พลาด นิยาย บท 16
ฉันตื่นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว ที่แขนมีสายน้ำเกลือ!
ฉันเป็นอะไร อยู่ที่ไหน แล้วลูก?
“ลูก! ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นรีบวิ่งมากอดฉันไว้
“แม่คะ ลูกหนู ลูกหนูยังอยู่ใช่มั้ย แม่คะ ฮือ ๆ เขายังอยู่กับหนูใช่ไหม”
ฉันลูบท้องตัวเอง อยากรู้ว่าหัวใจดวงน้อย ๆ ข้างในยังเต้นอยู่... เขายังอยู่ตรงนี้ ยังอยู่กับฉันใช่มั้ย…
“อยู่ลูก ฮือ เขาไม่ได้ไปไหน ฮือ ๆ” แม่คุณเซ็นลูบหัวฉันปลอบ ก่อนจะร้องไห้ออกมา...
“ลูก ดีขึ้นหรือยัง?” พ่อเดินมาหาฉันอีกคน ตอนนี้ทุกคนในนี้คงจะรู้แล้ว... ว่าฉันท้อง
“คะ ค่ะ” อยู่ ๆ ฉันก็หยุดนิ่งเมื่อเห็นหน้าพ่อ นิ่งจนน้ำตาไหลออกมา
อีกครั้ง เรื่องเดิม ๆ มันย้ำคิดย้ำทำอยู่ในหัวอีกรอบ ความรู้สึกนั้น มันตามมาทำร้ายฉันอีกแล้ว
“เวียหลับไปกี่วันคะพ่อ” พ่อเดินมาลูบผมฉัน ทั้งดวงตาที่แดงก่ำ
“หนึ่งวันลูก ลูกมาตั้งแต่เมื่อวาน คนมาเยี่ยมลูกเยอะแยะไปหมด
เดี๋ยวเย็นนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” ฉันกัดปากแน่น กดก้อนสะอื้นก้อนโตไว้ ก่อนที่มันจะหลุดออกมาต่อหน้าผู้เป็นพ่อ
“พ่อ ฮือ ๆ เวียขอโทษ ขอโทษที่ท้อง ขอโทษที่ท้องก่อนแต่ง พ่อยกโทษให้เวียนะพ่อ เวียทำผิด เวียผิดแล้วจริง ๆ”
แม่คุณเซ็นยืนร้องไห้ข้าง ๆ ฉัน พ่อได้แต่เอามือลูบผม ก่อนจะจับมือฉันขึ้นมาแนบอกตัวเอง
“ฟังพ่อ ลูกไม่ผิด พ่อผิดเอง พ่อผิดเองตั้งแต่ต้น แต่ถึงอย่างไรพ่ออยากให้ลูกจำไว้ ว่าลูกไม่ต้องกังวลว่าใครจะเป็นเหมือนพ่อ พ่อกับแม่เลือกไว้ให้ลูกดีที่
สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ เขาไม่ได้เหมือนพ่อเลย พ่อมั่นใจ”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ เหมือนหัวใจฉันมันโลเลล่องลอยในอากาศ ไม่รู้จุดหมายว่ามันจะจบที่ไหน ฉันไม่อยากจับมือเขาอีกแล้ว ฉันรู้สึกว่ามือนั้น มันไม่ปลอดภัยสำหรับฉันแล้ว
“แม่คุยกับเขาแล้วนะลูก ลูกฟังพี่อธิบายนะ คิดถึงลูกในท้องเข้าไว้”
แม่คุณเซ็นจับมือฉันอีกคน ฉันคิดถึงลูกในท้องตลอดเวลา ฉันไม่เคยลืมเขา
ฉันแค่ไม่อยากให้ลูกต้องโตมาในสภาพแบบฉัน มันไม่ได้มีความสุข ไม่เลย...
“เวีย... รับมันไม่ไหวค่ะแม่ เวียไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เวียขอโทษ...
ฮึก ๆ” แม่คุณเซ็นได้แต่พยักหน้าให้ฉันและปาดน้ำตาตัวเอง... ก่อนจะเดินไปนั่งร้องไห้เงียบ ๆ ที่โซฟาคนเดียว
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“แกเป็นไงบ้างโอเคยัง” น้ำหวานและแตงโม เดินเข้ามารุมกอดฉัน
“ขอบคุณนะแก... ขอบคุณที่อยู่ข้าง ๆ กัน ฮึก ๆ” แตงโมรีบปาดน้ำตา
ที่แก้มฉัน
“คุณแม่ เขาไม่ร้องกันแล้ว เดี๋ยวลูกร้องตาม ยิ้ม ๆ” ฉันได้แต่ฝืนยิ้มออกไป ทั้งที่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างงั้น มันยิ้มไม่ไหวจริง ๆ ลูก แม่ขอโทษนะ อดทนกับแม่หน่อยนะ
เมื่อเพื่อน ๆ มา พ่อฉันและแม่คุณเซ็นจึงขอกลับก่อน อยากให้ฉันและเพื่อน ๆ อยู่ด้วยกัน...
