พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 72

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ ในที่สุด หลิง อี้หราน ก็ได้มีช่วงเวลาว่างที่แสนจะหายาก ชิน เหลียนอี จึงพาเธอออกไปช้อปปิ้งด้วยกัน

พวกเขาสองคนไม่ได้ไปซื้อของด้วยกันมานานมากแล้ว หลิง อี้หราน รู้สึกราวกับว่าเธอย้อนกลับไปในอดีตชั่วขณะเมื่อเธอเดินเล่นไปรอบ ๆ กับ ชิน เหลียนอี

ก่อนเกิดอุบัติเหตุ เธอมักจะไปช็อปปิ้งกับเหลียนอี เธอเคยรู้สึกไร้กังวลและชีวิตเบื้องหน้าของเธอก็ดูสวยงาม

“อ๋อ ใช่ แล้วจินล่ะ? ตอนนี้เธอรู้จักเขามากแค่ไหนแล้ว? อย่างเช่น บ้านเกิดของเขาอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของเขาเป็นคนแบบไหน?" โดยพื้นฐานแล้ว ชิน เหลียนอี จะกังวลว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอจะถูกฉ้อโกงเป็นส่วนใหญ่

“ฉันรู้แค่ว่าพ่อของเขาได้จากไปแล้ว และดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะทิ้งเขาไป เขาไม่ได้บอกอะไรฉันอีกและฉันก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก” หลิง อี้หราน ยิ้มพรางพูดไปด้วย

“เธอเป็นใบ้เหรอไง? ทำไมเธอไม่ถามรายละเอียดมากกว่านี้หน่อยล่ะ? อย่างน้อยเธอควรจะรู้ว่าเขาเคยทำอะไรมาก่อน!" ชิน เหลียนอี กล่าว

หลิง อี้หราน ยิ้มจาง ๆ "ทำไมฉันต้องค้นหาว่าเขาเคยทำอะไรในอดีต? ฉันคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเซียว จื่อฉี - ทุกอย่างตั้งแต่ครอบครัวของเขาไปจนถึงโรงเรียนที่เขาเข้าเรียน ฉันจำป้ายทะเบียนและเลขประจำตัวของเขาได้ชัดเจนมาก แต่สุดท้ายแล้วมันจะไปสำคัญอะไร? ฉันยังมองไม่เห็นเขาเลยว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใคร"

ชิน เหลียนอี กัดริมฝีปากของเธอ “ขอโทษทีนะ”

“ขอโทษเรื่องอะไร?” หลิง อี้หราน หัวเราะ “มันไม่มีอะไรให้เธอต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นอีกแล้วล่ะนะ นอกจากนี้ ถ้าเขาไม่ต้องการบอกฉันและฉันยังคงถามต่อไป เขาอาจจะสร้างเรื่องราวบางอย่างเพื่อปกปิดความจริงและฉันก็ไม่สามารถบอกได้ดังนั้นจะถามไปเพื่ออะไรกันล่ะ? "

“เลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะ มานี่ ไปหาเสื้อผ้าใหม่กันดีกว่า ฉันยังคงต้องซื้อชุดที่เป็นทางการสำหรับเวลาที่ฉันไปพบลูกค้า เจ้านายของสถาบันวิจัยการออกแบบของเราได้ขอให้ฉันสวมเสื้อผ้าที่เป็นทางการเมื่อเวลาที่ฉันไปพบลูกค้า” ชิน เหลียนอี บ่นขณะที่เธอดึงหลิง อี้หราน เข้าไปในร้านขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ ๆ

ตามที่ชิน เหลียนอี เห็น เนื่องจากพวกเขาไม่ต้องจ่ายเงินสำหรับการลองเสื้อผ้า ดังนั้นพวกเขาจึงลองได้มากเท่าที่พวกเขาชอบจากนั้นก็จ่ายเฉพาะชุดที่พวกเขาสามารถจ่ายได้จริง

เมื่อเหล่าพนักงานได้ยินคำว่า "คนงานสุขาภิบาล" พวกเขาทุกคนมองไปที่หลิง อี้หราน ด้วยความประหลาดใจและสายตาของพวกเขาก็เริ่มเต็มไปด้วยความดูถูก

“คนงานสุขาภิบาลผิดอะไร?" ชิน เหลียนอี กำลังดูเสื้อผ้าบนชั้นวางอื่น ๆ เมื่อเธอสังเกตเห็นความปั่นป่วนเธอจึงรีบไปหาเซียว จื่ออี้ และพูดว่า "กฎหมายใดระบุว่าคนงานสุขาภิบาลไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในร้านนี้เพื่อดูเสื้อผ้าอย่างนั้นเหรอ?"

"แต่คุณสามารถจ่ายมันได้หรือไง?" เซียว จื่ออี้ พูดอย่างเหยียดหยาม "คุณเป็นแค่คนทำความสะอาดถนน แต่คุณต้องการมาที่ร้านนี้เพื่อดูเสื้อผ้า คุณแค่ต้องการสร้างปัญหาใช่ไหมล่ะ?"

ขณะที่เธอพูดเธอมองไปที่พนักงานข้าง ๆ เธอ “คนที่จงใจสร้างความเดือดร้อนในร้านไม่ควรถูก 'ขอให้ออกไปงั้นหรือ'?”

เซียว จื่ออี้ เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ พนักงานมักจะมองไปที่หญิงสาวคนนี้ของตระกูลเซียว ดังนั้นหัวหน้างานจึงรีบเดินไปที่หลิง อี้หราน และชิน เหลียนอี และพูดว่า "ถ้าคุณไม่ได้วางแผนที่จะซื้อเสื้อผ้ทก็กรุณาออกไปด้วยค่ะ"