พลาด นิยาย บท 10

พี่ทีรีบปล่อยมือเราสองคน ก่อนหันไปมองค้อนคุณเซ็น

“น้ำหวานปลอดภัยแล้วค่ะพี่ที หมอให้อยู่ดูอาการคืนนึง” พี่ทีดีใจมาก

พูดพึมพำว่าจะไม่ทำอีกแล้ว

“ไม่ทำแล้วจริงนะ” พี่เอสย้อนพี่ทีกวน ๆ

“เออ ไม่ทำ” ยืนยันเสียงหนักแน่น

“งั้นบัตรเมมเบอร์อ่าง กูขอไปแบ่งกับไอ้เซ็น” ฉันส่งสายตาพิฆาตไปหาคุณเซ็นทันที มีฉันทั้งคนยังจะไปลงอ่างอีกเรอะ!

“อย่าเอากูไปเกี่ยวด้วย กูเลิกนานแล้ว”

“วันก่อนยังไปกับกูอยู่เลย!”

“คุณเซ็น” พอฉันเรียก คุณเซ็นหันไปค้อนพี่เอส อีกชุดใหญ่ไฟกระพริบ แตงโมเอาแต่ยืนเบะปากไม่ว่าอะไร สรุปมันยังไงสองคนนี้?

“กูที่ไหนเอส มึงอย่าพังบ้านกู”

พี่เอสหัวเราะ ก่อนจะเดินไปคุยกับพี่ที ที่รอน้ำหวานย้ายไปห้องพิเศษอยู่ ฉันกับคุณเซ็นจึงขอกลับก่อน เหนื่อยมากวันนี้ ทั้งเรื่องตัวเอง ทั้งเรื่องเพื่อน

แปดโมงเช้า ฉันตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้คุณเซ็น เวลายังเหลืออีกเยอะ

เลยทำแซนวิชใส่กล่องไว้ให้เขากิน ระหว่างวันด้วยเลย...

“ไม่อยากไปทำงานเลย” เขาเอาคางมาเกยไหล่ฉัน ขณะที่ฉันทำ

แซนวิชอยู่ อ้อนแต่เช้ากินอย่างอื่นก่อนมั้ย?

“บริษัทคุณนะ ไม่ใช่บริษัทที่บ้าน ไม่มีคุณใครจะดูละคะ” เขาเดินไปนั่งกินข้าวต้มกุ้งที่ฉันทำ และบ่นพึมพำ

“ขอไปส่งเธอก่อนนะค่อยเข้าออฟฟิศ”

“ฉันเรียนตั้งบ่าย เสียเวลาคุณวนรถไปมา ออฟฟิศก็อยู่ข้างล่างนี่เอง

ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หน้านิ่งเงยหน้าขึ้นมามองฉันแว๊บนึง

“งั้นไปอาบน้ำแต่งตัว ลงไปอยู่ออฟฟิศข้างล่างก่อน เดี๋ยวไปส่ง”

ฉันถอนหายใจกับความดื้อของเขา ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว

ตามใจคุณชาย

“กระโปรงสั้นไปมั้ย...” ฉันมองกระโปรงตัวเองในกระจก ก่อนจะดงมันลงมานิดหน่อย

“ไปเปลี่ยน!”

“คุณเซ็น ฉันใส่แบบนี้ตั้งนานแล้วนิคะ ไม่เห็นว่าอะไร” ฉันบ่นอู้อี้

ขี้เกียจเปลี่ยน

“แต่ก่อนกับเดี๋ยวนี้ ไม่เหมือนกัน เสื้อรัดเกินไป เดี๋ยวพาไปซื้อใหม่”

ฉันได้แต่ยืมกุมขมับ พอไม่มีเสื้อฉันก็ถูกให้ใส่ผ้ามาคลุมบังไว้ วุ่นวายกันสักพักก่อนจะลงลิฟต์มาออฟฟิศกับเขา...

พอเราเดินมาคู่กัน... คนก็มองฉันกับคุณเซ็นเป็นตาเดียว

“แฟนคุณเซ็นเหรอเนี่ย...” เสียงซุบซิบดังมาไกล ๆ ฉันได้แต่ยิ้มให้ทุกคนที่ทักทายฉัน จนเดินมาถึงห้องทำงานเขา

“เคยพาผู้หญิงมาไหมคะ?” ร่างสูงหันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน

“เยอะแยะ แต่ไม่มีใครใส่แหวนของฉันที่นิ้วนางข้างซ้าย...” บ้าจริง เหมือนถูกตบหัวแล้วลูบหลังยังไงยังงั้น เขิน. ฉันยกแหวนเพชรเม็ดโตขึ้นมาจุ๊บไปทีนึง

แล้วอยู่ ๆ ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้...

“คุณ เดี๋ยวฉันมานะคะไปทำธุระที่ห้างก่อน” เขาพยักหน้าก่อนจะหันไปอ่านเอกสารต่อ

พออกมาก็เหมือนต้องเผชิญกับสายตาหลายคู่อยู่คนเดียว ฉันได้แต่ยิ้มให้ทุกคนก่อนจะรีบเดินลงลิฟต์มาชั้นห้าง

จัดการทุกอย่างเสร็จ ฉันก็รีบกลับมาหาเขา เลขาหน้าห้องเขาส่งยิ้มหวานให้ฉัน เมื่อเห็นฉันยืนแกะของออกจากกล่อง แล้วยัดอะไรใส่เสื้อ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เข้ามา” เขาส่งเสียงมาจากข้างใน ฉันเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเขานั่งทำงานเหมือนเดิม เท่จัง...

นิ้วยาว ๆ เขาจับปากกาเซ็นเอกสาร เปิดอ่านทุกบรรทัดอย่างละเอียด

ฉันได้แต่ยืนมองเขาแบบนั้น

“อ้าว ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ” เขาเงยหน้าขึ้นมาเจอฉันยืนพอดี

ฉันค่อย ๆ เดินไปนั่งตักเขาบนเก้าอี้หมุนตัวใหญ่...

“ตรงนี้ไม่ได้ขึ้นห้องมั้ย” ฉันได้แต่ยิ้มกับความคิดที่อยากจะกินฉันตลอดเวลาของเขา

“เปล่าจะให้คุณกินค่ะ ฉันขอมือคุณหน่อย” ฉันเอื้อมไปจับมือซ้ายเขามาใกล้ตัว เจ้าของมือมองหน้าฉันแปลกใจ ก่อนที่ฉันจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาตัวเองออกหนึ่งเม็ด

“ณีเวีย... ขึ้นห้อง” เขามองร่องอกฉันไม่ละสายตา แถมชวนฉันขึ้นห้อง

ฉันไม่สนใจสายตาหื่น ๆ นั้น รีบล้วงหยิบของบางอย่างออกมาจากร่องอกตัวเอง...

ก่อนจะสวมเข้าที่นิ้วนางของเขา...

“ฉันก็ขอจองคุณไว้ก่อนนะคะ” ชายตรงหน้ายิ้มให้แหวนทองคำขาวที่อยู่บนนิ้วตัวเอง แล้วเลื่อนหน้ามาหอมฉันฟอดใหญ่...

“ขึ้นห้องกันไหม...”

“บ้า พอแล้วค่ะ ทุกวันไม่ได้”

“ทำไม”

“ฉันพังพอดี”

“ฉันอยากกินเธออีกแล้ว”

“อดทนนะคะ”

“แหวนนี้ซื้อเองเหรอ”

“เปล่า เงินคุณนั่นล่ะ”

“ดีมาก” หากมีคนแอบฟัง คงมีคนได้ยินบทสนทนาหื่นกระหายของเจ้านายหน้านิ่งคนนี้แน่ ๆ

วันนี้ฉันเกือบถูกกินแต่เช้า กว่าจะหลุดจากมือปลาหมึกของเขาได้ก็

แทบแย่ ฉันนั่งมองเขาทำงานต่อ เห็นออร่าความหล่อระเบิด แล้วชักจะทน

ไม่ไหว อยากจะประกาศให้สาว ๆ คนอื่นรับรู้ว่า...

“ผู้ชายคนนี้ของฉัน ฉันจองแล้วจ้ะ”

และแล้ว รถสปอร์ตคันหรูก็เข้ามาจอดหน้าตึกบริหาร

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวตอนกลับให้พี่นพมารับก็ได้ คุณทำงานเถอะ”

หน้านิ่งหันมามองฉัน ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

“ดูก่อน ฉันขอไปดูเรื่องเหล้าใหม่ ถ้ากลับไม่ทันเดี๋ยวให้นพมารอ”

“ค่ะ” ฉัน ยิ้มให้เขาก่อนจะเปิดประตูปีกนกลงไป

“แก ๆ ทางนี้” ฉันรีบวิ่งไปหาแตงโม ที่โบกแฟ้มเรียก น้ำหวานหน่ะเหรอ สำออยอยู่โรงพยาบาล หยุดเรียน 1 วัน น่าสงสารชะมัด

“แกมานานแล้วเหรอ” แตงโมหยิบของจากกระเป๋าให้ฉัน

“อะไร” มันเป็นกล่องของขวัญเล็ก ๆ

“ไม่รู้ว่ะ กายมันบอกแกลืมทิ้งไว้ แกไปลืมของไว้กับมันตั้งแต่เมื่อไหร่” กายงั้นเหรอ ดี! ฉันจะได้ถามเรื่องไลน์กับแตงโมเลย

“บ้า ฉันไม่เคยเจอเขาอีกเลย แล้วนี่แกเอาไลน์ฉันให้กายเหรอ?”

แตงโมขมวดคิ้วนิดนึง

“บ้า... ใครจะให้ หรือว่ามันเอาเบอร์แกไปตอนยืมมือถือฉันวะ”

โอ้ยให้ตายเถอะ

“แกรู้ไหมว่า กายทักฉันมาตอนอยู่กับคุณเซ็น เนี่ยฉันปิดแจ้งเตือนไว้เลย ไม่รู้กี่ข้อความแล้ว” แตงโมแกะกล่องเล็ก ๆ ที่กายฝากมาให้ฉันออก ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่าน

เราชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ’ ข้างล่างมีต่างหูเพชรเล็ก ๆ อยู่

ฉันหยิบมือถือเปิดข้อความกาย ที่ปิดแจ้งเตือนไว้ ให้แตงโมดู

[G: หวัดดีณีเวีย เราเองกาย]

[G: วันนี้เป็นไงบ้าง]

[G: ทำอะไรอยู่]

[G: ออกไปหาอะไรกินกันมั้ย?]

แตงโมมองหน้าฉันนิ่ง

“แก... มันคงเอาจริงว่ะ แล้วนี่แกคบกับคุณเซ็นแล้วเหรอ เห็นวงเห็น

แหวน เฮ้ย... นิ้วนางข้างซ้ายด้วย!”

“เออ มันมากกว่าคบแล้วอะแก ฉันบล็อกไลน์เขาดีกว่า”

ฉันกดบล็อกไลน์ไป ตัดปัญหา ให้แตงโมไปเคลียร์เอาเองแล้วกัน!

ฉันเรียนและส่งหัวข้อโปรเจคเสร็จ ลงมาข้างล่างก็เจอรถคุณเซ็นมาจอดอยู่แล้ว... เขายืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่ มือข้างหนึ่ง ล้วงกระเป๋ากางเกง ขายาว ๆ ของเขาไขว้กันนิดหน่อย... โอ้วคุณพระ ทำไมฉันมีแฟนหล่อบาดใจแบบนี้

“แก โคตรหล่ออ๊ะ มารอใครไม่รู้”