พลาด นิยาย บท 14
“อะไรวะมึง” ฉันรีบกระชากของตัวเองออกมาดูทันที
“มึงท้อง ณีเวียมึงท้อง!” และก็เป็นแบบนั้นจริง ฉันท้องจริง ๆ พอเห็นหุ้น สองร้อยล้านของปะป๊า ก็รีบมาเลยเหรอลูก
“ของกูล่ะ?” แตงโมรีบดึงของตัวเองออกจากมืออีกข้างของน้ำหวาน
“เอากลับมาก่อนยังไม่ดู” น้ำหวานแย่งเอาแท่งตรวจครรภ์ของแตงโมกลับมาดู ฉันจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ อยากรู้ผลด้วย แตงโมวิ่งไปนั่งอยู่มุมห้องเอามือปิดหูไว้สองข้าง กลัวคำตอบ
“สองขีดว่ะ” น้ำหวานหันมาพูดเบา ๆ กับฉัน
“เวรละ! บอกมันมั้ย”น้ำหวานพยักหน้า ว่ายังไงก็ต้องบอก ฉันเลยรีบไปหยิบ อีกสองอันที่เหลือในห้องน้ำ ของฉันสองขีดหมดเลย ของแตงโมก็ด้วย!
“แตงมึงท้อง” แตงโมลุกขึ้นยืนตัวสั่นระริก
“แตงมึงบอกพี่เอสเถอะ” แตงโมสะอื้นร้องไห้ ส่ายหัว ว่ายังไงก็ไม่บอกเด็ดขาด ฉันเห็นท่าไม่ดีรีบเดินเข้าไปกอดแตงโมไว้
“เดี๋ยวกูช่วยเลี้ยง สบายมากมาอยู่เป็นเพื่อนลูกกูนะ” แตงโมพยักหน้าให้ฉันทั้งน้ำตา น้ำหวานชวนแตงโมนอนด้วยคืนนี้ จะช่วยกันทำโปรเจคให้เสร็จ ฉันก็ด้วยไม่รู้ว่าตัวเล็กในท้องตัวขนาดไหนแล้ว ไม่อยากป่องให้ใครเห็นก่อน
ฉันอยู่กับเพื่อน ๆ สักพักจนแตงโมดีขึ้น แตงโมยังกังวลที่จะบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ยังไงอยู่ ส่วนพี่เอสยังไงก็ไม่ให้บอก เฮ้อ เครียดแทน
ฉันโทรบอกคุณเซ็นให้มารับ ในหัวก็คิดว่าจะบอกเขาก่อนดีไหม หรือเก็บไว้บอกวันเกิดเขา ซึ่งอีกแค่สองวัน... เซ็นน้อยของหม่าม้า ปะป๊ารู้คงดีใจตาย
ไม่นานคุณเซ็นก็มาถึง ฉันขึ้นรถมาก็รู้สึกอึดอัด อยากจะปรึกษาปัญหาหลายอย่าง เขาหันมามองหน้าฉัน เมื่อเห็นฉันถอนหายใจออกมาหลายเฮือก
“เป็นอะไร?” ฉันอยากปรึกษาเรื่องแตงโมมาก หวังว่าคุณเซ็นคงไม่ไปบอกพี่เอสนะ
“สัญญาได้ไหมคะว่าจะไม่บอกใคร” เขาอมยิ้มเบา ๆ ก่อนจะหันมาหัวเราะใส่ฉัน
“เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นรึไง มีอะไร?” ฉันหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจบอกเขา
“แตงโมท้อง” คุณเซ็นตกใจแป๊บนึง ก่อนจะบ่นออกมาพึมพำ
“ไอ้เอสนี่มันน้ำดีจริง!”
“อะไรคะ ฉันซีเรียสนะ” เขาขมวดคิ้วผูกเป็นโบว์
“ฉันก็ซีเรียส สองคนนั้นครั้งเดียวท้อง ทำไมเราไม่เห็นท้อง”
ฉันเอื้อมมือไปตีแขนเขา
“บ้า นี่คุณพี่เอสมีสายฝนอยู่แล้ว ฉันล่ะเครียดแทนแตงโมจริง ๆ”
คุณเซ็นจอดรถติดไฟแดงพอดี ก่อนจะหันมามองหน้าฉันจริงจัง
“สายฝน เป็นแฟนไอ้ไวท์ และเป็นน้องสาวแท้ ๆ ไอ้เอส” เห้ย! นี่เข้าใจผิดมาตลอดเหรอเนี่ย
“เอ้า ทำไมคุณไม่บอก” ฉันแทบอยากจะกรี๊ดออกมาใส่คุณเซ็น
“ก็ไม่ถามเอง” เฮ้อ คำตอบอยู่ใกล้ตัวแท้ ๆ
“ก็กลัวคุณจะว่าฉันไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านนิ”
“ก็จริงนะ ไปยุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม!”
