พลาด นิยาย บท 16

ฉันตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว ที่แขนมีสายน้ำเกลือ!

ฉันเป็นอะไร อยู่ที่ไหน แล้วลูก?

“ลูก! ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นรีบวิ่งมากอดฉันไว้

“แม่คะ ลูกหนู ลูกหนูยังอยู่ใช่มั้ย แม่คะ ฮือ ๆ เขายังอยู่กับหนูใช่ไหม”

ฉันลูบท้องตัวเอง อยากรู้ว่าหัวใจดวงน้อย ๆ ข้างในยังเต้นอยู่... เขายังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่กับฉันใช่มั้ย…

“อยู่ลูก ฮือ เขาไม่ได้ไปไหน ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นลูบหัวฉันปลอบ ก่อนจะร้องไห้ออกมา...

“ลูก ดีขึ้นหรือยัง?” พ่อเดินมาหาฉันอีกคน ตอนนี้ทุกคนในนี้คงจะรู้แล้ว... ว่าฉันท้อง

“คะ ค่ะ” อยู่ ๆ ฉันก็หยุดนิ่งเมื่อเห็นหน้าพ่อ นิ่งจนน้ำตาไหลออกมา

อีกครั้ง เรื่องเดิม ๆ มันย้ำคิดย้ำทำอยู่ในหัวอีกรอบ ความรู้สึกนั้น มันตามมาทำร้ายฉันอีกแล้ว

“เวียหลับไปกี่วันคะพ่อ” พ่อเดินมาลูบผมฉัน ทั้งดวงตาที่แดงก่ำ

“หนึ่งวันลูก ลูกมาตั้งแต่เมื่อวาน คนมาเยี่ยมลูกเยอะแยะไปหมด

เดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” ฉันกัดปากแน่น กดก้อนสะอื้นก้อนโตไว้ ก่อนที่มันจะหลุดออกมาต่อหน้าผู้เป็นพ่อ

“พ่อ ฮือ ๆ เวียขอโทษ ขอโทษที่ท้อง ขอโทษที่ท้องก่อนแต่ง พ่อยกโทษให้เวียนะพ่อ เวียทำผิด เวียผิดแล้วจริง ๆ”

แม่คุณเซ็นยืนร้องไห้ข้าง ๆ ฉัน พ่อได้แต่เอามือลูบผม ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมาแนบอกตัวเอง

“ฟังพ่อ ลูกไม่ผิด พ่อผิดเอง พ่อผิดเองตั้งแต่ต้น แต่ถึงอย่างไรพ่ออยากให้ลูกจำไว้ ว่าลูกไม่ต้องกังวลว่าใครจะเป็นเหมือนพ่อ พ่อกับแม่เลือกไว้ให้ลูกดีที่

สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ เขาไม่ได้เหมือนพ่อเลย พ่อมั่นใจ”

ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ เหมือนหัวใจฉันมันโลเลล่องลอยในอากาศ ไม่รู้จุดหมายว่ามันจะจบที่ไหน ฉันไม่อยากจับมือเขาอีกแล้ว ฉันรู้สึกว่ามือนั้น มันไม่ปลอดภัยสำหรับฉันแล้ว

“แม่คุยกับเขาแล้วนะลูก ลูกฟังพี่อธิบายนะ คิดถึงลูกในท้องเข้าไว้”

แม่คุณเซ็นจับมือฉันอีกคน ฉันคิดถึงลูกในท้องตลอดเวลา ฉันไม่เคยลืมเขา

ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกต้องโตมาในสภาพแบบฉัน มันไม่ได้มีความสุข ไม่เลย...

“เวีย... รับมันไม่ไหวค่ะแม่ เวียไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เวียขอโทษ...

ฮึก ๆ” แม่คุณเซ็นได้แต่พยักหน้าให้ฉันและปาดน้ำตาตัวเอง... ก่อนจะเดินไปนั่งร้องไห้เงียบ ๆ ที่โซฟาคนเดียว

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“แกเป็นไงบ้างโอเคยัง” น้ำหวานและแตงโม เดินเข้ามารุมกอดฉัน

“ขอบคุณนะแก... ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ กัน ฮึก ๆ” แตงโมรีบปาดน้ำตา

ที่แก้มฉัน

“คุณแม่ เขาไม่ร้องกันแล้ว เดี๋ยวลูกร้องตาม ยิ้ม ๆ” ฉันได้แต่ฝืนยิ้มออกไป ทั้งที่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างงั้น มันยิ้มไม่ไหวจริง ๆ ลูก แม่ขอโทษนะ อดทนกับแม่หน่อยนะ

เมื่อเพื่อน ๆ มา พ่อฉันและแม่คุณเซ็นจึงขอกลับก่อน อยากให้ฉันและเพื่อน ๆ อยู่ด้วยกัน...

น้ำหวานดูผิดปกติ เอาแต่หันไปมองที่ประตู

“มองอะไรแก” น้ำหวานตกใจหันมายิ้มให้ฉัน

“ไม่ ๆ ไม่มีไร มองเฉย ๆ แกหิวมั้ย” ฉันส่ายหน้า

“ไม่ได้ แกต้องกินนะคุณแม่ นี่ฉันซื้อนี่มา นมถั่วเหลือง กินหน่อยนะ” แตงโมยื่นนมถั่วเหลืองมาป้อนฉัน

“แกกินเถอะ แกก็เป็นแม่คนอยู่นะ” แตงโมหยุดชะงัก ก่อนจะก้มไปมองท้องตัวเอง

“อืม... แต่เขาไม่มีพ่อ...” อยู่ ๆ น้ำตาของฉันและแตงโมก็ไหลออกมาพร้อมกัน เราจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ก้อนสะอื้นก้อนใหญ่จะถาโถมเข้ามาใส่

ทั้งเราทั้งคู่.

“อย่างน้อยแตงโมจูเนียร์ ฮึก ๆ ก็ยังมีณีเวียจูเนียร์นะ ฮือ ๆ”

“น้ำหวาน” ฉันขวานมือไปจับน้ำหวานข้าง ๆ แต่มันไม่ใช่น้ำหวาน

มือใหญ่นั้น เขา...

แตงโมลุกออกจากเตียงเดินไปร้องไห้อีกมุมห้อง น้ำหวานพยักหน้าให้ฉัน

“หวาน... ทำไมมึงทำแบบนี้ มึงพาเขาเข้ามาทำไม ฮือ ๆ” ฉันหันไปตวาดน้ำหวานทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากเจอเขา ไม่อยากให้ภาพเหตุการณ์นั้น มันเข้ามาทำร้ายฉันอีก!

“กะ กูขอโทษเวีย แต่มึงต้องฟังเขา กูรักมึงนะเวีย” ฉันหันไปมองดวงตานิ่งนั้นทั้งน้ำตา เขามองฉันอยู่ ดวงตานิ่งคู่นั้นมีน้ำใส ๆ หยดลงมาไม่ขาดสาย

“จะร้องทำไม ฮึก ๆ ตอนทำร้องแบบนี้มั้ย หรือร้องอย่างอื่น” เข้าเม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้า

“เวีย พี่ยังไม่ทำอะไรเลยเวีย กระดุมผู้หญิงคนนั้นก็ถอดเอง พี่ยอมรับ

เวียพี่แอบเผลอไป เผลอมอง เผลอจับ แต่แค่นิดเดียว แต่พี่หยุดมันได้เวีย

พี่คิดถึงเวีย” ฉันชันเข่าขึ้นมา ก่อนจะก้มหน้ารับความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น

พระเจ้า ฉันไม่ชอบเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

“เวีย ฮือ ๆ คุณเซ็นโดนยา เขาโดนมันวางยาเวีย มันจะแย่งผัวมึง

มึงยอมเหรอ!” วางยาฉันดันหน้าที่เปียกออกจากเข่าทั้งน้ำตา หันไปมองหน้าน้ำหวานให้ชัดเจน

“มึงเชื่อกูเถอะ เขาไปจัดการมันแล้วเวีย กูเป็นเพื่อนมึง กูหวังดีกับมึง

อีนั่นกูก็ไปตบให้มึงแล้ว” น้ำหวานยื่นคลิปวีดิโอผู้หญิงคนนั้นให้ฉันดู ฉันได้ยินหมดทุกอย่าง คำสารภาพเหล่านั้น

“แล้วยังไงหวาน ความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว!”

ปากฉันบอกน้ำหวาน แต่หน้าฉันหันไปมองเขาเขม็ง ได้ยินไหม

ว่าความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว มันไปหมดแล้วจริง ๆ

มือใหญ่ ๆ ค่อย ๆ เอื้อมเข้ามาหาฉัน อย่า... อย่าเข้ามาทำให้ฉันอ่อนแอ อย่าเอามือนั้นเข้ามาทำร้ายฉันอีก ฉันขอร้อง

“ฮือ ๆ แล้วความรู้สึกกูล่ะ ใครเอาคืนมาให้กูได้บ้าง กูเจ็บเจียนตาย

กูสงสารลูก สงสารตัวเอง ที่ไปเห็นอะไรแบบนั้น กูรับไม่ได้!”

น้ำหวานกับแตงโม เม้มปากแน่น... ก่อนจะร้องไห้ และหันไปมองทางอื่น

“เวียครับ พี่ขอโทษ ไม่เอานะเวีย เราไม่เป็นแบบนี้นะ พี่ขอร้องนะเวีย ฮึก พี่ไม่มีเวียไม่ได้ เวียพี่รักเวียมาก รักมากนะเวีย”

เขาก้มหน้าสะอื้นให้ข้างเตียงฉัน ฉันกำมือแน่น... ให้ฉันลืมมันได้ยังไง

ฉันทำไม่ได้...

มือหนาเลื่อนมาสัมผัสท้องฉันเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ

“พ่อขอโทษ... ฮึก ๆ ยกโทษให้พ่อนะลูก”

ฉันเงยหน้าขึ้นเพดานกลั้นก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ไว้ในคอ หัวใจที่ยังเต้นอยู่ มันปวดตุบ ๆ เป็นจังหวะ ฉันเจ็บทุกครั้งที่มันเต้น ฉันรู้สึกเจ็บ... เจ็บเหมือนมันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ

ฉันเหลือบมองไรผมนั้นทั้งน้ำตา ไรผมที่ฉันเคยสัมผัสก่อนนอน มือหนานั้นที่ฉันเคยกุมมันแน่น ทำไมฉันมองมันแล้วรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อน

ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน เอาความสุขเหล่านั้นของฉันคืนมาได้ไหม ฉันขอร้อง ขอร้องจริง ๆ

“ฉันอยากอยู่คนเดียว” ทุกคนหันมามองฉันทั้งน้ำตา

“ออกไปให้หมดเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว!” ฉันก้มหน้ากอดเข่าตัวเองแน่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฉันอยากลืม ลืมมันให้หมด อะไรจะเยียวยาฉันได้ อะไรจะทำให้ฉันลืมเรื่องบ้า ๆ นี้

แม่... หนูไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว แม่ได้ยินหนูมั้ย หนูอยากลืม แม่ทำให้หนูลืมได้มั้ย แม่ทำให้เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยได้ไหม นะแม่

ฉันเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง... ไม่เจอน้ำหวานกับแตงโมแล้ว แต่...

“เวีย... เวียไม่ต้องยกโทษให้พี่ก็ได้ แต่พี่ขออยู่กับเวียได้ไหมนะเวีย”

ฉันหันไปมองต้นเสียงทั้งน้ำตา ดวงตาคู่นั้น..มองฉันทั้งน้ำตาเหมือนกัน เราเจ็บกันทั้งคู่ เจ็บกันทั้งคู่จริง ๆ ฉันก้มมองเข่าตัวเอง ฉันอยากใช้เวลาคิดเหมือนกัน อยากใช้เวลาคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ฉันเบื่อที่ตัวเองฟุ้งซ่าน คิดเรื่อง

เดิม ๆ วนเวียนอยู่ในหัวอยู่แบบนั้น และมันก็ทำร้ายฉันซ้ำ ๆ แบบนั้น

“เวียขอเวลา...”

“ครับ” ฉันนอนลงบนเตียง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อย ๆ

มือใหญ่หยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาฉัน

“เวียไม่ต้องร้องแล้ว พี่สัญญา ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้เวียร้องไห้อีกแล้ว”

ฉันหลับตาลง... ให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลออกมาให้หมด ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เช็ดมัน

ฉันนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหัวสมองตอนนี้มันโล่งไปหมด คนข้าง ๆ

จับมือฉันแน่น ก่อนที่จะเอามันขึ้นมาแนบอก

“หิวมั้ย?” ฉันมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ไม่ตอบอะไร เขายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม รอยยิ้มใจละลายนั้น ถึงแม้สายตาเขาจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม เขายังยิ้ม

ร่างสูงเดินไปหยิบแอปเปิ้ลมาปอกให้ฉัน ก่อนจะหันมามองฉัน

เป็นระยะ ๆ

“เซ็นจูเนียร์ พ่อปอกแอปเปิลให้กินนะลูก” เขาถือจานแอปเปิ้ลมายืนข้างเตียงฉัน ก่อนจะเริ่มป้อนฉันทีละคำ

“อร่อยไหมลูก บอกหม่าม้าสิ หม่าม้าจะได้บอกปะป๊านะ”

ฉันมองเขาทั้งน้ำตา ก่อนที่น้ำตาหยดนั้นมันจะหยดเพาะลงหมอน...

“หม่าม้า ลูกว่ายังไง” เขาหันมาถามฉันก่อนจะป้อนมาอีกรอบ

“...”

“ลูกว่าไงครับ หม่าม้า”

“อืม อร่อย...” เขาเผยยิ้มออกมาก่อนจะหยิบน้ำมาให้ฉันกิน หรือจริง ๆ แล้ว... มันควรเป็นแบบนี้ ?

‘ตึ๊ง’

[Namwan: เวลาที่มีเขา และไม่มีเขา เวลาไหนมีความสุขกว่ากัน?]

ฉันมองข้อความน้ำหวาน ก่อนจะข่มใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีกรอบ

เขายังนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน สายตานิ่งคู่นั้นจ้องทีวี แต่มือหนา ลูบท้อง

ฉันอยู่เบา ๆ

“คุณ... ฉันจะทำยังไงดี” เขาหันขึ้นมามองฉันทันที ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายดีใจ

“ครับ... ทำยังไง?”

“ฉันอยากลืม... เรื่องพวกนั้น” เขาหยุดยิ้มชั่วครู่ ก่อนที่จะก้มหน้าลง

มือใหญ่จับมือฉันขึ้นมาหอม ก่อนจะสะอื้นไห้เบา ๆ

“ขอโทษ...”

“คุณช่วยฉันได้ไหม”

“คุณช่วยฉันได้ไหมคะ”

ริมฝีปากสวยคู่นั้นเผยยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบฉัน มือหนาของเขาเริ่มโอบแก้มฉันไว้สองข้าง ก่อนที่จะใช้นิ้วเรียว ๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา

เขาถอนจูบออกมา ก่อนจะจ้องเข้ามานัยต์ตาฉัน...

“รู้อะไรไหม... ไม่มีเวีย... พี่อาจจะตาย” ฉันจ้องนัยต์ตาเขากลับจนอยู่ ๆ น้ำตาไหลออกมา

“เวียคือทุกอย่าง... เวียอยากได้อะไรพี่ให้เวียได้ทุกอย่าง... พี่ยอม พี่จะยกบริษัทให้เวียกับลูก!”

“ไม่...” เขาประกบจูบฉันอีกครั้งก่อนจะถอนออกมาเบา ๆ แล้วจ้อง

หน้าฉัน

“สิ่งที่พี่สร้างมา พี่ยกให้…” มือหนาของเขาเลื่อนมาจับหน้าอกฉัน... หัวใจฉันเต้นโครมครามจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

‘ตึก ตึก ตึก’