พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 820

เขาจับมือเธอด้วยท่าทีสงบนิ่งและอ่อนโยนก่อนจะพูดว่า “ใช่ ผมจะเป็น ผมจะเป็นมือขวาของคุณ แม้ว่าคนที่คุณกำลังต่อสู้ด้วยจะเป็นอี้ จิ่นหลีก็ตาม”

ตราบใดที่นั่นเป็นความปรารถนาของเธอ เขาก็สามารถสร้างศัตรูกับใครก็ได้เพื่อเธอ

นั่นก็เพราะว่า... เขารักเธอมาก

ใช่ เขารักเธอ

แต่เขากลับไม่เคยบอกเธอเกี่ยวกับความรักอันแสนลึกซึ้งนี้อย่างจริง ๆ จัง ๆ

เขาโกรธเธอ เกลียดเธอและไม่พอใจเธอ แต่ความรู้สึกเหล่านี้กลับไม่มั่นคงเท่าความรักของเขาที่มีต่อเธอ

ในช่วงสามปีที่พวกเขาต้องอยู่ห่างไกลกัน เขาเคยคิดว่าเขาเกลียดเธอ แต่ท้ายที่สุด เขาก็พบว่าเขายังรักเธอ เขาคิดถึงเธอทุกวันและความรักนี้ก็ค่อย ๆ ก่อตัวมากขึ้นเรื่อย ๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“เหลียนอี ผมจะเป็นมือขวาของคุณ” เขาพูด

ทันใดนั้น หัวใจของชิน เหลียนอีก็เต้นแรงขึ้น!

สายตาและน้ำเสียงของเขาเป็นเหมือนตาข่ายที่โอบกอดและจับเธอไว้แน่น

...

หลิง อี้หรานตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้นด้วยนาฬิกาปลุก เธอยังคงเวียนหัวอยู่เล็กน้อยและพบว่ามีข้อความข้างเตียงจากชิน เหลียนอีแปะไว้อยู่ บอกให้เธอรู้ว่าเป็นเหลียนอีเป็นคนที่มาส่งเธอที่บ้านเมื่อคืนนี้

นอกจากกระดาษโน้ตแล้วยังมีเสื้อผ้าชุดใหม่และรองเท้าคู่ใหม่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงอีกด้วย

มันเป็นของขวัญที่เหลียนอีมอบให้เธอที่เธอได้งานใหม่

เมื่อมองดูที่ของเหล่านี้ น้ำตาของเธอก็เอ่อล้นออกมา

หลิง อี้หรานยังคงปวดมึนหัวจากฤกษ์แอลกอฮอล์ เมื่อเธออาบน้ำเสร็จ เธอจึงขึ้นรถบัสไปโดยไม่ซื้ออาหารเช้าก่อนไปทำงาน

ขณะที่รถบัสค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปตามทางถนน ความทรงจำของเมื่อคืนก็หวนคืนมาในหัวของเธอ

เธอจำได้ว่าหลังจากออกจาก Drunken Days เมื่อคืนนี้ เธอเหมือนจะ...ชนเข้ากับอี้ จิ่นหลี

หลังจากนั้น... ความทรงจำของเธอก็เลือนลางเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรหลายอย่างกับเขา แต่เธอกลับจำอะไรไม่ได้เลย

หลิง อี้หรานลูบศีรษะของเธอที่ปวดอยู่ เธอพูดคำพวกนั้นออกไปแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะต้องมานั่งคิดเรื่องนี้อีก

เธอพบเขาเมื่อวานนี้โดยบังเอิญ แต่หลังจากนี้เธอคงจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกแล้ว

หลิง อี้หรานรู้สึกเจ็บปวดในใจของเธออีกครั้งเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาช่วยเธอจากชายขี้เมาใน Drunken Days

แม้ว่าพวกเขาจะเลิกกัน แต่เธอกลับยังต้องพึ่งพาเขาอยู่อีก

‘แต่... จะไม่มีอีกแล้ว!’

‘ต่อจากนี้ไป ฉันต้องพึ่งตัวเอง!’ เธอคิดกับตัวเองในใจ

เมื่อเธอมาถึงที่ทำงาน เพื่อนร่วมงานบางคนก็อยู่ที่นั่นแล้ว บรรดาผู้คนที่รวมตัวกันพูดคุยสนุกสนานก็หยุดคุยทันทีที่เธอเข้ามา พวกเขาจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและสอบสวน แต่สายตาเหล่านั้นยังคงแอบซ่อนไปด้วยความดูถูกและเย้ยหยัน

หลิง อี้หรานค่อนข้างคุ้นเคยกับท่าทางแปลก ๆ ของผู้คน

เธอวางกระเป๋าลง เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินไปที่ตู้กับข้าวเพื่อรินน้ำสักแก้วให้ตัวเอง

ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานหญิงที่ไปทานอาหารเย็นกับหลิง อี้หรานเมื่อวานนี้ก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยความสงสัยและถามว่า “อี้หราน คุณ... เป็นแฟนของกับอี้ จิ่นหลีจริง ๆ หรือเปล่า? อี้ จิ่นหลีเป็นคนช่วยจ่ายค่าอาหารเมื่อคืนนี้ใช่ไหม?”