ดีจัง... มันเป็นน้ำหอม ใช่ไหม?... นายไปไหนมา?"

"วันนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นผมจึงไปที่บาร์ ผมคงติดกลิ่นจากที่นั่น" เขาวางเธอลงบนเตียง "ไปนอนเถอะนะ ผมจะไปล้างกลิ่นออก"

เปลือกตาของเธอเริ่มปิดลงอีกครั้ง

หลังจากห่มผ้าห่มให้เธอแล้วเขาก็หยิบชุดที่สะอาดแล้วไปเข้าห้องน้ำ

ในห้องน้ำเขายืนอยู่ใต้ฝักบัวและชำระล้างร่างกาย น้ำหอมบนร่างกายของเขาอาจจะมาจากผู้หญิงคนนั้นในคลับเมื่อกี้นี้

กลิ่นน้ำหอมราคาแพงไม่ดีเท่าสบู่ในมือของเขาเพราะ... กลิ่นนั้นเหมือนกับของเธอ

ราวกับว่าร่างกายของเขาถูกย้อมไปด้วยกลิ่นของเธอเช่นกัน

หลังจากที่อี้ จิ่นหลีอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกจากห้องน้ำและมองไปที่คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

เขาก้มตัวลงเล็กน้อยปลายจมูกของเขาเข้าใกล้เธอมากขึ้นและเขาก็สูดดมกลิ่นของเธอ

"หลิง อี้หราน บอกผมทีว่า ผมควรบอกให้คุณรู้ถึงตัวตนที่เเท้จริงของผมเมื่อไหร่? หรือผมควรปล่อยให้คุณพึ่งพาผมไปเรื่อย ๆ จนกว่าคุณจะจากผมไปไม่ได้อีกแล้ว? ตอนนั้นถึงคุณจะรู้ว่าผมเป็นใครคุณก็ยังจะ อยู่กับผมใช่ไหม?”

เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ในห้องคับแคบมีเพียงเสียงหายใจและการเต้นของหัวใจของคนทั้งสอง