พลาด นิยาย บท 21

เขาปลดกระดุมฉันออกทีละเม็ด ทีละเม็ด... ริมฝีปากนั้นเริ่มไล่บดกินฉันไปทั่วตัว ฉันไม่ขัดขืน ฉันยอม ฉันยอมเขาจริง ๆ

มือหนาเริ่มลูบไล้สัมผัสกาย ก่อนจะลงไปปลดเสื้อผ้าน่ารำคาญออกไป

ทีละชิ้น...

ฉันนอนมองหน้ากวนนั้นทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเสียใจหรือดีใจ

แต่ที่แน่ ๆ ฉันมีความสุขที่เขาอยู่ตรงนี้...

เขาส่งลมหายใจอุ่น ๆ ไล่รดขา ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมันขึ้นมาถึงร่องสวาท

เขามองมันสักพัก ก่อนส่งลิ้นอุ่นเข้ากดชิมมัน...

“อื้อ~” เสียว... เขาบดกินฉันชั่วครู่ จนฉันอยากให้เขาดูดเอาพิษความขมขื่นนี้ออกไปให้หมด... นิ้วยาวเริ่มวุ่นวายกลีบกุหลาบฉัน มันซุกซนหวังจะเข้าไปคลึงเม็ดกลางระหว่างขา... อืม~ เขาเริ่มมันแล้ว

“อ๊ะ อ๊ะ ๆ ~” ฉันถูกทรมานด้วยนิ้วร้ายซ้ำ ๆ มิวายยังถูกทรมานจาก

แก่นกาย ที่เขาจับ ถูขึ้น... ถูลง ไม่นานร่องสวาทฉันก็ปล่อยน้ำรักมาอาบหน้ามัน ก่อนที่มือหนานั้นจะกด และดันมันเข้าไป...

“อ๊ะ!”

“หมวย..อย่าเกร็ง” เขาเอาศอกค้ำเตียง ก่อนจะโอบมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ อืม อบอุ่นจัง... เอวหนากำลังเริ่มต้นทำงาน..ขยับเข้าออกตามจังหวะ... จากช้า ไปหาเร็ว... อืม มันดีจัง มันดีแบบนี้นี่เอง~

‘ปึก ปึก’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงหอบเสียงหายใจ มันดังประสานกันตามจังหวะเราสองคน...

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” มันโหมเข้าทรมานฉัน ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

“หมวย มันแน่น อ่า” เขาครางแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะเอวเข้ามาใส่ อื้อ... ฉันจะไม่ไหวแล้ว... ไม่ไหวแล้ว... ทำไมมันเสียวแบบนี้

“อ๊ะ อ๊ะ” ฉันเม้มปากแน่น ในใจอยากปลดตัวเองออกจากความทรมานนี้ คนตรงหน้า ช่วยฉันเถอะ ได้โปรด...

“อ๊ะ อ๊ะ” ฉันเริ่มแอ่นอกรับสัมผัสจากมือหนาอัตโนมัติ จนเขาเริ่มเค้นมันช้า ๆ ก่อนจะก้มลงมาดูดกินเม็ดทับทิมบนยอดเนิน คู่นั้น... อื้อ ให้ตายเถอะ! ฉันถูกทรมาน ทั้งบน และ ล่าง...

“อ๊ะ อ๊ะ” สัมผัสจากเนินอกทำความอดทนฉันขาดสะบั้น หนำซ้ำยังส่งเอวหนาเข้าทรมานฉันอีกซ้ำ ๆ ไม่หยุดหย่อน... ฉันเริ่มเกร็งไปหมดทั้งตัว มือไม้ปัดป่ายบีบกำหมอนแน่น

สายตากวนมองมาเห็นยิ่งได้ใจ ส่งแก่นกายโถมทำร้ายฉันอีกระลอก

“อื้อ~” ฉันไม่ไหวแล้ว ตาเอส เร็วอีกได้ไหม...

“เร็วอีก เร็วอีก อื้อ~” ฉันเด้งเอวรับแรงกระแทกนั้น พลางส่งเสียงเว้าวอนชายตรงหน้า ได้โปรด..ส่งฉันขึ้นฝั่งเสียที ไม่ไหวแล้ว อื้อ~ จังหวะเอวถูกเร่งขึ้น

ก่อนที่... ฉันจะเกร็ง กระตุกตอดตุบ ๆ รัดแก่นกายเขา

ฉันหมดแรงปล่อยตัวเองนอนหอบข้างล่าง ได้แต่ปรือตาหนัก ๆ มองคนตรงหน้าว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้

“หมวยแซ่บ” ชายตรงหน้าไม่หยุด ยังส่งยิ้มกวน ก่อนจะเหยียดตัวเอง

ลุกขึ้น เพื่อจับเข่าฉัน มือหนาเริ่มจับมันแน่น ก่อนที่จะรั้งและดันสะโพกแรง ๆ

อีกครั้ง อีกครั้ง... และอีกครั้ง โอ้ย~

‘ปึก ปึก ปึก’

“หมวย... อ่า” เขาครางชื่อฉันเสียงกระเส่า อ่า~ ฉันชอบเสียงเขาจัง

ฉันชอบเสียงครางที่เรียกฉัน

“ไง~ อ๊าย… อ๊ะ อ๊ะ” เขาจับฉันพลิกคว่ำ และดันแก่นกายใส่อีกครั้ง

ฉันหมดแรงต่อต้าน ได้แต่ตั้งก้นงอน ๆ ปล่อยให้เอวหนาทำร้ายอยู่ซ้ำ ๆ

‘ปึก ปึก’

“อ่าแน่น... หมวย อื้ม~” เสียงครางกระเส่าจากด้านหลังดังขึ้นเป็นระยะ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะส่งจังหวะ เสียวซ่านรอบสุดท้ายใส่ฉัน

‘ปึก ปึก ปึก’

เขาเหยียดตัวตรง ก่อนที่แก่นกาย จะกระตุก ฉีด น้ำรักอุ่น ๆ ใส่รูสวาทน้อย ๆ ของฉัน อื้ม… เขาเสร็จแล้วสินะ

เขาล้มลงมานอนข้าง ๆ ฉันที่นอนคว่ำหน้าอยู่ เรานอนสบตากันสักครู่ ก่อนที่ปากนุ่มนั้นจะพูดอะไรออกมา...

“ฉันจะพยายามเลิกเจ้าชู้เพื่อเธอนะหมวย...” เขาพูดอะไร ฉันพยายามปรือตามองเขา อยากได้ยินมันชัด ๆ อีกครั้ง

“อะไร”

“ฉันเลิกเจ้าชู้เมื่อไหร่ ฉันจะขอเธอเป็นแฟนอีกครั้งนะหมวย”

ฉันไม่ตอบอะไรต่อ ฉันหมดแรง จนเผลอหลับไปทั้งสภาพนั้น

“แตงตื่น ๆ แตง ๆ” ฉันได้ยินเสียงณีเวียแว่ว ๆ แต่เช้า

“แตง เมส์มายัง” สงสัยมาชวนฉันเล่นน้ำ ฉันมึนหัวมากไม่อยากลืมตาเลย

“มาแล้ววันนั้นไง หยุดแล้ว… เล่นน้ำต่อได้” ฉันบิดขี้เกียจตอบณีเวีย

คิดว่าจะงีบต่อสักสามสิบนาที ค่อยตื่นไปเล่นน้ำกับพวกมัน

“แตงมึงลุก! ลุก!”

สักพักก็มีเสียงน้ำหวานดังขึ้นมา พร้อมกระตุกแขนฉันลุกขึ้นมานั่ง โอ้ยฉันปวดหัวเหมือนจะเป็นบ้า!

ฉันปรือตาหนัก ๆ ดูก็เห็นน้ำหวานนั่งข้างหน้าฉัน เอ่อ... สภาพฉัน ฉันทำอะไรไปเมื่อคืน

“อะไรวะ เกิดอะไรขึ้นมึง”

ฉันพยายามทุบหัวหนัก ๆ ของตัวเอง พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

เขามาส่งฉัน? แล้ว?

“มึงกินกับพี่เอสอีกแล้ว!”

ชะ ใช่ เมื่อคืนฉันมีกับเขา เห้ย... ทำไมควบคุมอะไรไม่ได้เลย ทะ ทำไมฉันเผลอไปนอนกับเขาอีกแล้ว แค่นี้ยังเจ็บไม่พอรึไงแตงโม!

“เมื่อคืน... มึงร้องไห้มึงเป็นอะไรเครียดอะไร?”

น้ำหวานจ้องหน้าฉันเค้นคำตอบ อยู่ ๆ น้ำตาฉัน ก็ไหลพรั่งพรูออกมา

ฉันโผไปกอดน้ำหวานแน่น ฉันพลาดอีกแล้ว ฉันทำตัวเองอีกแล้ว...

“มึง...” ฉันกัดปากแน่น ลังเลว่าจะบอกเพื่อนตรงหน้าดีมั้ย

“มึง... กูกับเวียเพื่อนมึงนะ เวียเป็นห่วงมึงมาก โทรถามตลอด มันมาเจอมึงกับพี่เอสแต่เช้า กูต้องให้มันกลับ เพราะมันต้องเตรียมงาน แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมไม่บอกเพื่อน” ฉันหันมองรอบ ๆ ห้อง ไม่มีวี่แววเขาอยู่ นี่เขาไปแล้วเหรอ

“มึงไม่ต้องหาเขาหรอก กูให้พี่เขาไปละ มึงบอกมาเถอะ”

“กูไม่อยากให้พวกมึงเครียดหวาน” น้ำหวานถอนหายใจเฮือกใหญ่

ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่าง...

“มึงเลิกคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกได้แล้ว มึงคิดว่าตัวเองเดินในทุ่ง

ลาเวนเดอร์รึไง ถ้ามึงเป็นแบบนี้คนทรมานก็ตัวมึงเองนั่นล่ะ เพื่อนจะเครียดที่

มึงไม่บอกเนี่ย”

ฉันหลับตาสะอื้น เบื่อที่ตัวเองทำอะไรพลาดซ้ำ ๆ

“มึง อย่าเพิ่งบอกเวียนะ พรุ่งนี้มันหมั้น กูไม่อยากให้มันเครียด”

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเขาให้น้ำหวานฟัง น้ำหวานทั้งฟัง ทั้งถอนหายใจออกมาเรื่อย ๆ

“เอาจริงเรื่องนี้กูก็เข้าใจมึง กูเคยจับได้เหมือนกัน กลุ่มนี้แต่ก่อนเขาสนุกไปเรื่อย ๆ เปลี่ยนคู่นอนเรื่อย ๆ พวกเขามีเงิน จะซื้อใครกินก็สบาย เฮ้อ... ไม่รู้มีใครเลิกเป็นแบบบนั้นแล้วบ้าง ขนาดพี่ที... ฉันยังไม่มั่นใจเลยว่าจะมีอีกมั้ย ถ้าแฟนเรามันเสือ เราก็ต้องเป็นนายพราน ตามยิงหัวและล่ามันแทน”

“กูไม่ใช่มึงหวาน เฮ้อ... กูคงต้องปล่อยเขาไป” ฉันบ่นพึมพำทั้งน้ำตา น้ำหวานหันมามองฉันอีกครั้ง