พลาด นิยาย บท 24

“หมวยไปหาหมอได้แล้ว”

เขามาถึงแล้ว ก่อนจะมาพยุงฉันลุกขึ้น ทุกคนมองหน้าฉันทันที มันเป็นแค่หน้าที่พ่อกับแม่เท่านั้น อย่าเข้าใจผิด

“คุณเซ็น ขอบคุณนะคะ” ฉันหันไปขอบคุณอาจารย์ของพวกเราวันนี้ จนณีเวียเบะปากใส่

“ครับ”

พอเราเดินออกมา เขาก็แย่งของฉันไปถือ และเดินนำไปที่รถ นิ้วยาวดึงประตูเปิดให้ฉัน ก่อนจะรีบวิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับ...

“หิวมั้ยหมวย กินอะไรก่อนมั้ย” เขาส่งยิ้มกวนประสาทเดิม ๆ ของ

เขามาให้

“ยังไปหาหมอก่อน” ฉันตอบปัดเรียบ ๆ

เรามาถึงโรงบาลกันแล้ว เรารอหน้าห้องสักพัก เขาก็พยายามชวนฉันคุย ถามนั่นนี่ เอาสมุดสีชมพูมาเปิดดู ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเขามาก ได้แค่ตอบผ่าน ๆ

จนพยาบาลเรียกเข้าห้องตรวจ

“อ่าวคุณ กนกกานต์ วันนี้คุณพ่อมาด้วยเหรอครับ” แหงละวันนั้นเพิ่งบอกว่าพ่อเด็กตายไปแล้ว

“ค่ะ ฟื้นแล้วค่ะ” หมอก็ได้แต่ยิ้มให้ คงจะเดาทางออก ว่าก่อนหน้านั้นคงมีปัญหากัน

เขามองไปที่เครื่องอัลตราซาวด์ก่อนจะหันไปบอกหมอ

“ผมขอดูลูกได้ไหมครับ”

“ได้ครับ”

พยาบาลพาฉันขึ้นไปนอน ทาเจล และคุณหมอก็เริ่มอัลตราซาวด์

เขายิ้ม… และจ้องจอสีดำนั้นก่อนจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปไว้

ตากวน ๆ คู่นั้นเป็นประกายวิบวับ เหอะ เวอร์จริง ๆ

“ยังไงคุณพ่อเซ็นรับรองบุตรด้วยนะครับ แล้วนี่ผลเลือด ที่คุณแม่เจาะตรวจคราวที่แล้ว” ใช่รอบที่แล้วฉันตรวจเลือด ฉันอยากรู้เพศ และความผิดปกติของโครโมโซม

เขาหันมามองหน้าฉัน...

“ขอบคุณนะหมวย...” คุณหมอยิ้ม และเปิดอ่านให้ฟัง

“โครโมโซม ปกตินะครับ และคุณได้ ลูกสาวครับ” เหอะ ได้ลูกสาว

พ่อกลับเจ้าชู้ประตูดิน อะไรจะเข้ากันขนาดนี้

“จริงเหรอครับ” หน้ากวนทั้งยิ้มและหัวเราะ เผื่อเราจะตรวจเสร็จก็เกือบเย็น ไหนต้องรอเขาเจาะเลือดอีก ตอนเย็นรถติด เราได้แต่นั่งเงียบ ๆ กันในรถเมื่อมีโอกาสเขาชอบมาจับมือฉัน... และแน่นอน... ฉันจะรีบดึงมันออก ไม่อยากให้อะไรเกินเลยไปมากกว่านี้... เข็ด

“หมวย เหนื่อยมั้ย”

“ไม่” ฉันตอบปัด และหันมองข้างถนน

“หิวมั้ยหมวย”

“ไม่” เขาเอื้อมไปหยิบนมถั่วเหลืองส่งให้ฉัน

“กินก่อนนะหมวย รถติดยาว” ฉันรับมันมาก่อนจะวางไว้บนตัก

“หมวย...”

“อะไร”

“ขอโทษนะ” ฉันไม่ตอบ ได้แต่มองออกไปข้างถนนเหมือนเดิม ฉันคิดว่าที่ทำวันนี้ คือในฐานะพ่อกับแม่ ไม่ใช่คู่รัก และ ฉันจะไม่ใจอ่อนกับมุขเดิม ๆ

เขาเด็ดขาด

มันทันไรเขาก็จอดรถ… ที่นี่… ร้านเดิมที่เคยกินด้วยกัน

“หมวยกินอะไร”

“อะไรก็...” อยู่ ๆ ฉันก็หยุดมองหน้าเขา ก่อนจะรีบหันไปทางอื่น ภาพวันแรกที่มาด้วยกันทำไมมันดีดขึ้นมาในหัวฉันนะ?

“อะไรก็ได้ ไม่มีนะคะพี่คนสวย อิอิ ไม่ได้เจอกันนานเลย เจอแต่พี่ผู้ชายมากินคนเดียว” พนักงานรับออเดอร์แซวฉัน ฉันก็ไม่ได้มานานแล้วจริง ๆ ทำไมเขาถึงมากินคนเดียว สาว ๆ ในคลังเยอะแยะ

เรากินข้าวไม่ดึกมาก แถมรถฉันเขาจะให้คนไปขับมาไว้ให้ เขาบอกว่าคนท้องควรนอนเร็ว ๆ อืมก็ดี ฉันก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน และ ไม่อยากอยู่กับเขานานไปมากกว่านี้ด้วย

‘ตึ้ง~’

[S: ฝันดีนะหมวย ฝันดีนะคับลูกสาวพ่อ พ่อทำงานก่อนนะ]

ปัดทิ้ง

เช้าวันนี้ฉันต้องพรีเซนท์โปเจคอีกแล้ว พอท้องฉันก็ง่วงมาก ไม่ค่อยอยากทำอะไร เอาแต่ กินนอน เบื่อตัวเอง

“มีคนฝากมาให้ค่ะ” แม่บ้านยื่นช่อดอกไม้สีขาวให้ฉัน เหมือนเดิมมีโน้ตติดมาด้วย

ขอโทษนะหมวย รักหมวยนะ

ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับดอกไม้พวกนี้มันมีมาทุกวัน และโน้ตก็มีให้อ่านโน้ตทุกเช้า แม่บ้านเอาไปจัดแจกันก็แล้ว อะไรก็แล้ว ฉันบอกให้ทิ้ง แต่พ่อกับแม่ฉัน

ไม่ยอม เสียดาย

ตอนนี้ในบ้านมีแต่แจกันดอกกุหลาบสีขาวเต็มไปหมด…

ฉันมาถึงมหาลัยก็เจอน้ำหวาน กับ ณีเวียนั่งอยู่ ณีเวียพุงเริ่มป่องแล้ว อาจเพราะมีสองคนในท้อง ตัวมันเล็กนิดเดียว คงอึดอัดน่าดู

“เวียพุงมึงโตแล้วอะ ของกูยังไม่เท่าไหร่เลย”

“สองคนในท้อง ต้องรีบปั่นโปรเจคแล้วล่ะ จะได้แต่งงาน” นางบ่นพึมพำ พลางลูบท้องตัวเอง