พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 770

คำถามมากมายออกมาจากปากของเขาด้วยความกระหายที่เขาไม่เคยมีมาก่อน!

หลิง อี้หรานจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่อี้ จิ่นหลีคร่อมอยู่บนตัวเธอ ราวกับว่าเขาพยายามเก็บกดมาตลอดการเดินทางและตอนนี้มันได้ระเบิดออกมา

“จิน ปล่อยฉันก่อน ฉันอธิบายได้” หลิง อี้หรานพูด

แทนที่จะปล่อยมือเธอ เขากลับก้มศีรษะลงและจูบใบหน้าของเธอ “ได้สิ อธิบายมา ฉันจะฟัง”

เขาไม่อยากปล่อยเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

หลิง อี้หรานรู้สึกราวกับว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอสูงขึ้นและความคิดของเธอก็ได้รับผลกระทบจากการจูบของเขา

“ฉัน... ฉันแค่ไปทำความเคารพที่หลุมศพของคุณยายในวันนี้ พอฉันเดินลงจากเขา ฉันก็เดินไปที่เนินเขาลูกใกล้ ๆ ที่ฉันเคยไปเล่นที่นั่นตอนเด็ก ๆ แค่ไปดูเฉย ๆ ฉันไม่คิดว่าฉันจะเจอกู้ ลี่เฉินที่นั่น”

หลิง อี้หรานพยายามเล่าเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด

แต่เธอได้ปกปิดความจริงที่ว่าเธอได้ฟื้นความทรงจำของเธอแล้ว

‘ในเมื่อฉันต้องการเก็บมันไว้เป็นความลับ ฉันจะฝังมันไว้ในก้นบึ้งของหัวใจตลอดไป!’

“เธอบอกว่าเธอตกจากหน้าผาเหรอ?” ดวงตาของอี้ จิ่นหลีเบิกกว้างทันที

“ใช่ โชคดี… ที่กู้ ลี่เฉินอยู่ที่นั่นและเขาก็ยื่นมือมาช่วยฉัน แต่ฉันสลบไปและตื่นขึ้นมาก็เห็นเขาแบกฉันลงจากเนินเขาแล้ว” เธออธิบายต่อไปว่า “ฉันจะเดินลงไปเอง แต่เพราะฉันมีรอยฟกช้ำอยู่บ้าง ถ้าฉันเดินลงด้วยตัวเอง ฉันคงจะไปไม่ถึงตีนเขาก่อนมืด ดังนั้น…”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเลิกกระโปรงของเธอขึ้นมาทันทีและเห็นรอยฟกช้ำที่ขาของเธอ

โดยเฉพาะข้อเท้าของเธอ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สังเกตเพราะกระโปรงยาวจนปิดข้อเท้าของเธอ ตอนนี้ข้อเท้าของเธอแดง บวมและมีรอยถลอก

“ทำไมไม่บอกล่ะ?” เขารู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเมื่อมองดูบาดแผลของเธอ

เขาคงไม่รู้สึกอะไรถ้าคนอื่นมีเลือดออกเต็มตัวและไม่มีผิวหนังเหลืออยู่เลย

แต่เมื่อมองดูบาดแผลของเธอแล้ว เขาพบว่ามันยากเหลือเกินที่จะไม่รู้สึกอะไร!

“ฉันลืมน่ะ” หลิง อี้หรานพึมพำ เขาอุ้มเธอลงมาจากเนินเขาและทำตัวต่างไปจากเดิมด้วย เธอจดจ่ออยู่กับเขามากจนลืมรอยฟกช้ำพวกนี้

เขาเม้มริมฝีปากบางและรีบอุ้มเธอพาเข้าไปในห้องน้ำ

เขานั่งลงและล้างบาดแผลของเธอด้วยน้ำอุ่นอย่างอ่อนโยน

“เจ็บไหม?” เขาถามและจ้องมองที่รอยฟกช้ำที่ข้อเท้าของเธอ

“ไม่เจ็บหรอก” เธอพูดขึ้นโดยไม่อยากให้เขาเป็นกังวลกับรอยฟกช้ำมากเกินไป

แต่คำพูดของเธอกลับทำให้ดวงตาของเขาขุ่นมัวด้วยความเศร้าโศก เขารู้ว่ารอยฟกช้ำนั้นเล็กกว่ารอยช้ำที่เธอเคยได้รับเป็นอย่างมาก

รอยแผลเป็นขนาดใหญ่และเล็กบนร่างกายของเธอสามารถบอกเล่าถึงสิ่งที่เธอเคยได้รับในคุกเป็นอย่างดี

ยิ่งเขารักเธอมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทนไม่ได้ที่ต้องทนเห็นเธอรู้สึกเจ็บปวด

แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ไม่กล้าจินตนาการว่าตอนที่เธอถูกทรมานและบาดเจ็บนั้นเป็นอย่างไร

อี้ จิ่นหลีก้มศีรษะลง โน้มตัวไปข้างหน้าและกดริมฝีปากลงบนรอยฟกช้ำที่ข้อเท้าของเธอ

เธอกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย “จิน มันไม่เจ็บ”