พลาด นิยาย บท 28
ฉันรีบวิ่งตามพี่ทีออกมา
“พี่ที เดี๋ยวหวานถือเองดีกว่าค่ะ” ฉันทำเป็นแย่งถุงจากพี่ทีมาถือ จนมือเราเผลอจับกัน เอ่อ...
“เอ่อ เดี๋ยวพี่ถือให้เอง” ฉันได้แต่อ้ำอึ้ง เพราะเขินมาก
เขินจนเราเดินกันมาอย่างเงียบ ๆ
สักพักเราก็เดินผ่านบาร์ บาร์นึง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรม ฉันเห็นพี่ทีท่าทางสนใจบาร์นั้น เพราะเขาหยุดเดินและมองเข้าไป...
“พี่ที นั่งไหมคะ เดี๋ยวนั่งเป็นเพื่อน” เขาหันมาพยักหน้าก่อนจะเดิน
นำฉันเข้าไป
บาร์ที่นี่ก็จะออกแนวครันทรี่ ๆ หน่อย มีดนตรีสดฮัมเบา ๆ มีเบียร์
มีค็อกเทล ไวน์ อะไรทำนองนี้ พี่ทีสั่งไวน์มาดื่มกับฉัน... ฉันตามใจเขา ไวน์ขาว...
สีหน้าเขาดูเครียด ๆ เหมือนมีปัญหาหนักอึ้งในใจ
“น้ำหวาน... ถ้าน้ำหวานมีแฟน น้ำหวานจะนอกใจแฟนมั้ย?”
อยู่ ๆ พี่ทีก็ถามฉันขึ้นมา ฉันได้แต่มองสายตาคม ๆ นั้น ที่เริ่มแดง... ไม่รู้ว่าแดงเพราะดื่มเยอะ หรือแดงเพราะกำลังจะร้องไห้?
“ไม่ค่ะ แฟนเราไม่ได้ทำอะไรผิด หวานทำไม่ลง ทำไมเหรอคะ...” เขาพยักหน้าก่อนจะยกไวน์ดื่มอีก
“แฟนพี่... ที่กำลังจะหมั้นกัน... เขานอกใจพี่” เขาคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมากสินะ ฉันได้แต่ถอนหายใจ ไม่อยากถามอะไรต่อ เริ่มหงุดหงิด!
“พี่กลับไป... เจอเขานอนกับผู้ชายคนอื่น” แรงมาก!
“แล้วไงต่อคะ” ฉันเริ่มเซ็งแล้ว ทำไมต้องมานั่งฟังเขาพร่ำเพ้อ นึกว่าจะมานั่งดริ้งก์จีบกัน อารมณ์เสีย!
“ไม่อยากจะเชื่อ... เขาเป็นผู้หญิงเรียบร้อย น่ารัก ไม่ค่อยพูด”
ตรงข้ามกูทุกอย่าง
“แล้วไงคะ”
“ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนั้นได้ พี่ว่าจะเลิกกับเขา” อื้ม ฉลาดนิ
“ก็ดีค่ะ เลิกไปสิ” อันนี้ไม่ได้ประชด กูอยากให้เลิกจริง ๆ
“พี่บอกเลิกแล้ว เฮ้อแต่พี่ยังลืมเขาไม่ได้” บอกกูทำไม!
“ค่ะ ทำไมพี่ไม่ลองคบผู้หญิงประเภทอื่นบ้าง บางทีผู้หญิงประเภทอื่นอาจจะซื่อสัตย์กับพี่ก็ได้” ฉันพูดไปหงุดหงิดไป ทำไมต้องมีแฟนเรียบร้อย น่ารัก ตรงข้ามกูทุกอย่าง!
“แบบไหน”
“แบบไหนก็ได้ ที่ไม่เรียบร้อย พูดน้อย อะไรของพี่อะค่ะ” เขายกไวน์ดื่มอีกครั้งก่อนจะวางแก้วลง และมองหน้าฉัน
“แบบน้องเหรอ” เออ! แบบกูนี่ล่ะ
“แล้วแต่พี่จะคิดเถอะ ไม่ใช่แบบหนูก็ได้ เอาที่พี่สบายใจค่ะ” ฉันเริ่มยกไวน์ขึ้นมาดื่มบ้าง รำคาญ
“เขาขอโอกาสจากพี่... พี่ควรให้เขาไหม” หึ๋ย ยังจะมาถามอี๊ก!
“ไม่ควรค่ะ นอกใจไปนอนกับคนอื่น มันร้ายแรง เนี่ยถ้าพี่กลับไป พี่โง่มากเลยนะ” เขาจ้องฉันนิ่ง
“พี่ก็ว่างั้น” เออ แล้วไง นี่ฉันมานั่งฟังพี่ทีเพ้อเหรอเนี่ย เฮ้อ อะไรวะ
ฉันนั่งมองเขาดื่มสักพัก จนพี่ทีเริ่มเมา เมาจริง ๆ คงจะเครียดมาก
ฉันก็เซ็งเหมือนกัน มานั่งด้วยกันพูดถึงแต่คนอื่น!
“พี่ที เมาแล้วค่ะ” เขาปรือตามองหน้าฉัน
“กลับกันเถอะ ป่ะ” เขาลุกขึ้นแทบจะไม่ไหว ฉันรีบวิ่งไปพยุงเขา โอ้ยตัวก็ใหญ่ แล้วจะพาไปส่งห้องได้ไงเนี่ย?
“พี่ทีเดินดี ๆ ค่ะ” เขาเริ่มเดินเซไปมา ฉันก็เซตามด้วย ฉันรับน้ำหนักเขาไม่ไหวจริง ๆ กล้ามเขาก็ใหญ่ ตัวก็หนา กว่าจะถึงโรงแรมฉันเกือบจะล้มตั้งหลายรอบ
พอมาถึง โรงแรม ลิฟต์ต้องใช้คีย์การ์ดเปิดอีก ฉันก็เลยต้องหาคีย์การ์ดในตัวเขา หายังไงก็ไม่เจอ!
“พี่ทีคีย์การ์ดค่ะ” เขาพยายามพงกหัวขึ้น
“ในกระเป๋ากางเกง...” ฉันต้องล้วงกระเป๋ากางเกงเขาเหรอเนี่ย!
ด้วยตำแหน่งฉันตอนนี้ หิ้วปีกเขาข้างนึง ต้องเอื้อมมือไปล้วงกระเป๋าอีกฝั่งของเขา... เมื่อนิ้วน้อย ๆ ของฉันกำลังล้วงเข้าไปครึ่งทาง และขวานหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงมัน...
เอ๊ะ... เชี่ย! กูจับอะไรวะ... อะไร! อาราย...
พี่ทีเงยหน้ามองฉัน ก่อนจะอมยิ้ม...
“น้องหวาน มันโดน... ของพี่แล้ว” ฉันรีบหันมือไปอีกฝั่ง อายก็อาย!
จนสุดท้ายก็เจอคีย์การ์ด
ฉันใช้คีย์การ์ดแตะลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องพี่ทีทันที ทั้งพยุงเขาด้วย ทั้งพาเขาเดินด้วย ทำไมมันทุลักทุเลแบบนี้วะ!
พอมาถึงห้องฉันก็ ดันเขาลงไปนอนบนเตียง แต่ แต่! โอ้ย... แขนเขาดันคล้องคอฉันล้มลงไปด้วย...
ฉันกำลังนอนทับตัวเขาอยู่... และแขนเขาก็คล้องฉันไว้
“พะ พี่ที ปล่อยก่อนค่ะ”
“พราว...” ใครพราว! แฟนเก่าแน่ ๆ แม่ง ฉันรีบดันแขนตัวเองขึ้น แต่เขาดันเลื่อนแขนลงมากอดฉันแน่นอีก ไม่ใช่พราวเว้ย!
“ไม่ใช่พี่ที ปล่อยค่ะ พี่ที!” ฉันรีบตีอกเขา แต่เขาไม่สนใจ กอดฉันแน่นอยู่อย่างนั้น!
“พราว... ทำไมทำแบบนี้” พราวอะไรวะ ไม่ใช่ ถ้ารักมากแล้วเลิกทำไมวะ กูแค่อ่อยเฉย ๆ ถ้าให้มานอนตรงนี้แทนที่ใคร เซย์โน นะเว้ย!
“พี่น้ำหวานค่ะมอง ดะ... เห้ย! พี่ที” เขาดันตัวเองขึ้น และผลิกฉันลงไปนอนแทน
เขากำลังคร่อมตัวฉันอยู่... อึ๋ย~
สายตาคม ๆ เขาจ้องหน้าฉัน... ไม่ละสายตา
‘ตึก ตึก ตึก~’ หัวใจฉันเต้นรัว ๆ เหงื่อเริ่มไหล อย่างกับฉันเพิ่งไปวิ่งสี่คูณร้อยมายังไงอย่างงั้น
“พะ พี่นี่น้ำหวานค่ะ ไม่ ชะ… อุ๊บ” เขาก้มลงมาจูบฉัน เขาจูบฉ้าน
ลิ้นอุ่น ๆ ของเขาค่อย ๆ สอดเข้ามาชนลิ้นฉัน… ก่อนที่มันจะเริ่มซน..ละเลงไล่สัมผัส... หาความอบอุ่นที่อยู่ข้างใน…
มือหนาเริ่มเลื่อนมาสัมผัสเนินอกฉันเบา ๆ ก่อนจะลงน้ำหนักมือ
บีบเค้นมัน...
ฉันเผลอหลับตาเคลิ้มไปชั่วขณะ แต่ต้องรีบผลักเขาออกจากตัว เพราะเราไม่ใช่คนที่เขากำลังคิดถึง! สติ!
“พี่ที! ปล่อยค่ะ นี่น้ำหวาน” เขาหยุด... และลืมตาขึ้นมามองฉัน
“น้ำหวานเหรอ...” ตาคมเป็นประกายระยิบระยับ ก่อนที่จะมองต่ำ ลงมาที่มือตัวเอง... ที่กำลังจับหน้าอกฉันอยู่...
เขาหันขึ้นมาสบตาฉันอีกครั้ง... ก่อนจะก้มลงมาส่งริมฝีปากอุ่นประกบจูบเร่าร้อน... อื้อ~
ถึงฉันจะแรด ถึงจะอ่อยแค่ไหน ฉันก็ไม่ได้หวังอะไรแบบนี้นะ ไม่ได้
หวังเว้ย!
มือหนา ๆ เริ่มลูบคลำทั่วตัว ก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของฉันออกทีละเม็ด... ทีละเม็ด
ฉันบีบกล้ามโต ๆ นั้นแน่น... มือก็พยายามดันแขนนั้นออก แต่ช่วงเวลานั้น มันไม่มีแรงจริง ๆ ตัวฉันอ่อนระทวยไปหมด...
เมื่อเสื้อบางถูกถอดออก หน้าคมเริ่มก้มลงไปซุกไซ้เนินอกขาว ๆ ก่อนจะใช้มือหนาคลึงมันวนไปทุกส่วน วนอยู่อย่างนั้น
ฉันปรือตามองเขา ใจนึงก็อยากห้าม อีกใจก็อยากได้เขาเหมือนกัน
อื้ม… ฉันควรปล่อยให้มันเลยตามเลยดีไหม หรือไม่ดี
ขณะที่ฉันกำลังทะเลาะกับตัวเอง อยู่ ๆ มือหนาของเขา ก็ค่อย ๆ เลื่อนเข้าไปในกระโปรง ก่อนจะเริ่มคลอเคลียสัมผัสขาอ่อนเบา ๆ แล้วปลดกางเกงในตัวโปรดของฉันออก
หน้าคมที่ยังชิมยอดอกสีทับทิม ค่อย ๆ เลื่อน ระดมจูบจากหน้าท้อง
ลงมาเรื่อย ๆ ถึงสะดือ
ฉันรู้สึกเย็นวูบไปทั้งตัว เมื่อเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ปกปิดร่างกาย หายวับ
ไปกับตา
ตาคม ๆ นั้น... จ้องมัน... ก่อนจะค่อย ๆ ใช้นิ้วสัมผัส... ของรักของหวงที่ฉันดูแล และเก็บรักษามันเป็นอย่างดี
นิ้วยาวเริ่มสัมผัสจากล่างขึ้นบนช้า ๆ จนไปหยุดคลึงปุ่มกระสัน ที่เป็นศูนย์รวมของความปรารถนา
เอวบางขยับขึ้นลง... ตามนิ้วร้ายแสนซนนั้น...
“อื้อ~” ฉันเผลอส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ ในลำคอ... ฉันรู้สึกดี รู้สึกดีจนตาพร่ามัวไปหมด...
เมื่อนิ้วซนวนเวียนทรมานฉันจนพอใจ มันก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัว กดเข้าไปในถ้ำมืดมิดสนิทนั้น
“อ๊ะ! เจ็บ!” ฉันสะดุ้ง และหุบขาตัวเองทันที... ฉันไม่เคย ไม่เคยเลย
ถึงจะแรดแบบนี้ ฉันยังบริสุทธิ์!
หน้าคมมีสีหน้าตกใจ และเงยขึ้นมามองฉัน
“น้ำหวาน... มะ ไม่เคยเลยเหรอ” ฉันส่ายหน้า เขายังตกใจไม่หาย
ได้แต่มองหน้าฉันสลับกับของหวงไม่ละสายตา
เมื่อจ้องอยู่นาน... สุดท้าย... เขาก็จับขาฉันแยกออกจากกันอีกครั้ง
และโน้มตัวหนา ๆ ลงมาจูบ หวังให้ฉันผ่อนคลาย ก่อนจะค่อย ๆ กดนิ้วซนนั้น
เข้าไปอีก
ฉันสะดุ้งนิดหน่อย... แต่ทว่ามันกับเข้าไปได้ดี...
“อื่ม... พี่ไม่ได้เมา ขนาดนั้น” ร้ายกาจ!
“อ๊ะ ๆ มะ หมายความ วะ ว่าไงคะ” ฉันบีบกล้ามแขนเขาแน่น เมื่อเอวหนาเร่งจังหวะอีกรอบ ทรมาน ทรมานชะมัด โอ้ย
“อื่ม… พี่อยากกินหวานไง” โอ้ะ แม่จ้าว โดนหลอกเยเหรอเนี่ยแต่ ฉันไม่สนใจ ซึ่งตอนนี้มันดี ดีมาก... ฉันชอบ ชอบมาก! ปล่อยไป ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด
“อื้อ อ๊ะ ๆ งั้นก็กินสิคะ กินให้หมดตัวเลย อ่า” ฉันกัดปากส่งเสียงเซ็กซี่ออกมาจากลำคอ จนคนตรงหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม เร่งเอวเร็วขึ้นอีกถี่ยิบ
ความเสียววูบวาบ กำลังวกวนเข้ามากินฉันหลายต่อหลายรอบ ฉันไม่รู้จะทำยังไง มันทรมาน บ้างทั้งจิก บ้างทั้งข่วนแขนล่ำ ๆ ของเขา...
‘ปึก ปึก ปึก’
“อ๊ะ~ เสียวจังเลยค่ะ พี่ที อื้ม~” ฉันส่งเสียงเย้ายวนจนหน้าคม ๆ ของเขาเริ่มหลับตาปี๋ เหงื่อไหลออกมาท่วมตัว... ไหวไหมเนี่ย อื้ม
เอวหนาเหมือนได้ยินคำถามในใจฉัน... ก่อนจะประชดประชันกระแทกมันเข้ามาเร็ว ๆ เร็ว ๆ จน... อื้อ!
อื้อ ฉะ ฉันเหมือนกำลัง กำลังจะ ไม่ไหวแล้ว อ๊า
‘ปึก ปึก ปึก’
ไม่ไหวแล้ว ฉันเกร็งไปทั้งตัว เล็บจิกผ้าปูที่นอนแน่น จนเผลอดันตัวเองขึ้น กระตุก ตุบ ๆ วูบลงมานอนหอบบนพื้น
เขาหยุดมองฉันและยิ้มออกมา ก่อนจะค่อย ๆ เร่งจังหวะเอวอีกครั้ง
ชุดใหญ่ ชุดใหญ่จริง ๆ อื้ม! ตายแบบนี้ ฉันอาจตายได้!
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”
“อื่ม อื่ม อื่ม ไม่ไหวแล้วหวาน… อ่า” เสียงครางกระเส่าที่เงียบไป
ดังขึ้นมาอีกรอบ ก่อนที่เอวหนาจะกดลงมาเน้น ๆ ถี่ ๆ และ กระตุกเบา ๆ
ในรูสวาทฉัน
เขาแช่มันไว้สักพัก ก่อนจะล้มตัวนอนหอบข้าง ๆ และดึงฉันเข้าไปกอด
เราหายใจหอบกันทั้งคู่ เหนื่อยเหมือนจะขาดใจ เพลียก็เพลีย
“พี่ไม่คิดว่าหวานไม่เคย เห็นอยู่บนเครื่อง ทำซะขนาดนั้น” โอ้วเพราะแรงอ่อยฉันเหรอเนี่ย อ่อยจนเสียตัว!
“พี่คิดว่าหวานเป็นแฟนเก่าพี่เหรอคะ เหอะ” ฉันเบะปากใส่
“เปล่าพี่แกล้ง...”
“ร้ายกาจ!” ฉันตีแขนเขาแรง ๆ
“เจ็บไหม... ขอโทษนะ” เขาก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดนึง
“ตอนนี้ลืม หมดรึยังคะ แฟนเก่าร่าน ๆ ของพี่ทีอะ” ฉันถามเสียงหงุดหงิด
“ลืมหมดแล้ว ฮ่า ๆ พี่ไม่ได้อะไรแล้ว แค่หาเรื่องคุยกับหวาน อยากรู้ทัศนคติหวาน” เรื่องแฟนเก่าเนี่ยนะ!
“เอ้อ ดีนะ! หวานจะกลับแล้วค่ะ” ฉันดันตัวจะลุกขึ้นจากเตียง แต่พี่ทีกลับดึงฉันเข้าไปกอดอีก
“นอนนี่สิ” อยากกินฉันอีกล่ะสิ
“จะได้นอนเหรอคะ พรุ่งนี้หวานทำงานนะ” ฉันจะดันตัวขึ้นอีกรอบ
แต่โดนดึงเข้าไปกอดอีกรอบ
“นอนนี่นะ ทำไมจะหนีพี่ไปแล้วเหรอ” เขาทำเสียงเหมือนกำลังน้อยใจ อะไรของเขาเนี่ย ทำไมมันคนละคนกับที่อยู่บนเครื่องเลยวะ!
“เปล่าค่ะ หวานจะกลับไปนอน ไปส่งหวานหน่อยสิคะ” ฉันเขย่าตัวเขา
“ไม่เอา นอนนี่นะ”
“พี่ทีให้หวานนอนทำไมคะ เนี่ย... ง่วงแล้วจะกลับไปนอน!”
เขายิ้มกว้างออกมา
“หวาน...” อยู่ ๆ พี่ทีก็เรียกฉัน เรียกทำไมอีก?
“อะไรคะ หวานง่วง! ไปส่งหน่อยค่ะ” ฉันเริ่มหงุดหงิด เป็นห่วงเพื่อนด้วย
“พี่จีบหวานได้ไหม” อะไรวะ ที่ฉันอ่อยเขามาตลอดนี่คือ... คือเขากลับมาขอจีบฉันแทนงั้นเหรอ?
“นี่! พี่ทีหวานไม่ได้โง่นะ ที่หวานนอนกับพี่ หวานก็ไม่ได้โง่หวานก็อยากเหมือนกัน แต่ถ้าพี่จะจีบหวานเพื่อจะเอามาแทนที่ใคร หรือประชดใคร หวานไม่เอาด้วยนะคะ ถึงเสียตัวไปแล้ว หวานก็ขอเซย์โนค่ะ! เรื่องเสียตัวหวานไม่ซีเรียส
แต่เรื่องเสียใจอ่ะ หวานซีเรียส!”
เขาดูตกใจกับคำพูดฉัน แต่ก็ยิ้มกว้างออกมา
“พี่พูดจริง และไม่ได้คิดประชดใคร”
“...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พลาด