พลาด นิยาย บท 21

เขาปลดกระดุมฉันออกทีละเม็ด ทีละเม็ด... ริมฝีปากนั้นเริ่มไล่บดกินฉันไปทั่วตัว ฉันไม่ขัดขืน ฉันยอม ฉันยอมเขาจริง ๆ

มือหนาเริ่มลูบไล้สัมผัสกาย ก่อนจะลงไปปลดเสื้อผ้าน่ารำคาญออกไป

ทีละชิ้น...

ฉันนอนมองหน้ากวนนั้นทั้งน้ำตา ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเสียใจหรือดีใจ

แต่ที่แน่ ๆ ฉันมีความสุขที่เขาอยู่ตรงนี้...

เขาส่งลมหายใจอุ่น ๆ ไล่รดขา ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมันขึ้นมาถึงร่องสวาท

เขามองมันสักพัก ก่อนส่งลิ้นอุ่นเข้ากดชิมมัน...

“อื้อ~” เสียว... เขาบดกินฉันชั่วครู่ จนฉันอยากให้เขาดูดเอาพิษความขมขื่นนี้ออกไปให้หมด... นิ้วยาวเริ่มวุ่นวายกลีบกุหลาบฉัน มันซุกซนหวังจะเข้าไปคลึงเม็ดกลางระหว่างขา... อืม~ เขาเริ่มมันแล้ว

“อ๊ะ อ๊ะ ๆ ~” ฉันถูกทรมานด้วยนิ้วร้ายซ้ำ ๆ มิวายยังถูกทรมานจาก

แก่นกาย ที่เขาจับ ถูขึ้น... ถูลง ไม่นานร่องสวาทฉันก็ปล่อยน้ำรักมาอาบหน้ามัน ก่อนที่มือหนานั้นจะกด และดันมันเข้าไป...

“อ๊ะ!”

“หมวย..อย่าเกร็ง” เขาเอาศอกค้ำเตียง ก่อนจะโอบมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ อืม อบอุ่นจัง... เอวหนากำลังเริ่มต้นทำงาน..ขยับเข้าออกตามจังหวะ... จากช้า ไปหาเร็ว... อืม มันดีจัง มันดีแบบนี้นี่เอง~

‘ปึก ปึก’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงหอบเสียงหายใจ มันดังประสานกันตามจังหวะเราสองคน...

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” มันโหมเข้าทรมานฉัน ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

“หมวย มันแน่น อ่า” เขาครางแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะเอวเข้ามาใส่ อื้อ... ฉันจะไม่ไหวแล้ว... ไม่ไหวแล้ว... ทำไมมันเสียวแบบนี้

“อ๊ะ อ๊ะ” ฉันเม้มปากแน่น ในใจอยากปลดตัวเองออกจากความทรมานนี้ คนตรงหน้า ช่วยฉันเถอะ ได้โปรด...

“อ๊ะ อ๊ะ” ฉันเริ่มแอ่นอกรับสัมผัสจากมือหนาอัตโนมัติ จนเขาเริ่มเค้นมันช้า ๆ ก่อนจะก้มลงมาดูดกินเม็ดทับทิมบนยอดเนิน คู่นั้น... อื้อ ให้ตายเถอะ! ฉันถูกทรมาน ทั้งบน และ ล่าง...

“อ๊ะ อ๊ะ” สัมผัสจากเนินอกทำความอดทนฉันขาดสะบั้น หนำซ้ำยังส่งเอวหนาเข้าทรมานฉันอีกซ้ำ ๆ ไม่หยุดหย่อน... ฉันเริ่มเกร็งไปหมดทั้งตัว มือไม้ปัดป่ายบีบกำหมอนแน่น

สายตากวนมองมาเห็นยิ่งได้ใจ ส่งแก่นกายโถมทำร้ายฉันอีกระลอก

“อื้อ~” ฉันไม่ไหวแล้ว ตาเอส เร็วอีกได้ไหม...

“เร็วอีก เร็วอีก อื้อ~” ฉันเด้งเอวรับแรงกระแทกนั้น พลางส่งเสียงเว้าวอนชายตรงหน้า ได้โปรด..ส่งฉันขึ้นฝั่งเสียที ไม่ไหวแล้ว อื้อ~ จังหวะเอวถูกเร่งขึ้น

ก่อนที่... ฉันจะเกร็ง กระตุกตอดตุบ ๆ รัดแก่นกายเขา

ฉันหมดแรงปล่อยตัวเองนอนหอบข้างล่าง ได้แต่ปรือตาหนัก ๆ มองคนตรงหน้าว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้

“หมวยแซ่บ” ชายตรงหน้าไม่หยุด ยังส่งยิ้มกวน ก่อนจะเหยียดตัวเอง

ลุกขึ้น เพื่อจับเข่าฉัน มือหนาเริ่มจับมันแน่น ก่อนที่จะรั้งและดันสะโพกแรง ๆ

อีกครั้ง อีกครั้ง... และอีกครั้ง โอ้ย~

‘ปึก ปึก ปึก’

“หมวย... อ่า” เขาครางชื่อฉันเสียงกระเส่า อ่า~ ฉันชอบเสียงเขาจัง

ฉันชอบเสียงครางที่เรียกฉัน

“ไง~ อ๊าย… อ๊ะ อ๊ะ” เขาจับฉันพลิกคว่ำ และดันแก่นกายใส่อีกครั้ง

ฉันหมดแรงต่อต้าน ได้แต่ตั้งก้นงอน ๆ ปล่อยให้เอวหนาทำร้ายอยู่ซ้ำ ๆ

‘ปึก ปึก’

“อ่าแน่น... หมวย อื้ม~” เสียงครางกระเส่าจากด้านหลังดังขึ้นเป็นระยะ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะส่งจังหวะ เสียวซ่านรอบสุดท้ายใส่ฉัน

‘ปึก ปึก ปึก’

เขาเหยียดตัวตรง ก่อนที่แก่นกาย จะกระตุก ฉีด น้ำรักอุ่น ๆ ใส่รูสวาทน้อย ๆ ของฉัน อื้ม… เขาเสร็จแล้วสินะ

เขาล้มลงมานอนข้าง ๆ ฉันที่นอนคว่ำหน้าอยู่ เรานอนสบตากันสักครู่ ก่อนที่ปากนุ่มนั้นจะพูดอะไรออกมา...

“ฉันจะพยายามเลิกเจ้าชู้เพื่อเธอนะหมวย...” เขาพูดอะไร ฉันพยายามปรือตามองเขา อยากได้ยินมันชัด ๆ อีกครั้ง

“อะไร”

“ฉันเลิกเจ้าชู้เมื่อไหร่ ฉันจะขอเธอเป็นแฟนอีกครั้งนะหมวย”

ฉันไม่ตอบอะไรต่อ ฉันหมดแรง จนเผลอหลับไปทั้งสภาพนั้น

“แตงตื่น ๆ แตง ๆ” ฉันได้ยินเสียงณีเวียแว่ว ๆ แต่เช้า

“แตง เมส์มายัง” สงสัยมาชวนฉันเล่นน้ำ ฉันมึนหัวมากไม่อยากลืมตาเลย

“มาแล้ววันนั้นไง หยุดแล้ว… เล่นน้ำต่อได้” ฉันบิดขี้เกียจตอบณีเวีย

คิดว่าจะงีบต่อสักสามสิบนาที ค่อยตื่นไปเล่นน้ำกับพวกมัน

“แตงมึงลุก! ลุก!”

สักพักก็มีเสียงน้ำหวานดังขึ้นมา พร้อมกระตุกแขนฉันลุกขึ้นมานั่ง โอ้ยฉันปวดหัวเหมือนจะเป็นบ้า!

ฉันปรือตาหนัก ๆ ดูก็เห็นน้ำหวานนั่งข้างหน้าฉัน เอ่อ... สภาพฉัน ฉันทำอะไรไปเมื่อคืน

“อะไรวะ เกิดอะไรขึ้นมึง”

ฉันพยายามทุบหัวหนัก ๆ ของตัวเอง พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

เขามาส่งฉัน? แล้ว?

“มึงกินกับพี่เอสอีกแล้ว!”

ชะ ใช่ เมื่อคืนฉันมีกับเขา เห้ย... ทำไมควบคุมอะไรไม่ได้เลย ทะ ทำไมฉันเผลอไปนอนกับเขาอีกแล้ว แค่นี้ยังเจ็บไม่พอรึไงแตงโม!

“เมื่อคืน... มึงร้องไห้มึงเป็นอะไรเครียดอะไร?”

น้ำหวานจ้องหน้าฉันเค้นคำตอบ อยู่ ๆ น้ำตาฉัน ก็ไหลพรั่งพรูออกมา

ฉันโผไปกอดน้ำหวานแน่น ฉันพลาดอีกแล้ว ฉันทำตัวเองอีกแล้ว...

“มึง...” ฉันกัดปากแน่น ลังเลว่าจะบอกเพื่อนตรงหน้าดีมั้ย

“มึง... กูกับเวียเพื่อนมึงนะ เวียเป็นห่วงมึงมาก โทรถามตลอด มันมาเจอมึงกับพี่เอสแต่เช้า กูต้องให้มันกลับ เพราะมันต้องเตรียมงาน แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมไม่บอกเพื่อน” ฉันหันมองรอบ ๆ ห้อง ไม่มีวี่แววเขาอยู่ นี่เขาไปแล้วเหรอ

“มึงไม่ต้องหาเขาหรอก กูให้พี่เขาไปละ มึงบอกมาเถอะ”

“กูไม่อยากให้พวกมึงเครียดหวาน” น้ำหวานถอนหายใจเฮือกใหญ่

ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่าง...

“มึงเลิกคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกได้แล้ว มึงคิดว่าตัวเองเดินในทุ่ง

ลาเวนเดอร์รึไง ถ้ามึงเป็นแบบนี้คนทรมานก็ตัวมึงเองนั่นล่ะ เพื่อนจะเครียดที่

มึงไม่บอกเนี่ย”

ฉันหลับตาสะอื้น เบื่อที่ตัวเองทำอะไรพลาดซ้ำ ๆ

“มึง อย่าเพิ่งบอกเวียนะ พรุ่งนี้มันหมั้น กูไม่อยากให้มันเครียด”

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเขาให้น้ำหวานฟัง น้ำหวานทั้งฟัง ทั้งถอนหายใจออกมาเรื่อย ๆ

“เอาจริงเรื่องนี้กูก็เข้าใจมึง กูเคยจับได้เหมือนกัน กลุ่มนี้แต่ก่อนเขาสนุกไปเรื่อย ๆ เปลี่ยนคู่นอนเรื่อย ๆ พวกเขามีเงิน จะซื้อใครกินก็สบาย เฮ้อ... ไม่รู้มีใครเลิกเป็นแบบบนั้นแล้วบ้าง ขนาดพี่ที... ฉันยังไม่มั่นใจเลยว่าจะมีอีกมั้ย ถ้าแฟนเรามันเสือ เราก็ต้องเป็นนายพราน ตามยิงหัวและล่ามันแทน”

“กูไม่ใช่มึงหวาน เฮ้อ... กูคงต้องปล่อยเขาไป” ฉันบ่นพึมพำทั้งน้ำตา น้ำหวานหันมามองฉันอีกครั้ง

“แตงมึงบอกพี่เอสเถอะ” ฉันสะอื้นร้องไห้ ส่ายหน้าปฏิเสธ ฉันจะไม่บอกเขาเด็ดขาด ฉันจะไม่มีวันบอกเขา แค่นี้ฉันก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว ทำไมฉันถึงซวย ทำไมชีวิตฉันถึงพลาดอะไรขนาดนี้

ณีเวียวิ่งมากอดฉันแน่น มือเล็กลูบผมฉันเบา ๆ

“เดี๋ยวกูช่วยเลี้ยง สบายมาก มาอยู่เป็นเพื่อนลูกกูนะ” ฉันพยักหน้าทั้งน้ำตา อนาคตเป็นยังไง ฉันไม่รู้ แต่ตอนนี้ฉันกำลังมีอีกคนในท้อง พ่อเขาเองยังไม่ต้องการฉัน แล้วเขาจะต้องการลูกฉันได้ยังไง

น้ำหวานชวนฉันนอนด้วยคืนนี้ ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ ฉันไม่อยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อกับแม่ ฉันเครียด เครียดจนไม่รู้ต้องทำยังไง

ฉันผ่านแต่ละวันไปอย่างยากลำบาก ตอนนี้ฉันไม่คิดถึงเขาคนนั้นแล้ว ตอนนี้ฉันคิดถึงแค่คนในท้อง วันนี้ณีเวียทะเลาะกับคุณเซ็นหนักมาก ฉันได้แต่ยืนรอหน้ามหาลัย อยากกอด อยากคุยกับณีเวีย

เมื่อเจอณีเวีย เราสองคนวิ่งมากอดกันร้องไห้ ฉันพอจะรู้จากน้ำหวานว่าทะเลาะอะไรกัน ณีเวียเกลียดเรื่องพวกนี้ มันรับไม่ได้หากใครนอกใจ มันถึงพยายามไม่คบใครมาตลอด ทำไมเราต้องมาเจอคนเจ้าชู้ ทำไม...

เราตกลงจะเลี้ยงลูกไปด้วยกัน ณีเวียไม่เหมือนคนเดิม ร้องไห้ตลอดเวลา ฉันที่เครียดอยู่แล้ว กลับเครียดไปอีกเมื่อ อยู่ ๆ ณีเวียเป็นลมในห้องสอบโปรเจค

ฉันร้องไห้ไม่หยุด ฉันไม่อยากให้ณีเวียเป็นอะไร ไหนจะลูกในท้องอีก

สองวันนี้ฉันเคลียร์แต่ปัญหาของณีเวียกับน้ำหวาน สุดท้ายคุณเซ็นก็โดนผู้หญิงวางยา เขาไม่ได้ผิด เขาไม่ได้เจ้าชู้... ณีเวียยังโชคดีเหมือนเดิม ยกเว้นฉัน...

ที่ตอนนี้กำลังเป็นผู้หญิงท้องไม่มีพ่อ...

วันนี้ฉันมาหาหมอ ฉันอยากฝากครรภ์ ฉันอยากเห็นดวงใจน้อย ๆ ของฉัน

ระหว่างรอหมอเรียก ฉันเลื่อนฟีดเฟซบุ๊กไปเรื่อย ๆ ฉันไม่อยากคิดเรื่องนั้น ฉันจะเลี้ยงลูกคนเดียว แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง ฉันหนีเขาไม่พ้นจริง ๆ

อยู่ ๆ รูปของเขาก็เด้งขึ้นหน้าฟีด พร้อมกับผู้หญิงอีกคนข้าง ๆ เขา

ฉันกำมือถือแน่น ใจนึงอยากปาลงพื้น ใจนึงอยากจะทำเฉย ตอนนี้ฉันต้องคิดแต่เรื่องลูกสิ คิดถึงแต่ลูกเท่านั้น

เมื่อความคิดฉันกำลังทะเลาะกันในหัว อยู่ ๆ ก็มีมือบาง ๆ มือนึงมาจับบ่าฉันเบา ๆ กลิ่นน้ำหอมนี้คือณีเวีย

ดวงตากลมโตคู่นั้นมองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ฉัน พร้อมคุณเซ็น

“แก... ฮือ ๆ ทำไมมันทรมานจังวะ” อยู่ ๆ ฉันก็โผกอดณีเวียร้องไห้ไม่อายใคร ฉันไม่อยากพูดอะไรออกมา ไม่อยากเล่า ได้แต่ยื่นมือถือให้ณีเวียดูมันเอง

ณีเวียจ้องรูปมือถือ ก่อนจะส่งให้คุณเซ็นดู...

“เฮ้อ...” คุณเซ็นมองรูปในมือถือ และถอนหายใจออกมา ณีเวียสงสัย ขยั้นคยอให้แฟนตัวเองบอก จนสุดท้าย...

“แฟนไอ้เอสที่เมกา แต่จำได้ว่าเลิกกันแล้ว เอารูปมาจากไหน” ฉันกำมือถือแน่น กลืนก้อนสะอื้นก้อนหนึ่งก่อนจะตอบคุณเซ็น

“ผู้หญิงคนนั้น เขาเพิ่งแท็กมาค่ะ” ณีเวียตกใจ รีบเอื้อมมือมาเช็ด

น้ำตาให้ฉัน

“แกมาฝากท้องเหรอ เป็นยังไงบ้างนะหลานฉัน” ณีเวียเอามือมาลูบท้องฉันเบา ๆ ฉันรู้ว่ามันไม่อยากให้ฉันเครียด

เพราะก่อนหน้านี้ฉันกำลังดีขึ้น... พอมาเจอรูปนี้ฉันกลับเครียด

ขึ้นมาอีก

“รอหมอเรียก”

“แกบอกพี่เอสเถอะนะ หมอเขาต้องตรวจเลือดพ่อด้วยนะ”

ฉันได้แต่ถอนหายใจ ฉันไม่ได้ต้องการความเป็นพ่อของเขา ฉันรู้สึกพอพอแล้วจริง ๆ กับคนคนนี้ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยสำคัญ ฉันไม่เคยมีค่า ทำไมฉันถึงต้องไปให้ค่าเขาคืน เขาไม่ควรได้เป็นพ่อของลูกฉัน ไม่ควรได้เข้ามารับผิดชอบลูกฉันลูกฉันต้องการพ่อที่ดีเท่านั้น ซึ่งเขา… มันไม่ใช่

“แกฉันจะเป็น Single Mom ฉันจะบอกหมอว่าพ่อเขาตายแล้ว” ณีเวียตกใจน้ำตาคลอ… หันไปมองหน้าคุณเซ็น

ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะมีแค่ลูก แค่ลูก ผู้ชายโลเลหลายใจคนนี้ จะไม่มีอิทธิพลอะไรกับฉันอีก ฉันเจ็บอยู่คนเดียว เขาไม่สนใจ เขาไม่โทร เขาไม่ทัก มันเจ็บจนถึงที่สุดแล้ว ฉันว่ามันควรพอได้แล้ว คนที่อยู่ในท้องฉันตอนนี้เขาสำคัญที่สุดแล้ว

“ขอเชิญคุณกนกกานต์ ห้องตรวจหนึ่งค่ะ”

ฉันหันไปยิ้มให้ณีเวียที่กำลังร้องไห้อยู่ ก่อนจะลุกปาดน้ำตาหยดสุดท้ายบนแก้ม เข้าไปพบคุณหมอ

“สวัสดีครับ คุณกนกกานต์ วันนี้มาฝากครรภ์นะครับ คุณพ่อมาด้วยไหมครับ เราต้องตรวจเลือดคุณพ่อด้วยนะ”

“พ่อเขาเสียแล้วค่ะ คุณหมอ”