พลาด นิยาย บท 26

ไอ้เรื่องแฟนเจ้าชงเจ้าชู้เนี่ย ฉันเข้าใจแตงโมนะ เฮ้อ! แต่ให้ทำไงได้

คนเรามีวิธีจัดการไม่เหมือนกัน ฉันเอง ก็กว่าจะผ่านปัญหาพวกนี้ได้ก็ยากเหมือนกัน ฉันดีใจที่เพื่อนแต่ละคนจะเป็นฝั่งเป็นฝา เหลือแต่ฉันเนี่ย... ที่ยังไม่อยู่กับร่องกับรอยสักที ทั้งที่แฟนก็คบก่อนชาวบ้านเขา...

“หวาน ไอ้เอสขอแตงโมแต่งงานแล้วนิ นี่ไง” พี่ที ยื่นรูปในเฟซบุ๊กพี่เอสให้ฉันดู อื้ม... นั่นล่ะ

“อิจฉาเพื่อนนะ” ฉันพูดเรียบ ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบไวน์มาริน

“แต่จะว่าไปเรื่องแตงโมก็คล้ายเรานะ ไอ้เอสโดนแตงโมข่มขืน แต่แตงโมโดนยาไง แต่หวานอะ สติครบถ้วน”

หึหึ ชอบเอาเรื่องสมัยนั้นมาพูด เรื่องสมัยคนอื่นตื้อตัวเอง!

ยังไงหน่ะเหรอ ไปดูกัน

สามเดือนที่แล้ว...

‘ตึก ตึก ตึก’ ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งหัวหมุนกับแตงโม เครื่องใกล้จะออกแล้ว เรายังไม่ถึง Gate กันเลย โอ้ย... เครียด!

เอาเข้าจริง ๆ ใจนึงก็อยากตกเครื่องนะ ฉันไม่อยากไปโครงการบ้า ๆ นี่ ฮือ… แต่ถ้าขืนอยู่ไทยช่วงปิดเทอม แม่ต้องให้ไปอยู่กับยายแน่ ๆ ยอมไปดีกว่า!

มันทรมาน ยอมไปให้มันจบ ๆ ไม่กี่เดือนเอง ว่าแต่วันนี้ฉันจะขึ้นเครื่องทันไหมเนี่ย!

โอ้ว... ในที่สุดฉันก็ขึ้นเครื่องทัน คุณพระ คุณหนูแสนสบายอย่างฉันต้อง First Class อยู่แล้ว นั่งเครื่องให้สบาย ๆ ค่อยไปลำบากทำพาสไทม์ที่เมืองนอก ชีวิตดีดี๊ดีไปอีก!

ฉันกับแตงโมแยกกันจอง ตอนเช็คอินแตงโมดันไปเช็คอินก่อนฉันอีก!

ไม่รู้เอาอะไรคิดเราก็เลยไม่ได้นั่งด้วยกัน ฉันล่ะเบื่อความซื่อของมัน

แตงโมเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของฉันขาวหมวยลูกครึ่งเกาหลี ก็อย่าง

ว่าล่ะ กลุ่มฉันสวยทุกคน เพื่อนอีกคนก็สวย ชื่อณีเวีย อ่อนต่อโลก ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง คนที่สวยและฉลาดสุดจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่... ฉัน น้ำหวาน No.1

“หวาน กูเจอที่นั่งแล้ว โชคดีมึง” แตงโมโบกมือบายฉันเมื่อถึงที่นั่งตัวเอง เฟิร์สคลาส สายการบินนี้เป็นแบบคู่แถวกลาง ส่วนริมหน้าต่าง จะเป็นเดี่ยว ฉันซวยได้แถวกลางมาซะด้วย ไม่รู้ต้องไปนั่งคู่กับใคร ขอให้เป็นคนปกติ เหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาแล้วกัน

เอ๊ะ! นั่นที่นั่งฉัน พอฉันมาถึงที่นั่งก็มีผู้ชายคนนึงนั่งข้าง ๆ เขาหลับอยู่ เห้ย… เดี๋ยวแกทำไมหล่อจัง หล่อแบบชายไทย มีเสน่ห์ น่ากิน หุ่นเฟริม ๆ

กล้ามแบบ... น้ำลายไหล น่ากินอ่ะ

‘แชะ’ ฉันรีบหยิบมือถือถ่ายรูปเขาส่งไปอวดแตงโม

[ฉัน: Send Picture]

[ฉัน: อยากกิน จะกินให้ได้]

[TangMo: กูกลัวแล้ว]

ฮ่า ๆ ฉันไม่ทันตอบ ต้องปิดเครื่องแล้ว เครื่องกำลังจะออก เขายังหลับอยู่ ฉันแอบมองเขาเป็นระยะอดเผลอยิ้มไม่ได้ อ๋อย... พี่คะ ทำไมพี่น่ากินแบบนี้คะพี่

มีแฟนยัง มีเมียยัง เอ๊ะ หรือมี... ผัวยัง?

“มีอะไรรึเปล่าน้อง” อยู่ ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นมาถาม เห้ย รู้ได้ไงวะ ว่าฉันแอบมองอยู่!

“ป๊าว มองนก ๆ” ฉันทำชี้ไปฝั่ง ถ้ามีนกก็แปลก เรานั่งแถวกลาง ไกลขนาดนี้จะมองเห็นได้ไง แถมเครื่องบินก็ไม่ได้บินต่ำ ๆ

“ปากแดง ๆ นี้โกหกเก่งจังนะ” แหม ผู้ชายใส่ใจรายละเอียด ทักแม้กระทั่งสีลิปสติกฉัน เรื่องด่ากูโกหกกูไม่ถือค่ะ ปล่อยผ่าน! หล่อเลยให้อภัย

“อื้ม… ก็นะคะ จะว่ามองก็ได้ แล้วมองได้ไหมคะ” ฉันเอียงหน้าสี่สิบห้าองศา ส่งสายตาหวานเยิ้มให้เขา

“แล้วแต่ ถ้าไม่เบื่อก็มองได้นะ” ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มให้ส่วนเขาได้แต่ยิ้มเหย ๆ อะไรฉันสวยขนาดนี้ ไม่สนใจฉัน น่าหงุดหงิด

“ว่าแต่... ชื่ออะไรคะ” เขาไม่มองหน้าฉัน แต่มองจอข้างหน้า

“ทีน้องล่ะ” มีถามชื่อกลับแสดงว่าสนใจฉันแล้วล่ะสิ

“น้ำหวานค่ะ หวานด้วยนะคะ” ตาคม ๆ ของเขาหันมามอง ฉันแว๊บนึงก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ไม่อยากรู้เท่าไหร่ อันหลัง” ฉันไม่สนใจ ยิ้มให้สวย ๆ ต่อไป เล่นตัวมาก

คนอย่างน้ำหวานยิ่งอยากเอาชนะ เล่นตัว ๆ แบบนี้ คอยดูนะตาหน้าคม

เสร็จฉันแน่ ๆ

เมื่อแอร์โฮสเตสเสิร์ฟทุกอย่างเสร็จฉันก็เห็นเขาลุกไปเข้าห้องน้ำด้าน

หลัง มันเป็นโอกาส! ฉันยืนรอเขาหน้าห้องน้ำไม่นานเขาก็เปิดประตูออกมา

‘ตึง’ เสียงรัดเข็มขัดดังขึ้น

เห้ย ๆ ทำไมเครื่องบินสั่น ๆ แรงสั่นของเครื่องบินตอนบินผ่านเมฆมรสุม ทำฉันเซเผลอล้มไปชนเขาที่ประตู จนเราสองคนเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน!

อะไรจะเข้าท่าขนาดนี้

“เห้ยน้อง” หน้าอกฉันชนกับหน้าอกเขาเต็ม ๆ เราเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้ากันสักพัก

“ขอโทษค่ะ ลุกไม่ได้ โอ้ย!” ฉันแกล้งทำเจ็บขา ก่อนจะรีบก้มจับข้อเท้า