พลาด นิยาย บท 49

ฉันอายไม่รู้จะทำยังไง พี่ทีดูโอเคขึ้นมาก ถึงจะมีน้ำตาอยู่ ฉันดีใจที่พี่ทีเข้าใจ ต่อไปคงเป็นเวลาที่จะรักษาเราทุกอย่าง

ฉันตัดสินใจเดินออกมาคุยกับพี่ทีข้างนอกสองคน มีหลายอย่างที่ฉันอยากคุยกับเขา และอยากฟังจากเขาเองด้วย

“หวาน หวานเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ หวานมีสติ หวานดูไม่อารมณ์ร้อนเหมือนแต่ก่อน หวานมีเหตุผล หวานทำได้ไง” พี่ทีชมฉันและยิ้มให้ฉันเบา ๆ

“ก็หวานเคยพลาดเพราะทำอะไรไม่มีสติไงคะ แต่ก่อนหวานดื้อไม่ฟังใคร คิดว่าตัวเองเก่ง พอเจอบทเรียน มันก็กลัวที่จะเป็นแบบนั้นอีก ซึ่งหวานก็

ไม่ได้เปลี่ยนทั้งหมดได้ในวันเดียวหรอก หวานพยายามควบคุมทีละนิด ถ้าเป็นแต่ก่อนหวานคงตบเมย์ไปแล้ว เราเข้มแข็งบางทีก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกแบบก้าวร้าวก็ได้นิ หวานพยายามอยู่ พี่ทีลองมาพยายามด้วยกันสิ หวานว่าโอเคนะสบายใจดีอะ”

พี่ทีขมวดคิ้วใส่ฉัน

“พี่ไม่เคยเจอแบบนี้ พี่ไปไม่ถูก เอาจริง ๆ พี่หวังแต่ได้ พอเสียหวานไปเหมือนตัวเองเสียหลัก เครียดจนบางทีไม่มีสติ ฟุ้งซ่านไปหมด เพราะความ

เจ้าชู้แท้ ๆ”

ก็ใช่ ถ้าพี่ทีไม่เจ้าชู้จะดีมาก

“พี่ทีน่ารักจะตาย แค่เจ้าชู้เอง ซึ่งหวานรับไม่ได้ ฮ่า ๆ แต่หวานรู้นะ

ว่าพี่ทีเลิกแล้ว ใช่มั้ย” เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเดินนำฉัน

“ไม่รู้จะเลิกเพื่อใครแล้ว แต่พี่ตกลงกับเมย์ไว้แล้ว ว่าจะเลี้ยงลูกเอง

แต่ก็ไม่ทิ้งเมย์ไปไหนช่วยเหลือกันอยู่ห่าง ๆ เขาก็บอกพี่ เขาคงไม่มีความสุขถ้าอยู่อย่างนี้ ตอนนี้เขาบอกพยายามทำใจอยู่”

เมย์ก็น่าสงสารจริง ๆ นั่นล่ะ เห็นร้องไห้อยู่เมื่อกี้ ฉันเครียดแทนจริง ๆ

“หวานคิดว่าพี่ทีจะทิ้งเขา เห็นเขาร้องไห้”

“ที่พี่เลิกกับเขาไม่ได้ง่าย ๆ เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง พี่ถึงพยายามไม่ให้เขาคุยกับหวาน เมย์ชอบเอาความเศร้ามาถมตัวเอง พี่ก็ไม่อยากให้มันถมหวานไปด้วย แบบนี้ล่ะหวาน เขาอ่อนแอ เอะอะน้ำตา เอะอะร้อง พี่เลยสงสารเขา”

พี่ทีพูดออกมาหน้าเศร้า ๆ

พี่ทีเป็นคนดีจริง ๆ ที่เขาบอกว่าแคร์สาว ๆ ของเขาคือแบบนี้เองเหรอ

ในความเจ้าชู้ยังมีความดีแฝงอยู่จริง ๆ

ฉันอยากจะถามอีกเรื่องที่ฉันโกรธเมื่อกี้

“พี่ที พี่ทีคิดจะตรวจ DNA จริงเหรอวันนี้ หวานตกใจมาก ไม่คิดว่าพี่จะตรวจเลยจริง ๆ ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เปล่า พี่ก็ห่วงลูก เมย์ประชดพี่เรื่องหวาน บังคับให้พี่พามาหาหมอ

แต่พอพี่มา พี่เห็นหวานกับหมอยิ้มมีความสุข พี่ก็รู้สึกคลั่งออกมาดื้อ ๆ อยากตรวจอยากประชดไปเลยให้รู้ว่าพี่รักหวาน และพี่บริสุทธิ์ใจแค่ไหน เนี่ยเห็นหวานมีความสุขกับคนอื่น พี่อยากเป็นเจ้าของหวานจนหน้ามืดไปหมดเลย ขอบคุณที่ตบเรียกสติพี่นะ” กำ ตบไปแรงเลย

“ขอโทษนะพี่ที”

“พี่คงต้องทำแบบหวานแล้วล่ะ เอาข้อผิดพลาดมาแก้ไขตัวเอง พี่ไม่รู้จะเลิกรักหวานได้ไหม แต่พี่จะพยายามเปลี่ยนอย่างที่หวานบอกนะ ค่อย ๆ คิดว่าเป็นน้องสาว ให้เปลี่ยนเลยพี่คงทำไม่ได้หรอก เฮ้อ...” พี่ทีถอนหายใจอีกแล้ว

“หวานอ่ะ กว่าจะทำใจได้ก็ยากนะ แต่หวานพยายามไม่ซ้ำเติมตัวเอง คิดตลอดว่าฉันสวย ฉันไม่แคร์ ฉันร้องจบแล้ว พอแล้ว ไม่เอามาคิดให้ตัวเองร้องไห้อีก เพราะถ้าร้องอีกก็เจ็บวนเวียนแบบนั้นไม่จบสักที ฮ่า ๆ”

พี่ทีมองฉันและยิ้มออกมา

“พี่บอกแล้วไงว่าหวานเปลี่ยนไป เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก” แก่ใช่มั้ย

“ค่ะ พี่ทีก็ด้วย หวานไม่คิดเลยว่าพี่ทีจะแคร์คนอื่นขนาดนี้ เข้าใจผิดมาตลอดว่าพี่ทีเห็นแก่ตัว ซอรี่นะ แหะ ๆ” ฉันยิ้มรู้สึกผิด ก่อนจะยกมือไหว้พี่ที

“เพราะหมอใช่ไหม หวานถึงมีทัศนคติดีแบบนี้”

“คงงั้นมั้งคะ เขาคือจิตแพทย์ประจำตัวเลยช่วงนั้น”

พี่ทีพยักหน้าเบา ๆ

“เอาจริง ๆ พี่ก็เสียใจที่เสียหวานไป แต่ก็แอบอุ่นใจนะ ที่เป็นเขา เขาทำให้หวานดีขึ้น ไม่เจ็บเพราะพี่อีก แถมหวานยังดูโตสดใส เนี่ยถ้าพี่เจอคนที่ใช่แบบหวานอีก พี่คงไม่กล้าทำแบบเดิมแล้ว เข็ดเหมือนกัน”

“พี่ทีก็เลิกไปเลยสิ ไม่ต้องเพื่อใคร เพื่อตัวเอง”

“อืม ถ้าหวานว่าดีพี่ก็จะเลิก เผื่อคนแบบหวานจะเข้ามาอีกฮ่า ๆ”

“พี่ที ไม่มีใครอ่อยพี่ได้ขนาดนั้นแล้วมั้งฮ่า ๆ” พอนึกถึงตอนนั้นฉันนึกตลกตัวเองชะมัด ทำไปได้ไงก็ไม่รู้

“พี่ก็คิดว่างั้น ฮ่า ๆ”

เมื่อฉันคุยเสร็จบอกลาพี่ทีและเมย์ที่ยืนอยู่ไกล ๆ

ก็ตั้งใจว่าจะเดินกลับมาเอากระเป๋าที่ห้องหมอนาย เอ... เขาไม่อยู่แล้วสงสัยไปทำงานแล้วล่ะ รีบไปดีกว่า เดี๋ยวณีเวียบ่นตาย

เมื่อฉันหยิบกระเป๋าเสร็จจะเดินออกมาจากห้อง

“ไหน... ใครเป็นแฟนหมอ” มีเสียงดังมาจากข้างหลังฉัน

“ใครเหรอคะ หวานไม่รู้ แหะ ๆ” ฉันได้ยินเสียงเท้าเดินมาจากด้านหลัง ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ก่อนที่อยู่ ๆ จะมีแขนโอบมากอดจากด้านหลัง

“คนนี้หรือเปล่านะ” ฉันดิ้น และตีแขนหมอเบา ๆ ฉันพูดอะไรออกไป

ตายจริง โมโหจนลืมตัว!

“บ้า... หวานพูดตอนไหน” ฉันหน้าแดงแน่ ๆ ตอนนี้หน้ามันร้อนผ่าวไปหมดแล้ว ดีที่เขาอยู่ข้างหลัง ไม่เห็นมัน

“จะรับผิดชอบคำพูดตัวเองยังไง ผมเสียหายนะ”

เขาพูดเบา ๆ ข้างหูฉัน หน้าจะติดแก้มฉันอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ!

“ยังไงละคะ แหะ ๆ หวานไปธุระแล้ว” ฉันดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดเขา ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่ประตู

แต่ไม่ทันได้เดินไปไหน กลับโดนดึงถอยหลังเข้ามา เอ่อ... ให้เขากอด

อีกแล้ว

จมูกโด่ง ๆ เริ่มคลอเคลียแก้มร้อน ๆ ของฉัน ก่อนจะกดลงมาหอมมัน

ฟอดใหญ่

‘ฟอด’

ฉันพละกอดออกมามองหน้าเขา ที่ตอนนี้... มันก็แดงพอ ๆ กับฉัน

“แต๊ะอั๋งเหรอคะ” เขายิ้มเบา ๆ

“เปล่า เพิ่มพลังในการทำงาน” ฉันทำตัวไม่ถูก รีบหยิบกาแฟที่ซื้อให้เขาขึ้นมากิน แก้เขิน

“กาแฟนี้... หวานขอคืนนะคะ ไหน ๆ ก็ได้พลังไปแล้ว” เขายิ้มกว้างก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉันอีก แหนะ

“มีอะไรเหรอคะ” ฉันเดินถอยหลัง จนตัวติดโต๊ะทำงานหมอนายแล้ว อดทนน้ำหวาน อดทน อย่าบุ่มบ่าม อย่ารีบ...

“งั้นอีกสักที” เขากำลังโน้มลงมาหอมแก้มฉันอีกครั้ง

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“คุณหมอคะ เคสด่วนค่ะ อุ้ยขอโทษค่ะ แหะ ๆ” พยาบาลรีบยกแฟ้มประวัติคนไข้ ขึ้นมาปิดตา ส่วนฉันเหรอ วิ่งมาหลบมุมห้องแล้ว มือสองข้างยกปิดหน้าตัวเอง ไม่อยากเห็นโลกความจริง ฮือ... อาย

“ครับ เดี๋ยวผมไป” พยาบาลรีบยื่นแฟ้มให้ ก่อนจะวิ่งออกไป

“ตัวแสบออกมาได้แล้ว” ไม่อยากออกไปเพราะหมอนี่ล่ะ ฉันกลัวทนไม่ได้ กลัวไปเผลอทำอะไรเขา

“ค่ะ แหะ ๆ หวานไปธุระแล้วนะ หมอก็... ทำงานนะคะ” เขาพยักหน้า

เบา ๆ แต่ไม่หุบยิ้มสักที

ก่อนที่มือนุ่ม ๆ จะรีบหยิบแฟ้มประวัติ และส่งจมูกโด่ง ๆ นั้น ก้มลงมาใกล้ฉัน

‘ฟอด’ หอมแก้มฉันฟอดใหญ่อีกที ฉันเหมือนโดนดูดพลังไปหมดตัว

ขาสองข้างเริ่มอ่อนแรงไปหมด อนุภาพทำลายล้างสูง

“ไปทำงานแล้ว” เขาเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งตกใจอยู่แบบนั้น ใจเย็น ๆ นะ ใจเย็น ๆ นะหัวใจ

ฉันรวบรวมสติ เดินกว่าจะถึงรถก็แทบจะไม่รอด หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ฉันควรแอดมิทโรงบาลเลยดีไหม! ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว

กว่าฉันจะมาถึงตึกคุณเซ็นก็เกือบชั่วโมง รถติดมากทรมานเท้า

ทรมานตูด

ณีเวียลงลิฟต์มารับฉันขึ้นไปข้างบน ก่อนจะเริ่มปริ้นโปรเจค ออกมาเตรียมไว้ ดวงตากลมโตแอบมองฉันเป็นระยะ เหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง

อะไรของมันอีกวะ

“อะไรของแก มองอยู่ได้”

“แกคบกับหมอยัง” มันจะถามทุกวันเลยรึไงเนี่ย!

“ไม่อ่ะ ยัง... แกถามทุกวันเลยนะ” ณีเวียขมวดคิ้ว เบะปาก

“แกอยู่กับเขาตลอดเลยนะ ทำเป็นไม่อยากคบใคร ขอโสดสะบัดบ๊อบ

สักพัก แต่ทำไมไปตัวติดผู้ชาย หรือ... มีอะไรกันยังอะ” ณีเวียกินขนมไปด้วยล้อเลียนไปด้วย แถมยังถามคำถามติดเรทแถมมา

ถึงจะเคยใจง่าย แต่ครั้งนี้มันจะไม่ง่ายนะเว้ย

“บ้า ยัง นี่ไงโสด ไม่ได้คบใคร หาอะไรสบายใจให้ชีวิต ก็เลือกทำแต่สิ่งที่สบายใจอ่ะ จะไปพร่ำเพ้อ นอนคิดคนเดียวทำไม”