พลาด นิยาย บท 26

ไอ้เรื่องแฟนเจ้าชงเจ้าชู้เนี่ย ฉันเข้าใจแตงโมนะ เฮ้อ! แต่ให้ทำไงได้

คนเรามีวิธีจัดการไม่เหมือนกัน ฉันเอง ก็กว่าจะผ่านปัญหาพวกนี้ได้ก็ยากเหมือนกัน ฉันดีใจที่เพื่อนแต่ละคนจะเป็นฝั่งเป็นฝา เหลือแต่ฉันเนี่ย... ที่ยังไม่อยู่กับร่องกับรอยสักที ทั้งที่แฟนก็คบก่อนชาวบ้านเขา...

“หวาน ไอ้เอสขอแตงโมแต่งงานแล้วนิ นี่ไง” พี่ที ยื่นรูปในเฟซบุ๊กพี่เอสให้ฉันดู อื้ม... นั่นล่ะ

“อิจฉาเพื่อนนะ” ฉันพูดเรียบ ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบไวน์มาริน

“แต่จะว่าไปเรื่องแตงโมก็คล้ายเรานะ ไอ้เอสโดนแตงโมข่มขืน แต่แตงโมโดนยาไง แต่หวานอะ สติครบถ้วน”

หึหึ ชอบเอาเรื่องสมัยนั้นมาพูด เรื่องสมัยคนอื่นตื้อตัวเอง!

ยังไงหน่ะเหรอ ไปดูกัน

สามเดือนที่แล้ว...

‘ตึก ตึก ตึก’ ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งหัวหมุนกับแตงโม เครื่องใกล้จะออกแล้ว เรายังไม่ถึง Gate กันเลย โอ้ย... เครียด!

เอาเข้าจริง ๆ ใจนึงก็อยากตกเครื่องนะ ฉันไม่อยากไปโครงการบ้า ๆ นี่ ฮือ… แต่ถ้าขืนอยู่ไทยช่วงปิดเทอม แม่ต้องให้ไปอยู่กับยายแน่ ๆ ยอมไปดีกว่า!

มันทรมาน ยอมไปให้มันจบ ๆ ไม่กี่เดือนเอง ว่าแต่วันนี้ฉันจะขึ้นเครื่องทันไหมเนี่ย!

โอ้ว... ในที่สุดฉันก็ขึ้นเครื่องทัน คุณพระ คุณหนูแสนสบายอย่างฉันต้อง First Class อยู่แล้ว นั่งเครื่องให้สบาย ๆ ค่อยไปลำบากทำพาสไทม์ที่เมืองนอก ชีวิตดีดี๊ดีไปอีก!

ฉันกับแตงโมแยกกันจอง ตอนเช็คอินแตงโมดันไปเช็คอินก่อนฉันอีก!

ไม่รู้เอาอะไรคิดเราก็เลยไม่ได้นั่งด้วยกัน ฉันล่ะเบื่อความซื่อของมัน

แตงโมเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของฉันขาวหมวยลูกครึ่งเกาหลี ก็อย่าง

ว่าล่ะ กลุ่มฉันสวยทุกคน เพื่อนอีกคนก็สวย ชื่อณีเวีย อ่อนต่อโลก ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง คนที่สวยและฉลาดสุดจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่... ฉัน น้ำหวาน No.1

“หวาน กูเจอที่นั่งแล้ว โชคดีมึง” แตงโมโบกมือบายฉันเมื่อถึงที่นั่งตัวเอง เฟิร์สคลาส สายการบินนี้เป็นแบบคู่แถวกลาง ส่วนริมหน้าต่าง จะเป็นเดี่ยว ฉันซวยได้แถวกลางมาซะด้วย ไม่รู้ต้องไปนั่งคู่กับใคร ขอให้เป็นคนปกติ เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาแล้วกัน

เอ๊ะ! นั่นที่นั่งฉัน พอฉันมาถึงที่นั่งก็มีผู้ชายคนนึงนั่งข้าง ๆ เขาหลับอยู่ เห้ย… เดี๋ยวแกทำไมหล่อจัง หล่อแบบชายไทย มีเสน่ห์ น่ากิน หุ่นเฟริม ๆ

กล้ามแบบ... น้ำลายไหล น่ากินอ่ะ

‘แชะ’ ฉันรีบหยิบมือถือถ่ายรูปเขาส่งไปอวดแตงโม

[ฉัน: Send Picture]

[ฉัน: อยากกิน จะกินให้ได้]

[TangMo: กูกลัวแล้ว]

ฮ่า ๆ ฉันไม่ทันตอบ ต้องปิดเครื่องแล้ว เครื่องกำลังจะออก เขายังหลับอยู่ ฉันแอบมองเขาเป็นระยะอดเผลอยิ้มไม่ได้ อ๋อย... พี่คะ ทำไมพี่น่ากินแบบนี้คะพี่

มีแฟนยัง มีเมียยัง เอ๊ะ หรือมี... ผัวยัง?

“มีอะไรรึเปล่าน้อง” อยู่ ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นมาถาม เห้ย รู้ได้ไงวะ ว่าฉันแอบมองอยู่!

“ป๊าว มองนก ๆ” ฉันทำชี้ไปฝั่ง ถ้ามีนกก็แปลก เรานั่งแถวกลาง ไกลขนาดนี้จะมองเห็นได้ไง แถมเครื่องบินก็ไม่ได้บินต่ำ ๆ

“ปากแดง ๆ นี้โกหกเก่งจังนะ” แหม ผู้ชายใส่ใจรายละเอียด ทักแม้กระทั่งสีลิปสติกฉัน เรื่องด่ากูโกหกกูไม่ถือค่ะ ปล่อยผ่าน! หล่อเลยให้อภัย

“อื้ม… ก็นะคะ จะว่ามองก็ได้ แล้วมองได้ไหมคะ” ฉันเอียงหน้าสี่สิบห้าองศา ส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขา

“แล้วแต่ ถ้าไม่เบื่อก็มองได้นะ” ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มให้ส่วนเขาได้แต่ยิ้มเหย ๆ อะไรฉันสวยขนาดนี้ ไม่สนใจฉัน น่าหงุดหงิด

“ว่าแต่... ชื่ออะไรคะ” เขาไม่มองหน้าฉัน แต่มองจอข้างหน้า

“ทีน้องล่ะ” มีถามชื่อกลับแสดงว่าสนใจฉันแล้วล่ะสิ

“น้ำหวานค่ะ หวานด้วยนะคะ” ตาคม ๆ ของเขาหันมามอง ฉันแว๊บนึงก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ไม่อยากรู้เท่าไหร่ อันหลัง” ฉันไม่สนใจ ยิ้มให้สวย ๆ ต่อไป เล่นตัวมาก

คนอย่างน้ำหวานยิ่งอยากเอาชนะ เล่นตัว ๆ แบบนี้ คอยดูนะตาหน้าคม

เสร็จฉันแน่ ๆ

เมื่อแอร์โฮสเตสเสิร์ฟทุกอย่างเสร็จฉันก็เห็นเขาลุกไปเข้าห้องน้ำด้าน

หลัง มันเป็นโอกาส! ฉันยืนรอเขาหน้าห้องน้ำไม่นานเขาก็เปิดประตูออกมา

‘ตึง’ เสียงรัดเข็มขัดดังขึ้น

เห้ย ๆ ทำไมเครื่องบินสั่น ๆ แรงสั่นของเครื่องบินตอนบินผ่านเมฆมรสุม ทำฉันเซเผลอล้มไปชนเขาที่ประตู จนเราสองคนเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน!

อะไรจะเข้าท่าขนาดนี้

“เห้ยน้อง” หน้าอกฉันชนกับหน้าอกเขาเต็ม ๆ เราเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ากันสักพัก

“ขอโทษค่ะ ลุกไม่ได้ โอ้ย!” ฉันแกล้งทำเจ็บขา ก่อนจะรีบก้มจับข้อเท้า

เขาตกใจอีกแล้ว... โอ้ย น่ารักชะมัดเลย

ฉันส่งยิ้มน้อย ๆ ให้เขาก่อนจะกระดิกนิ้วชี้เบา ๆ

“อะ อะไรเหรอ” ยัง งง อีกเหรอเนี่ย

“ไลน์ค่ะ” เขาเลิกลั่ก ก่อนจะรีบล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ส่งคิวอาร์โค้ด ให้ฉันสแกน... บอกแล้วน้ำหวานสะอย่าง อะไรก็ย่อมได้

เมื่อฉันได้ไลน์สมใจ ก็ส่งยิ้มขอบคุณให้เขาหนึ่งที ก่อนจะเดินมานั่งที่ตัวเอง... ซึ่งเขาก็เดินตามมาติด ๆ

เมื่อนั่งลงเก้าอี้พร้อม ๆ กัน...

“มาทำอะไรที่ นิวยอร์กคะ” เขาเอาผ้าปิดตา ปิดหน้านอน... บ่งบอกว่าไม่อยากคุยกับฉันมาก

“ทำงาน” แต่ก็ตอบกลับมาห้วน ๆ อืม ก็ถือว่าตอบนะ ไม่สนใจ

น้ำเสียงหรอก

“งานอะไรเหรอคะ ที่ไหนเหรอ... พอดีน้ำหวานก็มาทำงานเหมือนกัน”

“ดูงานโรงแรมที่ Cooper’s beach” แอบดูดีแหะ แต่เอ๊ะ มันเป็นแถวที่ฉัน ดีล ที่ทำงานกับเอเจนซี่ไว้นิ! อะไรจะพรหมลิขิต ขนาดนี้

“อุ้ย ที่ Southampton หรือเปล่าคะ เหมือนกันเลยค่ะ เนี่ยน้ำหวานมา Work and Travel ไม่เคยมาเลย พอลงเครื่องก็ไม่รู้จะนั่งรถไปยังไงค่ะ ไปไม่ถูก”

Southampton เป็นเมืองเล็ก ๆ เป็นเมืองบ้านพักตากอากาศของเซเลปหลาย ๆ คน อากาศดีมาก

“อืม อยากไปกับฉันว่างั้น” เขาดึงผ้าปิดตาออก และ หันมาถามฉัน...

“ถ้าไม่รังเกียจ ติดรถไปด้วยได้ไหมคะ” ฉันยิ้มหวาน พลางบิดตัวเล็กน้อย ทำเขิน ไว้ก่อน ถึงจะไม่ทันแล้วก็เถอะ...

“รังเกียจ” ปาก ปาก ปากแบบนี้น่าจูบชะมัด!

“จริงเหรอคะ” ฉันทำเสียงหงอย หน้ามุ่ย

“ไม่กลัวฉันพาไปขายรึไง” ถึงเขาจะดูท่าทางรำคาญฉันมาก แต่เขายังคุยกับฉันนะ บางทีเขาอาจจะชอบฉันเหมือนกัน แต่ทำฟอร์มไว้ก่อน อิอิ

“ไม่ค่ะ เดี๋ยวพาพี่ไปขายก่อน เอ้ะพี่ชื่ออะไรนะคะ พี่ที ใช่ไหม” เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง ก่อนจะหันมามอง

“อื้ม ไม่ง่วงเหรอ” นั่นไง เขาเป็นห่วงฉันด้วย

“ไม่ค่ะ พี่ทีง่วงเหรอคะ” เขาพยักหน้า