พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 824

ไป๋ ทิงซินโบกมืออย่างเกียจคร้าน “ดูเหมือนคุณจะไม่อยากขอโทษหลังจากรังแกแฟนของผม ในฐานะที่ผมเป็นแฟนของเธอ ผมก็ต้องยืนหยัดเพื่อเธอ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่กลายเป็นตัวตลกเหรอ?”

ตอนนี้ชายคนนั้นนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น หมัดของไป๋ ทิงซินหนักมากจนเขารู้สึกจุกและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

จากนั้นไป๋ ทิงซินก็หันไปหาห่าว อี้เหมิง “แล้วคุณล่ะ คุณห่าว? คุณจะขอโทษเธอไหม?”

คำถามที่ดูเหมือนสุภาพแต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความอันตราย ห่าว อี้เหมิงรู้ดีว่าถ้าเธอตอบว่าไม่ เธอจะจบลงเหมือนผู้ชายคนก่อนหน้า

และผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอจะไม่แสดงความสงสารใด ๆ

ห่าว อี้เหมิงจำชายตรงหน้าเธอได้ เขาเป็นผู้นำคนใหม่ของตระกูลไป๋ที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งมานานกว่าครึ่งปี ไป๋ ทิงซิน

เขาสามารถยึดครองตระกูลไป๋ได้ด้วยวิธีที่โหดร้าย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่ใช่มือใหม่ที่จะไม่รู้เรื่องการเล่นกลอุบาย

ตระกูลไป๋อยู่ในช่วงเริ่มต้นและกำลังขยายกิจการไปทั่วเมืองเฉิน ตระกูลห่าวทำได้ไม่ดีนักในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โครงการสำคัญหลายแห่งต่างประสบความสูญเสีย แต่เมื่อไม่นานมานี้ พ่อของเธอบอกว่าเขาต้องการร่วมมือกับตระกูลไป๋

แต่เธอไม่คาดคิดว่าแฟนของไป๋ ทิงซินจะเป็น... เพื่อนของหลิง อี้หราน

ใบหน้าของห่าว อี้เหมิงซีดเผือดในขณะที่เธอเม้มริมฝีปากสีแดงสดของเธอ เธอรู้สึกว่าโลกนี้แคบเกินกว่าที่เธอจินตนาการไว้

“คุณจะไม่ขอโทษใช่ไหม?” เสียงของไป๋ ทิงซินดังขึ้นอีกครั้ง

ห่าว อี้เหมิงพูดออกมาด้วยความยากลำบาก “เป็นความผิดของฉันเองค่ะ คุณ...”

“ชิน นามสกุลของแฟนผมคือ ชิน” ไป๋ ทิงซินพูด

“คุณชิน ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” เมื่อพูดจบ ห่าวอี้ เหมิงก็เดินจิกรองเท้าส้นสูงจากไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก

ชิน เหลียนอียังคงสับสนเล็กน้อย ตั้งแต่การปรากฏตัวของไป๋ ทิงซินไปจนถึงห่าว อี้เหมิงพูดขอโทษและจากไป ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วไปหมด

จากนั้นไป๋ ทิงซินก็พาเธอไปที่ห้องวีไอพีของงานประมูลและสั่งน้ำผลไม้หนึ่งแก้วให้เธอเพื่อสงบสติอารมณ์

เธอจิบน้ำผลไม้และมองไปรอบ ๆ ห้องวีไอพีที่เป็นสถานที่ที่แม้แต่ผู้บริหารก็เข้ามาไม่ได้!

“คุณมาประมูลเหรอ?” เธอถาม

“ใช่ อสังหาริมทรัพย์เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำเงิน ถ้าตระกูลไป๋อยากจะขยายธุรกิจในเมืองเฉิน อสังหาริมทรัพย์ก็จะเป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด” เขาตอบ

จากนั้นชิน เหลียนอีก็นึกขึ้นได้ว่าตระกูลไป๋มีบริษัทอสังหาริมทรัพย์อยู่

“ทำไมคุณไม่โทรหาผม? คุณจะปล่อยให้ตัวเองถูกลากออกไปจริง ๆ ถ้าผมไม่ได้บังเอิญมาเจอคุณงั้นเหรอ?” ไป๋ ทิงซินถาม

ชิน เหลียนอีตกตะลึง แล้วเธอก็พูดอย่างงุ่มง่าม “ฉันลืมน่ะ”

“คุณ...” เขาอดบ่นไม่ได้ “คุณไม่เคยใส่ใจกับคำพูดของผมเลยใช่ไหม?” เขาบอกเธอมากกว่าหนึ่งครั้งให้โทรหาเขาถ้าเธอมีปัญหา

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เคยจำใส่ใจ

‘ไม่เชิง...’ ชิน เหลียนอีพูดกับตัวเอง เธอนึกถึงที่เขาบอกว่าเขาอยากจะมือขวาของเธอในวันนั้น

เป็นเพราะเธอติดใจกับประโยคนั้นมากจนเธอเอาแต่คิดถึงมัน

“ว่าแต่ จะประมูลที่โครงการไหนล่ะ?” ชิน เหลียนอีถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“คุณคิดว่าไง? อันไหนดีที่สุด?” ไป๋ ทิงซินถาม

ชิน เหลียนอีชี้ไปที่โครงการที่ได้รับความนิยมมากที่สุดทันทีและพูดว่า “อันนี้แน่นอน พวกเขากำลังจะสร้างบางอย่างที่ซับซ้อนใช่ไหม? ฉันสงสัยว่าบริษัทออกแบบบริษัทไหนจะทำโครงการนี้ ว้าว แค่คิดก็รู้สึกสนุกแล้ว”

ไป๋ ทิงซินเหลือบมองเธอแล้วครุ่นคิด “ทำไมคุณถึงอยากจะออกแบบอะไรที่ซับซ้อนล่ะ?”