พลาด นิยาย บท 19
ฉันรีบพละตัวออกมาจากเขา ก่อนจะหันไปมองค้อนทีนึง
“เอาคืนมา!”
“ไปขับรถเล่นกัน” เขายิ้มกวนใส่ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือฉันใส่
กระเป๋าตัวเอง
“ทำไมต้องไป ฉันมากับเพื่อนนะ เพื่อนฉันรออยู่!” เขาเอื้อมมือมาจับแขนฉัน และเดินดุ่ม ๆ ลงบันได
“ไปไหน ปล่อยนะ!” เขาไม่ตอบ ฉันพยายามรั้งตัวเองด้วยเท้าสองข้าง
แต่เหมือนกับว่าเท้าของฉันจะยึดพื้นปูนขัดมันนี้ไม่ไหว เท้าฉันถูไปกับพื้นจนฉันรีบยกมืออีกข้างตีเขารัว ๆ
“ไปขับรถเล่นไง” โอ้ย มันอารมณ์ไหนของเขา?
“ฉันไม่ไป!” ฉันตีเขารัว ๆ อีกครั้ง แต่ไม่เป็นผล นิ้วยาว ๆ ของเขาจับฉันแน่น ฉันพยายามแกะเท่าไหร่มันยิ่งจับแน่นขึ้นไปอีก!
เขาลากฉันมาถึงลานจอดรถก่อนจะใช้มืออีกข้างเปิดประตูรถสปอร์ตของเขาออก มือที่จับแขนฉัน... ดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ ๆ ทำไมแรงเยอะจังวะ! ปล่อยกูเถิดได้โปรด วันนี้ยังอับอายไม่พอใช่ไหม! จะพาฉันไปไหนอีก
“ปล่อย ๆ” ฉันใช้มือตีอกเขา เพราะยิ่งใกล้เรื่องในห้องน้ำบ้า ๆ นั้นมันยิ่งตามหลอกหลอนฉันอีก
“ทำไมซนนักหมวย?” ใครหมวย! และเลิกยิ้มกวนประสาทได้มั้ยวะ รำคาญ!
เขาดันตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งในรถ ฉันรีบใช้มืออีกข้างเกาะประตูไว้แน่น ตำรวจอยู่ไหนมาจับมันไปที..มันจะลักพาตัวฉัน!
“หมวย ขึ้นดี ๆ อย่าลืมว่าไม่ได้ใส่กางเกงในอยู่”
“ใครบอก ใส่แล้ว!”
“ไหนดูหน่อย” เขาใช้มืออีกข้างเปิดกระโปรงฉัน... เห้ย ๆ แบบนี้ไม่ได้!
ฉันรีบปล่อยมือจากประตู ก่อนจะจับกระโปรงแน่น
จนในที่สุดเขาก็ดันฉันเข้าไปนั่งในรถได้เรียบร้อย! แผนสูงนักนะ!
เขาเดินอ้อมขึ้นมาฝั่งคนขับ... เอากางเกงในกับโทรศัพท์ฉันคืนมา
เถอะตาบ้า!
“ไปไหนดีนะ” เขาถอยรถออกพลางส่งยิ้มกวนใส่ฉัน
“นายต้องการอะไร หะ?” เขาหัวเราะเบา ๆ และหันมายิ้มกวนใส่
“ฉันแก่กว่าเธอตั้งกี่ปี เรียกให้มันดี ๆ นะหมวย เดี๊ย ๆ” เขาทำเสียงล้อเลียนใส่ หึ ช่วยเครียดกับกูได้มั้ย นี่เครียดจะตายอยู่แล้ว ออกมาไม่ได้บอกเพื่อนสักคำ กางเกงใน มือถือ อยู่กับมันหมด มีความสุขมากใช่มั้ย ที่พกกางเกงในฉันไปมาเนี่ย?
“แล้วให้เรียกว่าอะไร? มึง หรือ ไอ้ หรือ...” ฉันกลอกตาไป จนเขารีบจอดรถแล้วหันมามองหน้าฉัน
“อะไร! มองอะไร” ฉันหันไปเอ็ดก่อนจะพยายามเสมองไปทางอื่น
หึ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากคิด ไม่อยากนึกถึงเรื่องนั้น
“หมวย ข้างหน้ามีม่านรูด หมวยสนใจไหม” โอ้ย ไอ้บ้ากาม ทำไมต้องพลาดไปดึกดึ๋ยกับไอ้คนแบบนี้ แล้วเลิกเรียกกูหมวยสักทีเถอะ!
เขาเริ่มออกรถอีกครั้ง อย่าบอกนะว่าจะไปม่านรูด! เอ๊ะแต่ไม่นางขับ
ผ่าน... โล่ง!
“นี่นาย! บอกว่าอย่าเรียกหมวย! ใครหมวย?” เขาเบะปากใส่ฉันก่อนจะกลอกตามองบน
“และใครบอกให้เรียก นาย ใคร นาย?” ยอกย้อนเก่งจ๊ะ
“เออ แล้วทำไมต้องให้เรียกแบบนั้นแบบนี้วะ หลังจากวันนี้ก็ไม่รู้ชาติไหนจะได้เจอ!”
“งั้นก็เรียก หมวยได้... เอ๊ะ หรือเรียก เมีย”
“มโน! ใครเมียนาย” เขาหันมาหาฉันอีกรอบก่อนจะใช้นิ้วชี้ เคาะที่หน้าผากฉัน
“นี่ ๆ จำไม่ได้เหรอหมวย เมื่อกี้เราซั่มกันในห้องน้ำนะ น้องหมวยแซ่บ แซ่บลืม” อีเอส อีผี จะย้ำหาแมวม่าวอะไรไม่ทราบ
ฉันรีบหันหน้าหนีไปมองข้างถนน เบื่อหน้ากวน ๆ ของเขา หงุดหงิด!
“หันหน้าไปไหน..หมวยแซ่บ หิวไหมเสียพลังงานเยอะ มา ๆ เดี๋ยวพี่ไปเลี้ยงข้าว” ฮือ พาฉันไปจากมันหน่อยเถอะ
“นี่ นายเป็นเพื่อนกับคุณเซ็นได้ยังไงวะ คนละเรื่องกันเลย” เขาจอด
ติดไฟแดง
“เอาแบบสั้นหรือยาว?”
“อะไรสั้นยาว?”
“ความเป็นมา” เกลียดรอยยิ้มมัน!
“แล้วแต่!” เขาขยับเกียร์ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกตัว หน้ากวนนั้นยิ้มตลอดเวลา มันไปโดนตัวไหนมาเนี่ย!
“งั้นก็เล่าเลยแล้วกัน พอดีตอนจบ ม. 6ไปเรียนบริหารที่อเมริกา ตอนไปก็นะไม่ค่อยมีเพื่อน เลยไปลงทะเบียนอะไรเองหมด วันแรกที่เข้าหอก็ไปซื้อของจากซุปเปอร์ทำอาหารกินเอง ทีนี้เจอลุงป้าล่างหอเลยไปถามแกว่า พวกอาหารไทย
ที่ไหนขาย”
“พอ! ไม่อยากรู้แล้ว ทำไมต้องเล่าเยอะ?”
“อ่าวหมวย เธอบอกเองว่า แล้วแต่! ปลาทองนะเราอ่ะ” หืม อดทนนะแตง ฆ่าคนบาปนะแตง!
“เออ ขอมือถือหน่อย จะส่งไลน์บอกน้ำหวาน” เขาหยิบมือถือขึ้นมา
อ่าว! ไม่ใช่มือถือฉัน?
