พลาด2 นิยาย บท 90

‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด’

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เวลา 04:00 ทำฉันสะดุ้งตื่น รีบลุกขึ้นไปเคาะห้องพี่นาวาทันที

คนตื่นเต้นสุด คือกูค่ะตอนนี้ กลัวว่าที่คู่หมั้นของตัวเองจะป่วยหนัก เข้าพิธีไม่ไหว!

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ฉันเคาะประตูอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปเดินมาหน้าห้อง รอคนข้างในออกมาเปิดสัก จนสักพักพี่นาวาเปิดออกมา

‘แอด’

“อะไรน้ำปั่น” พี่นาวาผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง กำลังยืนกอดอกพิงประตู มองฉันเซ็งมาก

“ไทม์ล่ะคะ...”

“กลับแล้ว มันงีบแค่ชั่วโมงเดียว ก็กลับเลย แค่นี้ใช่ไหม… พี่จะนอนต่อ” ฉันยืนคิดสักพัก… คิดว่าทำไมเขาไม่บอก จนพี่นาวาปิดประตูใส่หน้าฉัน แล้วแม่ก็เดินขึ้นบันไดมา พร้อมกับช่างแต่งหน้าช่างทำผม

ตื่นเร็วกันจัง...

“น้ำปั่นช่างมาแล้ว ไปอาบน้ำ… เห็นชุดที่ซินน์ทำให้แล้วใช่ไหม ชอบรึป่าว”

“ชอบค่ะ สวยมาก แม่คะ… แล้วแหวนหมั้นหนูล่ะ”

“อ๋อ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวสาย” แม่ดันหลังฉันเข้าห้องทันที ก่อนที่ฉันจะรีบอาบน้ำ แล้วออกมานั่งให้ช่างแต่งหน้าให้

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นไปส่องกระจก

Omg! ฉันสวยจัง ชุดที่ซินน์ทำให้สวยมาก ทำผิวฉันขาว ดูสง่าไปอีก ฉันยิ้มให้ตัวเองที่หน้ากระจก ยืนหมุนซ้าย หมุนขวา จนแม่เดินเข้ามาพร้อมซินน์

“ว้าว! สวยจังเลยลูกสาวแม่ ป่ะ ๆ ไปกันเถอะ สวมแหวนเก้าโมงเช้า เดี๋ยวรถติดไม่ทัน” ไอ้ซินน์รีบหยิบมือถือถ่ายรูปฉันรัว ๆ และส่งเข้าไลน์กลุ่ม ให้ไออุ่นกับปลายฟ้าดู

และครอบครัวฉัน ก็มาถึงโรงแรมอนันธารา...

เมื่อรถเราจอดหน้าประตู ก็มีพนักงานวิ่งมาเปิดประตูให้ ก่อนที่ฉันจะเดินตามพ่อแม่เข้าไป ผ่านทุกสายตาที่จับจ้อง และมองฉันเป็นตาเดียว

ฉันยิ้มและรับไหว้ทุกคน จนได้ยินเสียงซุบซิบรอบ ๆ จากพนักงานโรงแรมเขา

‘แฟนคุณไทม์สวยมาก’ แน่นอนจ้า

‘สวยจริง ๆ ไม่หยิ่งด้วย ชอบอ่ะ อิจฉาทั้งแฟนคุณไทม์ และคุณไทม์เลยตอนนี้’ ทำไมฉันต้องหยิ่ง ฉันไม่ใช่เซเล็ปนะย้ะ แต่ขอบใจที่ชม

แล้วลุงทีกับป้าเมย์ก็ออกมารับพ่อแม่ฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกพ่อจับมือเข้าไปในงานที่มีโซฟาหลุยส์ตั้งตระหง่านบนเวที คู่กับดอกลิลลี่สีขาวที่ถูกตกแต่งรอบ ๆ

และพ่อก็หยุดเดิน เมื่อเห็นเขายืนยิ้มให้ฉัน

หล่อจัง...

“แม่แมวสวยจังเลยค่ะ” ฉันยิ้มตอบ จนพ่อจับมือฉันยื่นให้เขา แล้วเดินนำเราขึ้นไปบนเวที

ผู้ใหญ่เดินขึ้นไปนั่งบนโซฟาจนครบ ตามด้วยฉันกับไทม์ที่ค่อย ๆ คลานเข่าขึ้นไปนั่งพับเพียบตรงหน้าพวกท่าน

และฉันก็เห็นแหวนหมั้นถูกจัดใส่พานแล้ว แหวนเขา... มีเพชรเม็ดโตสะดุดตา ส่วนของฉันเป็นแค่แหวนทองคำขาวเกลี้ยง ๆ ธรรมดาเท่านั้น

พอฉันหันไปมองข้างล่างก็เห็นเพื่อน ๆ ทุกคนกำลังนั่งโบกมือให้ ตามด้วยนักข่าวหลายสำนักที่นั่งเรียงราย และลั่นชัตเตอร์รัว ๆ เมื่อพิธีกรกล่าวเริ่มพิธี

ก่อนที่ไทม์จะค่อย ๆ ยกพานขันหมากและสินสอดให้พ่อ... จนพ่อมองมาที่เราสองคนแล้วก้มรับไว้

อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมา… บอกตรง ๆ ฉันไม่กล้ามองหน้าพ่อเลยตอนนี้ เหมือนตัวเองกำลังเดินห่างพ่อออกมาหนึ่งก้าว มันเร็วเกินไป ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย

และแม่ก็ก้มลง… ยื่นทิชชูให้ ก่อนจะตบไหล่ฉันเบา ๆ ปลอบ

แต่ยิ่งถูกปลอบ ฉันยิ่งร้อง... ร้องไห้โฮออกมาจนพ่อหันมามอง แล้วพยักหน้าให้ฉันหยุดร้องทันที

ฉันเม้มปากแน่น และพยายามนั่งก้มหน้า แต่น้ำตาไหลก็ออกมาไม่หยุด

จนพ่อลุกขึ้นมานั่งยอง ๆ ข้างฉัน

“ปั่นโตแล้วนะลูก... พ่อไม่ไปไหนหรอก พ่ออยู่ข้าง ๆ ลูกเสมอ ลูกสาวพ่อ”

“ฮือ ๆ พ่อขา…” ฉันกอดพ่อแน่นมาก พอถึงเวลาจริง ๆ ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้ได้

ฉันร้องไห้… จนทุกคนในงาน ต่างพากันเช็ดน้ำตาไปกับฉันก่อนที่พ่อจะดึงฉันออกมาจากอก แล้วปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้ และลุกขึ้นกลับไปนั่งที่เดิม

ไทม์พยักหน้าให้กำลังใจฉัน ก่อนที่เขาจะหยิบแหวนเพชรเม็ดโตตรงหน้าขึ้นมา

“แม่แมวคะ... ไทม์รักแม่แมวนะ” พูดจบ… เขาก็จับมือซ้ายฉันขึ้นมา ก่อนจะบรรจงสวมแหวนช้า ๆ ไปที่นิ้วนาง