พลาด นิยาย บท 23

ที่ฉันตัดสินใจมายืนตรงนี้ ไม่ใช่ว่าจะขอให้เขารับผิดชอบ แต่ฉันแค่ต้องการให้เขาไปตรวจเลือด แต่ไม่ยักรู้ ว่าเพื่อนฉันสองคนมันจะมาถึงที่นี่ก่อน

“หมวย ฉันเคลียร์ตัวเองแล้ว อย่างที่บอกหมวยไง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ มันจะไม่มีอีกแล้ว เรื่องแบบนั้น”

ณีเวีย กับน้ำหวาน เห็นฉันแล้วเริ่มร้องไห้ แปลกกับฉันตอนนี้

ไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด...

“ก็ดีที่เคลียร์ตัวเอง ที่ผ่านมาฉันก็เคลียร์ตัวเองเหมือนกัน” ฉันก้าวไปหาหน้ากวน ๆ นั้น

“หมวย ตอนนี้ฉันจบกับทุกคนแล้ว หมวยมีอะไรถามได้เลย ถามมาจะตอบให้หมด” ฉันส่ายหน้า รู้สึกไม่มีคำถามอะไรในหัว

“ไม่ถาม ไม่รู้ถามอะไร เอ้อ พรุ่งนี้ไป โรงพยาบาลด้วยนะ ฉันต้องการผลตรวจเลือด”

เขาไม่ตอบ... แต่เดินเข้ามากอดฉันแน่น

“หมวยที่หายไป ทำเพื่อหมวยนะ เราจะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน

อีกนะหมวย มีเรามีลูก” ฉันผละออกมามองสายตากวน ๆ ของเขา ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา...

“มีแค่ฉันกับลูก... ไม่มีนาย” ทุกคนในห้องตกใจ ยิ่งกับคนตรงหน้า

“มันไม่ดีเหรอหมวยที่ฉันทำ แต่ก่อนเข้าใจนะหมวยว่าผิด แต่ที่ผ่านมาฉันพยายามแก้ไขอยู่”

“แก้ไข... แก้ไขแบบเห็นแก่ตัว ดูคนอื่นบ้างนะ ว่าเขารู้สึกยังไงกับการกระทำตัวเอง” เขามองฉันนิ่ง ก่อนที่ตากวน ๆ นั้นจะเริ่มแดงก่ำ

“หมวย... ขอโทษ ยกโทษให้ได้ไหมหมวย” มือหนาเริ่มเอื้อมมาจับมือฉัน ฉันมองมือนั้น... ก่อนจะสะบัดมันออก

“มือนี้มั่วมากี่คน หรือว่าเลือดต้องตรวจ HIV ด้วย” ทุกคนเห็นท่าไม่ดีกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“พวกมึงไม่ต้องไปไหน”

“แตง ฮือ ๆ มึงเห็นแก่ลูกเถอะ” ณีเวียมองหน้าฉันก่อนจะร้องไหโฮ

“นี่ไง กูเห็นแก่ลูกอยู่ เพราะกับกูอะไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้ว กูรู้เวีย

ถ้าเป็นมึง... มึงก็คงไม่เอาผู้ชายแบบนี้มาเป็นพ่อของลูกมึง”

“หมวย... ให้ฉันทำอะไรก็ยอม นะหมวย”

“ก็ทำเหมือนที่ทำไง... หายหัว เอากัน... หายหัว แบบนี้ดีมั้ย ฮ่า ๆ สนุกดี”

“หมวย ถามใครก็ได้ ฉันเลิกกับผู้หญิงพวกนั้นแล้วหมวย ต่อไปจะมีแค่เราไงหมวย ปัญหาพวกนี้มันจะไม่มีอีก เราจะไม่ทะเลาะกันอีกนะหมวย”

“แหม แต่ก่อนฉันคงดีใจ เดี๋ยวนี้เวลามันทำให้ฉันลืมไปหมดแล้ว ยิ่งเวลานายหายไป ฉันยิ่งลืมง่าย...”

“หมวย...”

“ขอบคุณนะ ที่ทำให้รักครั้งแรกมันระยำสุด ๆ” ฉันหันไปมองเพื่อนที่ร้องไห้อยู่

“เวีย ลูกมึงเกิดมาจากความรัก...” ฉันหันกลับไปมองเขา “แต่ลูกกู...

กูพลาด”

เขามองหน้าฉันนิ่ง สายตากวนส่งน้ำใส ๆ หยดลงมาอาบแก้ม...

“หมวย... อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย หมวย... ฮึก” อยู่ ๆ เขาก็คุกเข่าลงหน้าฉัน ตาแดงก่ำนั้นเงยหน้าขึ้นมามองฉันช้า ๆ

“เพื่ออะไร?”

“ขอร้องนะหมวย พอเถอะ ยอมแล้วหมวย”

ฉันถอยออกมาจากเขาหนึ่งก้าว

ณีเวียร้องไห้โห่ ซบคุณเซ็น... ทุกคนตรึงเครียดกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“ถ้าออกไปจากชีวิตฉันแล้ว ก็ออกไปเลย ฉันไม่หวงสิทธิ์ถ้านายจะเป็นพ่อ แต่ฉันกับนาย จะไม่มีวันเหมือนเดิม” ฉันทิ้งท้าย ก่อนจะรีบก้าวออกมาจากห้องนั้น จบสักที จบสักที ให้มันจบวันนี้!

“หมวย” เขาวิ่งมาดักหน้าฉันไว้ ตาแดงก่ำคู่นั้นตอนนี้มีน้ำตานองหน้า... ฉันเกลียดความรู้สึกนี้จริง ๆ เกลียดที่ต้องมาตัดสินใจอะไรที่ไม่แน่นอนแบบนี้

ฉันเคยพลาดมาแล้ว และวันนี้ฉันจะไม่มีวันตัดสินใจพลาดอีก

“มีอะไร...”

“ฉันจะพิสูจน์ตัวเองนะหมวย ฉันขอโอกาสนะหมวย นะ ๆ” ทุกคนพยักหน้าให้ฉันให้โอกาส

“ไม่”

“หมวย... ให้ทำยังไง ฮือ ๆ หมวยถึงจะยอม หมวย หยุดแล้วนะ

หมวย ต่อไปจะไม่ให้หมวยเสียน้ำตาสักหยด หมวย... ขอร้อง” ฉันเสมองไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้ากวน ๆ นี้

“แตง...” น้ำหวานเดินมาจับบ่าฉัน

“อะไร พวกมึงก็พูดได้ ลองแฟนพวกมึงเป็นแบบนี้มึงยอมมั้ย? เหอะก็ไม่”

“มันก็ไม่มีใครยอมหรอกมึง... แต่ลองให้โอกาสเขาดูก่อน ถ้าเขาทำไม่ได้ก็จบไป ทำเพื่อลูกก่อนนะ ค่อยทำเพื่อตัวเอง...” น้ำหวานเริ่มน้ำตาไหล

“พวกมึงเป็นอะไร พวกมึงไม่เห็นหรือไงเขาทำอะไรกับกูบ้าง กูเจ็บแค่ไหน กูร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาหาย หายจนกูนึกว่าตายไปแล้ว พอกูอ่อนแอ ก็เอากู เอากูเสร็จ แล้วไง หาย! วันนี้พอกูเข้มแข็ง เสือกกลับมา บอกทำเพื่อกู แต่ที่ผ่านมาไม่ให้ค่ากู เห็นกูเป็นอะไร?”

“แตง มึงเป็นอะไร?” น้ำหวานเริ่มสะอื้น

“กูไม่เป็นอะไร กูแค่โง่จนชิน “

“หมวย ที่หายเพราะยังเคลียร์ไม่ได้ โทรไปหาหมวย ไปง้อหมวย ถ้ามันยังมีเรื่องพวกนั้นค้างคา หมวยก็โกรธทะเลาะกันอีก มันจะไม่จบไม่สิ้นเลยนะหมวย หมวย... รู้ไหมว่าฉันมีความสุขมากเวลาอยู่กับหมวย ในโลกนี้ ฮึก ไม่มีใครแทนหมวยได้แล้ว ไม่มีแล้วจริง ๆ หมวยหยุดฉันได้แล้ว ฉันพอแล้ว ฉันรักเธอนะหมวย...” ความอ่อนแอมันกำลังพุ่งมาใส่ฉันอีกครั้ง... หยุดนะแตง อย่าร้องไห้ อย่าไปเสียน้ำตาให้เขาอีก

“หุบปาก ฮือ ๆ” ในที่สุด ฉันก็เก็บมันไว้ไม่ได้

“ต่อไปนี้ จะไม่ทำให้หมวยเสียใจ...” ฉันหันไปมองทางอื่น ไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของฉัน ฉันไม่อยากร้องไห้เพราะเขา ไม่อยากอีกแล้ว...

“พอเถอะ หยุดพูดสักที”

“เราแต่งงานกันนะหมวย นะ”

“ฉันบอกให้หยุดพูดไง!”

“แต่งงานกันนะหมวยนะ”

“หุบปากสักที!” ฉันตะคอกเขาทั้งน้ำตา ฉันไม่อยากฟังมันแล้ว ไม่อยากฟังอะไรจากปากเขาแล้ว

อยู่ ๆ ณีเวียก็เดินมาร้องไห้ข้าง ๆ ฉัน ก่อนจะเอื้อมมือบางมาแตะ

บ่าฉันเบา ๆ

“แตง มึงท้องอยู่ ฮือ ๆ อารมณ์มึงจะไม่ปกตินะแตง กูก็เป็น แตงมึงตั้งสตินะ มึงโกรธ ลูกโกรธ มึงสงสารลูกนะแตง” แล้วฉันจะห้ามมันได้ยังไง ถ้ามันห้ามได้ ฉันคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้!

“มึง… ฮือ กูจะทำยังไง” ฉันหันมากอดณีเวียแน่น รู้สึกอึดอัดอย่าง

บอกไม่ถูก

มือเล็กลูบผมฉันเบา ๆ

“มึงใช้หัวใจเลือกอย่าใช้อารมณ์ มึงไม่ต้องห่วงแตง แล้วมึงจะรู้ เวลามึงท้อง เวลาพ่อของลูกอยู่ข้าง ๆ มันมีความสุขแค่ไหน เขาคุยกันทุกวัน เขาสัมผัสกันทุกวัน ครอบครัวนะแตง ถ้าเลือกได้ไม่มีใครอยากเลี้ยงลูกคนเดียวหรอกแตง”

ฉันไม่สนใจวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวก่อนจะขับรถไปที่ตึก ZER เรานัดกันมาที่นี่เพราะเกรงใจแฟนณีเวีย เขาทำงานที่นี่จะได้ลงมาตรวจงานให้เราง่าย ๆ

พอมาถึงก็เจอพวกนางสองคนนั่งอยู่ หัวเราะคิกคัก ตามประสา

“แหมะ คุณแม่ กระโปรงสั้นเชียวนะจ๊ะ” น้ำหวานแซวฉันตั้งแต่ฉันเดิน

เข้าร้านกาแฟ

“ธรรมดา ท้องแล้วไม่รู้เป็นอะไร อยากแต่งตัวสวย ๆ อิอิ” ณีเวียเบะปากใส่ฉัน ก่อนจะยกถุงสีดำส่งมาให้ฉันและน้ำหวานคนละใบ

Chanel คุณเซ็นนี่ป๋ามาก ฉันไม่ได้รู้สึกอยากได้เลย แต่เขาให้ก็รับไว้ดีกว่า

“เนี่ยเหรอแตง ที่มึงอยากได้ อิอิ เวียมึงทะเลาะกับคุณเซ็นบ่อย ๆ นะ

ฮ่า ๆ”

“พอแล้ว!” ณีเวียบ่นพึมพำ พลางตักเค้กเข้าปาก

น้ำหวานเอาฉันไปอ้างกระเป๋าชาเนลจากคุณเซ็นจนได้มาสมใจ ก็อย่างว่า ขนหน้าแข้งคุณเซ็นไม่ร่วงหรอก กระเป๋าณีเวียใบนึงก็ครึ่งล้านแล้ว

“มึงต่างหาก “ฉันบ่นพึมพำ

‘ตึ๊ง~’

[S: หมวยกินข้าวยัง]

ปัดทิ้ง

[S: อย่าลืมกินข้าวนะ เดี๋ยวลูกหิว รักหมวยนะ]

ปัดทิ้ง

“เอ้า ใครทักมา เจ้าหนี้เหรอวะ ปัดทิ้ง ๆ”

ณีเวียเหล่ตามองสงสัย พลางใช้ปากคาบช้อนเค้กไว้... ซกมกจริง ๆ

“อ่อ… พี่เอส”

ณีเวียและน้ำหวานพยักหน้า ไม่แซวฉันเหมือนแต่ก่อน... มันคงจะรู้

ว่าความรู้สึกฉันเป็นยังไง

‘ตึ๊ง~’

[S: หมวยนัดหมอกี่โมง]

[ฉัน: อีก 2 ชม.]

[S: อยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ]

[ฉัน: ห้าง ZER เอารถมา]

[S: เดี๋ยวไปรับ จอดไว้นั่นล่ะ]

ปัดทิ้ง ฉันทำโปรเจคสักพักคุณเซ็นก็มา ออร่านี่วิ้ง ๆ มาแต่ไกล

“ไงหม่าม้า กินอะไรวันนี้” คุณเซ็นเดินมาลูบผมณีเวีย น้ำหวานเบะปากมองบน หมั่นไส้สุด ๆ ไม่รู้จะหวานกันไปถึงไหน

คุณเซ็นดูโปรเจคเราก่อนจะ ส่งคืน น้ำหวานผิดรัว ๆ ฉันผิดรัวไปอีก

ต้องกลับไปแก้อีกแล้ว!