ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น ได้แต่มองตามหลังแตงโมทั้งน้ำตา เพื่อนฉันคิด
อะไรอยู่ ทำไมไม่บอกพี่เอส?
‘ครืน... ครืน...’ น้ำหวาน ดีเลยที่น้ำหวานโทรมา ฉันจะได้คุยเรื่องนี้
โทรเข้า | น้ำหวาน
(มึงเป็นไง ผู้ชายหรือผู้หญิง)
“มึง กูไม่ไหวแล้ว มึงรู้มั้ยกูเจออะไร”
(อะไรวะ มึงใจเย็นคุณแม่)
“กูไม่สนแล้ว แตงอ่ะ มันไปฝากครรภ์คนเดียว และมันบอกจะเป็น Single Mom กูไม่รู้จะทำยังไง แตงไม่ยอมบอกพี่เอส”
(เห้ย มึงจริงดิ พี่เอสเจ้าชู้มาก กูไม่รู้จะทำยังไง แตงมันบอกกูหมดแล้ว)
น้ำหวานเล่าเรื่องแตงโมให้ฉันฟังทั้งหมด พอได้ฟังเท่านั้นล่ะ ความโกรธฉัน... มันยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก
“ทำไมมันไม่พูดอะไรเลยวะ ฮึก แล้วมันเก็บไว้ทำไมคนเดียว” ฉันโมโหจนทนเก็บก้อนสะอื้นไม่ไหว คุณเซ็นได้แต่บีบมือฉันแน่น ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ
(กูไม่รู้จะทำยังไง พี่ทีถามอะไรก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง กูสงสารแตง
สงสารหลาน)
“หรือเราควรบอกพี่เอสวะ… ถ้าแตงไม่อยากให้เขารับ อย่างน้อยให้เขามาตรวจเลือด”
(กูคิดอยู่ กูคิดเหมือนมึง แตงจะโกรธเรามั้ย มึงว่างมั้ย มาหากูหน่อย โรงแรมพี่ที)
ฉันรีบตกลงไปหาน้ำหวานทันที ระหว่างทางก็คิดเรื่องแตงโมไปด้วย
ที่ฉันกับน้ำหวานตัดสินใจคร่าว ๆ ว่าจะบอก มันคงจะไม่เป็นไรใช่มั้ย
โรงแรมพี่ที
ฉัน น้ำหวาน พี่ที คุณเซ็น กำลังนั่งประชุมกันอยู่ พอก้นถึงเก้าอี้ น้ำหวานก็เริ่มเปิดประเด็นคนแรก
“กูคงบอกพี่เอสว่ะ อยากมาให้ตรวจเลือด เป็นเอดส์รึเปล่าไม่รู้” น้ำหวาน! มึงตรงเกินไป พี่ทีกับคุณเซ็นมองหน้ากันทันที
“หวาน ที่หวานพูดอ่ะ เพื่อนพี่นะ”
“ทำไม ที่ท้องป่องก็เพื่อนหวานไหม!” โอ้ย… จะทะเลาะกันอีกคู่ใช่มั้ย
“พี่ทีรู้ไหมคะว่าพี่เอสอยู่ไหน...” ฉันไม่ปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกัน
ชิงถามตัดบทก่อน
“น่าจะอยู่ผับมั้งครับ”
“พี่เอสเจ้าชู้จริง ๆ เหรอคะ” ฉันนึกสงสัยที่น้ำหวานเล่าให้ฟัง
“เอาจริง ๆ เราก็เจ้าชู้กันทุกคน ไอ้เอสมันแค่โสด มันเลยมีสิทธิ์”
“พูดง่ายจังนะพี่ที ก่อนจะขอแตงคบหนึ่งวัน พี่เอสพาผู้หญิงมานอนห้อง” น้ำหวานยืนขึ้นค้ำโต๊ะ เถียงแฟนตัวเอง
“เรื่องปกติ ของผู้ชายหวาน”
“พี่ทีพูดออกมาได้ไงว่า ปกติ อ๋อ ที่เวียนอีเจินทั้งกลุ่มนี่ปกติเหรอ เอดส์ไม่กลัวกันเหรอ หรือว่าเป็นกันหมดแล้ว”