น้ำหวานดูผิดปกติ เอาแต่หันไปมองที่ประตู
“มองอะไรแก” น้ำหวานตกใจหันมายิ้มให้ฉัน
“ไม่ ๆ ไม่มีไร มองเฉย ๆ แกหิวมั้ย” ฉันส่ายหน้า
“ไม่ได้ แกต้องกินนะคุณแม่ นี่ฉันซื้อนี่มา นมถั่วเหลือง กินหน่อยนะ” แตงโมยื่นนมถั่วเหลืองมาป้อนฉัน
“แกกินเถอะ แกก็เป็นแม่คนอยู่นะ” แตงโมหยุดชะงัก ก่อนจะก้มไปมองท้องตัวเอง
“อืม... แต่เขาไม่มีพ่อ...” อยู่ ๆ น้ำตาของฉันและแตงโมก็ไหลออกมาพร้อมกัน เราจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ก้อนสะอื้นก้อนใหญ่จะถาโถมเข้ามาใส่
ทั้งเราทั้งคู่.
“อย่างน้อยแตงโมจูเนียร์ ฮึก ๆ ก็ยังมีณีเวียจูเนียร์นะ ฮือ ๆ”
“น้ำหวาน” ฉันขวานมือไปจับน้ำหวานข้าง ๆ แต่มันไม่ใช่น้ำหวาน
มือใหญ่นั้น เขา...
แตงโมลุกออกจากเตียงเดินไปร้องไห้อีกมุมห้อง น้ำหวานพยักหน้าให้ฉัน
“หวาน... ทำไมมึงทำแบบนี้ มึงพาเขาเข้ามาทำไม ฮือ ๆ” ฉันหันไปตวาดน้ำหวานทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากเจอเขา ไม่อยากให้ภาพเหตุการณ์นั้น มันเข้ามาทำร้ายฉันอีก!
“กะ กูขอโทษเวีย แต่มึงต้องฟังเขา กูรักมึงนะเวีย” ฉันหันไปมองดวงตานิ่งนั้นทั้งน้ำตา เขามองฉันอยู่ ดวงตานิ่งคู่นั้นมีน้ำใส ๆ หยดลงมาไม่ขาดสาย
“จะร้องทำไม ฮึก ๆ ตอนทำร้องแบบนี้มั้ย หรือร้องอย่างอื่น” เข้าเม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้า
“เวีย พี่ยังไม่ทำอะไรเลยเวีย กระดุมผู้หญิงคนนั้นก็ถอดเอง พี่ยอมรับ
เวียพี่แอบเผลอไป เผลอมอง เผลอจับ แต่แค่นิดเดียว แต่พี่หยุดมันได้เวีย
พี่คิดถึงเวีย” ฉันชันเข่าขึ้นมา ก่อนจะก้มหน้ารับความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น
พระเจ้า ฉันไม่ชอบเลย ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
“เวีย ฮือ ๆ คุณเซ็นโดนยา เขาโดนมันวางยาเวีย มันจะแย่งผัวมึง
มึงยอมเหรอ!” วางยาฉันดันหน้าที่เปียกออกจากเข่าทั้งน้ำตา หันไปมองหน้าน้ำหวานให้ชัดเจน
“มึงเชื่อกูเถอะ เขาไปจัดการมันแล้วเวีย กูเป็นเพื่อนมึง กูหวังดีกับมึง
อีนั่นกูก็ไปตบให้มึงแล้ว” น้ำหวานยื่นคลิปวีดิโอผู้หญิงคนนั้นให้ฉันดู ฉันได้ยินหมดทุกอย่าง คำสารภาพเหล่านั้น
“แล้วยังไงหวาน ความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว!”
ปากฉันบอกน้ำหวาน แต่หน้าฉันหันไปมองเขาเขม็ง ได้ยินไหม
ว่าความรู้สึกกูมันไปหมดแล้ว มันไปหมดแล้วจริง ๆ
มือใหญ่ ๆ ค่อย ๆ เอื้อมเข้ามาหาฉัน อย่า... อย่าเข้ามาทำให้ฉันอ่อนแอ อย่าเอามือนั้นเข้ามาทำร้ายฉันอีก ฉันขอร้อง
“ฮือ ๆ แล้วความรู้สึกกูล่ะ ใครเอาคืนมาให้กูได้บ้าง กูเจ็บเจียนตาย
กูสงสารลูก สงสารตัวเอง ที่ไปเห็นอะไรแบบนั้น กูรับไม่ได้!”
น้ำหวานกับแตงโม เม้มปากแน่น... ก่อนจะร้องไห้ และหันไปมองทางอื่น
“เวียครับ พี่ขอโทษ ไม่เอานะเวีย เราไม่เป็นแบบนี้นะ พี่ขอร้องนะเวีย ฮึก พี่ไม่มีเวียไม่ได้ เวียพี่รักเวียมาก รักมากนะเวีย”
เขาก้มหน้าสะอื้นให้ข้างเตียงฉัน ฉันกำมือแน่น... ให้ฉันลืมมันได้ยังไง
ฉันทำไม่ได้...
มือหนาเลื่อนมาสัมผัสท้องฉันเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้ ๆ
“พ่อขอโทษ... ฮึก ๆ ยกโทษให้พ่อนะลูก”
ฉันเงยหน้าขึ้นเพดานกลั้นก้อนสะอื้นก้อนใหญ่ไว้ในคอ หัวใจที่ยังเต้นอยู่ มันปวดตุบ ๆ เป็นจังหวะ ฉันเจ็บทุกครั้งที่มันเต้น ฉันรู้สึกเจ็บ... เจ็บเหมือนมันจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ฉันเหลือบมองไรผมนั้นทั้งน้ำตา ไรผมที่ฉันเคยสัมผัสก่อนนอน มือหนานั้นที่ฉันเคยกุมมันแน่น ทำไมฉันมองมันแล้วรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อน
ฉันมีความสุขมากเหลือเกิน เอาความสุขเหล่านั้นของฉันคืนมาได้ไหม ฉันขอร้อง ขอร้องจริง ๆ
“ฉันอยากอยู่คนเดียว” ทุกคนหันมามองฉันทั้งน้ำตา
“ออกไปให้หมดเลย ฉันอยากอยู่คนเดียว!” ฉันก้มหน้ากอดเข่าตัวเองแน่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา ฉันอยากลืม ลืมมันให้หมด อะไรจะเยียวยาฉันได้ อะไรจะทำให้ฉันลืมเรื่องบ้า ๆ นี้
แม่... หนูไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว แม่ได้ยินหนูมั้ย หนูอยากลืม แม่ทำให้หนูลืมได้มั้ย แม่ทำให้เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยได้ไหม นะแม่
ฉันเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง... ไม่เจอน้ำหวานกับแตงโมแล้ว แต่...
“เวีย... เวียไม่ต้องยกโทษให้พี่ก็ได้ แต่พี่ขออยู่กับเวียได้ไหมนะเวีย”
ฉันหันไปมองต้นเสียงทั้งน้ำตา ดวงตาคู่นั้น..มองฉันทั้งน้ำตาเหมือนกัน เราเจ็บกันทั้งคู่ เจ็บกันทั้งคู่จริง ๆ ฉันก้มมองเข่าตัวเอง ฉันอยากใช้เวลาคิดเหมือนกัน อยากใช้เวลาคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ฉันเบื่อที่ตัวเองฟุ้งซ่าน คิดเรื่อง
เดิม ๆ วนเวียนอยู่ในหัวอยู่แบบนั้น และมันก็ทำร้ายฉันซ้ำ ๆ แบบนั้น
“เวียขอเวลา...”