“ก็ฉันสงสารเพื่อนนี่ เฮ้อ เขาจะรับผิดชอบมั้ยคุณ”
“ไม่ลองถาม บางทีมันอาจจะดีใจ” ทำผู้หญิงคนอื่นท้องเนี่ยนะดีใจ
แฟนฉันคิดอะไรอยู่
“เธอได้กินยาคุมรึเปล่า” อยู่ ๆ ก็หันมาถามฉันเสียงจริงจัง
“เปล่านิคะ กินแค่ครั้งแรก” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“ทำไมไม่ท้อง ท้องสักทีสิ ฉันไม่มีน้ำยารึไงวะ” สงสารจัง แต่ขอโทษ อยากจะอุบไว้เซอร์ไพรส์วันเกิด
กว่าจะถึงห้องคนข้าง ๆ ฉันก็บ่นตลอดทาง อยากไปหาหมอ ฉันก็ไม่รู้จะปรามยังไง หรือชวนเขาไปตรวจตอนวันเกิดดี เซอร์ไพรส์ไปอีก!
พอหัวลงหมอน คนข้าง ๆ ก็ยุกยิกทันที...
“ขอกินเธอก่อนนอนได้ไหม” ฉันรู้สึกสงสารลูกอีกแล้ว ไม่รู้ว่าอยู่ข้างในจะเห็นของพ่อบ้างรึเปล่า!
“จะกินจริง ๆ เหรอคะ” ฉันส่งสายตาหวานเยิ้มกับไปให้
“ครับ...” มือใหญ่จู่โจมถอดเสื้อผ้าฉันออก ก่อนจะ บรรจงจูบทุกซอก
ทุกมุม จนไปถึงระหว่างขา...
“คุณ เบา ๆ นะคะ เพิ่งกินมา เดี๋ยวจุก” เขาพยักหน้ารับก่อนจะลงมือสัมผัสติ่งสวาทฉัน เขาใช้ริมฝีปากขบมันเล่น ก่อนจะละเลงลิ้นลงมา
“อ๊ะ~” ฉันครางกระเสร่าเมื่อถูกปลายลิ้นสัมผัส เขาจับขาฉันอ้ากว้างกว่าเดิม ก่อนจะดูดกินน้ำรักที่ออกมาทั้งหมดไม่เหลือ
เขาเริ่มใช้นิ้วโป้งกด คลึง ติ่งสวาทฉันอีกครั้ง
“อ๊ะ ๆ” เมื่อเสียงกระเส่าฉันดังขึ้น เขาจึงใช้มืออีกข้างจับมังกรใหญ่ออกมา ก่อนจะถูไถตามร่องสวาท ราวกับให้มันดื่มด่ำน้ำจากกายฉันจนพอใจ
จนไม่นานมันก็ดันหัวใหญ่ ๆ ของมันเข้ามา
เมื่อจังหวะกำลังเริ่มบรรเลง ความเสียวจึงเริ่มก่อตัวขึ้น มันกลืนกินฉัน
ไม่หยุด จนฉันอยากจะรัดมังกรในกาย ให้ตายคาถ้ำนี้เสีย~!
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฉันจับท่อนแขนของเขาไว้แน่น ไม่อยากถูกแรงกระแทกถาโถมใส่มากกว่านี้
“จะกินเธอทุกวันสามเวลาจนกว่าจะท้อง อ่า...”
“เยอะไปมั้งคะ อ๊ะ ๆ สามเวลา อื้อ ๆ” ฉันอยากจะเถียงเขา แต่ไม่มีแรงพูดจนจบ ความเสียวมันเร่งจังหวะใส่ฉันเหลือเกิน
แล้วเอวหนาก็ไม่ฟังคำถามฉัน เอาแต่ทรมานฉันหนักขึ้นไปอีก!
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เขาจับเขาสองข้างฉันแน่น ก่อนจะดันเอวกระแทก
แก่นกายเข้ามา
‘ปึก ปึก ปึก~’ ฉันเอามือไปกุมท้องไว้ เสียววูบวาบไปหมด เป็นห่วงลูก
ก็เป็นห่วง
“จุกเหรอ...” ฉันพยักหน้าตอบเบา ๆ เขาจึงเบาแรงลง แต่ไม่ลดความเร็วแม้แต่น้อย... ทนหน่อยนะเซ็นน้อย
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ฉันใกล้แล้วค่ะ” ฉันจับแขนแน่น ๆ ของเขา ก่อนที่จะเกร็งไปทุกส่วน เอวหนาไม่รีรอเร่งเร็วขึ้น หวังให้ฉันสมอารมณ์หมาย
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ~” ร่องลึกตอดตุบ ๆ ก่อนจะ กระตุก พร้อมกันกับชาย
ผู้เป็นที่รัก ฉันนอนหมดแรงบนเตียงก่อนคนข้าง ๆ จะถอนแก่นกายที่แช่ไว้ออกมา
ไปไหนของเขา? ปกติเขาจะล้มลงนอนข้าง ๆ กัน ฉันดันแขนตัวเอง
ขึ้นอยู่ ๆ
อุ๊บ! อะไรวะ!
“คุณทำไร!”
ฉันตกใจแทบกรี๊ด เมื่อเห็นเขานั่งจ้องน้องสาวฉันไม่ละสายตา พอลุกก็เอามือรีบไปอุดไว้ ไม่ให้น้ำขุ่น ๆ ของเขาไหลออกมา
เขายังนั่งจ้องน้องสาวฉันอยู่อย่างนั้น... อย่างนั้น เฮ้อ...
“คุณคะพอแล้ว ให้ฉันลุกไปฉี่เถอะค่ะ” ฉันเงยหน้ามองเพดานรอคนข้างล่างตอบ
“นอนไว้ก่อน เดี๋ยวมันไหลออก” โอ้ย อีผัว!
“น้องสาวฉันกินอิ่มแล้วค่ะ นะคะปล่อยมันออกไปบ้าง” มันจะมีคู่ไหนเป็นเหมือนกูบ้าง! บอกที
“เสียดาย ไปเข้าห้องน้ำเถอะ...” ฉันรีบดันตัวเองขึ้น จนน้ำขุ่น ๆ ของเขาไหลลงระหว่างขา เขามองตามตลอดทาง
เมื่อฉันจัดการตัวเองอยู่ในห้องน้ำสักพัก ก็มีคนตะโกนเข้ามา
“เสร็จยัง มาเร็ว ฉีดเข้าไปใหม่~” ตายแน่ฉัน!
วันนี้ฉันพยายามตื่นมากินข้าวเช้าที่ป้านวลทำ ทั้งที่กว่าจะได้นอนเมื่อคืนก็เกือบเช้า ให้ตายเถอะ! เอาแรงมาจากไหนทำอยู่คนเดียว~
“มีน้ำมีนวลนะคะเดี๋ยวนี้” ป้านวลแซวฉันแต่เช้า ก่อนจะส่งน้ำส้มมาให้
“สงสัยป้านวลมา ได้กินแต่ของอร่อย ๆ ค่ะ อิอิ” ฉันส่งยิ้มหวานไปอ้อนป้านวลเบา ๆ วันนี้ฉันมีพรีเซ็นโปรเจครายงานความคืบหน้า บ่ายโมง... จะนอนอีกก็ยังไงอยู่
“ไปทำงานก่อนนะ” อยู่ ๆ คุณเซ็นก็รีบเดินออกมาจากห้อง และรีบออกไปทำงานทันที ข้าวปลาไม่ยอมกิน อะไรของเขา
“ป้านวลค่ะ เดี๋ยวสักพักหนูขอแซนวิชใส่กล่องให้หน่อยนะคะ”
ฉันเตรียมข้อมูลลงแฟลชไดร์ฟ รายงาน แผ่นผับ จัดใส่กระเป๋าแฟ้ม
‘ครืน ครืน ครืน~’
โทรเข้า | น้ำหวาน
“แกว่าไง”
(บอกคุณเซ็นยังวะ)
“ยัง บอกแค่ว่าแตงโมท้อง”
(เห้ย คุณเซ็นไม่บอกพี่เอสเหรอวะ)
“ฉันปรามไว้แล้ว แก สายฝนไม่ใช่แฟนพี่เอสว่ะ เป็นแฟนพี่ไวท์ นางเป็นน้องสาวแท้ ๆ พี่เอส”
(เห้ย จริงดิ! แล้วทำไมแกไม่บอกคุณเซ็นสักทีวะ)
“เนี่ยฉันจะบอกแล้วล่ะ ก่อกวนฉันทั้งคืน” ฉันมาคิด ๆ ดูแล้ว ฉันทนไม่ไหว ฉันตัดสินใจจะบอกคุณเซ็นวันนี้เลย ฉันเป็นห่วงลูก
(ฮ่า ๆ แซ่บว่ะ แค่นี้ล่ะ บอกแบบเซอร์ไพรส์ ๆ ไปเลย)
พอน้ำหวานวางสาย ฉันเลยไปหยิบที่ตรวจครรภ์ออกมาจากกระเป๋า
ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมใส่มาโต้ง ๆ คุณเซ็นไม่เคยวุ่นวายกับกระเป๋าฉัน และอีกอย่างฉันไม่ค่อยได้เปิดมันควักเงินด้วย เขาจ่าย!
ฉันไปหากล่องปากกาที่อยู่บนโต๊ะทำงานเขา ก่อนจะใส่ที่ตรวจครรภ์
เข้าไปแทน
‘คุณคะ ฉันเอาแซนวิชมาให้ แล้วนี่ปากกา คุณลืมไว้’
แค่คิดก็อดยิ้มไม่ได้แล้ว มีความสุขชะมัด! ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว และไม่ลืมที่จะไปหยิบแซนวิซจากป้านวลไปให้เขากินระหว่างทำงาน
ฉันรีบลงลิฟต์มาชั้นออฟฟิศบริษัท ZER เดินมุ่งหน้าไปห้องทำงานเขา
ในมือถือกล่องแซนวิซกล่องปากไว้ติดกัน จะได้ไม่ลืม... ทุกคนยิ้มแย้มให้ฉัน มีบางคนที่ดูเลิ่กลั่กแปลก ๆ แต่ช่างเถอะมีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด
เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าห้องทำงาน เลขาส่วนตัวของเขาถึงกับทำหน้าตกใจดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันที...
“รู้อะไรมั้ย ที่แม่ฉันเป็นแบบนั้น... ที่แม่ฉันตรอมใจ! ฮือ ๆ ก็เพราะ
ฮือ… ก็เพราะ พ่อฉันเผลอไปเหมือนกัน!”
“เวีย...”
“ฉันไม่สงสารตัวเองเลย... ไม่เลย ฮึก ๆ ฉันสงสารลูก!” ฉันกลืนก้อนสะอื้นทั้งน้ำตา ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสท้อง นึกถึงหัวใจดวงน้อย ๆ ที่กำลังเต้นอยู่
“แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกต้องมาร้องไห้กับแม่ และแม่สัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย”
“เวีย... ฮึก ไม่เอาเวีย พี่ขอโทษ... ยกโทษให้พี่นะ”
“อย่ามาเป็นพ่อของลูกฉันเลย!”
ฉันหันหลังวิ่งออกจากห้องทั้งน้ำตา ไม่อายสายตาหลายคู่ที่จ้องมอง เพราะความเจ็บปวดมันกัดกินฉันจนด้านชา จนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ฉันลงมาข้างล่างก็เห็นเขาลงลิฟต์อีกฝั่งตามลงมา เขาวิ่งมาหาฉันทันทีที่ฉันก้าวออก
จากลิฟต์
ฉันอยากจะหนี หนีไปจากตรงนี้...
ฉันรีบขึ้นแท็กซี่ ปิดประตู ล้อคทุกอย่าง เหมือนอยากตัดขาดโลกความเจ็บปวดข้างนอกไว้... อย่าตามฉันมา ฉันพอแล้ว ฉันแบกมันไม่ไหวแล้ว
เมื่อหลุดจากตรงนั้น ฉันกลับปล่อยโฮออกมาในรถ เรื่องมากมายตีกัน
ในหัว ภาพที่ฉันเห็น เสียงที่ได้ยิน มันเด้งขึ้นมาเป็นฉาก ๆ ไม่เคยคิด ไม่เคยคิดเลย
จริง ๆ ว่ามันจะเจ็บขนาดนี้
แม่คะ หนูเข้าใจแม่แล้ว เข้าใจแม่ทุกอย่าง หนูคิดว่าแม่ไม่เข้มแข็ง
คิดว่าแม่อ่อนแอ แต่มันไม่ใช่เลย หนูสัมผัสได้แล้วจริง ๆ เมื่อหนูเจอมันกับตัว
มันเจ็บจริง ๆ ค่ะแม่
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นไม่หยุด เขาโทรมาไม่ขาดสาย รวมไปถึงน้ำหวาน แตงโม ฉันตัดสินใจไปมหาลัย ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหน แต่ฉันต้องทำมันให้เสร็จ
“หนู... ไหวไหมลูก” ฉันกดก้อนสะอื้นไว้ก่อนจะกลั้นใจตอบไป
“เกือบแล้วค่ะ หนูเกือบจะไม่ไหวแล้วค่ะ” ลุงยื่นกล่องทิชชูมาให้ฉันเช็ดน้ำตา ฉันได้แต่ฝืนยิ้มขอบคุณ
เมื่อแท็กซี่มาจอดหน้ารั้วมหาลัย ฉันก้าวขาลงมาโลกความเจ็บปวดนี้
อีกครั้ง ที่ตรงนี้เขาเคยยืนรอฉัน ที่ตรงนี้เขาเคยส่งกำลังใจให้ฉัน
แม่ง กูเจ็บ กูเจ็บจริง ๆ
“มึง...” มือบางของใครบางคน บีบไหล่ที่กำลังสั่นเทาของฉัน
“แตง กะ กู ยังอยากช่วยมึงเลี้ยงลูกนะ ฮึก ๆ แต่มึง... ต้องช่วยกูเลี้ยงลูกด้วยนะ ฮือ ๆ” แตงโมดึงฉันเข้าไปกอดแน่น ตัวเราสองคนสั่นระริก เสียงสะอื้นสองเสียงดังขึ้นพร้อม ๆ กันโดยไม่ได้นัดหมาย...