“หวานนอกเรื่องแล้วนะ ถ้าเป็น กลุ่มหวานก็ติดหมดแล้ว” เชี่ย! ฉันหันไปมองหน้าคุณเซ็นที่เริ่มกุมขมับตัวเอง
“หวานไม่ได้ซื่อ ไม่ได้อ่อนต่อโลก เหมือนแตงและเวียนะ กับพี่ทีหวานยังใส่ถุงยาง เพราะหวานรู้ไงพี่ทีก็มั่วเหมือนกัน”
นี่ฉันมาปรึกษาปัญหาแตงโมจริง ๆ ใช่มั้ย ทำไมน้ำหวานกับพี่ทีเริ่มทะเลาะกันแล้ว
“หวาน แฟนก็ส่วนแฟน คู่นอนก็ส่วนคู่นอนนะ”
“พอเถอะ ๆ” คนที่ห้ามไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณเซ็น
เมื่อห้ามทัพน้ำหวานกับพี่ทีเสร็จ เราตัดสินใจย้ายตัวกันมาผับพี่เอส
ขืนอยู่ที่เดิม น้ำหวานกับพี่ทีคงทะเลาะกันมากกว่านี้ เฮ้อ แตงกูขอโทษนะ ยังไงก็ต้องบอก อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อของเด็ก
ตอนนี้เราทั้งสี่คนอยู่ชั้นบนสุดของผับ ใจนึงก็ห่วงความรู้สึกแตงโม
“มึงเลิกได้แล้ว พวกกูเลิกหมดแล้ว” พี่ทีเสริม น้ำหวานได้แต่กลอก
ตามองบน
“กูกำลังเลิก กูกำลังบอกเลิกทุกคน... กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ กูเป็นพ่อคนเหรอ กูเป็นพ่อคนแล้วเหรอ”
“บอกเลิก? ผู้หญิงเมื่อกี้คืออะไรคะ?” น้ำหวานเปิดประเด็นถาม จะโกหกก็คงไม่เนียน เพิ่งมีผู้หญิงออกไปจากห้องแท้ ๆ
“เรียกมาบอกเลิก เนี่ยล่ะ”
“แล้วผู้หญิงที่แท็กเฟสมาล่ะคะ รูปในเฟส” ฉันถามต่อ อยากรู้จริง ๆ
คนเจ้าชู้มันจะเลิกได้หายขาดเลยเหรอ
“พี่บอกว่า จะหยุดติดต่อเขา เขาไม่พอใจ ตามแท็กรูปเก่า ๆ รัว”
“หมดรึยัง ในสต็อก?” พี่ทีเดินเข้าไปใกล้พี่เอส ก่อนจะเอามือค้ำโต๊ะถาม
“เออ เหนื่อย”
“พี่จริงจังกับเพื่อนหนูบ้างมั้ย ที่พี่หายไปไม่ติดต่อ ไม่สนใจคืออะไร พอได้โอกาส พี่ก็เอา พอเอาเสร็จก็หายหัว พี่ว่าคนคนนึงมันจะรู้สึกยังไง” น้ำหวานบ่นพี่เอสรัว หายไปแต่ละครั้ง ไม่สนใจความรู้สึกแตงโมเลย
“พี่ กะจะเลิกเจ้าชู้ และ ไปขอแตงคบใหม่ พี่รู้ว่าโทรไปแตงคงไม่รับ
ก็ไม่โทร วันนั้นพี่ผิดจริง ๆ ที่พาคนอื่นมานอน พี่เลยพยายามเคลียร์ตัวเองอยู่ พี่อยากไปเริ่มต้นใหม่ที่มันดี ๆ ไม่ใช่ง้อแล้วยังมีอะไรติดพันกับคนอื่น จับได้ เข้าใจผิด ก็มาทะเลาะกันเหมือนเดิม”
“พี่เอสคะ ความรู้สึกคนเรา บางทีมันก็หมดแล้วหมดเลย... พี่มั่นใจเหรอว่าหยุดได้” พี่เอสพยักหน้า
“พี่บอกเลิกหมดแล้ว พี่เคลียร์หมดแล้ว แล้วพี่กำลังจะไปจีบแตงใหม่
ขอเป็นแฟนใหม่” จีบใหม่
“เหรอ... ไม่รู้สึกถึงคนที่รอเลยนะ”
“แตง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด