พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 3

มิริณหยิบแว่นตาที่แตกละเอียดมาปัดๆ ก่อนที่จะเก็บมันเข้ากระเป๋า และรีบเดินไปนั่งกับขวัญข้าว และบีนา จะให้ฉันมานั่งดูเขาแข่งบาสได้ยังไงกันในเมื่อไม่ใส่แว่นฉันก็เหมือนคนตาปอดดีๆ นี่เองที่มองอะไรในระยะไกลก็เป็นภาพที่เบลอไปหมด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันเองก็ตกใจมาก เช่นกัน อรัณ หนุ่มสุดฮอต คณะวิศวะปีสี่ หึ! เขาเป็นผู้ชายที่ปากร้ายที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอมา เขาต่างหากที่วิ่งออกนอกสนามมาชนฉันจนเลนส์แว่นตาฉันหล่นแตก แต่ไม่คิดจะขอโทษซักคำ และยังมาโทษคนอื่นอีก

ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานใสได้แต่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด ที่โดนหนุ่มรุ่นพี่นั้นโยนความผิดให้เธอ

ส่วนอีกด้านของฝั่งสนาม ใบหน้าอันหล่อเหล่าได้แต่ชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด

!! ปริ๊ดๆ !! จากนั้นเสียงลูกหวีดของกรรมการก็ดังขึ้น

"หมดเวลาพัก ลงสนามได้แล้ว" ริวเอ่ยกับอรัณมาพร้อมกับยกนิ้วให้เพื่อน

"เมื่อกี่กูจะซู๊ดลูกบาสเข้าอยู่แล้วเชียว เป็นเพราะยัยนั่นที่เดินไม่ระวัง ทำให้พวกกูต้องเสียเวลาเนี้ย" อรัณบ่นให้กับเจ้าของร่างบางมาอย่างหงุดหงิด ทำเขาทั้งสามหนุ่มถึงกับหันมองหน้ากัน พออรัณลงสนามไปแล้วนั้น

"แต่เมื่อกี้ไม่ใช่มันหรือวะที่ออกจากนอกสนามแล้วไปชนผู้หญิงคนนั้น" ริกเอ่ยกับริวและเรียวตะมาด้วยสีหน้างง

และการแข่งขันในอีกสิบนาทีสุดท้ายเป็นการแข่งขันที่ดุเดือด แห่งกันอย่างเมามันส์และสูสีเอามักมาย จนฝ่ายกองเชียร์นั้นหายใจกันไม่ทั่วท้อง เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่ากองเชียร์ดังขึ้นมาแทบจะทุกนาทีที่อรัณ หมายเลขแปดกัปตันของทีมซู๊ตลูกบาสเข้า

"อร้าย...พี่อรัณ ทำไมเขาดูหล่อ ดูเท่มากอะแก"ยัยขวัญข้าวที่ลากฉันมาเพราะสิ่งนี้สินะ สาวๆ ที่นั่งบนแสตนเชียร์ กรี๊ดกันดังลั่นทั้งสนาม แต่มีเพียงมิริณคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนอย่าง อรัณ อย่างที่ใครๆ หลายคนกำลังเชียร์อยู่

คู่แข่งขันบาสที่ดุเดือดแห่งปี ในที่สุดอรัณก็เป็นคนที่ซู๊ตลูกบาสเข้าและทำคะแนนนำฝ่ายตรงข้ามไปอย่างหวุดหวิดเพียงสี่คะแนนเท่านั้น ทำเอาสาวๆ ทั้งกับกรี๊ดลั่นกับดีกรี่ความเก่งและความฮอตของอรัณ ในที่สุดทีมคณะวิศวะก็คว้าแชมป์ในการแข่งขันครั้งนี้ไปได้ เรียกได้ว่างานกีฬาสีประจำปีนี้ คณะที่คว้ารางวัลมากที่สุดก็ไม่พ้นคณะวิศวะอย่างเช่นทุกๆ ปีนั้นเอง

ด้านมิริณหลังจากจบการแข่งขันแล้วนั้นร่างบาง ก็เดินกลับคณะไปกับสองสาวเพื่อนซี่อย่างขวัญข้าว และบีนานั้นเอง

"พี่อรัณ เนี้ยพี่เขาเก่งเนอะ เก่งซะทุกด้านจริงๆ ยิ่งเห็นหน้าพี่เขาใกล้ๆ นะแกคนอะไรผิวใสยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก ถ้าได้เป็นแฟนพี่เขานะชาตินี้ฉันจะไม่ลืมเลย" อ่า ยัยขวัญข้าวแกนี้ชวบละเมอกลางวันจริงๆ เลยนะ

"ฮอตระดับต้นๆ ของมหาลัยใครเขาจะมามองเด็กทุ่นอย่างพวกเรา แกไม่เห็นตอนที่เขาวิ่งมาชนยัยมิริณเหรอ หน้านิบึ้งยิ่งกว่าอะไร ใช่ไหมแกๆ เห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม มิริณ"

"ใช่ แกพูดถูก เขายังเป็นฝ่ายมาโทษฉันอีกนะว่าฉันนะตั้งใจชนเขา บ้าจริงเลย และชนจนทำเอาแว่นฉันพังอีกเนี้ย"

"พี่เขาคงไม่ตั้งใจจะทำมันพังหรอกน๊า แกก็ลืมๆ มันไปเถอะ" ยัยขวัญข้าวหันมาบอกกับฉัน ผู้เจอรัศมีของคนดังเข้าหน่อย ถึงกับบอกฉันให้อภัย มริณได้แต่มองค้อนให้เพื่อนไปหนึ่งที

"ฉันคงไม่ตามไปเอาเรื่องเขาหรอกน๊า ขี้เกียจมีปัญหากับพวกคนดัง ระดับตัวท๊อปของมหาลัยซะด้วยนะสิ"

"แล้วนี้แกจะกลับเลยไหม หรือไปไหนกันต่อ เรามีเรียนอีกทีห้าโมงเย็นเลยอะ นี้พึงจะบ่ายสามเอง" ยัยบีนาหันมาถามฉันและยัยขวัญข้าว

"ฉันรู้สึกปวดท้องประจำเดือนอะแกๆปวดแบบหน่วงๆ เลยคิดว่าจะไปนอนพักที่ห้องพยาบาล" ฉันหันไปบอกกับเพื่อน

"งั้นแยกกันตรงนี้เลยก็ได้ฉันกะจะไปดูของขวัญวันเกิดให้กับพีชายฉันนะ" ยัยบีนาหันมาบอกกับพวกฉัน