“มือถือฉันโว้ย~”
“เดี๋ยวส่งบอกไอ้ทีให้ ไม่ต้องเครียด แค่ไม่ได้ใส่กางเกงในทำเป็นหัวร้อน ใจเย็นบ้างสิหมวย อย่าให้แต่ข้างล่างเย็นอย่างเดียว?” กลับบ้านจะรีบไปหยอดกระปุก จ้างมือปืนมายิงหัวมัน
“เลิกกวนสักทีได้มั้ย?” ฉันหมดทางสู้จริง ๆ เหนื่อยแล้ว
“กวนตรงไหน ปกติ หมวยคิดมากจริง” โอ้ย บักปอบ~
ไม่นานนางก็พาฉันมาจอดร้านข้าวต้มร้านหนึ่ง เออ จะให้กูลงแบบ
หวิว ๆ แบบนี้ใช่มั้ย
“ทำไมไม่ลง?” ช่วยรู้สึกรู้สากับชาวบ้านบ้างได้มั้ย กางเกงในอ่ะถือ
ไปด้วยทุกที่
“กางเกงใน” นางล้วงกระเป๋ากางเกงยืนซ้ายขวา
“อ้าวหมวย มันหายไปไหนเนี่ย? หายไปแล้ว?” ฉันอยากจะร้องไห้ อยากจะร้องจริง ๆ เบื่อตาบ้านี้มาก จะแกล้งหลับ จะแกล้งตายก็ไม่ได้~
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหมวยแซ่บ” คุณเซ็นคบตานี่เป็นเพื่อนได้ไงเนี่ย เหลือเชื่อจริง ๆ
“หายจริงเหรอ?” เขาอมยิ้มก่อนจะส่งกางเกงในมาคืนฉัน ในที่สุด...
สิ่งที่ฉันรอคอยก็กลับมาอยู่ในมือ!
เขารีบปิดประตูรถให้ฉันใส่กางเกงใน แต่เดี๋ยว... ทำไมนางไม่ลงไปวะ?
“ทำไมไม่ลงจะนั่งจ้องทำไม?”
“ไม่ได้ดูข่าวเหรอ เขาบอกห้ามทิ้งเด็กไว้ในรถ” เหอะ!
“เออ!” ฉันขี้เกียจเถียงหันหน้าหนี ก่อนจะรีบรูดกางเกงในขึ้นมาถึงเอว~ เฮ้อ สบายใจ ปลอดภัยแล้วน้องสาว
ฉันหันกลับมาเขาก็ยังไม่เลิกมอง
“อะไร!”
“ขึ้นเสียงตลอดเลยหมวย ทำตัวน่ารักเหมือนชาวบ้านเขามั้ง”
ดูตัวเองด้วยว่าทำตัวเหมือนชาวบ้านเขามั้ย เหอะ! ได้แต่คิดไม่อยาก
เถียงสู้ไม่ได้
ฉันยิ้มเหรอ ยิ้มได้อะไร? ฉันรีบยกมือมาจับปากตัวเอง เอ้ย… จริงด้วย
ฉะ ฉันยิ้มจริงด้วย ทำไมไม่รู้ตัว แล้วฉันยิ้มทำไมเนี่ย!
น้ำหวานเบะปาก “สงสัยกำลังมีความรัก “
ความหายนะต่างหาก! พอนั่งคุยเดินห้างเสร็จกว่าจะได้กลับก็เกือบห้างปิดฉันรีบไลน์บอกตาเอสมารับ เพราะเริ่มจะง่วงแล้ว ไหนต้องไปคุยธุระจริงจัง
กับเขาอีก
ณีเวียกลับไปรับใช้ชาติเรียบร้อย น้ำหวานคะยั้นคะยอจะไปส่งฉัน ไม่ก็รอส่งฉันขึ้นแท็กซี่ให้ได้... กลับก่อนก็ได้น้ำหวาน มึงจะเป็นห่วงเป็นใยอะไรตอนนี้
“กลับไปก่อนเถอะหวาน รอคนเดียวได้” ฉันไม่อยากให้น้ำหวานรู้เลยว่าตาเอสมารับ มีหวังถูกล้อไปสามวัน
“ไม่ ทำไมไม่กลับพร้อมฉัน ไหนว่าจะกลับแท็กซี่เนี่ยก็ขึ้นแท็กซี่สิ”
ประเด็นคือกูไม่ได้กลับแท็กซี่นี่ล่ะ...
และแล้วสิ่งที่ฉันกลัวก็มา เขามาถึงแล้ว และน้ำหวานก็ยืนอยู่ เขาจอดรถริมถนนเปิดไฟผ่าหมาก ก่อนจะลงรถก้าวขายาว ๆ เดินมาหา จะลงมาเพื่อ!
ดีจ้า เอาให้รู้กันทั้งประเทศไทยไปเลยเนอะ อิอิ รู้ให้หมด
“ไงน้ำหวาน รอไอ้ทีมารับเหรอ?” ทักทายยืนยันตัวตนชัดเจน
“อะ อ่าวพี่เอสมาทำอะไรคะ เปล่าค่ะรอส่งแตงขึ้นแท็กซี่” ตาเอสหันมามองฉันก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้
“พี่มารับแตงแล้ว หวานกลับเถอะ ขอบคุณมาก” น้ำหวานดู งง ๆ
ก่อนจะยิ้มบ้ายบายฉัน ส่วนฉันได้แต่ยิ้มเหย ๆ ไปให้ แล้วเดินขึ้นรถคันที่ทรมานตัวเองเมื่อคืน
มันทักไลน์มาชัวร์! ‘ตึ้ง’
[Namwan: เอ๋? คืออะไร…]
นั่นไง! เดาไว้ไม่มีผิด!
[ฉัน: จำเป็น! เดี๋ยวค่อยเล่า]
เมื่อเขาออกรถฉันก็ชิงถามเรื่องจริงจังที่เขาบอกในไลน์ทันที
“ไหน เรื่องอะไรจริงจัง” เขาละสายตาจากถนนหันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หลอกฉันใช่มั้ย หลอกฉันชัวร์ ๆ
“รอแป๊บหมวย ใจร้อนตลอด ติดไฟแดงก่อน” ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่ง งง
เมื่อรถติดไฟแดง... อยู่เขาก็เอี้ยวตัวไปด้านหลัง ก่อนจะหยิบอะไรส่งให้ฉัน... ดอกไม้ ดอกกุหลาบสีขาวช่อโต!
“อะไร?”
“ดอกไม้ไง”
“ให้ใคร”
“ให้หมวย...” ห๊ะ~! ฉันได้แต่รับมางง ๆ เพราะรถเริ่มเคลื่อนตัวไฟเขียวแล้ว เมื่อหมุนไปหมุนมาก็ไม่มีสิ่งผิดปกติอะไร เขาจะให้ดอกไม้ฉันทำไม?
“ให้ทำไม”
“จีบหมวยไง” มาไม้ไหนงง คืองงทั้งดอกไม้ งงทั้งคน จนอยู่ ๆ เขาก็จอดรถหันมาจับมือฉัน
หือ?
“เดี๋ยวจับทำไม” ฉันรีบดึงมือกลับ แต่เขาเอื้อมมือดึงมาจับอีก
“อันนี้พูดจริงนะหมวย จีบหมวยได้มั้ย” ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกอัดก๊อบปี้อยู่ในรถ ตกใจ งง กลัว สับสนไปหมด
“อะไร พูดเป็นเล่นกลับเถอะ!” ปากได้แต่สั่งเขาพากลับบ้าน สายตาหันมองข้างถนน ไม่กล้าสบตาเขา
แต่อยู่ ๆ มีคำพูดหนึ่ง ที่ทำให้ฉันหันกลับมาหาเขาทันที...
“พูดจริง จีบจริง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด