พลาด2 นิยาย บท 3

คุณพ่อโทรหาใคร… หัวใจฉันเต้นรัว เมื่อคุณพ่อเห็นว่าฉันมองสงสัย คุณพ่อก็ลุกขึ้น เดินไปที่ห้องทำงานแทน

เห็นแบบนั้นฉันก็รีบวิ่งไปถามคุณแม่ทันที

“คุณแม่ คุณพ่อจะทำอะไรซินน์ ไม่ส่งซินน์ไปอยู่ที่อื่นนะคะ นะคะ ซินน์ไม่ไปนะ ยังไงซินน์ก็ไม่ไป” คุณแม่มองฉันด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเดินไปนั่งถอนหายใจยาว ๆ ที่โซฟา

“ทำไมลูกถึงชอบเที่ยวซินน์ ไปได้ทุกวัน ลูกคิดว่าที่แอบ ๆ ไปคุณพ่อไม่รู้เหรอ บ้านเรามีกล้องวงจรปิดแทบทุกมุม”

“แต่หนูไปกับเพื่อนสนิททั้งนั้น ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายที่ไหนเลยนะคะ แต่ไปดริ้งค์และก็เต้น รีเล็กซ์ ๆ ไงคะคุณแม่ ฮือ ๆ คุณแม่ต้องช่วยซินน์นะ นะคะ”

คุณแม่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วหันไปทางอื่น

“แม่ช่วยไม่ได้ เลิกขอร้องแม่เถอะ”

‘ครืน ครืน ครืน~’ ฉันกำลังจะเดินไปหาคุณแม่อีก แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อคุณแม่ยกมือปราม เพราะมีสายเข้า

“ว่าไงหวาน... โอ้ยแก ฉันสุดจะทนแล้ว ฉันพยายามแล้ว ที่เราคุย ๆ กันไว้ ฉันว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ อืม... คุณเซ็นคุยกับหมอนายอยู่ เดี๋ยวก็รักเองล่ะ เอาไปได้ไหม คุณเซ็นเครียดมาก จะว่าฉันใจร้ายก็เถอะ ยกให้ฟรี แถมที่ดินด้วย”

แม่ฉันพูดเรื่องอะไร? ขายที่เหรอ คุยกับฉันก่อนไม่ได้รึไง ฉันกลัวใจคุณพ่อเนี่ย!

“แกจะโขกสับยังไงก็เชิญ ใช่ไง... เย็นนี้เหรอ อืม ได้ เจอกัน”

คุณพ่อคุณแม่คงเสร็จธุระกับฉันแล้วมั้ง ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้อง หยิบกระเป๋า จะออกไปเจอเพื่อน ๆ ซะหน่อย

“ไม่ต้องไปไหน เย็นนี้นัดทานข้าวกับบ้านป้าหวาน” ป้าหวาน บ้านน้ำปั่น?

“อ้าวน้ำปั่นกลับจากอังกฤษแล้วเหรอคะ?”

“ไม่ แต่พี่ชายแฝดสองคนกลับมาแล้ว” แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่เห็นรู้จัก หน้าก็ไม่เคยเห็น เอ๊ะหรือเคย ฉันจำไม่ได้้ รู้แค่ว่าน้ำปั่นมีแฝดพี่ชายอีกสองคน

“คุณแม่ไปเถอะค่ะ ซินน์จะไปช้อปปิ้งกับไออุ่น”

“ไม่ได้!” คุณแม่รีบเดินมาขวางทางฉันทันที

“ซินน์ไม่รู้จักพวกเขานิคะ ไปก็นั่งเงียบ คุณแม่คุณพ่อก็คุยกับบ้านนั้นอย่างเดียว ไว้น้ำปั่นกลับจากอังกฤษ ซินน์ค่อยไปดีกว่าค่ะ”

คุณแม่เอามือนวดขมับตัวเองเบา ๆ

“ทำไมจะไม่รู้จัก เล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ ลืมแล้วเหรอ นาวา นาวินไงลูก… ที่ป้าหวานส่งไปเรียนอังกฤษตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วลูกก็ร้องไห้ตาม ขี้มูกโป่ง”

เอิ่ม… นาวา นาวิน...

คุ้น ๆ แต่นึกหน้าไม่ออก สรุปว่าไม่รู้จัก จำไม่ได้ลืมไปหมดแล้ว!

“ไม่ไปดีกว่าค่ะ ซินน์ไปก่อนนะคะ”

“ซินน์...” แล้วคุณพ่อก็เดินออกมาจากห้องทำงานพอดี!

“คะ… คุณพ่อ” ฉันพยายามยิ้มตอบคุณพ่อ แต่คุณพ่อกลับขมวดคิ้วใส่

“ที่พ่อพูดไม่ฟังใช่ไหม... ไปเตรียมตัว เธอจัดการลูกด้วย” คุณพ่อเอ็ดฉันเสร็จ ก็หันไปบอกคุณแม่

ฉันจึงเดินไปกอดคุณพ่อแทน…

“คุณพ่อคะ ซินน์ขอโทษค่ะ”

“ไปแต่งตัว...” แต่คุณพ่อกลับแกะมือฉันออก ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงาน แบบไร้เยื่อใย

ฉันจึงจำใจทำตามที่คุณพ่อสั่ง คุณแม่จับฉันแต่งตัวหวานมาก ใส่เดรสสีชมพูยาวเลยเข่า ใส่เครื่องเพชรเล็ก ๆ น่ารัก อย่างกับจะพาฉันไปออกงานสังคมยังไงอย่างงั้น

นี่แค่ไปทานข้าวกับบ้านป้าหวาน… ทำไมจัดเต็มจัง