พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 774

‘ไม่... มันไม่เคยว่างเปล่าแบบนี้ หน้าสุดท้ายจะต้องมีรูปของฉันอยู่’

มันคือรูปถ่ายของเธอในชุดดอกไม้ที่เขาเคยคิดว่าดูดีและขอรูปนั้นมาจากเธอ

รูปภาพนั้นถูกเก็บไว้ในอัลบั้มรูปของเขา มันทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ

จากนั้นเธอก็พบสร้อยข้อมือเงินเส้นเล็กที่อยู่ตรงสันอัลบั้มภาพ

เธอจดจ่ออยู่กับอัลบั้มรูปจนลืมสร้อยข้อมือ

‘สร้อยข้อมือนี้…’ หลิง อี้หรานรู้สึกอึดอัดขึ้นในหัวใจของเธอ ‘ฉันจำได้ว่านี่เป็นสร้อยข้อมือที่กู้ ลี่เฉินพกติดตัวไปทุกที่ ทำไมมันถึงมาอยู่กับจิน?’

‘ไม่ สร้อยข้อมือนี้... ไม่ใช่ของกู้ ลี่เฉิน!’

หลิง อี้หรานหยิบสร้อยข้อมือเงินขนาดเล็กขึ้นมา สร้อยข้อมือเงินเส้นนี้มีรูปแบบและขนาดเดียวกันกับอันนั้น แต่มันดูคล้ำมากกว่าสร้อยข้อมือเส้นนั้นมาก พื้นผิวดูดำกว่าเล็กน้อย ไม่เหมือนกับสร้อยข้อมือนั้น สร้อยข้อมือที่กู้ ลี่เฉินพกติดตัวไปกับเขาและมักใช้นิ้วถูไปมา ดังนั้นมันจึงสว่างมากกว่า

‘งั้นสร้อยข้อมือนี้...’

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงกล่องเครื่องประดับที่คุณยายทิ้งไว้ให้

‘ฉันไม่เห็นสร้อยข้อมือเส้นเล็ก ๆ ที่อยู่คู่กับสร้อยข้อมือเส้นนั้นเลย แล้วถ้า... นี่คือสร้อยข้อมือล่ะ?’

‘ทำไม... มันถึงอยู่ในห้องของจิน?’

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่ามีบางอย่างที่เธอไม่รู้เกิดขึ้น

‘จินเท่านั้นที่จะไขปริศนานี้ให้เธอได้!’

หลิง อี้หรานถือสร้อยข้อมือเงินไว้ในมือของเธอก่อนจะออกจากห้องและลงไปชั้นล่าง เมื่อเธอเดินลงมาถึงชั้นล่าง เธอก็ได้ยินเสียงความโกลาหลจากภายนอก

หลิง อี้หรานรีบวิ่งไปดูและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามจะบุกเข้ามา แต่เธอกลับถูกคนรับใช้หลายคนขวางเอาไว้ อี้ จิ่นหลีกับเกา ฉงหมิงกำลังยืนประจันหน้ากับผู้หญิงคนนั้น

“นายน้อยอี้ ขอโทษด้วยครับ ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะบุกเข้ามา ผมจะจัดการเธอเอง!”

ผู้หญิงที่คนรับใช้พยายามหยุดไว้... หลิง อี้หรานจำเธอได้แล้ว! นั่นคือ... หมอเหลิ่ง! หมอเหลิ่ง คนที่ควรจะรักษาการสะกดจิตให้เธอ

หมอเหลิ่งพยายามมุ่งหน้ามาทางหลิง อี้หราน เธอตะโกนทันทีเมื่อเห็นหลิง อี้หราน “คุณหลิง บอกคุณอี้ทีว่าฉันไม่ได้สะกดจิตคุณ!”

หลิง อี้หรานตัวแข็งทันทีและรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดในหัวของเธอ

‘สะกดจิต? จิน?’

‘ทำไมหมอเหลิ่งถึงอยากให้ฉันบอกเรื่องนี้กับจิน? จินรู้จักหมอเหลิ่งเหรอ? ฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับการสะกดจิตให้จินฟัง! ทั้งหมดที่ฉันเคยพูด... มีแต่เรื่องอาการปวดหัวเท่านั้น!’

ปริศนาค่อย ๆ เพิ่มขึ้นทีละเล็กน้อย

หลิง อี้หรานจ้องไปที่ร่างที่อยู่ไม่ไกล เขาหันกลับมาอย่างช้า ๆ ขณะที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาจ้องมองเธออย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มตามปกติของเขา เขาพูดว่า “เธอตื่นแล้วเหรอ? ฉันจะให้คนรับใช้มาเสิร์ฟอาหารเช้า ไปกินอะไรกันก่อนเถอะ”

เขาก้าวเข้ามาหาเธอและปัดปอยผมข้างแก้มของเธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็สั่งเกา ฉงหมิงที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา “จัดการเรื่องนี้ด้วย”

“ครับ” เกา ฉงหมิงตอบทันทีขณะที่เขาตัวสั่น เขารีบหาคนมาช่วยพาหมอเหลิ่งออกจากคฤหาสน์อี้