พลาด นิยาย บท 13

เขาใช้นิ้วทรมานจนถึงฝั่ง ฉันจึงพลิกตัวลุกขึ้นมา ดันร่างใหญ่นั่งลงขอบเตียง ก่อนจะนั่งลงระหว่างขาเริ่มทักทายมังกรใหญ่ จนเจอปลายแดงโผล่มาจ้องหน้าฉันราวกับหาเรื่อง ฉันยิ้มให้มัน

ก่อนจะก้มลงไปขบหนึ่งที ลิ้นซนฉันไม่รอช้าละเลงเลียจากโคนถึงปลาย ทำชายเจ้าของแท่งส่งเสียงครางกระเส่า มันยิ่งรุกเร้าฉันเริ่มอยากกินไปหมดทั้งลำ ฉันเม้มปากแน่น ให้สัมผัสแน่นแก่นตึง ๆ ก่อนจะรูดขึ้น รูดลง จากช้า... ไปหาเร็ว

“อ่า... ไม่ไหว กินเธอก่อนได้ไหม” เขาบีบเข่าตัวเองเเน่น ก่อนจะจับตัว

ฉันลุกขึ้นยืน

มือใหญ่โอบเอวฉันไว้ก่อนจะอุ้มฉันไปวางบนโต้ะเครื่องแป้ง

ฉันรีบอ้าขาเป็นรูปตัวเอ็ม ก่อนที่เขาไม่รีรอ กดหัวดันมันเข้ามามิดด้าม

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ร่างกายฉันสั่นไปตามแรงกระแทก มือไม้หาที่ยึดเหนี่ยวดึงตัวเอง ไม่ให้ล้มไปตามแรงที่เขาถาโถมเข้ามา เขาบรรเลงมันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพาฉันมานอนที่เตียงตามเดิม...

เขาสอดใส่มันเข้ามาอีกครั้ง ก่อนจะดันให้มันเข้าจังหวะ “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ฉันเสี่ยวซ่าน จนปรือตามองชายตรงหน้าที่มอบความสุขมาให้ทั้งกายและใจ

“รักคุณนะคะ... พ่อเซ็น” ฉันเอื้อมือไปจับแก้มเขาเบา ๆ จนริมฝีปากสวย ส่งยิ้มใจละลายตอบกลับมาให้ฉัน

“รักเธอเหมือนกัน... เหนื่อยเหรอ” ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้เขา เขาเริ่มเร่งจังหวะเร็ว จนฉันจิกหมอนแน่น ขาสองข้างสั่นเกร็ง เสียวสะท้าน ใกล้ถึงสวรรค์รำไร

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ไม่ไหวแล้วค่ะ เร็วอีกนะคะ” ฉันเกร็งขาอีกรอบ

กดความเสียวสะบั้นไว้ จนเหมือนโลกทั้งใบวูบขึ้นไร้แรงโน้มถ่วง ฉันทนมันต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ

ฉันจิกหมอนแน่น ก่อนที่รูสวาทจะกระตุกตุบ ๆ ปล่อยน้ำรักออกมา

แข่งสู้กับมังกรใหญ่เขา เขาแช่ไว้ชั่วครู่ก่อนจะเอาออกมา มือหนาเอื้อมมา

ห่มผ้าให้ฉัน ก่อนที่ตัวเองจะลุกไปอาบน้ำ

เช้าต่อมา

วันนี้ฉันต้องกลับแล้ว ตื่นมาอีกทีน้ำไม่ได้อาบ! หมดสภาพไปตาม ๆ กัน ฉันโทรหาแตงโม นางไม่รับสาย เลยมาเคาะประตูเรียกกับคุณเซ็นแต่เช้า เพราะฉันต้องกลับไปเตรียมงานหมั้นก่อน เผื่อแตงโมอยากจะกลับพร้อมกับเรา

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“แตงโม ๆ ๆ” ฉันตะโกนเรียกหลายครั้งก็ไม่มีคนเปิด

“คุณ แตงจะเป็นอะไรไหม” คุณเซ็นวางกระเป๋าเป้ลงข้าง ๆ ฉันก่อนจะลงมือเคาะแทน ก็ไม่เปิดตามเดิม หลับลึกจริง ๆ ฉันถอดใจหันหลังกะจะไปเช็คเอาท์โรงแรม

‘แอด…’

“แตงโมแกละ...” เมื่อฉันหันกลับไป คนที่เปิดกลับไม่ใช่แตงโม พี่เอส!

พี่เอสใส่ผ้าขนหนูออกมาผืนเดียว ให้ตายเหอะแตง! อะไรกันเนี่ย

“อ้าวเอส ทำไรมึง” คุณเซ็นก็ตกใจไม่ต่างจากฉัน ได้แต่ถามออกไปนิ่ง ๆ ตามแบบเขา ฉันนี่อยากจะกรี๊ดออกมาแล้ว แตงโมมันรู้ตัวมั้ยเนี่ย ว่ามันเผลอกินพี่เอส อีกแล้ว!

ฉันรีบวิ่งเข้ามาดูแตงโม ที่ยังหลับอยู่... ชุดชั้นใน กางเกงใน เสื้อผ้า ถอดทิ้งบนพื้นราวกับผ่านศึกสงครามมาครั้งใหญ่นับไม่ถ้วน~

“พี่เอส ทำไรเพื่อนหนูเนี่ย” ฉันรีบเขย่าแตงโมทันที นางล้อนจ้อน ดีที่ผ้าห่มปิดอยู่ อยู่ ๆ น้ำหวานรีบแทรกตัวเข้ามาสมทบฉัน พวกผู้ชายอยู่ข้างนอก

คุยอะไรกันอยู่ไม่รู้ แต่พวกฉันรีบจัดการแตงโมก่อน หมดสภาพจริง ๆ

น้ำหวานมองหาอะไรไม่รู้ ก่อนจะเดินไปหาพี่เอสที่ยืนบังประตู

“พี่เอส ใส่ถุงยางรึเปล่า” น้ำหวาน... มึงตรงไปนะบางที! ฉันรีบไปดึงแขนน้ำหวาน พวกผู้ชายเริ่มมองหน้ากัน ก่อนจะซักไซ้พี่เอสช่วย

“ไม่ พี่ไม่ได้พก” น้ำหวานหันมามองหน้าฉัน

“ณีเวีย มึงมียาคุมฉุกเฉินไหม” ถามต่อหน้าแฟนกูเลยนะ!

“ไม่มี กูซื้อไม่เป็น” น้ำหวานขมวดคิ้วใส่ฉันทันที

“กับแตง พี่ไม่เคยใส่เลย...”

“ครั้งแรกพี่ก็ไม่ใส่เหรอ แล้วมันบอกว่าพอมีเสร็จเลือดมันออกมันบอกว่าเป็นเมนส์พอดี มันเลยไม่กินยา” น้ำหวานฉุกคิด ทุกคนเริ่มกุมขมับ

“ยังไงอะมึง” ฉันเริ่มใจไม่ดี ปลุกแตงโมอีกรอบ

“แตง ๆ เมนส์มายัง!” แตงโมขยับตัวนิดหน่อย

“มาวันนั้นแป๊บนึงปก็ไม่มีแล้วว เล่นน้ำต่อได้” แตงโมตอบกลับมาเสียงอู้อี้

“ฉิบหาย!” เสียงทุกคน

น้ำหวานไล่ฉันกลับไปเตรียมงานก่อน มันจะจัดการเอง ฉันเลยจำใจขับรถออกมากันสองคน เพราะใกล้เวลาตรวจงาน ออแกไนซ์แล้ว ระหว่างทางฉันก็โทรหาน้ำหวานเป็นระยะ

โทรออก | น้ำหวาน

“แก แตงโมตื่นยัง มันเป็นไง”

(ตื่นแล้ว แต่ยังไม่บอกมัน ว่ามันเข้าใจผิด เลือดที่ออกมาไม่ใช่เมนส์)

ฉันนวดคิ้วตัวเองเบา ๆ ปวดหัวตุบ ๆ คุณเซ็นเอื้ิอมมือมาจับขาฉัน

ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ

“เอาไงดี กลัวแตงโมท้องจังแก”

(อืม ฉันก็ว่างั้น แล้วสถานะกับพี่เอส ยังไงก็ไม่รู้ แฟนก็ไม่ใช่ ฉันห่วง

เรื่องนี้ล่ะ)

“ไว้พรุ่งนี้เจอกัน” ฉันวางสายปุ๊บ ก็นวดหัวตัวเองอีกรอบ

“อย่าคิดมาก” ฉันพยักหน้าให้คุณเซ็น มาถึงกรุงเทพฉันก็แวะไปรับชุดไทยที่ร้าน แม่คุณเซ็นให้คนมาวัดไซส์ไปตัดให้ เพราะฉันไม่มีเวลาไปเลือกเอง

พอมาถึงตึกก็เข้าไปห้องที่จัดงานตัวเองทันที ทุกอย่างสวยมาก ถูกใจฉันทุกอย่าง

“เรียบร้อยดีไหมคะคุณณีเวีย” พี่หัวหน้าเดินถือแฟ้มมาถามฉัน

“ดีมากเลยค่ะ สวย ขอบคุณมากนะคะ” คุณเซ็นบีบไหล่ฉันแน่น เหมือนเขาเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน

ฉันกลับห้องมาก็รีบเข้านอนเร็ว งดกิจกรรมทุกอย่าง พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญขั้นแรกของฉัน ฉันถอดแหวนที่นิ้วใส่กล่องกำมะหยี่ไว้ รวมไปถึงของคุณเซ็น

อีกกล่อง ไว้สวมในพิธี นอนมองมันไปยิ้มไป... ก่อนที่คนข้าง ๆ จะขยับมากอด

“ตื่นเต้น” เขาบ่นพึมพำใส่หลังฉัน ฉันหันไปหาเขา ก่อนจะเป็นฝ่าย

กอดเขาแทน

“รักคุณนะคะ”

“รักเธอเหมือนกัน”

ฉันตื่นมาแต่งหน้าตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะช่างทำผม ช่างแต่งหน้ามากันแต่เช้า มันทรมานลูกตาฉันเหลือเกิน ส่วนคุณเซ็นกลับบ้านไปเรียบร้อย คุณชายต้องมาพร้อมขันหมากและญาติผู้ใหญ่ของตัวเองอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงนี้

“ไงลูก ตื่นเต้นไหม” พ่อเดินเข้ามาหาฉันในห้อง ก่อนจะลูบผมเบา ๆ

“แค่หมั้นเองค่ะพ่อ จิ๊บ ๆ” พ่อหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเดินออกไปคุย

กับญาติ ๆ

น้ำหวาน กับแตงโม มาถึงแล้ว นางแทบจะไลฟ์สดอยู่ข้าง ๆ ฉัน กรี๊ดห้องคุณเซ็นกันใหญ่ ฤกษ์สวมแหวนคือเวลาเก้าโมงเก้านาที กว่าฉันจะแต่งหน้าเสร็จก็เกือบแปดโมง

ฉันอยู่ในชุดไทยศิวาลัยสีงาช้าง ปักทั้งชุด ทำเอาชุดนี้เด่นเป็นสง่า

ขึ้นไปอีก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เราฝ่ายหญิงจึงเคลื่อนทับลงมารอในห้องรับรองข้างเวที แขกผู้ใหญ่ และเพื่อน ๆ เริ่มเข้ามานั่งกันแล้ว รวมไปถึงช่างภาพ กับนักข่าวแทบจะทุกสำนัก

‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันเต้นโครมคราม เมื่อแอบมองออกไปทางหน้าต่าง

ทำไมคนเยอะแบบนี้

“แกสวยมาก... พวกฉันยินดีกับแกจริง ๆ” น้ำหวานกับแตงโม เดินเข้ามาจับมือฉัน ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างซึ้งใจ ถึงจะปากไม่ดี... แต่ก็รักกันนะ

“แม่เลี้ยงแกไม่มาเหรอ...” น้ำหวานแอบกระซิบฉันเบา ๆ นั้นไงปาก

ไม่ดีมาแล้ว

“ปากอัปมงคล...” ฉันค้อนใส่ทีนึง ก่อนพวกนางจะขำกันใหญ่

“อีกไม่กี่เดือนก็แต่งแล้วพวกแกลดหุ่นรอเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้เลย”

ฉันยิ้มหวานไปให้เพื่อนรักทั้งสอง ก่อนที่พวกมันจะกอดฉันกลม

สักพักเมื่อใกล้ถึงเวลา พ่อก็ออกไปจากห้อง เพื่อไปยืนรอต้อนรับครอบครัวฝ่ายชายคู่ กับป้าของฉันก่อนจะเชิญฝ่ายชายเข้ามาในห้อง คุณเซ็นเดินเข้ามาพร้อมขบวนคนถือพานขันหมาก ก่อนจะนำพานต่าง ๆ ไปวางบนเวทีเพื่อ

รอทำพิธี

เมื่อญาติผู้ใหญ่ขึ้นไปนั่งเก้าอี้บนเวที คุณเซ็นนั่งพับเพียบอยู่ข้างล่าง

ผู้ทำพิธีก็เริ่มถาม

ผู้ทำพิธี: มาวันนี้มาเพื่อกิจอันใด

ผู้ใหญ่ฝ่ายชาย: วันนี้ฤกษ์งามยามดี จะมาสู่ขอ นางสาวณัฐฌาภัทช์

ศิทธิศาสตร์โสภณ ซึ่งเป็นกุลสตรี ไปเป็นแม่ศรีเรือนให้กับนายดิณภัทร

อัครไพศาลสกุล

ผู้ทำพิธีหันไปหาพ่อฉัน...

ผู้ทำพิธี: นางสาวณัฐฌาภัทช์ ศิทธิศาสตร์โสภณ เป็นบุตรของท่าน

ใช่หรือไม่

พ่อ: ใช่

‘ตึก ตึก ตึก’ ใจฉันสั่นรัวหมด คุณเซ็นหล่อมาก!

“โรงงานมันมีผู้ชายเยอะอยู่นี่ล่ะ” เหอะ ตามเดิม

เมื่อฉันถูกทิ้ง แม่คุณเซ็นเลยอาสาพาฉันมาเดินเล่นในบ้าน ซึ่งมันใหญ่มาก! และไม่อยากจะเชื่อว่าอยู่กันสามคน

“บ้านใหญ่ขนาดนี้ อยู่กันแค่สามคนเองเหรอคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย ทำไมถึงสร้างบ้านใหญ่ขนาดนี้

“ใช่ แต่เหมือนอยู่สองคนเลยลูก ฮ่า ๆ เซ็นเขาชอบไปอยู่ข้างนอก”

พ่อกับแม่คุณเซ็นคงเหงาแย่สินะ

“คุณแม่กับคุณพ่อคงจะเหงาแย่เลยนะคะ” ต่อไปฉันจะแวะมาบ่อย ๆ ดีกว่า บ้านจะได้ครึกครื้นบ้าง

“ถ้ามีหลาน ๆ แม่ก็หายเหงาแล้วลูก” นั่นไงเข้าทางคุณแม่เต็ม ๆ

“ไว้หนูเรียนจบ หนูจะมีให้นะคะ” คุณแม่ยิ้มดีใจก่อนจะพามานั่งปั้นแป้งทำบัวลอย แถมยังกำชับฉันหลายครั้ง ว่าเป็นของโปรดของคุณชายเค้า

“เซ็นชอบมาก ตอนเด็ก ๆ เสาร์อาทิตย์ กลับบ้านมาไม่มีบัวลอยนี่โกรธมากเลยนะ หนีขึ้นห้องไม่คุยกับใคร” แหม โกรธแม่เพราะบัวลอย ตลกจัง กลับห้องเอาไปล้อดีกว่า หุหุ

“กิจการที่บ้านโอเคนะคะแม่ คุณพ่อคงเหนื่อยแย่เลย ลูกชายไปสร้างธุรกิจเองเสียแล้ว” คุณแม่ยิ้มหวานก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉัน

“ก็นั่นไง แม่ถึงอยากมีหลาน บางทีคนแก่ก็อยากเห็นเด็ก ๆ ให้ใจชื้น

น่ะลูก” ตามเดิม อะไรก็วกเข้าเรื่องหลาน

ฉันปั้นบัวลอยเสร็จสักพักใหญ่ ๆ ว่าที่สามีฉันก็มาพอดี

“ประชุมเสร็จเร็วนะ” แม่พยักหน้ารัว ๆ ให้ฉันยกบัวลอยไปใหคุณเซ็น

“มีบัวลอยด้วย ทำเองเหรอ?”

“ช่วยกันทำกับคุณแม่กินสิคะ ร้อน ๆ อยู่” เขาตั้งหน้าตั้งตากินบัวลอย ก่อนจะหันมาชมฉันกับไม่ขาดสาย

‘ครืน ครืน ครืน’ น้ำหวานโทรมา ฉันเลยขอตัวออกมารับโทรศัพท์น้ำหวานข้างนอก

โทรเข้า | น้ำหวาน

“อะไรแก”

(แกมาบ้านฉันได้มั้ย มีเรื่องสำคัญ) น้ำหวานเสียงจริงจังมาก

“เรื่องอะไร แตงล่ะ”

(เดี๋ยวแตงก็มามาเถอะนะ แป๊บนึง)

เรื่องอะไรของน้ำหวาน? ฉันรีบเดินไปบอกคุณเซ็น ก่อนจะลาพ่อกับแม่ออกมา ใจฉันก็ไม่ค่อยนิ่งอยากรู้ว่าน้ำหวานมีเรื่องอะไรสำคัญ นั่งเดามาตลอดทางจนมาถึงบ้านน้ำหวาน...

“คุณคะ ยังไงเดี๋ยวฉันโทรหานะ ขออยู่กับเพื่อนก่อน คุณจะกลับเลย

หรือไปไหน”

“เดี๋ยวไปคุยเรื่องหุ้นกับไอ้ที ยังไงเดี๋ยวแวะมารับ อย่าซนนะ” เขายีหัวฉันก่อนที่ฉันจะเปิดประตูลงมายืนกดกริ่งหน้าบ้านน้ำหวาน

“มา ๆ แก” น้ำหวานเดินลงมาเปิดประตูให้ฉัน เมื่อคุณเซ็นเห็นว่าฉันเข้าบ้านไปเรียบร้อย เขาก็ขับรถออกไปทันที

น้ำหวานเดินจูงมือฉันมาที่ห้องนอนตัวเอง ทำไมต้องมีเรื่องให้ตื่นเต้นอยู่เรื่อยเลยวะ พอเปิดประตูก็เจอแตงโมนอนเล่นอยู่บนเตียง

“เออ ครบแล้วนะ” ฉันกับแตงโม มองหน้าเหมือนเราจะถูกหลอกมาเหมือนกัน

“มีเรื่องอะไรวะ?” แตงโมขมวดคิ้วถาม ก่อนลุกขึ้นมานั่งใกล้พวกเรา

น้ำหวานไม่ตอบ แต่ยื่นกล่องให้เราคนละสามกล่อง ฉันกับแตงโมเลยรีบเปิดออกมาดูทันที

ที่ตรวจครรภ์

“มึงให้กูตรงจทำไม หวานงง ก็เมนส์มาแล้ว” น้ำหวานคงยังไม่บอก

มันสินะ

“แตงโม มึงเข้าใจผิด เลือดที่ออกคือเลือดที่มึงเสียตัวครั้งแรก”

แตงโมตกใจอ้าปากค้าง!

“ห้องน้ำมีสองห้อง เดินไปฝั่งตรงข้ามมีอีกห้อง ตรวจมันทั้งสามอันเลยนะเพื่อความชัวร์ไปสิ เชิญพวกมึง” น้ำหวานผายมือให้ฉันและแตงโม ฉันกำที่ตรวจครรภ์แน่น ใจนึงก็ไม่อยากมี ใจนึงก็อยาก

ฉันกับแตงโมแยกกันไปคนละฝั่ง ไม่นานเราก็ออกมาพร้อมกัน ฉันกำแท่งพลาสติกนั้นไว้แน่น รอผลที่มันจะตามมา อย่างใจจดใจจ่อ

“กูกลัว...” แตงโมเริ่มเสียงสั่น

“กูยังไม่พร้อม”

ฉันหลับตา ทำสมาธิให้ตัวเองจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น ‘ตึก ตึก ตึก’

“เอาออกมาให้กูดูเร็ว” น้ำหวานไม่รีรอ กระชากแท่งพลาสติกไปจากมือฉันและแตงโมทันที ก่อนที่จะไล่สายตาพลิกผลมันดู

“เชี่ย!”อะไรวะ! ของใคร ฉันหรือแตงโม?