พลาด2 นิยาย บท 133

ตอนนี้ฉัน คุณหมอฟัน และสองคนนั้น เอ่อ… ไทม์กับน้ำปั่นนั่นแหละ เราทุกคนนั่งรออยู่บ้าน มันนานมากแล้วที่ป้าหวานกับลุงนายออกไป จนคนข้าง ๆ เหมือนจะทนไม่ไหว เขาเริ่มยุกยิก ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ ฉัน แล้วกระซิบ

“รู้งี้ ตั้งแต่มัธยมก็ดี” ฉันรีบหันหน้าหนีสามี คุณหมอคะ! คุณจะมาหื่นต่อหน้าประชาชีที่โซฟากลางบ้านนี้ไม่ได้!

“บ้า ตอนนั้นซินน์คงยอมหรอก” เขาโอบไหล่ฉัน แล้วโน้มมากระซิบอีกรอบ

“ซินน์ชวนออกจะบ่อย นาวินไม่ยอมเองล่ะ” ฉันเบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะใช้มือเล็ก ๆ ฟาดไปที่อกเขา

“พอแล้ว คนลามก เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินเข้า” เขาจับมือฉันที่ตีไปหอมฟอดใหญ่ แล้วแนบมันไว้ที่แก้มตัวเอง... จนไทม์ที่นั่งเงียบ ส่งเสียงขัดจังหวะเรา

“ไม่ต้องพอหรอก กูได้ยินหมดแล้ว” ฉันดันสามีออกห่าง แล้วหันไปเบะปากใส่ไทม์ ซึ่งกำลังนั่งไขว้ห้าง มองเรากวน ๆ อยู่

“เรื่องแบบนี้หูดีนะมึง”

“หูไม่ดีก็ได้ยิน นั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง พี่นาวินควรจะรวบหัวรวบหางไอ้ซินน์ ก่อนไปอังกฤษเหมือนพี่นาวานะ ฮ่า ๆ” ฉันเบื่อสองพี่น้องคู่นี้จริง ๆ ดูน้ำปั่นมันสนับสนุนพี่มันสิ! ดี ๆ ทั้งนั้น

“คิดอยู่ แต่ตอนนั้นกลัวหลายอย่าง” ไทม์ลุกขึ้นนั่งตัวตรง จ้องคุณหมอฟันรอคำตอบ

“กลัวอะไรวะ มีอะไรต้องกลัว?”

“กลัวลูกปืนพ่อซินน์ กับทีนไอ้เวียร์” สมควรย่ะ พ่อฉันโหดนะขอบอก พี่เวียร์ก็หวงฉันมากด้วย

“กลัวทำไม พี่นาวินแอบอุ้มเข้าบ้านสิ รับรองไม่มีใครรู้ แม่ไม่บอกหรอก ฮ่า ๆ” น้ำปั่น! ยัยนั่นพูดอะไรออกมา มันไม่กลัวลูกสาวในท้องเก็บเอาไปใช้เลยรึไง! สงสารหลานชะมัด! และสงสัยไทม์จะคิดเหมือนฉัน เขารีบหันไปเอามือสองข้าง แนบท้องน้ำปั่นทันที

“ปิดหูไว้ลูก… โตขึ้นมา หนูห้ามให้ผู้ชายที่ไหนอุ้มเข้าบ้านนะ”

น้ำปั่นที่เป็นแม่ ถึงกลับเม้มปากไม่ทัน นาน ๆ ทีฉันจะเห็นไทม์แขวะเมีย ไม่สิ… ไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ นี่ครั้งแรก! สำหรับไทม์... ตอนนี้ลูกคือที่หนึ่งไปแล้ว ที่สองคือแมว ที่สามถึงจะเป็นน้ำปั่น!

“แค่พูดเล่นเอง” ไทม์ส่ายหน้าเบา ๆ แต่ไม่พูดอะไร จนเสียงโทรศัพท์ใครไม่รู้สั่นขึ้น

‘ครืน ครืน~’ LINE | NAVA ฉันรีบชี้ไปที่โทรศัพท์คุณหมอฟันทันที ที่ตอนนี้สั่นอย่างบ้าคลั่งบนโต๊ะ เพราะไลน์ที่โทรเข้า คือ... ไลน์นาวา!

“นาวาโทรไลน์มา!” ทุกคนลุกมารวมกันที่โทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะกดรับ แล้วเปิดลำโพง

“เออ มึงถึงไวนะ”

(เครื่องเพิ่งเทคเสร็จ กูใช้ไวไฟบนเครื่อง แม่อยู่ไหนวะ?) เราทุกคนมองหน้ากัน ก่อนที่นาวินเจ้าของโทรศัพท์ จะเป็นคนตอบพี่ชาย

“แม่ไปบ้านเมียมึง”

(ห้ะ...)

“ห้ะอะไรของมึง มึงทิ้งบอมส์แล้วมึงก็หาย เพื่ออะไร?”

(กูรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ขืนกูบอกแม่แบบปกติ แม่บ่นกูยาวจนกูไม่ได้ทำอะไร ปล่อยให้แม่สงบสติอารมณ์ก่อน ค่อยคุย)

“สรุปพ่อโดนคนเดียว มึงมันคนบาปไอ้นาวา”

(พ่อเข้าใจกู แล้วแม่โอเครึยังวะ)

“ไม่รู้ กูรอที่บ้าน แม่ออกไปนานแล้ว ปลายฟ้าท้องจริง ๆ เหรอวะ กี่เดือนแล้วล่ะ?”

(เออ เดือนนึง ขึ้นเครื่องมาก็อ้วก)

“คงจะเหม็นหน้ามึง แม่ไปขอปลายฟ้าแล้ว กลับมาไทย มึงคงได้เดินเข้าพิธีเลย มึงคิดจะฉีกกฎบ้าน ทำไมมึงไม่บอกกูล่วงหน้าวะ เออไอ้นาวา มึงไม่ได้พลาดใช่ไหม?”

ฉันกับน้ำปั่นมองหน้ากัน แล้วกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง อึก...

(กูตั้งใจกว่าสอบหมออีก... กูฝากดูลาดเลาที่บ้านด้วย กลัวใจแม่ฉิบ...) ตั้งใจ? เห็นเงียบ ๆ แต่ไม่ธรรมดานะเนี่ย

“แม่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ตัดมึงออกจากกองมรดกแล้ว”

(สัส) ฉันปิดหูแทบไม่ทัน อย่าฟังนะลูก อย่าฟัง!

“มึงรีบกลับมา รีบสอบให้ผ่าน เรื่องแม่ แม่ด่ามึงเมื่อไหร่กูช่วยซ้ำให้ ไม่ต้องห่วง”

(มึงคือน้องเลว เออ… แค่นี้)

“เดี๋ยวนาวา ซินน์ขอคุยกับปลายฟ้าหน่อยสิ!” ทุกคนมองหน้าฉันทันที ค่ะ! ฉันหลุด นาวารู้หมดแล้ว... ว่าสามีฉันแอบเปิดลำโพง ก็ฉันอยากคุยกับเพื่อนนี่น่า...

(มึงเปิดลำโพงเหรอไอ้นาวิน) ฉันหันไปยิ้มแห้ง ๆ จนคุณหมอฟัน เขาบีบแก้มฉันสองข้างเล่น

“เออ มีแค่กูกับซินน์ ให้ปลายฟ้าคุยกับซินน์หน่อย ซินน์ห่วงเพื่อน”

(อืม อ้วน... ซินน์จะคุยด้วย) ฉันกับน้ำปั่นมองหน้ากันทันที ก่อนที่จะทำปากล้อเลียน ‘อ้วน’ โว๊ะ… น่ารักชะมัด!

(ฮัลโหลซินน์ กูจะตายแล้ว... วันนั้นที่กูเห็นมึงอ้วก คลานออกมาจากห้องน้ำเหมือนผี กูเข้าใจมึงเลย)

“มึงแพ้หนักเลยเหรอ?”

(พอกูรู้ว่าท้อง กูก็พะอืดพะอม งงตัวเองมาก เมื่อไหร่จะหาย กูจะตายแล้ว อุ๊ปส์~)