พลาด นิยาย บท 27
“งั้นนอนเลยค่ะ ฝันดีนะคะ” ฉันเอื้อมไปหยิบผ้าห่ม เลื่อนห่มให้เขา
เขามองฉันแว๊บนึงก่อนจะหลับไป ฉันนั่งดูหนัง และ มองเขาไปด้วย... หลับยังไงก็หล่อ หล่อไปอีก...
เมื่อฉันหันไปดูหนังอีกครั้ง หันกลับมา..ก็เห็นเขากำลังกดลบรูป ผู้หญิงคนนึงจากมือถือ... ทีละรูป ทีละรูป...
ฉันไม่กล้าถามได้แต่แอบมองเขา สีหน้าเขาดูเศร้านิด ๆ จนอยู่ ๆ
“จะมองอีกนานไหม” เขาถามทั้งที่ตายังดูจอมือถือและ นิ้วก็กดลบ
รูปไปด้วย
“ฟะ แฟนเหรอคะ” ฉันถามไปเสียงเบา ๆ ในใจก็หวิว ๆ กลัวเขา
ตอบว่าใช่
“แฟนเก่า” อืม แฟนเก่าก็ควรลบไป และมาเริ่มต้นใหม่กับฉันซะดี ๆ
“ค่ะ ไม่เห็นต้องลบเลย ความทรงจำดี ๆ” ลบไปเถอะ ลบไปเลย ลบให้หมด อย่าให้เหลือนะ! หมั่นไส้ ๆ
“รกเครื่อง ไม่อยากจำอะไรด้วย เธอ... มีแฟนเก่าเธอคงเก็บรูปไว้เต็มเครื่องสินะ” จะหลอกถามฉันว่า มีแฟนรึยังก็บอกมาเถอะ คนฟอร์มจัด
“อ่อ ไม่ค่ะ ไม่มีแฟนเก่า... เพราะไม่เคยมีแฟนเลย” เขาขมวดคิ้ว
และหัวเราะเบา ๆ อะไร นี่คือสิ่งที่อยากฟังไม่ใช่เหรอย๊ะ
“น้องเนี่ยนะ ไม่มีแฟน... ไม่อยากจะเชื่อ” ฉันคงสวยมากไป?
“ทำไมละคะ เห็นแบบนี้ก็ไม่ได้คบใคร” ฉันพูดพลางเอาหมอนขึ้นมากอด และหันข้างไปหาเขา
“จริง?”
“จริง แล้วพี่อยากจะลองคบดูไหมล่ะคะ” เขายิ้มออกมาที่มุมปาก
“ตลกดีนะเรา” ถามลองคบไหม ไม่ได้เล่นตลกซะหน่อย
“ไม่ตลกค่ะ พูดจริง ๆ”
“ไปขอใครเขาคบ แบบนี้ทุกคนสินะ”
“ไม่นะคะ พี่คนแรก”
“หะ... เพราะ”
“พี่น่าแกล้งมั้งคะ” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบไวน์ขึ้นมาจิบ
ฉันดูลักษณะท่าทางเขา นั่งเฟิร์สคลาสขนาดนี้ ลักษณะการจับแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ เขาต้องเป็นคนมีระดับอยู่บ้างล่ะ แถมนาฬิการาคาแพงที่เขาใส่เนี่ย
คนรวยชัวร์ ๆ
สักพัก แอร์โฮสเตสก็เดินมาถามว่ารับอาหารไหม ฉันที่ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า เลยสั่งจัดเต็ม เพราะเฟิร์สคลาส อยากกินอะไรก็สั่งได้หมด ทั้งเหล้า
ยา ปลาปิ้ง บลา ๆ
“พี่ที กินด้วยกันไหมคะ น้ำหวานไม่ชอบกินข้าวคนเดียวเลย” เขาดึงหูฟังออก และหันหน้ามาหาฉัน
“พี่ไม่หิว น้องกินเถอะ” และหันไปใส่หูฟังนอนฟังเพลงต่อ
“เฮ้อ ตั้งแต่เล็กจนโต... แม่น้ำหวาน พ่อน้ำหวานก็ไม่ค่อยได้อยู่กินข้าวด้วย พอเช้าน้ำหวานก็นั่งกินข้าวคนเดียว เที่ยงก็นั่งกินข้าวคนเดียว ไหนจะเย็นอีก”
เขาพลิกตัวกลับมามองหน้าฉัน ที่บ่นพึมพำ ถึงเรื่องที่ตัวเองเพิ่งแต่งขึ้นมา
“อืม งั้นก็ได้” เขาเหยียดตัวลุกขึ้น ก่อนจะกดม่านที่กั้นลง และนิ้วยาว ๆ
ก็ดึงโต๊ะกินข้าวของตัวเองออกมาแทน กลายเป็นว่า เราได้โต๊ะกินข้าวขนาด
ใหญ่ติดกัน
“ขอบคุณนะคะ พี่่ทีสั่งอะไรคะ เดี๋ยวน้ำหวานสั่งให้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่สั่งเอง” เขาเรียกแอร์โฮสเตสสั่งอาหารเพิ่ม และสั่งไวน์มา เขากินไวน์ขาว ส่วนฉันไวน์แดง ร้อนแรงไปอีก
ฉันกินข้าวไปด้วย เหลือบมองเขาด้วย หลายครั้งที่เขาเผลอมองมาและเราสบตากัน... ปิ๊ง ๆ
“อร่อยมั้ยคะ นี่ ๆ พี่ทีกินนี่เลย คาเวียร์ กินคู่กับไวน์” ฉันตักไข่ปลาคาเวียร์ที่อยู่บนถ้วยเล็ก ๆ วางบนหอยนางรมบนจานพี่ที ก่อนจะบีบเลม่อนให้กรุบกริบ
เขาหมวดคิ้ว มองหอยนางรมกับคาเวียร์ที่ฉันทำให้
“ไม่ต้องกลัวตายค่ะ ไม่ตาย คนฝรั่งเศสกินแบบนี้กันค่ะ”
เขาพยักหน้าเบา ๆ และหยิบหอยนางรมขึ้นมากิน... ฟินมั้ยคะ กินคนตรงหน้า... ฟินกว่านะ
“อืม ดีนะ” ฉันส่งนู่นนี่ให้เขากิน จนเขาหยุดมองหน้าฉัน
“ชอบดูแลคนอื่นรึไง” ตาคมจ้องฉันอยู่อย่างนั้น เค้นเอาคำตอบ ทำไม ชอบดูแลคนอื่นแล้วทำไมล่ะ หรือว่าชอบฉันซะแล้ว
“ค่ะ ชอบ สบายใจดี พี่ทีไม่ชอบให้ใครดูแลเหรอคะ” เขาหลบสายตาหวาน ๆ ของฉัน ก้มลงกินข้าวต่อ
“ไม่รู้เหมือนกัน ปกติดูแลตัวเอง”
“อยากให้น้ำหวาน... ดูแลไหมล่ะคะ ได้นะ” เขารีบกลืนข้าวลงคอ ก่อนจะจิบไวน์รัว ๆ อะไรฉันพูดอะไรผิด ฉันแค่พูดตามที่รู้สึก
“มากี่เดือนเนี่ย” พอเขากลืนข้าวลงคอหมด เขาก็เอ่ยถามฉัน ฉันบอกแล้ว เขาเริ่มสนใจฉันแล้ว
“สองเดือนกว่า ๆ ค่ะ พี่ทีละคะ?”
“เดือนกว่า ๆ” แสดงว่าไม่ได้เจอกันอีกสิ เฮ้อ เหยื่อกำลังติดกับอยู่แล้ว
เขาต้องกลับก่อนฉันเหรอเนี่ย เศร้า...
“เสียดายจัง คงไม่ได้เจอ” ฉันน่ามุ่ย เขี่ยข้าวในจาน
“ก็เอาไลน์ไปแล้วนิ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้” แสดงว่าทักได้ตลอดงั้นสิ เห็นมั้ย... เขาทอดสะพานให้ฉัน!
“อืม... งั้นปัญหาหัวใจได้มั้ยคะ” เขายังไม่มองหน้าฉันเอาแต่เขี่ย
ข้าวในจาน
“แล้วแต่เลย” พูดเองนะ พูดเองนะจ๊ะ คนดี
“ขอบคุณนะคะ ที่ทนฟังน้ำหวาน อยู่บ้านพ่อแม่น้ำหวานไม่ค่อยได้คุยกันเลยค่ะ ไปทำงานหมด บางทีน้ำหวานก็คุยคนเดียว คุยกับหมากับแมว วันนี้ดีจังได้คุยกับพี่ที” เขาเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง มองหน้าฉัน
“ไม่เป็นไร คิดว่าพี่เป็นหมา เป็นแมวแล้วกัน” ใครจะไปกล้าคิดแบบนั้นกับสุดหล่อล่ะคะ...
“แหม ใครจะไปคิดอย่างงั้นได้ล่ะคะ คิดว่าเป็นอย่างอื่นดีกว่า”
“คิดว่าเป็นอะไร?” เขาถามแต่ไม่มองหน้าฉัน ลงมือกินของหวานต่อ...
“คิดว่าเป็น ก้อนหินมั้งคะ พี่ทีไม่ค่อยคุย น้ำหวานคุยแค่คนเดียว”
“พี่พูดไม่ค่อยเก่ง”
“แล้วรักหมดใจไหมคะ” เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันทันที หน้าคม ๆ ของเขาท่าจะตกใจมาก โอ้ย... หมั่นเขี้ยว ๆ
ฉันหัวเราะเบา ๆ คนอะไรไม่รู้ เหมือนโดนฉันต้อนจนมุมตลอด
“ขี้เล่นนะเรา” ฉันเห็นว่าเขาหน้าแดง ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด