พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 789

‘แต่ว่า...’ หลิง อี้หรานก้มศีรษะลงและมองไปที่ท้องแบนของเธอ

‘ฉันอาจจะไม่มีลูกเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ เป็นเพราะร่างกายของฉันในอดีตที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้’

‘ตอนนี้ร่างกายของฉันหายดีแล้ว แต่ฉันก็เหนื่อยทั้งกายและใจจนไม่กล้าที่จะเชื่อในสิ่งที่เรียกว่าความรักอีกต่อไป!’

หลิง อี้หรานไปที่ร้านอาหารเล็กหลังจากเลยหนึ่งทุ่มไปแล้ว เธอพยายามหลีกเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วนในช่วงตอนเย็น

“มาแล้วเหรอ?!” เมื่อโจว เชียนหยุนเห็นหลิง อี้หราน เธอก็รีบเดินมาหาอี้หรานทันที เมื่อมองดูใบหน้าที่ผอมซูบของอี้หราน เธอก็ถามว่า “เธอกินข้าวหรือยัง? มากินอะไรที่ร้านของฉันไหม?”

หลิง อี้หรานคิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ขอบะหมี่หนึ่งถ้วยค่ะ ฉันไม่ได้กินมันมานานแล้ว”

“ได้เลย รอสักครู่นะ” โจว เชียนหยุนพูดก่อนสั่งให้พนักงานในครัวทำบะหมี่ให้อี้หราน

เพียงเวลาไม่นาน ชามก๋วยเตี๋ยวที่มีส่วนผสมมากมายก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าอี้หราน “กินสิ คิดเสียว่าเราฉลองวันเกิดเธอย้อนหลัง!”

“ขอบคุณค่ะ” หลิง อี้หรานพูดขึ้นขณะที่เธอก้มศีรษะลงและเริ่มกินบะหมี่อย่างเงียบ ๆ

โจว เชียนหยุนไม่ได้รบกวนเธออีกต่อไปและหันกลับทักทายลูกค้าคนอื่น ๆ เธอทำความสะอาดและแก้ไขความยุ่งเหยิงในร้านอาหาร

เมื่อเห็นว่าหลิง อี้หรานกินบะหมี่เสร็จแล้ว โจว เชียนหยุนก็นั่งลงที่โต๊ะอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้?” โจว เขียนหยุนถามด้วยความเป็นห่วง

“มีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันเลิกกับอี้ จิ่นหลีและตอนนี้ก็ย้ายออกมาจากคฤหาสน์อี้แล้ว” หลิง อี้หรานพูด อย่างใจเย็น

หลังจากผ่านมาคืนหนึ่ง เธอก็สามารถพูดเรื่องนี้ได้อย่างใจเย็นขึ้น เธอคิดว่าเธอสามารถทิ้งความสัมพันธ์ของเธอกับเขาไว้ข้างหลังได้

โจว เชียนหยุนตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ท่าทางที่สงบของหลิง อี้หรานทำให้พี่โจวรู้สึกสงสารเธอ

เธอเคยมีประสบการณ์การออกเดทมาก่อน เธอจะไม่รู้ถึงความเจ็บปวดได้อย่างไร? ถ้ามันเป็นรักแท้ แล้วการเลิกราจะ... จะไม่เจ็บปวดได้อย่างไร?!

ที่เธอดูสงบนิ่งในทุกวันนี้เป็นเพียงการปราบปรามความเจ็บปวดของเธอเท่านั้น

โจว เชียนหยุนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับอี้หรานที่เธอต้องมาเผชิญปัญหาแบบนี้! เพราะเธอก็เป็นคนหนึ่งที่ยอมแพ้ให้กับความรัก!

เธอไม่รู้ว่าจะปลอบโยนอะไรอี้หรานในช่วงเวลาแบบนี้

บางทีเวลาเท่านั้นที่จะสามารถเยียวยารักษาความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ได้

“ไม่ต้องเป็นห่วง พี่โจว ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด!” หลิง อี้หรานเห็นความกังวลในดวงตาของ โจว เชียนหยุน เธอจึงพูดออกมาพร้อมกับฝืนยิ้ม

“อ้อ นี่คือเค้กที่ฉันซื้อให้อาหยันน้อย เมื่อวานฉันไม่มีโอกาสได้เลี้ยงเค้กเขา ช่วยเอาเค้กนี้ไปให้เขาหน่อยนะคะ ถ้าวันไหนฉันว่าง ฉันจะพาเขาไปที่สวนสนุกและเลี้ยงเค้กก้อนใหญ่ ๆ ให้เขาทีหลัง”

“อาหยันน้อยคงจะมีความสุขที่ได้ยินแบบนี้ เขามีของขวัญวันเกิดที่เขาเลือกเองให้เธอด้วย” โจว เชียนหยุนพูด

“พี่โจว พี่โชคดีมากที่มีลูกที่น่ารักอย่างอาหยันน้อย” หลิง อี้หรานอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความชื่นชม

“ใช่ ฉันก็รู้สึกโชคดีเหมือนกัน” เมื่อพูดถึงลูกชายของเธอ ความอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของ โจว เชียนหยุน แม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเย่ เหวินหมิงจะจบลงด้วยความเจ็บปวดไปถึงกระดูกก็ตาม

การมีอาหยันน้อยอยู่ในชีวิตของเธอ นั่นก็เพียงพอแล้ว

ในชีวิตนี้ เธอแค่อยากจะแก่เฒ่าโดยมีลูกชายอยู่ข้าง ๆ !

เมื่อหลิง อี้หรานจากไป โจว เชียนหยุนก็มองดูเวลา ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว เธอจึงทำความสะอาดร้านอาหาร ปิดประตูและหน้าต่าง จากนั้นก็ดึงบานประตูหน้าต่างลง ก่อนจะหยิบกล่องเค้กที่อี้หรานมอบให้อาหยันน้อย แต่เมื่อเธอหันหลังกลับมา เธอก็รู้สึกตกใจมาก