“ครับ” ฉันนอนลงบนเตียง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเรื่อย ๆ
มือใหญ่หยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาฉัน
“เวียไม่ต้องร้องแล้ว พี่สัญญา ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้เวียร้องไห้อีกแล้ว”
ฉันหลับตาลง... ให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลออกมาให้หมด ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เช็ดมัน
ฉันนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในหัวสมองตอนนี้มันโล่งไปหมด คนข้าง ๆ
จับมือฉันแน่น ก่อนที่จะเอามันขึ้นมาแนบอก
“หิวมั้ย?” ฉันมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น ไม่ตอบอะไร เขายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม รอยยิ้มใจละลายนั้น ถึงแม้สายตาเขาจะเศร้าแค่ไหนก็ตาม เขายังยิ้ม
ร่างสูงเดินไปหยิบแอปเปิ้ลมาปอกให้ฉัน ก่อนจะหันมามองฉัน
เป็นระยะ ๆ
“เซ็นจูเนียร์ พ่อปอกแอปเปิลให้กินนะลูก” เขาถือจานแอปเปิ้ลมายืนข้างเตียงฉัน ก่อนจะเริ่มป้อนฉันทีละคำ
“อร่อยไหมลูก บอกหม่าม้าสิ หม่าม้าจะได้บอกปะป๊านะ”
ฉันมองเขาทั้งน้ำตา ก่อนที่น้ำตาหยดนั้นมันจะหยดเพาะลงหมอน...
“หม่าม้า ลูกว่ายังไง” เขาหันมาถามฉันก่อนจะป้อนมาอีกรอบ
“...”
“ลูกว่าไงครับ หม่าม้า”
“อืม อร่อย...” เขาเผยยิ้มออกมาก่อนจะหยิบน้ำมาให้ฉันกิน หรือจริง ๆ แล้ว... มันควรเป็นแบบนี้ ?
‘ตึ๊ง’
[Namwan: เวลาที่มีเขา และไม่มีเขา เวลาไหนมีความสุขกว่ากัน?]
ฉันมองข้อความน้ำหวาน ก่อนจะข่มใจตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีกรอบ
เขายังนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน สายตานิ่งคู่นั้นจ้องทีวี แต่มือหนา ลูบท้อง
ฉันอยู่เบา ๆ
“คุณ... ฉันจะทำยังไงดี” เขาหันขึ้นมามองฉันทันที ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายดีใจ
“ครับ... ทำยังไง?”
“ฉันอยากลืม... เรื่องพวกนั้น” เขาหยุดยิ้มชั่วครู่ ก่อนที่จะก้มหน้าลง
มือใหญ่จับมือฉันขึ้นมาหอม ก่อนจะสะอื้นไห้เบา ๆ
“ขอโทษ...”
“คุณช่วยฉันได้ไหม”
“คุณช่วยฉันได้ไหมคะ”
ริมฝีปากสวยคู่นั้นเผยยิ้มออกมา ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบฉัน มือหนาของเขาเริ่มโอบแก้มฉันไว้สองข้าง ก่อนที่จะใช้นิ้วเรียว ๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
เขาถอนจูบออกมา ก่อนจะจ้องเข้ามานัยต์ตาฉัน...
“รู้อะไรไหม... ไม่มีเวีย... พี่อาจจะตาย” ฉันจ้องนัยต์ตาเขากลับจนอยู่ ๆ น้ำตาไหลออกมา
“เวียคือทุกอย่าง... เวียอยากได้อะไรพี่ให้เวียได้ทุกอย่าง... พี่ยอม พี่จะยกบริษัทให้เวียกับลูก!”
“ไม่...” เขาประกบจูบฉันอีกครั้งก่อนจะถอนออกมาเบา ๆ แล้วจ้อง
หน้าฉัน
“สิ่งที่พี่สร้างมา พี่ยกให้…” มือหนาของเขาเลื่อนมาจับหน้าอกฉัน... หัวใจฉันเต้นโครมครามจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
‘ตึก ตึก ตึก’
ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“ว่า?”
“วันนั้น... คุณทำอะไรกับมันบ้าง ฉันอยากรู้” เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะกอดฉันแน่น
“วันนั้นเลขาบอกว่าเขามา ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ฉันเลยรีบลงไปเคลียร์
ไม่อยากมีปัญหากับเธอ แต่ไม่รู้วันนั้นเป็นอะไร มึนหัว ร้อน คิดถึงเธอ อยากกลับห้อง จู่ ๆ เขาก็ปลดกระดุมตัวเอง บอกให้ดูหน้าอกที่ทำมา ตอนนั้นมึนมาก
คิดว่าเป็นเธอ เลยเอามือไปจับ พอมือไปโดน รู้สึกเหมือนประสาทหลอน เห็นเธอยืนร้องไห้อยู่ พอรู้สึกตัวเลยรีบเอามือออก และก็ไล่ออกไป ฉันไล่ไปตั้งหลายรอบ
พอเขากำลังจะออก เธอเข้ามาพอดี ซวยฉิบ”
ฉันกำหมัดแน่น ทำไมตอนนั้นไม่ฟังเขาเลย
“หวานน่าจะตบให้มันตายไปเลย” คุณเซ็นกุมมือฉันแน่น
“เพื่อนเธอ... รักเธอมาก ทำเพื่อเธอทุกอย่าง” เอื้อมมือมาจับแก้มฉัน
ก่อนจะจ้องมานัยต์ตา
“ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ห้ามทิ้งเพื่อนนะ” สายตานิ่งมองฉันจริงจัง มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ น้ำหวาน แตงโม ช่วยฉันมาตลอด
ฉันพยักหน้ารับ ฉันเข้าใจที่เขาพูด เขาใจทุกอย่าง ฉันจะไม่มีวันทิ้งเพื่อน
‘ตึง~’
[Namwan: กินกันเสร็จยัง อิอิ]
[ฉัน: ตายยากจัง กำลังนินทา]
[Namwan: นิสัย เอามาเลย ชาเนล สองใบ ไอ้แตงอยากได้ มันบอกว่า
ค่าดูแล]
[TangMo: กู?]
[Namwan: ก็มึงบอกกูตอนนั้น อย่ามา]
[TangMo: กูจริงเหรอ? ตอนไหนอะ?]
[Namwan: วันนั้นมึงนอนละเมอไง กูจำได้]
[TangMo: หวานกูไม่ใช่คนนอนละเมอ]
[Namwan: มึงจริง ๆ ]
“ฮ่า ๆ จริง ๆ เลย” ฉันอดขำสองคนนี้ไม่ได้เลย
“หัวเราะอะไร” คุณเซ็นเดินมาหาและยื่นหน้ามาใกล้ ๆ
“น้ำหวานกับแตงเถียงกันเรื่องกระเป๋าชาเนลค่ะ” ฉันยื่นมือถือให้คุณเซ็นอ่าน ก่อนที่เขาจะยื่นมาคืน
“อ๋อ ให้หวานกับแตงเลือกสิ ค่อยให้ช้อปส่งตามไปที่บ้าน”
ฉันต้องรีบตอบไลน์สองคนนี้ ก่อนที่พวกมันจะเถียงกันไลน์แตก
[ฉัน: ไม่ต้องเถียงกันแล้ว คุณเซ็นซื้อให้แล้ว]
[Namwan: กรี๊ด กูรักผัวมึงจัง รักมากกว่าผัวตัวเองอีก (ผัวกูขี้งก)]
[ฉัน: ดอก]
[TangMo: สรุปมึงหรือกูอยากได้?]
[Namwan: มึงไง ยังจะถาม อิอิ]
ฉันปล่อยให้สองคนนี้เถียงกัน ก่อนจะหันมาหาคนข้าง ๆ
“ขอฉันสักใบด้วยสิ” ฉันส่งสายตาอ้อนวอน
“มีอะไรมาแลก”
“ตัว...”
“อะไรอีก...”
“เซ็นน้อย...”
“อะไรอีก...”
“น้อง ๆ ของเซ็นน้อย อีกสิบคน”
“งั้นเอาไปทั้งตึกเลยแล้วกัน”
ฉันตัวเบาหวิวถูกอุ้มลงมานอนที่เตียงนุ่ม จมูกโด่งก้มหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ซ้ายขวาก่อนจะเปลี่ยนมาตรงกลาง เขาประทับจูบฉันอีกครั้ง อีกครั้ง...
และอีกครั้ง
ความสุขที่มีตอนนี้ เพิ่มความเร่าร้อนในตัวอีกไม่รู้กี่พันเท่า ฉันปล่อยให้เขากลืนกินมันทุกส่วน จนความเสียวเริ่มก่อตัวขึ้นมา ทีนิดทีละนิด จากน้อย
ไปหามาก มือใหญ่เริ่มลูบคลำร่องสวาท ก่อนจะเลื่อนตัวเองลงมาส่ง
ลิ้นชิมมันเอง ฉันขยำผ้าปูที่นอนแน่น ก่อนจะแอ่นอกครางเสียงกระเส่า จากชายระหว่างขา ที่ทรมานฉัน ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า~
“อ๊ะ ๆ อ๊ะ ๆ”
“ถ้าทั้งคืน ลูกจะเป็นอะไรไหม” ฉันก้มลงไปมองปลายเสียง ที่ละหน้าออกมาถาม อย่าหยุดสิ
“ไม่ค่ะ แต่ฉันเป็น...”
“เป็นอะไร?”
“ความเสียว จุกอกตาย ต่อสิคะ!”
ช่วยเวียด้วย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด