พลาด นิยาย บท 29

ขอจีบฉันงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี เขาต้องจีบฉันประชดแฟนเก่า หรือไม่ก็... เป็นตัวแทนผู้หญิงคนนั้นแน่ ๆ หึ

“แล้วแต่พี่เถอะค่ะ” ฉันดันตัวจะลุกอีกรอบ

แต่เขาดึงแขนฉันเข้ามากอดอีกแล้ว!

“นอนนี่ล่ะ”

“ไม่เอาค่ะ ครั้งนี้พี่ทีไม่ต้องซีเรียสหวานไม่ถือ เอ้อ... และไม่ต้องมาจีบหวานเพราะอะไรทั้งนั้น ถ้าอยากจีบ ก็จีบเพราะความรู้สึกดีกว่าค่ะ” เขาจับแขนฉันแน่นกว่าเดิม

“แปลกจัง... ไม่คิดว่าจะเจอผู้หญิงแบบนี้” ฉันหันไปขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดเขา

“ทำไมคะ? หวานง่ายไปเหรอ”

“เปล่า... ถ้าหวานง่ายหวานคงไม่เหลือมาถึงวันนี้ หวานเหมือนผู้หญิงแรง แต่หวานไม่แรงเลย พี่คิดไม่ถึง... ว่าหวานบริสุทธิ์ พี่คิดไม่ถึงจริง ๆ” ติดใจความบริสุทธิ์ของฉันงั้นสิ หวานก็ติดใจความล่ำของพี่ค่ะ

“โอ้ยพี่ที ทำอย่างกับพี่ทีไม่เคยเจอผู้หญิงบริสุทธิ์ อย่างงั้นล่ะ แฟนเก่าพี่ทีออกจะเรียบร้อย พูดน้อยไม่ใช่เหรอคะ?” เขาขมวดคิ้ว ส่ายหน้า

“ไม่เคยเจอ... ไม่เลย” อะไรกันฉันเป็นพวกแรด ที่ยังหลงเหลือความบริสุทธิ์อยู่เหรอเนี่ย! เขาไปเจอผู้หญิงที่ไหน ขนาดเพื่อนฉันยังบริสุทธิ์กันทุกคนเลย

“อ๋อค่ะ งั้นหวานกลับก่อนแล้วกันค่ะ” ฉันหันไปยิ้มให้เขาก่อนจะดันตัวเองขึ้น ทีนี้เขากับเอาแขนมากอดเอวฉันไว้แทน!

“หวานบริสุทธิ์ เร่าร้อน… พี่อยากกินหวานซ้ำ ๆ เพราะหวานน่.รสชาติหวานจริง ๆ”

อ๊าย~ สายตาเขา สายตาคม ๆ นั้น มันเหมือนจะกลืนกินฉันไปทั้งตัวแล้วตอนนี้... ฉันเผลอมองตาคม ๆ นั้น ก่อนความรู้สึกจะสั่งให้ก้มลงไปจูบ

‘ครืน ครืน ครืน’ เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นมา พี่ทีกุมขมับอย่างเซ็ง ๆ ฉันรีบขวานหามือถือในกระเป๋า ก็พบว่าเป็นแตงโมที่โทรมา!

โทรเข้า | แตงโม

“เออว่า”

(หายหัว ไม่กลับห้องรึไง )

“เออจะกลับแล้ว อย่าเปิดประตูให้ใครนะถ้าไม่ใช่กู”

ฉันรีบกดวางสาย ก่อนจะม้วนผ้าห่มพันตัววิ่งไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ

ออกมาพี่ทีก็ใส่เสื้อผ้ารอแล้ว เอ๊ะ บนเตียงมีคราบเลือด?

ฉันจ้องเลือดบนเตียงก่อนจะหันมามองพี่ที

“เหลือดหวาน... เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ฉันรีบพยักหน้าและเก็บของออกมา เดินช้า ๆ รู้สึกเจ็บ ๆ เคือง ๆ ช่วงล่างชะมัด

พี่ทีเดินมาส่งฉันที่ห้อง ก่อนจะกลับไป เมื่อฉันปิดประตูห้อง..แตงโมยิงคำถามใส่ฉันรัว ๆ

“ทำอะไรพี่เขารึเปล่า” แหม... ห่วงกูบ้างมั้ย

“นิดหน่อย” แตงโมตกใจตาโต

“อะไรวะ นิดหน่อย” เดินมานั่งใกล้ ๆ ฉัน

“ฉันได้กับพี่ทีแล้ว” แตงโมตกใจหนักกว่าเดิม

“หวาน แกเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอวะ” แตงโมเขย่าตัวฉันบ้าคลั่ง อะไรของมันเนี่ย!

“เออ ก็อยากกันทั้งคู่ พรุ่งนี้พาไปหาร้านยาหน่อยนะ” ฉันต้องไปหายาคุมฉุกเฉินกินแล้วสิ พี่ทีไม่ป้องกันอะไรเลย

“เฮ้อ! ไม่กลัวเสียตัวฟรีรึไง” แตงโมยังบ่นฉันไม่หยุด

“เนี่ยก็ฟรีนะ ไม่ได้เก็บตังค์ ฮ่า ๆ”

แตงโมได้แต่กุมขมับ ส่วนฉันเฉย ๆ ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเสียหายอะไร ถ้าเราเซฟตัวเอง ถามว่าอยู่รอดมายังไงถึงตอนนี้ เหอะ เพราะฉันเบื่อผู้ชายที่มาจีบ ในมหาลัยแต่ละคนฉันไม่ถูกชะตาด้วยสักคน ทั้งไม่หล่อ แถมจนอีก พอตอนนี้ฉันได้เจอผู้ชายที่ชอบ และถูกชะตาด้วย ก็กินกันผิดตรงไหน ไม่ผิ๊ด...

เช้าวันนี้ฉันมาทำงานปกติ ฉันใช้วีซ่านักศึกษา Work and Travel มีลิมิตการทำพาสไทม์แต่ละอาทิตย์ไม่เกินยี่สิบถึงสี่สิบชั่วโมง แล้วแต่ละรัฐ เอาง่าย ๆ

ทำหรือไม่ทำก็ได้ ตามตกลงกับที่ทำงาน แต่อย่าทำเกินก็พอ ซึ่งแน่นอนวันนี้ฉันเข้างานช้า เพราะมัวแต่ไปหาร้านยา ซึ่ง ต่างประเทศแบบนี้ ร้านยาหายากมาก!

‘ตึ๊ง~’

[T: หวานไม่มาทำงานเหรอวันนี้]

นั่นไงพี่ทีทักมาหาฉันด้วย!

[ฉัน: หวานมาหาซื้อยาคุมค่ะ เมื่อคืนพี่ทีไม่ป้องกันนิ]

[T: พี่ไปซื้อมาให้แล้ว]

โอ๊ะ! ก็ไม่บอก อะไรจะน่ารักขนาดนี้

ฉันรีบกลับมาทำงาน เพราะไม่รู้จะไปไหน เจ็บน้องสาวก็เจ็บอยู่ เดินก็ลำบาก

“เดินแปลก ๆ นะมึง” แตงโมมองฉันแบบจับผิด

“ก็เออ เมื่อคืนนั่นล่ะ”

“มันเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอวะ น่ากลัวจัง” เจ็บและชินไปเอง แต่ไม่อยากพูด กลัวเด็กแบบแตงโมใจแตก

ฉันทำงานอยู่สักพัก ก็เห็นพี่ทีกับกลุ่มเพื่อนนักธุรกิจของเขาเดินกันเข้ามา ฉันกับเขาเผลอสบตากัน แต่ฉันก็ทำเฉย ก้มลงทำงานต่อ... ทำฟอร์ม ๆ

“หวาน...” อยู่ ๆ เขาก็ยื่นกล่องยาคุมฉุกเฉินมาให้ฉัน ที่เคาน์เตอร์

“อ่อ ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบรับไว้ และนั่งลงทำงานต่อ

“เห้ยไปกันที จีบพนักงานฟร้อนเหรอวะ” เพื่อนเขาแซวมาแต่ไกล จนเขาหันมาโบกมือบายบายฉัน และรีบเดินไป

ฉันได้แต่ยิ้มให้เบา ๆ ก่อนจะรีบหยิบกล่องยาออกมาแกะกิน แต่…

เอ๊ะ อะไรกุ๊งกิ๊งในกล่อง!

สะ สร้อย! พี่ทีใส่สร้อยทองคำขาว... จี้เพชรรูปหัวใจ มาในกล่องด้วยทำไมมุ้งมิ้งแบบนี้เนี่ย

เอ่อ... นี่เขาจะจีบฉันเพราะเรื่องเมื่อคืนรึเปล่า

ฉันได้แต่ยกสร้อยคอเส้นนั้นขึ้นมาดู ในใจก็ยิ้มหน่อย ๆ ในหัวก็คิด

มากหน่อย ๆ

“สวยอะ ร้ายนะ มา ๆ ใส่ให้” แตงโมยิ้มกรุ้มกริ่ม เอาปากกาชี้แซวฉัน ก่อนจะรีบหยิบเอาสร้อยมาใส่ให้... สวยดีจัง

ระหว่างทำงานพี่ทีเดินผ่านตลอด เขาหันมามองฉันเรื่อย ๆ ฉันไม่ได้เข้าใจผิดหรอก เขามองฉันจริง ๆ ไงหล่ะ เหยื่อของน้ำหวาน ติดกับ ดิ้นไม่หลุดแล้ว อิอิ

‘ตึ๊ง~’

[T: หวานใส่แล้วสวยจัง]

[ฉัน: ฮ่า ๆ ขอบคุณค่ะ]

และก็มีทักมาหยอดเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ทั้งวัน

เลิกงาน ฉันกับแตงโม จะออกไปเดินเล่นแถวชายหาดสะหน่อย ใส่บิกินี่ นั่งกินเบียร์ โพสลงไอจีบ้างอะไรบ้าง กรุบกริบ

“เฮ้อ เสียดายณีเวียไม่มาด้วย” แตงโมบ่นคิดถึงณีเวีย สายตามองลงไปในทะเล

“อืม เนอะ แม่มันป่วยหนัก ต้องดูแลแม่มันอีก คิดถึงมันจัง” ณีเวียไม่ได้มากับพวกเรา เพราะแม่ณีเวียป่วยหนัก ยิ่งมีปัญหาอื่นเข้ามา แม่มันยิ่งทรุดไปเรื่อย ๆ เฮ้อ… ฉันสงสารมันจริง ๆ ถ้าณีเวียมาด้วยคงจะครึกครื้นกว่านี้

“หวาน แกกับพี่ทีนี่จะเล่น ๆ กันเหรอ ทำไมเดี๋ยวนี้แกดูไม่กรี๊ดพี่เขาแล้ว กลับกลายเป็นพี่เขาแอบมองแกแทน” จริงของแตงโม ความกรี๊ดผู้ชายฉันลดน้อยลงตั้งแต่โดนเปิดซิง เอ้ย เปิดบริสุทธิ์

“ไม่รู้ พอฉันมีอะไรกับเขาแล้วเหมือนฉันชนะเขา แล้วยังไงอย่างงั้น มันเลยซอฟ ๆ ลงมาหน่อยนึง” ฉันรู้สึกอย่างงั้นจริง ๆ

“แก เปลืองตัวมากไม่ดีนะ” ฉันก็ว่าอย่างงั้น แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันห้ามได้ที่ไหน แต่ถ้าให้เลือก... มีอีกมั้ย ฉันก็มีนะ

“เอาน่า สนุก ๆ แก กลับไปก็ใช้ชีวิตปกติ ถ้าในมหาลัยนะพวกผู้ชายเอาไปโม้ตาย เนี่ย... ทั้งล่ำ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ในมหาลัยหากินแบบนี้ไม่ได้นะแก... ฟินอ่ะ ฉันทำได้ แต่แกห้ามทำนะ ไม่ดี” ฉันเตือนแตงโมไปด้วย แตงโมซื่อจะตาย ตามใครไม่ทันหรอก ส่วนฉันไม่ต้องเป็นห่วง สบ๊าย...

“เออ ใครจะไปทำได้แบบแก ระวังหน่อยละกัน”

‘ตึ๊ง~’

[T: ไปหาอะไรดื่มกันไหม]

นั่น อยากกินกูแน่ ๆ ชัวร์ ๆ เธอมาได้ทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ

“หวานแกยิ้มอะไร ฉันง่วงอีกแล้วว่ะ ไม่หายแจตเเลคสักที ฮาว… กลับกันเถอะ” แตงโมถามฉันไปหาวไป...

“เออ งั้นกลับกัน” ฉันเดิมยิ้มอย่างนางมารร้าย... ที่ฉันรีบพาแตงโมกลับมานอน เพราะอะไรรู้มั้ย

ฉันจะไปกินกับพี่ที เอ้ย ไปดื่มกับพี่ที! ต่างหาก

เมื่อฉันพาลูกนอน เอ้ย! พาแตงโมเข้านอน ผู้ชายก็มารอหน้าห้องพอดี

อื้ม ฉันควรหยิบเสื้อผ้าไป เผื่อนอนที่นั่นเลยดีมั้ยน๊า...

“อ่าวพี่ที มาเร็วจังค่ะ” ฉันทักทาย