พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 771

“แต่ฉันเจ็บ” เขาพูด

เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทันที เธอแสบจมูกและน้ำตาก็เริ่มเอ่อล้น

มีใครบางคนในโลกนี้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดเพราะอาการบาดเจ็บของเธอ

เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของเธอ

การตกหลุมรักเขาอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่เธอเคยมีมาก

เขาพันผ้าเช็ดตัวไว้รอบตัวเธอ อุ้มเธอขึ้นจากอ่างอาบน้ำและช่วยเธอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้า จากนั้นเขาก็พาเธอออกจากห้องน้ำและรักษารอยฟกช้ำของเธอ

“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาได้เลยนะ” เขาพูด

“อื้ม” เธอตอบ

เขาบรรจงทายาบนรอยฟกช้ำของเธออย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเขากำลังจัดการกับสมบัติที่ล้ำค่า สมบัติที่มีความสำคัญมากกว่าชีวิตของเขาเอง

เมื่อเขารักษารอยฟกช้ำรอบข้อมือของเธอเสร็จแล้ว เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอและจ้องมองไปที่รอยฟกช้ำที่ยังไม่จางลงที่ข้อมือของเธอแทน

“บอกฉันที กู้ ลี่เฉินพูดอะไรตอนที่เขาวางเธอลงและจับมือเธอ” น้ำเสียงกระซิบออกมาจากปากของเขาและดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาค่อย ๆ มองเข้าไปในดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอ

หลิง อี้หรานตัวแข็งทื่อ รู้สึกราวกับว่าดวงตาของเขากำลังพยายามมองผ่านเข้ามาในจิตใจของเธอ

‘จินรู้สึกเปราะบางกับความสัมพันธ์นี้มาโดยตลอด แม้ว่าฉันจะอธิบายให้เขาฟังแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังสงสัยและคิดเกี่ยวกับอยู่อีกอย่างนั้นเหรอ?’

“กู้ ลี่เฉินพูดว่าโชคดีที่ไม่ใช่ฉัน” เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตอบเขาตามความจริง

“โชคดีไม่ใช่เธอเหรอ?” เขาหรี่ดวงตาลงเล็กน้อยราวกับว่ากำลังไตร่ตรองความหมายของคำพูดนี้

“เพราะ... กู้ ลี่เฉินเคยคิดว่าฉันเป็นคนที่เขาตามหามาตลอดใช่ไหมล่ะ? แต่ตอนนี้เขาพบเธอแล้ว นั่นคือ... น้องลี่ฟาง ดังนั้นฉันคิดว่าเขาตั้งใจจะบอกว่าเขาจะไม่เข้าใจผิดเกี่ยวกับฉันอีกต่อไป ฉันไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหา”

หลิง อี้หรานพูดขึ้น หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเธอพูดประโยคเหล่านี้

สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง แต่ตอนนี้เธอรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็กที่หายไปได้แล้ว และเธอก็รู้สึกแย่เมื่อพูดมันออกไป

ดวงตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ เขายกมือขึ้นลูบแก้มเธอ “แล้วเธอล่ะ? เธอเสียใจไหม?”

เสียงที่เย็นชาตอกย้ำทุกคำให้ลึกลงไปในจิตวิญญาณของเธอ

‘เสียใจเหรอ? เสียใจที่กู้ ลี่เฉินเข้าใจผิด? หรือเสียใจที่เพื่อนที่ผ่านเหตุการณ์ชีวิตหรือความตายร่วมกันไม่สามารถจำกันได้ดีล่ะ?’

เธออาจจะเสียใจ แต่เธอรู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับเธอ

“ฉันไม่เสียใจเลย” เธอตอบ

“อย่างนั้นเหรอ?” เขาหลับตาลง ขนตาของเขาปกปิดความมืดมิดที่แวบเข้ามาในดวงตาของเขา

‘ถ้าไม่เสียใจแล้ว ทำไม...เธอลังเลนานจัง?’

‘เธอกับกู้ ลี่เฉิน...’

เขาลุกขึ้นเพื่อเอายาทาไปเก็บ “เธอคงหิวแล้ว ฉันจะให้คนใช้เตรียมอาหารให้”

หลิง อี้หรานเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอหิว ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว และเธอก็ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวัน