พลาด นิยาย บท 20
ฉันหันไปมองคนข้าง ๆ อย่างตกใจ เขาจะจีบฉัน? จะจีบฉันเนี่ยนะ?
“ล้อเล่นใช่มั้ยเพิ่งเจอเมื่อวาน พอ ๆ” รอยยิ้มกวน ๆ ของเขาเผยยิ้มให้ฉัน
“มันเกี่ยวอะไรกับเวลาล่ะหมวย มันเกี่ยวกับความรู้สึก” เขาพูดดี ๆ เป็นด้วย หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย?
“...”
“หมวยแค่ลองคบ ๆ กันดูก่อน ไม่โอเคก็ถอยกันคนละก้าว”
ฉันไม่ตอบ เอาแต่จ้องรถขับผ่านไปมา เรื่องเมื่อวานฉันเสียหายก็จริง
แต่ฉันก็เริ่มมันเอง แล้วคนที่ฉันอยากจะวิ่งหนีเมื่อวาน... วันนี้เขากลับมาขอจีบฉัน!
“กวน ๆ อย่างนายไว้ใจได้ที่ไหน?” ฉันเหลือบไปแอบมองเขา ก่อนจะรีบหันไปทางอื่น
“หมวย ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ One Night Stand”
“มันคืออะไร อะไร One อะไรนะ?” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่มองหน้าฉัน
“ฉันดูกล้องวงจรปิดแล้ว คนที่ทำเธอวันนั้น” ใคร บะ… บีมหรือเปล่า
คงใช่บีม บีมแน่ ๆ มีแค่บีมที่ส่งหล้าให้ฉัน
“บีมเหรอ?” เขาส่ายหัวก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่า ๆ หมวยเธอไม่ทันโลกภายนอกเลยสินะ มันไม่ได้ชื่อบีมหมวย
เวลาไปเที่ยวผับใครพูดอะไรอย่าไปเชื่อ แล้วเหล้าจะไปชนใครก็ถือไปเองนะหมวย อย่างก”
“ใครจะไปรู้ ผับนายนั่นล่ะไม่ปลอดภัย ไม่ได้มาตรฐาน” ฉันบ่นพึมพำ
“นี่หมวย คนมากหน้าหลายตาใครจะไปดูทั่วถึง”
“...”
“ตกลงว่าไง... ลองคุย ๆ กันก่อนมั้ย” ฉันไม่ตอบได้แต่เสมองไปทางอื่น
“หมวย ฉันไม่เคยขอใครแบบนี้เลยนะเนี่ย เธอคนแรก ยอมซะเถอะ
ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ” อะไรของเขาอีก เริ่มกวนประสาทอีกแล้ว
“แจ้งความอะไร ไม่มีหลักฐาน”
“ฉันมีคลิปหน้าห้องน้ำ วันนั้น” เชี่ย! อีเอส
“เหอะ!” ฉันอยากจะฟาดดอกไม้ช่อนี้ใส่หัวตานี่ชะมัด
“ตกลงยังไง ๆ หมวย ด่วน ต้องกลับไปดูผับ อุตส่าห์แว๊บออกมารับหมวยเลยนะเนี่ย” เลิกยิ้มสักทีเถอะ
“ไม่มีใครขอให้มารับ”
“เป็นห่วงหมวย หมวยไม่ค่อยรู้เรื่อง” เป็นห่วงหรืออยากมากวน
ประสาทกันแน่
“ไปส่งฉันได้แล้ว”
“หมวยตกลงยังไง”
“...”
“หมวย”
“เออ...” เห้ย กูตอบอะไรไป ตอบไปแล้ว
“น่ารักฉิบ! (‘ฟอด’)” หึ๋ย อยู่ ๆ ตาเอสก็โน้มมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่
ฉันรีบเอามือมาปิดแก้มตัวเองแล้วหันไปมองค้อนเขาทันที อะไรของเขา ฮือ… ทำไมต้องหอม
หลังจากวันนั้นฉันก็ถูกก่อกวนทุกวัน เขาตามตื้อพาไปนู่นไปนี่พาไปทุกที่ ไลน์มาไม่ขาด จนฉันเองก็เริ่มจะใจอ่อนกับเขาไปแล้ว วันนี้ก็เหมือนเดิมเขาพาฉันไปกินข้าวต้มดึก ๆ ซึ่งเป็นร้านเดียวกับวันนั้น... ร้านแรกที่เรามาด้วยกัน...
“หมวยกินอะไร”
“อะไรก็ได้” เขายกมือเรียกพนักงาน
“น้องเอาอะไรก็ได้มาหนึ่ง” อีกแล้วรึ
“ไม่มีค่ะพี่ แหะ ๆ” พนักงานตอบกลับมาเป็นเรื่องปกติ เพราะทุกครั้งที่มากินด้วยกัน มันจะมีแบบนี้ทุกครั้ง! และที่เราต้องออกมากันยามค่ำคืนแบบนี้ เพราะเขาทำงานกลางคืน ระบบการนอนฉันเลยเปลี่ยนไปโดยปริยายตั้งแต่เริ่มคบ
เอ่อ... ไม่สิ! เริ่มคุยกับเขา
“อ้าวพี่เอส สวัสดีค่ะ” อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงสวยคนนึง นมตูม อกเป็นอก
เอวเป็นเอว แต่งตัวโชว์เนื้อหนังเดินมายกมือไหว้ตาเอส สงสัยคงจะเป็น
พนักงานที่ผับ
“เอ่อ สวัสดีครับ” เขาหันมามองฉันแว๊บนึง ก่อนจะหันกลับไปรับไหว้
“วันนี้มากับน้องสาวเหรอคะ วันหลังอย่าลืมเรียกใช้บริการปูเป้อีกนะ
ปูเป้ชอบ”
บริการอะไรสายตากวนหันมามองหน้าฉัน ก่อนจะรีบโบกไม้โบก
มือปฏิเสธ
“อะไรน้องผิดคนแล้วครับ คงเป็นไอ้ทีละมั้งครับ ไม่ใช่พี่หรอก”
ฉันถลึงตาใส่เขาทันที อะไรพี่ที? กูจะฟ้องน้ำหวาน!
“เอ้ย ไอ้เซ็น ๆ ใช่ ๆ มันนั่นล่ะ” ฉันกัดฟันแน่น กูจะบอกณีเวีย อะไรวะผู้ชายกลุ่มนี้!
เขาหันมามองฉันอีกครั้งก่อนจะทำหน้าตกใจ ลืมหรือไงแฟนคุณเซ็นเพื่อนฉันนะโว้ย!
“ไม่ใช่น้อง พี่จำได้แล้ว ไอ้ไวท์ ๆ เออ ไอ้ไวท์นั่นล่ะวันนั้น ไม่ใช่พี่นะ
ไม่ใช่ ๆ” ฉันไม่รู้จักหรอกไวท์อะไรเนี่ย เพราะยังไม่เคยเจอ แต่คนตรงหน้านี้ลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ
“อ๋อเหรอคะ... งั้นปูเป้ไปแล้วนะคะ” นางหันมายิ้มให้ฉันและเดินไป
“ไม่มีอะไรนะหมวย ของเพื่อน ๆ” กูยังไม่ได้ถาม
“ไม่ต้องร้อนตัว”
ยิ้มกว้างใส่ฉัน ทำไมรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มกลบเกลื่อนจังอีเอส
อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น... บรรดาสาว ๆ อีกละสิ
“เออว่าไง... ห้ะ! เออ ๆ เดี๋ยวกูบอก เออ ๆ” เขารีบลุกขึ้น ดึงแขนฉันออกมาจากร้าน พนักงานรับออเดอร์ในร้านยืนงงเป็นแถว เรายังไม่สั่งอะไรเลย
คือยังไม่ได้กินข้าวเลย! หิว
“อะไร ยังไม่ได้กินเลย!”
