พลาด นิยาย บท 25
ฉันจ้องหน้าพ่อด้วยน้ำตา ถามคำถามซ้ำ ๆ ทำไมพ่อไม่บอกฉัน ทำไม
ไม่บอกฉัน
พ่อเอาแต่กอดปลอบ และขอโทษ ตอนนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนต่อแล้ว
ในใจของฉันมันคิดถึงแต่เรื่องอื่น ฉันอยากไปหาเขา อยากเจอเขา
“ทำไมพ่อถึงออกไปเห็นได้ ฮือ ๆ”
“ผึ้งบอกพ่อว่า มีคนมาจอดรถลับ ๆ ล่อ ๆ หลายวัน พ่อเลยคอยดู”
“ฮึก พ่อ ฮือ ๆ ปกติเขามากี่โมงคะ”
“สี่ทุ่ม เช้าและบางวัน บ่ายก็มา พ่อเห็นเท่านี้นะ ต้องไปถามผึ้ง”
ฉันเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม หันมองนาฬิกาก็ สามทุ่มกว่าแล้ว ฉันจะรอดูทุกอย่างด้วยตาตัวเอง ฉันอยากเห็นมันด้วยตัวเอง
พ่อขอโทษฉันซ้ำ ๆ ที่ทำอะไรไม่บอก แต่ฉันไม่ได้คิดอะไร ฉันอยากรู้แต่เรื่องของเขา คนที่ก่อนหน้านี้ฉันพยายามหนีเขาไปไกล ๆ และสั่งหัวใจ
ให้มันลืม
ฉันรีบขึ้นห้อง ปิดไฟมืด และแอบดูผ่านหน้าต่างคนเดียว
น้ำตามากมายไหลมาไม่หยุด จนสุดท้ายฉันเผลอหลับไป
‘ตึ้ง~’
[S: หมวยทำอะไรอยู่… ฝันดีนะหมวย ฝันดีนะลูกสาวพ่อ]
ฉันสะดุ้งตื่นอีกครั้ง และ.รีบดูไลน์ในมือถือ ก่อนจะดีดตัวเองลุกไปมองที่หน้าต่างทันที
มีรถคันหนึ่งจอดอยู่ที่รั้วบ้านฉันจริง ๆ
ฉันตัวสั่นเทา สะอื้นไห้ออกมา เขามาจริง ๆ ฉันนั่งร้องไห้มองรถคันนั้น
สักพัก จนเขาขับออกไป และฉันควรตามเขาไป
ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดคราบน้ำตาที่เหลืออยู่บนแก้ม ก่อนจะนั่งแท็กซี่แอบตามรถคันนั้น... รถเขาขับลัดเลาะตามถนน จนมาถึงที่สุดท้าย... ผับของเขา
ร่างสูงลงจากรถ ก่อนจะเดินเข้าไปที่ผับตัวเอง ฉันมองตามหลังเขา
นึกลังเล ฉันควรเข้าไปดูเขาให้แน่ใจดีไหม... หรือควรไม่
และสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินเข้ามา…
ฉันเดินเข้ามาในผับที่เสียงเพลงดังกระหึ่ม ทุกคนสนุกสนาน ทุกคนเต้นเบียดเสียด มีแค่ฉันที่น้ำตานองหน้า และพยายามมองหาแค่เขา
เขาไปไหนแล้ว...
“สวัสดีครับพี่ มีโต๊ะยังครับ” อยู่ ๆ ก็มีพนักงานผู้ชายเดินมาถามฉัน
“เห็นคุณเอสไหม” ถามโดยไม่มองหน้าพนักงาน เพราะ... ใจฉันจดจ่อมองหาแต่เขา
“อ๋อ คุณเอสเพิ่งเดินไปหลังเวที ครับ” ฉันกล่าวขอบคุณ และค่อย ๆ
เดินผ่านฝูงคน ลัดเลาะไปหลบอีกฝั่งหลังเวที เพื่อแอบดูเขา... ตอนนี้เขากำลังทำงาน... เขากำลังตรวจงาน แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ... เขาหยิบมือถือขึ้นมาดู และหยิบขึ้นดูอีก ทำซ้ำ ๆ อยู่อย่างงั้น...
ฉันมองเขา... จนเผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกจากกระเป๋า ก่อนที่ก้อนสะอื้นก้อนโตจะสั่งให้มือสั่น ๆ ของฉัน พิมพ์อะไรบางอย่างลงไป...
[ฉัน: พ่อตั้งใจทำงานนะ (ลูกบอก)]
เมื่อฉันกดส่ง เขาก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาดูทันที หน้ากวน ๆ นั้นยิ้มกว้างให้กับจอมือถือ ก่อนจะทิ้งทุกอย่างในมือ... และรีบพิมพ์ตอบกลับมา…
[S: ครับ รักลูกนะ รักหมวยนะ]
น้ำตาฉันหยดเพาะลงจอหลากสีนั้น ตัวฉันสั่นจนหมดแรงจะยืนต่อ...
ได้แต่ปล่อยให้เสียงสะอื้นตัวเอง ดังออกมาแข่งกับน้ำตา
หัวใจที่เคยเศร้าหมองตอนนี้มันเหมือนถูกสูบฉีดขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันไม่เจ็บอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ฉันมีความสุข ฉันร้องไห้ออกมาเพราะฉันกำลังจะมีความสุขจริง ๆ
“ฮือ ๆ ฮือ ๆ” เสียงสะอื้นฉันดังแข่งกับเพลง น้ำตาที่ไหลออกมา มันไม่สามารถทำให้ฉันหยุดมองไปที่เขาได้เลย... ฉันมองเขา มองเขา มองทุกอย่างที่เขาทำ มองทุกคนที่เขาคุย มองทุกคนที่เดินผ่านเขา…
ขายาว ๆ ค่อย ๆ ก้าวลัดเลาะผ่านผู้คน ผู้หญิงมากหน้าหลายตายื่นแก้วเหล้าสีเข้มให้... มือใหญ่ได้แต่ยกมันขึ้นมาปฏิเสธ…
ฉันเดินตามหลังเขามาเรื่อย ๆ ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเป็นทาง
ทุกคนล้วนเต้นสนุกสนาน มีแต่ฉันที่น้ำตานองหน้าอยู่คนเดียว
เขาเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงาน ฉันกำมือแน่นรีบฝืนใจตัวเองให้หยุดสะอื้น... เมื่อแผ่นหลังกว้างของเขา… เริ่มหยุดนิ่ง
แต่เหมือนจะไม่เป็นดั่งหมาย… ก้อนสะอื้นก้อนโตกำลังบีบหัวใจฉันให้ทรมาน ฉันรีบเม้มปากปิดไว้แน่น... หวังไม่ให้คนตรงหน้าได้ยิน
สุดท้าย... ฉันทำไม่ได้
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ” ฉันมองแผ่นหลังเขาร้องไห้โฮ
ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเศร้าแล้ว... ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว... แค่ได้ยืนมองเขาตรงนี้... แค่นี้ฉันก็มีความสุขจนหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้แล้ว
“หมวย...” เขาหันมามองฉัน ที่น้ำตาอาบแก้ม หน้ากวนเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้นิ้วยาวเอื้อมมาเช็ดมันออกเบา ๆ
“ฮือ ๆ ฮือ ๆ” ฉันหยุดสะอื้นออกมาไม่ได้ เพราะหัวใจฉันตอนนี้ มันไปอยู่ที่คนตรงหน้าแล้วจริง ๆ ฉันต้องการเขา ต้องการอยู่กับเขา ต้องการมอบความรักทั้งหมดที่มีให้เขา
“หมวย… เป็นอะไร” สายตากวนมองฉันด้วยความเป็นห่วง
“หมวยมาทำไม... ไม่นอนเหรอ” เขาจับมือฉันแน่น ฉันได้แต่มองหน้ากวนนั้นทั้งน้ำตา
“ฮือ ๆ ลูก”
“ลูกเป็นอะไรหมวย” เขาตกใจ และจับมือฉันแน่น
“ฮือ ๆ ลูก” ฉันพูดไม่ออก
“หมวย ลูกเป็นอะไร”
ฉันค่อย ๆ ดึงมือที่เขาจับ เลื่อนมาแนบท้อง
“ลูกคิดถึง... พ่อ ฮือ ๆ” เจ้าของมือมองฉัน ก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมา แววตากวนประสาทไม่มีอีกแล้ว มีแต่น้ำใส ๆ ที่เอ่อ ออกมาให้ฉันเห็น...
“พ่อก็คิดถึงลูก คิดถึงมาก” มือหนาโอบแก้มฉัน ก่อนจะใช้นิ้วยาว ๆ
เช็ดน้ำตา
และสุดท้าย... สายตากวน ๆ คู่นั้นก็ส่งน้ำใส ๆ ไหลลงมาเหมือนกัน
“ฮือ ๆ ฮือ ๆ” ฉันโผกอดเขาแน่น ปล่อยให้น้ำตามากมายไหลอาบเสื้อหอม ๆ ของเขา ฉันคิดถึงอ้อมกอดนี้เหลือเกิน คิดถึงมาก... คิดถึงจนจะขาดใจ
“หมวย... ขอโทษนะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา และกอดเขาแน่นขึ้นอีก...
“อื้อ... ขอบคุณที่ทำเพื่อฉันนะ” มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบผมฉัน ก่อนจะก้มลงมาหอมมันเบา ๆ
“เพราะรักหมวยนั่นล่ะ รู้รึเปล่า... พอมีหมวยจูเนียร์ในท้อง ยิ่งรักมาก
ขึ้นไปอีก”
ฉันถอนกอดออกมามองหน้าหล่อ ๆ ของเขา
“ฉันก็รักนายนะ รักมาก” เขาก้มมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ เขินจัง
“กลับมั้ย จะได้รีบนอน”
“ไม่... เรามามีอะไรกันเถอะ” เขาตกใจ และมองฉันทันที
“ไม่เอา หมวยลูกอันตราย” เล่นตัว?
“ในห้องทำงานนายก็ได้ ฮือ นะ ฉันมีความสุข ฉันอยากมีอะไรกับนายตอนมีความสุขบ้าง” ฉันเริ่มเอาแก้มไปถูหน้าอกเขา...
“หมวย ก็เห็นสุขทุกรอบ เสร็จทุกรอบ” ก็จริงของเขา...
“เนี่ย ลองอีกครั้ง...”
“ไม่ได้หมวย เดี๋ยวโดนลูก” เล่นตัวอีกแล้ว!
“ณีเวีย บอกว่าได้ แต่ต้องเบา ๆ”
“ระดับนี้ ไม่มีคำว่าเบานะหมวย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด