พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 889

ขณะที่คนรับใช้ไปเตรียมซุป ไป๋ ทิงซินก็จับให้ชิน เหลียนอีนั่งบนโซฟาแล้วพูดว่า “ผมจะส่งคุณที่บ้านหลังจากที่คุณทานซุปเสร็จแล้ว”

ชิน เหลียนอีพึมพำ “ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันอยากดูการแสดงต่อ ไปส่ง… ส่งฉันกลับ ฉันอยากดูหุ่นล่ำ ๆ พวกนั้น…”

คำพูดของชิน เหลียนอีกระตุ้นไป๋ ทิงซิน “ฮะ? ชิน เหลียนอี ผมยังไม่ได้จัดการกับคุณเลยนะ คุณบอกผมว่าคุณมีงานด่วน แต่คุณกลับไปที่บาร์นั้นแทน ผมตามใจคุณไปมากจนคุณกล้าทำอย่างนี้เลยเหรอ?

ชิน เหลียนอีสะดุ้งเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะเมา แต่เธอก็รู้ว่ามันเป็นความผิดของเธอ

“คุณ... ตามหาฉันเจอได้ยังไง ฉัน... ฉันไม่ได้บอกคุณว่าฉันอยู่ที่บาร์สักหน่อย!” เธอบ่นราวกับไม่พอใจ

“เธอบอกฉัน!” เขาบ่นด้วยความรำคาญ เขาคงไม่รู้ถ้าเธอไม่ได้โพสต์รูปภาพบนวีแชตของเธอ

เธอคร่ำครวญ

“ส่งเสื้อกั๊กนั่นมา” ไป๋ ทิงซินพูด สายตาที่เธอมองดูเสื้อกั๊กของชายคนอื่นทำให้เขารู้สึกรำคาญ

“ไม่!” ชิน เหลียนอีส่ายหัวและกำเสื้อกั๊กแน่นขึ้น “ฉันพยายาม… เอ่อ… ฉันพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มันมาเลยนะ!”

“พยายามหนักมากไหม?” ไป๋ ทิงซินหัวเราะด้วยความโกรธ “ทำไมคุณถึงคว้าเสื้อกั๊กของพวกเขาเอาไว้แบบนี้?”

“เป็น... ของที่ระลึกไง คุณไม่รู้หรอกว่าพวกเขาหล่อแค่ไหน...”

“โอ้?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอันตราย เขาเอนตัวและวางมือบนโซฟา “หล่อแค่ไหนล่ะ?”

“ก็... หล่ออย่างเหลือเชื่อ... ท่าเต้น... มีเสน่ห์...” เธอพูดติดขัดเล็กน้อย

เนื่องจากเธอเมามาก เธอจึงไม่สามารถคิดคำออกมาจากหัวได้

ใบหน้าของเขาเขยิบเข้ามาอยู่ใกล้เธอ “แล้วใครหล่อกว่ากัน?” มุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ ใบหน้าที่งดงามราวกับใบหน้าของผู้หญิงดูชวนหลงใหลมากยิ่งขึ้น

แต่พอเขาจะคว้าเสื้อกั๊กจากมือของเธอ เธอกลับปฏิเสธ

ไป๋ ทิงซินพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “ชิน เหลียนอี ถ้าคุณไม่ปล่อย เชื่อไหม ผมจะ…”

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่คุกคามเธอ แต่เขาหยุดก่อนที่จะพูดมันออกมา เขากลัวว่าเธอจะตกใจถ้าเขาต่อว่าเธอมากเกินไป แต่ถ้าเขาพูดไม่ดุเธอเลย เธอก็คงจะทำแบบนี้อีก

ดังนั้นผู้นำตระกูลไป๋จึงตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ ทิงซินก็โพล่งออกมา “เชื่อไหม ผมจะบอกพ่อแม่ของคุณเกี่ยวกับเรื่องที่คุณทำในคืนนี้!”

เมื่อเขาพูดจบ ไป๋ ทิงซินก็พบว่าตัวเองกำลังทำตัวเหมือนเด็กที่ถูกรังแกและพูดว่า ‘ฉันจะฟ้องคุณครู!’

‘ฉันต้องใช้วิธีนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?’ ไป๋ ทิงซินยิ้มแหย ๆ