“ได้ ๆ ฮือ ๆ กูช่วยมึงเลี้ยงลูกนะ อย่าร้องนะ”
“มึงไม่อยากรู้เหรอว่ากูเจออะไรมา มึงไม่อยากรู้เหรอ ฮือ ๆ มึงไม่
ถามกูเหรอ”
“กูไม่ถาม ฮือ ๆ กูไม่อยากให้มึงไปนึกถึงมัน” ฉันสะอื้นไห้กอดแตงโมแน่น เสียงเราสองคนดังจนคนแถวนั้นหันมอง ฉันไม่สนใจใครทั้งนั้น อย่างน้อยที่ตรงนี้ฉันยังมีเพื่อน ยังมีเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ
“มึง...” น้ำหวานเดินน้ำตาคลอมากอดฉันอีกคน
“หวาน... มึงรู้เรื่องใช่มั้ย”
“อือ ฮือ ๆ พี่ทีบอกกูแล้ว คุณเซ็นกำลังคลั่ง ฮือ ๆ”
“อือ... ช่างเขา ฮึก ๆ” น้ำหวานละกอดจากฉันก่อนจะจับมือฉันแน่น
“มันเป็นใคร?” ดวงตาเกี้ยวกราดคลอไปด้วยน้ำตาจ้องหน้าฉันจริงจัง
“เจิน มันชื่อเจิน กูไม่รู้จักมัน ฮือ ๆ กูไม่เคยรู้อะไรเลย กูรู้แค่ว่ากูโง่ โง่ที่คิดว่าแฟนกูเป็นคนดี” สายตาน้ำหวานยังมองฉันเหมือนเดิม ก่อนที่จะเอามือมาลูบผมที่เปียกไปด้วยน้ำตาของฉัน
“กูไม่ยอมหรอก มึงจำคำกูไว้ ใครทำเพื่อนกู มันจะไม่มีวันเป็นสุข”
ฉันกอดน้ำหวานแน่น ไม่รู้ว่าเพื่อนฉันคิดจะทำอะไร แต่ฉันอยากขอบคุณ ขอบคุณที่ปกป้องฉันมาตลอด
“มึงพรีเซนท์ไหวไหม” ฉันกลืนก้อนสะอื้น พยักหน้าตอบ ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง เพื่อนสองคนจับมือฉันแน่นคนละข้าง พาร่างอิดโรยทั้งน้ำตาเข้ามาในห้องสอบโปรเจค...
นักศึกษาขึ้นไปสอบพรีเซนท์ทีละคน จนถึงฉัน... เพื่อนทั้งสองตบบ่า
ให้กำลังใจ... ก่อนที่ฉันจะเหยียบขึ้นไปบนเวที
ฉันพรีเซนท์มันอย่างนั้น ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันได้แต่เก็บเสียงสะอื้นไว้ข้างในไม่ให้ใครได้ยิน ผู้คนมากมายเห็นน้ำตาฉัน แต่สุดท้ายยังไงมันก็จบลง
“งานคุณดีนะครับ แต่ในรายงานอาจารย์อยากให้แก้เรื่องเลขหน้า ให้เป็นตัวเลขไทย”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“งานลงตัวแล้วค่ะอย่างที่อาจารย์วาทีบอก มีต้องแก้แค่รายงาน พวกคำภาษาทางการอะเนอะ ไม่สบายเหรอจ๊ะ หายไว ๆ นะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
“ครับผมคิดว่าโอเคแล้ว แก้แค่รายงาน ตัวโปรเจคสานต่อได้เลย
และเห้ย… นักศึกษา!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด