พลาด นิยาย บท 15
หัวใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ณีเวียเป็นลมบนเวทีสอบ! ฉันกับแตงโมวิ่งไปเขย่าตัวณีเวียที่ตอนนี้ตัวซีดไปหมด ฉันเป็นห่วงเด็กในท้อง ฉันต้องพามันไป
โรงบาล!
“อาจารย์คะ หนูขอพาเพื่อนไปโรงบาลนะคะ”
“ไปเลย ๆ คุณสองคนค่อยมาสอบวันหลัง” แตงโมร้องไห้โฮ จับมือณีเวีย แน่น อาจารย์วาทีอาสาอุ้มณีเวียมาส่งที่รถ ก่อนที่ฉันจะรีบบึ่งมันออกมา
“ฮือ เวียมึงตื่นสิ มึงอย่าเป็นอะไร ใครช่วยกูเลี้ยงลูกเวีย” แตงโมเอาแต่ร้องไห้ ฉันพยายามขับรถไปทั้งน้ำตา อยากให้ถึงโรงบาลให้เร็วที่สุดเท่าที่เร็วได้
“มึงเราบอกคุณเซ็นเถอะ” ฉันหันไปบอกแตงโมให้โทรหาคุณเซ็น
“ดีเหรอมึง มันจะโกรธเราไหม” ฉันพยักหน้ายืนยัน ยังไงก็ต้องโทร
แตงโมขวานหาโทรศัพท์ของณีเวีย ก่อนจะใช้นิ้วณีเวียสแกนปลดล็อค
“มึงคุณเซ็นโทรมาสองร้อยแปดสิบเก้าสาย ฮือ ๆ” ฉันไม่อยากจะเชื่อ
เลยจริง ๆ
“ฮะ ฮือ ๆ คุณเซ็น หนูค่ะ หนูเองแตงโม ไม่ใช่เวีย ฮือ ๆ คะ คือ แย่แล้วค่ะ ณีเวียเป็นลมตอนนี้ตัวซีดทั้งตัว ฮือ ๆ เรากำลังพาไปโรงพยาบาลค่ะ”
แตงโมวางสายและยังสะอื้นให้อยู่ก่อนจะหันมาถามฉัน
“ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ได้วะ ฮือ ๆ” ฉันได้แต่ถอนหายใจ
“คุณเซ็นคลั่งจนตึกจะถล่มแล้ว ส่วนนังเจินนั่น กิ๊กเก่าคุณเซ็น
พี่ทีบอกมา”
“มันเสนอหน้าทำไมอีก ฮือ ๆ ทั้งที่เขาจะแต่งงานกันอยู่แล้ว”
“เนี่ย... เดี๋ยวกูจะจัดการมันอยู่” ฉันเลี้ยวรถไปจอดที่แผนกฉุกเฉินก่อนที่พยาบาลจะเข็นเตียงผู้ป่วยมารับณีเวีย
“เบา ๆ นะคะพี่ ฮือ ๆ เขาท้องอยู่ค่ะ” แตงโมรีบแจ้งพยาบาลก่อนที่ฉันจะเอารถไปจอดตึกข้าง ๆ
ฉันกลับมาก็ยังเห็นแตงโมร้องไห้อยู่ อีกฝั่งเป็นคุณเซ็นที่นั่งก้มหน้า
มองพื้น ร่างใหญ่ของเขาสั่นระริก เขากำลังร้องไห้!
ฉันไม่กล้าไปทักคุณเซ็น ได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ
“แตงมึงหยุดร้องเถอะ เดี๋ยวเป็นอะไรไปอีกคน” แตงโมยังสะอื้นอยู่
ก่อนจะเอื้อมมือมาจับฉัน
“กูสงสารมัน มันต้องมาเจอเรื่องที่มันกลัว... เหมือนที่แม่มันเจอ ฮือ ๆ” พอนึกถึงตอนนั้น น้ำตาฉันก็อดไหลออกมาไม่ได้ อุตส่าห์เจอผู้ชายหล่อรวย
เพอร์เฟคแท้ ๆ
“ณีเวียเป็นไงบ้าง” พี่ทีเดินมาจับมือฉัน พอเห็นพี่ทีฉันก็นึกเซ็งผู้ชายกลุ่มนี้ขึ้นมายังไงไม่รู้
“หมอยังไม่ออกมาเลย ถามคุณเซ็นยังเรื่องเป็นไง” พี่ทีส่ายหน้า
“ยัง รู้แค่ว่าณีเวียเห็นว่าอยู่ด้วยกัน”
“ไปถามสิ ๆ” พี่ทีพยักหน้า ก่อนจะพาฉันเดินไปนั่งหลังคุณเซ็น ส่วนพี่ทีไปนั่งข้าง ๆ เพื่อนสนิท
ฉันไม่ได้เข้าใจผิดหรอก คุณเซ็นร้องไห้อยู่จริง ๆ
“มึงโอเคไหม ทำไม เป็นแบบนั้น ไม่ใช่มึงเลย” คุณเซ็นเช็ดน้ำตา
แต่ไม่มองหน้าพี่ที มองพื้น...
“กูก็รู้สึกว่าไม่ใช่กู?”
“ทำไมวะ”
“อยู่ ๆ กูก็เผลอไป กูก็ งง กูปวดหัวไปหมด จนกูเห็นหน้าเมียเท่านั้นล่ะ มันก็กระเจิงหายหมด?”
“แล้วทำไมเจินไปอยู่ห้องทำงานมึง” พี่ทีถามต่อ
“เลขากูโทรมา บอกเจินอยู่ ๆ เข้าไปในห้อง กูก็รีบไปเคลียร์กลัวเมียมาเห็น แล้วเมียกูก็มาเห็นจริง ๆ”
“แล้วมึงจะเอาไงต่อวะ”
“กูไม่รู้ กูเครียด ห่วงทั้งเมีย ห่วงทั้งลูก ให้เขาปลอดภัยกันก่อน”
คุณเซ็นกุมขมับก้มหน้าต่อ ฉันได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ เล็ดออกมา ไม่ทันได้ถามอะไรต่อ แตงโมก็หันมาเรียกเราทุกคน
“หมอมาแล้ว” คุณเซ็นรีบวิ่งไปคนแรก
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“เป็นยังไงบ้างคะ” หมอรีบยกมือปราม เมื่อเราถามกันรัว ๆ
“คนไข้เครียดมาก อย่าให้คนไข้เครียดแบบนี้นะครับ มันส่งผลถึงเด็กในท้อง ยังไงผมจะให้คนไข้นอนดูอาการคืนนึง” คุณเซ็นพยักหน้ารับ ก่อนจะชะเง้อหาณีเวียข้างใน ฉันกลัวณีเวียตื่นมาเห็นคุณเซ็นแล้วจะเครียดไปอีก เลยต้องใช้ความกล้าทั้งหมดบอกคุณเซ็นไปตามตรง
“คุณเซ็นคะ หวานคิดว่าไปพักก่อนเถอะค่ะ ทางนี้หวานกับแตงดูแลเอง หวานไม่อยากให้มันตื่นมาแล้วเครียดอีกอ่ะค่ะ นะคะ” คุณเซ็นพยักหน้า สายตาดูเศร้าลง โอ้ย... กูไม่คิดเลยว่าคู่นี้จะลงเอยแบบนี้
คุณเซ็นยืนรอหน้าประตู จนบุรุษพยาบาลเข็นเตียงณีเวียออกมา เขารีบวิ่งไปจับมือทันที และฉันก็เห็นมัน เห็นมันแล้ว... น้ำตาคุณเซ็น
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” ฉันรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยเห็นคุณเซ็นในสภาพแบบนี้ เห็นเป็นนักธุรกิจ นิ่ง เงียบ สุขุม ไม่สนใจอะไร อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมา สงสารสองคนตรงหน้าจนอดไม่ได้จริง ๆ
“ฮือ ๆ” แตงโมก็เช่นกัน ร้องไห้ไม่หยุด ทำไมฉันต้องเข้มแข็ง ก็ดูเพื่อนฉันแต่ละคน คนนึงซื่อ คนนึงอ่อนต่อโลก
เมื่อณีเวียเข้าห้องพิเศษ คุณเซ็นก็นั่งจับมืออยู่สักพัก ก่อนจะกลับไปพร้อมพี่ที
“กูว่ามันแปลก ๆ” อยู่ ๆ ในหัวฉันก็มีเรื่องเจินเข้ามาเข้ามาให้คิด
“ยังไง? อะไรแปลก?” ฉันเริ่มเล่าเรื่องที่ได้ยินมาจากคุณเซ็นให้แตงโมฟัง แตงโมขมวดคิ้ว และนึกคิดสักครู่นึง
“เหมือนกูเลย มึนงงควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากปลดปล่อย สุดท้ายได้มาหนึ่งคนในท้อง...” และฉันก็หันไปสบตากับแตงโมอีกครั้ง! โดยไม่ได้นัดหมาย
“หรือว่าจะเป็น? ยาปลุก” เชี่ย! อิเจิน~
“เราควรช่วยคุณเซ็นดีมั้ย” แตงโมถามฉันตาละห้อย ฉันนึกคิดสักพักก่อนจะมองหน้าณีเวียที่หลับอยู่
“มึงโทรไปอีกดิ เปิดลำโพงด้วย ๆ” ฉันบอกแตงโมโทรอีกรอบ โดยใช้มือถือณีเวียเหมือนเดิม
โทรออก | คุณเซ็น
“ค่ะคุณเซ็นคือแตงเองค่ะ ก่อนเกิดเหตุคุณเซ็นกินอะไรไปบ้าง”
(ไม่ กินแค่กาแฟที่เลขาชงไว้ให้)
“ชงไว้ให้คือยังไงคะ มาถึงก็มีอยู่แล้ว”
(อืม ฉันก็สงสัยว่าตัวเองโดนยาเหมือนกัน) ณีเวียถึงมึงจะอ่อนต่อโลก
แต่มึงก็ยังมีผัวฉลาด
“คุณเซ็นทิ้งกาแฟไปยังคะ”
(ยัง แค่ล็อคห้องไว้) นั่นไงล็อคห้องไว้รอเก็บหลักฐาน ล้ำไปอีกคุณเซ็น
ฉันรวบรวมความกล้าถามถึงเจิน…
“คุณเซ็นหวานถามเรื่องผู้หญิงคนนั้นได้ไหม”
(ได้)
“คุณเซ็นได้ติดต่อนางมาก่อนหน้านี้ไหม”
(ไม่ น่าจะเห็นข่าวที่ฉันหมั้นเลยมา) ทำไมคุณเซ็นไม่แบ่งความฉลาดให้เมียบ้างนะ
“ค่ะ เดี๋ยวหวาน และ แตงจะพยายามคุยกับณีเวียให้”
(ฝากดูด้วยนะ ขอบคุณมาก) ถ้าไม่ใช่ของเพื่อน กูคงกรี๊ดไปแล้ว
ฉันโทรหาพี่ทีให้หาที่อยู่เจินมาให้ สุดท้ายก็ได้มา เมื่อพ่อแม่คุณเซ็นและพ่อณีเวียมาถึง เราก็รีบลาไปหาตัวคนร้ายต่อ ฉันไม่ยอมให้เรื่องนี้มันคาราคาซังแน่ ฉันรู้จักณีเวียดี
“แตงมึงถ่ายวีดีโอด้วยนะ ไม่ก็อัดเสียง เผื่อมันหลุดอะไรออกมา” เมื่อฉันเจอบ้านเจิน ซึ่งเป็นบ้านในหมู่บ้านโครงการทั่วไป ฉันตัดสินใจจอดสังเกตการณ์อยู่สักพัก กว่าจะลงได้ก็ต้องแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในบ้านอีก
‘กริ้ง กริ้ง’ สักพักมีผู้หญิงหุ่นดีนมตูมเดินมา มันต้องใช่มันแน่ ๆ
“มาหาใคร”
“เธอใช่เจินรึเปล่า?”
“ใช่ มีไร?”
“พอดีเราเป็นนักศึกษาฝึกงานจากฝ่ายโมเดลริ่งบริษัทXX อยากมาดีลเธอไปเดินแบบให้หน่อยจ้ะ” คิดสด ๆ กันตรงนี้ล่ะ กลัวมันสงสัยชุดนักศึกษาที่เราใส่อยู่
“อ๋อเข้ามาสิคะ” แล้วนางก็เปิดประตูบ้านให้ แตงโมหันมามองฉัน
คงอยากจะรู้ว่าฉันจะทำอะไรต่อจากนี้
พอมาถึงในบ้านฉันก็นั่งรอนางขึ้นไปเอาแฟ้มโปรไฟล์สักพัก ฉันนั่งสอดส่องเพื่อความชัวร์ และก็จริง นางอยู่คนเดียวจริง ๆ เข้าทางฉันละงานเนี้ย!
“แล้วแบบที่ให้เป็นแบบอะ...”
‘เพียะ!’ ฉันรีบพุ่งตัวไปตบเจินทันทีที่นางลงมาจากบันได เจินมองหน้าฉันก่อนจะชี้นิ้วเรียว ๆ ขึ้นมา
“อะไร! ตบฉันทำไม!”
‘เพียะ’ ฉันเดินไปตบมันอีกครั้ง จนร่างบางล้มลงไปนั่งพับเพียบที่พื้น
เจินตั้งท่าจะลุกขึ้นมาสู้ แต่ด้วยเจินเป็นคนล้มก่อน คนคุมเกมส์ก็คือฉัน ฉันถีบท้องมันลงไปนอนอีกครั้ง!
“มึงทำอะไรมาวันนี้?” ฉันกระชากผมเจินขึ้นมา หล่อนเอามือมาจับมือฉันหวังลดอาการเจ็บปวดบนหัว
“อะไรมึงเสือกอะไร ปล่อยกูนะ!” ฉันกระชากผมลง ให้หน้าด้าน ๆ ของหล่อนเงยมองหน้าฉัน
“มึงเอาอะไรใส่ในกาแฟ” หล่อนเริ่มร้องไห้เมื่อฉันกำผมนั้นแน่นขึ้น มือไม้พยายามขวานหาทางสู้
“กะ… กูเปล่า”
“ตอแหล!”
‘ตุ๊บ’ ฉันใช้เท้ากระทืบไปที่ท้องมันเต็ม ๆ
“โอ้ย แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง ฮือ ๆ”
“มึงเสือกเล่นผิดคน... มึงทำเพื่อนกู”
“นังเด็กนั่นอ่ะเหรอ! ก็มันโง่เอง โง่เชื่อใจผัวตัวเอง!” กูชักจะไม่ไหวแล้ว
‘เพียะ เพียะ เพียะ’
“เธอบอกมาเถอะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวมากกว่านี้” แตงโมช่วยฉันพูด
‘เพียะ’ หน้าเจินหันอีกครั้ง มุมปากเริ่มมีเลือดแดง ๆ ซึมออกมา
เหมือนเดิมเจินยังไม่ยอมบอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด