พลาด นิยาย บท 46

ฉันเวียนหัวมากบอกเลย ฉันกินค็อกเทลไป สิบเอ็ดแก้ว ไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะได้เข้าห้องน้ำกี่รอบ ทรมานแน่ ๆ

“หวาน… บ้านหวานไปทางไหนเนี่ย”

ฉันปรือตาหนัก ๆ หันไปมองคนขับรถให้ อ้อ... หมอนี่เอง

“ในเนวิเกเตอร์รถค่ะหมอ เลือกว่าบ้าน” ฉันเอนเบาะนอนลง หมอเขาก็กดหาแผนที่ก่อนจะใช้มันนำทาง

ฉันทำแกล้งหลับ ในใจอยากรู้ว่าหมอจะพาฉันไปไหน เขาจะดีกับฉัน

จริงไหม

จริง เขาพาฉันมาถึงหน้าบ้านแล้ว เขากำลังจอดรถ

“ถึงบ้านแล้วตัวแสบ ตื่น...” ฉันทำเป็นไม่ตอบ

หมอเอามือนุ่ม ๆ มาแตะแขนฉันเบา ๆ

“หวาน...” พอฉันไม่ขานรับเขาก็ลงจากรถ เดินมาเปิดประตูฝั่งฉัน

มือนุ่ม ๆ ดึงแขนฉันพาดคอ ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนตัวฉันขึ้น เขาอุ้มฉันตายจริง

แขนเขาไม่หักเหรอเนี่ย

“อ่าวคุณหมอ เฮ้อ... ยัยน้ำหวาน! นี่จริง ๆ เลย” ฉันได้ยินเสียงแม่บ่น

“สวัสดีครับแม่ ห้องน้องไปทางไหนครับ” หมอหันซ้ายขวา แขนอีกข้างฉันแกว่งไปมา

“ข้างบนเลยลูก” คนที่ตอบไม่ใช่แม่ฉัน แต่เป็นพ่อ? พ่อฉันพูดกับ

หมอนาย!

หมอเดินขึ้นมาบนบ้าน ตามหลังเสียงเท้าเร็ว ๆ ของแม่ฉัน อยู่ ๆ ฉันก็ถูกวางลงบนเตียงเบา ๆ กลิ่นนี้ ห้องฉันเองล่ะ

มีคนกำลังถอดรองเท้าให้ และดึงผ้าห่ม มาห่มให้

“เละเทะเลยนะเนี่ย” เสียงแม่ฉันดังขึ้นไกล ๆ เดี๋ยว... อย่าบอกนะ ว่าหมอนายเป็นคนถอดรองเท้าให้ฉัน? รวมถึงตอนนี้เขากำลังถอดนาฬิกาออกจากข้อมือฉันด้วย

“คงเครียดครับ น่าจะดีขึ้นแล้ว”

“เรื่องผู้ชายคนนั้นตามเคย แม่เบื่อจริง ๆ เฮ้อ... ขอบคุณมากนะหมอ”

แม่ฉันถอนหายใจรำคาญ ก่อนจะขอบคุณหมอนาย

ทุกอย่างเงียบอยู่ชั่วครู่...

“ฝันดีนะตัวแสบ” เขาลูบหัวฉันเบา ๆ และไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงปิดประตู

ฉันรีบเปิดตา สำรวจร่างกายตัวเองทันที รองเท้าถูกถอดวางไว้ข้างเตียง นาฬิกาถูกวางไว้ที่โต๊ะคอม ฉันห่มผ้ามิดชิดราวกับหนาวเท่าขั้วโลกเหนือ

เขาไม่ล่วงเกินฉันเลย ทั้งที่เขามีโอกาส เสียดาย...

ฉันดีดตัวไปมองที่หน้าต่าง เห็นพ่อฉันกับหมอนายเดินด้วยกัน พ่อคงไปส่งเขาขึ้นแท็กซี่สินะ

อย่างน้อยก็มีคนที่ดีกับฉันอีกหนึ่งคน ซึ่งตอนนี้ฉันอยู่กับเขาแล้วสบายใจที่สุด ขอบคุณค่ะหมอ ขอบคุณคุณจริง ๆ

ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ น้ำก็ไม่ได้อาบ อีกสามวันฉันต้องสอบ

โปรเจครอบสุดท้ายแล้วสรุปแฟลชไดร์ฟ ก็ยังไม่ได้หา เอ้อ

โทรออก | พี่ที

(หวาน... หวานโทรมา)

“เอ้อพี่ทีว่างไหมคะ ช่วยหาแฟลชไดร์ฟหวานให้หน่อยค่ะ ที่บาร์ข้างบน ถามแม่บ้านก็ได้ หวานต้องใช้จริง ๆ พี่ รบกวนหน่อยนะคะ”

(อ่อ... ได้ ถ้าเจอเดี๋ยวพี่ไลน์ไปบอกนะ)

“ขอบคุณมากค่ะ”

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ แม่แน่เลย!

ฉันรีบดีดตัวจากเตียง ทำไปนั่งหน้าคอม ทำงาน

“หวานเมื่อคืนนี่เละเลยนะ หมอเขาอุ้มขึ้นมาส่ง” ฉันได้แต่เกาหัวเบา ๆ ฟังแม่บ่น ที่จริงก็ไม่ได้เมาขนาดนั้น

“นิดหน่อยค่ะ ปลดปล่อย” แม่เดินมานั่งข้างฉัน และมองมาด้วยสายตาจริงจัง

“แม่ไม่อยากให้ลูก ยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีก แม่เห็นลูกเครียด ลูกร้องไห้เพราะเขาตลอดเลย” แม่ยกมือขึ้นลูบผมฉันเบา ๆ เฮ้อ... พอแม่พูดแบบนี้แล้วฉันหน่วง ๆ ใจยังไงไม่รู้ ไม่ชอบเลยเวลาคนปลอบ ยิ่งปลอบยิ่งเหมือนเราอ่อนแอ

“ไม่แล้วค่ะ หวานเลิกกับเขาแล้ว ถ้าจะให้เลิกยุ่งคงไม่ได้ เพราะหวานเป็นพี่น้องกับเขา แม่หวานไม่เครียดหรือเสียใจเพราะเขาแล้ว ตอนนี้หวานรู้สึกดีมาก”

“เพราะหมอใช่ไหม” ว่าแล้ว!

“แม่...” แม่ถอนหายใจ และลุกมากอดคอฉัน

“แม่ชอบหมอ พ่อก็ชอบ” พ่อเนี่ยนะ?

“แม่พูดแทนพ่อรึเปล่า” แม่ส่ายหัว

“ไม่ พ่อบอกแม่เมื่อคืน” อะไรเข้าสิงพ่อฉันเนี่ย

“อ๋อค่ะ”