“น้ำหวานฆ่าตัวตาย!” ฉันมือสั่น ไม่มีแรงแม้กระทั่งเปิดประตูรถเขา ก่อนที่เขาจะเห็นฉันยืนนิ่ง และรีบวิ่งกลับมาเปิดประตูดันฉันเข้าไปนั่ง ฉันขวานหาโทรศัพท์ก็เห็นมันตกที่เบาะรถ ฉันลืมมันไว้ในรถเหรอเนี่ย?
น้ำหวานโทรมาหาฉันหลายสาย! ฉันรีบโทรกลับหาน้ำหวาน แต่โทรเท่าไหร่น้ำหวานก็ไม่รับ
พอมาถึงโรงบาลก็เจอพ่อแม่น้ำหวาน ณีเวีย พี่ที คุณเซ็น ซึ่งณีเวียกำลังพูดอะไรกับพี่ทีทั้งน้ำตา และร้องไห้หนักมาก
“มึงกูไม่ได้รับโทรศัพท์มัน กูลืมที่รถพี่เอส” ฉันวิ่งไปกอดณีเวียร้องไห้ระงมกันสองคน ไม่นานหมอก็บอกให้เราสองคนเข้าไปดูน้ำหวาน
พอเข้าไปก็เจอว่ามันแกล้งพี่ที เพราะมันจับได้ว่าพี่ทีนอกใจ
ฉันล่ะเหลือเชื่อจริง ๆ
กว่าจะเสร็จกลับจากโรงบาลก็เกือบตี 1 ฉันง่วงมาก เลยของีบหลับ
ในรถเขา หวังว่าตื่นมาอีกทีคงจะถึงหน้าบ้าน...
ฉันรู้สึกตัวบิดขี้เกียจซ้ายขวา ถึงบ้านยังนะ ง่วงชะมัด... ลืมตาขึ้นมาตกใจหนักไปอีก! ทำไมมันมืดแบบนี้ ฉันใช้มือคลำรอบ ๆ สัมผัสได้ถึงผ้า กับพื้น
เรียบ ๆ นะ… นี่เตียง! ทำไมฉันอยู่บนเตียง ฉันหลับบนรถไม่ใช่เหรอ?
“ตาเอส! ตาเอส ฮือ ๆ” ฉันเริ่มร้องไห้โฮ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเจออะไรอยู่ และคนที่มาด้วยเขาอยู่ไหน เขาหายไปไหน...
“ฮือ ๆ ตาเอสนายอยู่ไหน ฮือ ๆ” ฉันเอามือปิดหน้าร้องไห้ ไม่อยากมองห้องมืด ๆ นี้แล้ว
‘พรึบ’ อยู่ ๆ ไฟก็ถูกเปิดขึ้น ฉันค่อย ๆ เอามือออกจากหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำตา... แล้วต้องพบกับ!
เป็นแฟนกันนะ
ฉันมองกระดาษที่ติดตามผนังพวกนั้น อย่างไม่เชื่อสายตา จนอยู่ ๆ
เขาก็เดินออกมาจากมุมห้องพร้อมดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งช่อ
อะ… อะไรวะเนี่ย ยิ้มกวนเปลี่ยนเป็นเผยยิ้มหวานให้ฉัน... อยู่น้ำตาฉันมันก็ไหลพรากออกมา…
“ฮือ ๆ เล่นอะไรวะ ฮือ ๆ” เขาเดินถือดอกไม้มาใกล้ ๆ ก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปตีอกเขาเบา ๆ
“ตกลงมั้ยหมวย ตั้งใจมากเลยนะเนี่ย” ฉันพยักหน้าทั้งน้ำตา ไม่รู้จะพูดคำไหนแล้วจริง ๆ น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ตกใจก็ตกใจ
“เย้” เขาโน้มมากอดฉันแน่น ก่อนจะใช้นิ้วเรียว ๆ เช็ดน้ำตาให้ฉัน นัยน์ตาเจ้าเล่ห์จ้องมาในตาฉันสักครู่... ก่อนจะประกบจูบลงมาที่ริมฝีปากสั่นระริก...
ฉันหลับตารับรสลิ้นอุ่นที่เขาส่งให้ ก่อนที่เขาจะดันตัวฉันนอนราบลงบนเตียง...
ลิ้นซนยังทำหน้าที่เช่นเดิม... มีแค่มือของคนเจ้าเลห์ที่มิวายลูบคลึงไป
ทั่วกาย ฉะ... ฉันกำลังรู้สึกดี... รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เขาดันชุดชั้นในฉันขึ้นเหนืออกก่อนจะเลื่อนตัวลงมากดลิ้นอุ่นละเลงตุ่มบนยอด
“อื้อ...” ฉันเสียววูบไปทั้งตัว เผลอส่งเสียงครางเล็ก ๆ ในลำคอออกมาให้เขาได้ยิน
เขาถกกระโปรงสีหวานฉันขึ้น... ใช้มือหนาล้วงไปสัมผัสเนินสาวก่อนจะลามไปถึงร่องสวาทสีชมพู...
ฉันสะดุ้งเมื่อถูกเขาสัมผัส นิ้วยาวเริ่มบดคลึง ติ่งแหลมนั้นก่อนจะเลื่อนตัวลงไปชิมมันเองด้วยปาก
“อื้อ~” ฉันกัดปากแน่น เสียวจน มือเริ่มขวานหาที่ยึดเหนี่ยว ฉันอยากจะกดความเสียวในกายที่กระเส่านี้
ลิ้นซนยังคงทำร้ายฉัน... ถาโถมชมรสของมันอยู่เรื่อย ๆ ฉันทนจะไม่ไหวแล้ว ฉันเสียวจนเผลอล้วงฟูกบนเตียงหวังไว้รั้งตัวไม่ให้มันบิดเกลียวไปมากกว่านี้
แต่ทว่า... นิ้วก้อยของฉันดันไปสัมผัสโดนอะไรเสียก่อน!
ฉันตัดสินใจดึงมันออกมาจากซอกนั้น... ก่อนที่ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า มันจะพังทลายลงไปกับตา!
ฉันหยิบมันขึ้นมา ถืออยู่อย่างนั้น ถือมันทั้งมือสั่น ๆ อะไรมันจะเลวร้ายกว่านี้ มันไม่มีอีกแล้ว เราเพิ่งเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ เราเพิ่งเป็นเมื่อกี้ เมื่อกี้เอง!
ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกถึงรสสัมผัสเขาแล้ว ฉันกลับรู้สึกขยะแขยงตัวเอง ขยะแขยงเขา!
ฉันรีบผลักเขาออกจากหว่างขาตัวเอง ก่อนจะโยนของอุจาดตาในมือใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา
ก้อนสะอื้นก้อนโตหล่นใส่อกฉันเต็ม ๆ ฉันจุก... จุกเพราะโง่ไปหลงความเจ้าเล่ห์ จุกเพราะโง่ไปหลงความกวนประสาทของเขา
“แตง...” ฉันรีบหุบขาตัวเอง จัดเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยเข้าตัว... ก่อนจะมอง
ฉันออกมานั่งโง่ ๆ ริมทะเลคนเดียว มองทะเล ที่มันสาดคลื่นเสียงดัง เข้ากระทบฝั่งซ้ำ ๆ ฉันยิ้มให้ความโง่ของตัวเอง ยิ้มมันอยู่อย่างนั้น... ก็ดีฉันอยากยิ้มให้ชิน ก่อนที่ตัวเองจะออกมาเผชิญกับความจริงสักที...
อยู่ ๆ เสียงน้ำหวานกับณีเวียก็มาทะเลาะกันข้าง ๆ ฉัน ทำเอาความคิด
ช้ำ ๆ ตอกย้ำตัวเอง หลุดหายไปกับตา
เฮ้อ! ฉันพร้อมแล้วล่ะ พร้อมแล้วที่จะสู้กับมัน
น้ำหวานสงสัยว่าณีเวียท้อง แต่ณีเวียกำลังเถียงหัวชนฝา แกจะเถียงทำไมณีเวีย ฉันอิจฉาแกชะมัด แกมีความรักดี ๆ แฟนดี ๆ ลงตัวทุกอย่าง
ทะเลาะกันเสร็จเราก็เดินมาร่วมวงผู้ชาย... จนไม่นานเขาก็มา
พร้อมผู้หญิง และผู้ชายอีกคน ผู้หญิงคนนั้นสนิทสนมกับเขา หยอกล้อกับเขา ฉันไม่อยากมอง... แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที
“มองอะไรแตง” ณีเวียทักฉัน ก่อนที่ฉันจะรีบหันมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ
ฉันเผลอมองเขานานไปใช่มั้ย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมเขาถึงสนิทสนม
ขนาดนั้น
ฉันรีบเงยหน้ามองขึ้นบนฟ้า กลัวน้ำตาที่เอ่ออยู่นั้น มันจะไหลออกมาให้เพื่อนตรงหน้าเห็น...
ณีเวียเหมือนรู้ใจ เดินออกไปนั่งข้างแฟนตัวเอง คอยมองผู้หญิงคนนั้นเป็นระยะ จนอยู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็มาคุยสนิทกับณีเวีย เหอะ อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉัน
แค่นี้ก็พอแล้ว! แค่มากับเขาก็มากพอแล้ว!
ฉันรีบเคลียร์ของตรงนี้ก่อนจะรีบเดินไปนั่งข้างล่าง ทำตัวปกติ ไม่สนใจใคร กินเหล้า มองทะลุผ่านไปทะเล
เขาไม่มอง... ฉันเองก็ไม่มองเขา เราไม่คุยกันสักคำ ไม่มีคำกล่าวทักทาย ไม่มีแม้กระทั่งหางตาที่มองกัน
ทุกคนสนุกสนาน คงมีแต่ฉันที่พยายามกินเหล้าให้กำลังใจตัวเอง ณีเวียก็ชวนฉันคุยหยอกล้อ ฉันอยากจะบอกมันนะ อยากบอกเพื่อน แต่ใจไม่กล้าพอจริง ๆ คิดแต่ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป และก็ลืมมันไป ไม่มีอะไรค้างคาอีกแล้ว
แต่ตอนนี้ฉันยังทำไม่ได้เลย ฉันได้แต่ยกเหล้าเข้ม ๆ ขึ้นมาดื่ม
ฉันพยายามฝืนเข้มแข็ง ทั้งที่ตอนนี้ฉันอ่อนแอ ฉันอยากจะร้องไห้ ฉันเอาแต่คอยตอกย้ำตัวเองโง่ ๆ ที่จริงฉันแค่อยากให้เขาง้อใช่มั้ย ฉันแค่อยากให้เขาง้อ...
ฉันกินมันอยู่อย่างงั้น ไม่อยากพูดคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครถาม กลัวมันระเบิดออกมา
“แตง ไปนอนเถอะ ร้องทำไม” ณีเวียสะกิดไหล่ฉัน ก่อนจะพยายามพยุงฉันขึ้น นี่ฉันร้องหรอกเหรอ? มันไหลออกมาเมื่อไหร่ ทำไมฉันห้ามมันไม่ได้แล้ว หยุดสิน้ำตา ฮือ แตง แกร้องไห้ต่อหน้าเขาไม่ได้นะ แตง แกหยุดร้องเดี๋ยวนี้!
“ไม่ไป มึงไม่ต้องมาพยุงกูหรอก เดี๋ยวล้ม มึงยิ่งท้องอยู่ ฮ่า ๆ” ฉันบ่นณีเวียไป ตัวเล็กนิดเดียวยังจะมาดึงตัวฉันอีก
“โอ้ย ชอบว่ากูท้องอยู่เรื่อย แค่อ้วนนิดหน่อยใครจะไปหุ่นดีเหมือนมึงวะ” ณีเวียผลักฉันจนเซ หึ... หุ่นดี หุ่นดีจะมีประโยชน์อะไร...
“หุ่นดีอะไรวะ หุ่นดีแค่ไหนเขาก็ไม่เอากู กูมันคนอาภัพรัก” ฉันบ่นพึมพำ เหมือนโลกทั้งใบมันหมุนตัวฉันไป ทำไมมึนแบบนี้
อยู่ ๆ ก็มีใครบางคนเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน...
“พอแล้วเธอ ไม่เอา ไม่งอแง เราขอเป็นแฟนแล้วนิ ขอไปแล้ว”
ห๊ะ เขาเหรอ เสียงกวน ๆ นี้ เป็นเขาใช่มั้ย ฉันพยายามปรือตามองตามเสียง... เป็นเขาจริง ๆ ที่เดินมานั่งข้างฉัน
“ใครจะไปคบ สาว ๆ ไม่ซ้ำหน้า คบแล้วมาเสียใจ คบทำไม” เขาไม่สนใจ อยู่ ๆ ช้อนแขนขึ้นอุ้มฉันขึ้น
“ทำไมต้องกินเมาขนาดนี้หมวย” ฉันหันไปมองเขาทั้งน้ำตา หน้าหล่อ ๆ ลายสักนี้ เหอะ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเคยเป็นแฟนฉันไม่ถึงชั่วโมง
“ทำไมนายต้องเจ้าชู้?” เขาถอนหายใจ ก่อนจะใช้เท้าดันประตูห้อง และวางฉันลงบนเตียง
คือเราอยู่ในห้องกันสองคน...
“ก็พยายามอยู่หมวย...” ฉันมองสายตากวน ๆ เขาอีกครั้ง พร้อมคำ
ถามในใจ
“พยายามอะไร?”
“พยายามเลิกไง” เลิกงั้นเหรอ?
“อืม ก็ดีแล้ว สงสารแฟนในอนาคตนาย” ฉันส่งยิ้มให้เขาก่อนจะเอน
ตัวลงนอน
“ไม่ใช่เธอเหรอหมวย...”
“เราเลิกกันแล้วนิ เราเลิกกันตอนมีอะไรกัน ฮ่า ๆ ตลกเนอะ เราคบกันไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ ตลก ๆ นายเป็นแฟนเก่าฉันนี่นา เฮ้อ ฉันมันคนอาภัพรักจริง ๆ
นั่นล่ะ” ฉันบ่นทุกอย่างออกมาทั้งน้ำตา ถึงจะหัวเราะและยิ้มร่า แต่น้ำตาฉันมันไหลออกมาไม่หยุดจริง ๆ
“ก็พยายามอยู่หมวย” เขาพูดว่าพยายามอีกแล้ว
“พยายามเหรอ นายทำอะไรบ้าง ฮ่า ๆ ใจฉันอะ พังยับเยินแล้ว แต่ก็ดี บางทีฉันอาจจะอยู่คนเดียวดีที่สุด ถ้าฉันคบกับคนเจ้าชู้ บางทีฉันอาจจะเสียใจมากกว่านี้นายว่าไหม ฮ่า ๆ” ฉันชี้หน้าเขา และหัวเราะออกมา
“หมวย พอเถอะ”
“ไม่พอ ทำไม มันแทงใจดำเหรอ เอ้อ... ลืมไปว่านายไม่มีหัวใจ อิอิ”
เขาเอื้อมมือมาจับแขนฉัน ก่อนสายตากวนจะจ้องมองในตา...
“หมวย... กำลังพยายามอยู่นี่ไง”
“พยายามเหรอ ฮ่า ๆ นายไม่พยายามสักอย่าง มีแต่ฉันที่พยายามลืมนาย ไอ้คนนิสัยไม่ดี”
อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาคร่อมตัวฉันไว้... พลางเลื่อนสายตากวนลงมาใกล้ ๆ จนสุดท้ายริมฝีปากนุ่มก็ก้มลงมาจูบฉันเบา ๆ
ลิ้นอุ่นเราสัมผัสกันชั่วครู่ก่อนที่ ริมฝีปากนุ่มจะหยุด และ เผยอะไรออกมา
“หมวย... ขอนะ” ฉันไม่ตอบ... ฉันมองเขาอยู่อย่างงั้น มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา นี่เขาง้อฉัน? เขาง้อฉันอยู่ใช่มั้ย?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด