พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 990

“เธอ… เธอไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?” ริมฝีปากบางของเขาเผยอขึ้น ราวกับว่าเขาพูดประโยคนี้ด้วยความยากลำบาก

‘ไม่ต้องการเขา?’ คำพูดนั้นทำให้หลิง อี้หรานรู้สึกอยากหัวเราะในทันที

‘เขารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? ฉันจะสำคัญกับเขาได้ยังไง?’

“คุณเมามากแล้ว ให้ฉันลุกขึ้นเถอะ มันดึกแล้ว...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ ใบหน้าของเขาก็โน้มลงมาต่ำขึ้นเรื่อย ๆ ปลายจมูกของเขาเกือบจะแตะกับจมูกของเธอ ใบหน้าของเขาจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะร้องไห้ก็ไม่ร้อง มันดูผสมปนเปไปหมด “เมา… อี้หราน ฉันไม่ได้เมา ฉันมีสติ…”

ตอนนี้ เธอถูกห้อมล้อมไปด้วยกลิ่นของเขา เขายังคงพูดย้ำว่าตัวเองไม่ได้เมา แต่ถ้าเขาไม่เมา เขาคงจะไม่พูดอย่างนั้น

“เธอจะไม่ปฏิเสธฉันใช่ไหม?” เขากระซิบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ดวงตาสีเข้มของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่กำลังเว้าวอนขอร้องเธอ

ราวกับว่าคำตอบของเธอมีความหมายกับเขามาก

เธอรู้ว่าเขาเมาและจะจำอะไรไม่ได้ในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่หลิง อี้หรานก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “อี้ จิ่นหลี ทำไมคุณถึงมาพูดอะไรแบบนี้? คุณต้องการให้ฉันตอบว่าฉันต้องการคุณ แต่คุณกลับไม่เคยต้องการฉันเลย!”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอดกลั้น

เธอยังคงพูดต่อว่า “ฉันเคยบอกว่าฉันต้องการคุณเพราะฉันคิดว่าคุณเป็นครอบครัวของฉันและเพราะฉันรักคุณ แต่ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น ฉันจึงไม่ต้องการคุณ”

‘ใช่ ฉันไม่ได้รักเขา และฉันไม่ต้องการเขา!’ เธอไม่เพียงแต่บอกเขาเรื่องนี้เท่านั้น แต่ยังบอกตัวเองในใจ

ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คำพูดของเธอเป็นคำที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดเพราะมันทำให้เขารู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น

‘เธอไม่ได้รักฉันแล้ว เธอก็เลยไม่ต้องการฉัน...’

ความตื่นตระหนกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ราวกับว่าเขาไม่สามารถรักษาคนที่อยู่ภายใต้เขาได้ แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดแล้วก็ตาม