พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 33

ด้านอรัณร่างสูงถึงกับพอใจที่คนตัวเล็กที่มิริณนั้นมีอารมณ์ร่วมไปกับตน แน่นอนเขารู้ว่าเธอไม่เคยผ่านมือชายใดมากก่อนเพราะเขาคือคนแรกของเธอ ครั้งแรกแค่รู้สึกอยากได้ และเข้าใจผิดคิดว่าเธอนั้นเป็นเด็กเลี้ยงของอคิณ แต่ครั้งนี้ยอมรับว่าเขาสามารถเรียกมิริณได้เต็มปาก ว่าเธอคือเมียของเขา ครั้งแรกอาจจะไม่นับ แต่ครั้งที่สองกระแทกหนักขนาดนี้จะไม่ใช่เมียได้ยังไง หึ...!

เอวสากหนาของคนตัวโตเคลื่อนเข้าๆ ออกๆ

จนคนใต้ร่างนั้นกับสั่นคลอไปตามแรงกระแทก ไหนเข้าบอกจะไม่รุนแรงไง

แต่นี้ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วนะ มันทั้งเจ็บและเสียว ตอนนี้ฉันกลัวเหลือเกินกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

ฉันรู้สึกเกลียดร่างกายตัวเองในตอนนี้ที่สุด

ที่ฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ความต้องการที่ฉันมีต่อเขาได้เลย

ใบหน้าสวยหวานมีเหงือผุดขึ้นมาจนเต็มใบหน้า

พร้อมกับหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ที่โดนคนตัวโตนั้นถาโถมเข้ามาไม่มีท่าทีจะหยุด

มือเรียวขย้ำเข้าที่ผมอันดกดำอย่างหลงลืมตัว

ลิ้นสากหนาดูดและขบไปทั่วเรือนร่างบางอันเปลือยเปล่า

จนเกิดรอยแดงไปตามผิวขาวของคนตัวเล็ก

"กลิ่นกายอันหอมหวานที่ครุ่นชินอรัณนั้นยากที่จะถอนตัว

ด้านมิริณเอง ฉันพยายามอย่างหนักที่จะต่อต้านสัมผัสของคนตรงหน้าแต่ก็ไม่เป็นผล

" อืม..."

เมื่อลำท่อนเอ็นขนาดใหญ่เสียดสีเข้าๆ ออกๆ กับจุดอ่อนไหวของฉันไปมา ฉันถึงกับหลุดเสียงครางออกมาด้วยความเสียวซ่านและทรมาน

พี่อรัณเข้าใช้เรียวลิ้นร้อนดุดและตวาดลิ้นเข้าที่หน้าอกเม็ดใหญ่จนแข็งตัวเด้งสู้รับลิ้นร้อนของเขาอย่างหน้าอาย

เขากำลังทรมานด้วยลิ้นร้อน ขณะที่สวนล่างยังคงขยับเข้าๆ ออก

ฉันรู้สึกได้ถึงความเปียกชื่นที่แฉะที่ดอกไม้งามของฉัน

"ผับ ผับ " เสียงเนื้อกระทบกันดังแข่งกับสายฝนด้านนอกที่โปรยปรายลงมาอย่างกับพายุหนัก

และอารมณ์ของพี่อรัณตอนนี้ก็ไม่ต่างจากพายุด้านนอก ที่โถมเข้ามาหาฉันอย่างหนักเช่นกัน

!! อ่าส์ มิริณ... แน่น อ่าส์ เธอตอดฉันเก่งมากซี๊ด

" เสียงทุ่มที่หลุดครางออกมา อย่างไม่ได้ศัพท์ พร้อมกับละใบหน้าออกจากที่เต้าอกอวบของฉัน

"มิริณ...อ่าส' ฉันรู้ว่าเธอเองก็ต้องการมัน เธอเองก็อยากมีความสุขไปกับฉัน" ฝ่ามือหน้าเกลี่ยที่ใบหน้าสวยหวาน

เข้าที่ปอยผมที่มีเหงื่อไหลซึมออกจากใบหน้าของคนตัวเล็ก

"ไม่...ฉันไม่ต้องการมัน" มิริณเอ่ยปฎิเสธ มาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว ขณะที่อรัณยังแน่นย้ำเอวและซอยเข้าๆ ออก ๆ ร่างบางถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่อรัณกลับรู้สึกไม่พอใจที่ได้รับคำปฎิเสธจากเธอ

!! อ่าส์ !! คนตัวโตถึงกับเสียวและคำรามออกมา เมื่อโดนร่องคับแคบบีบรัดเข้าที่สวนหัว

"ถ้างั้นฉันจะทำให้เธอต้องการมันเอง" พูดจบ ร่างสูงก็กระแทกเข้ามาอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง และอีกครั้ง

"ผับ ผับ" ร่างสูงซอยเอวเข้ามาอย่างถี่ยิบ ในที่สุดอรัณก็พาคนตัวเล็กนั้นแตะถึงฝั่ง พร้อมกับน้ำขาวขึ้นที่พุงออกมาจากแท่งร้อนของเขาจนเต็มคอนดอม ล้นทะลักออกมาจนเต็มขาเรียวของคนตัวเล็ก

อรัณที่โดนคนตัวเล็กรีดน้ำออกจากตัว ร่างสูงถึงหมดแรงฟุบตัวลงข้างตัวของมิริณที่นอนหอบด้วยความหมดแรงไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

"อ่าส์ สบายตัวชิบหาย" เสียงทุ่มเอ่ยออกมาเขารู้สึกพอใจกับผลงานตัวเอง

นับตั้งแต่วันที่เขาเอากับเธอในโรงแรมวันนั้น เขาก็ไม่ได้ต่อกับใครอีกเลย ห่างหายไปหลายวันมา

เจอเหยื่อในบ้านแบบนี้ มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไปโดยที่ไม่ทำอะไร

ถึงก่อนหน้านี้จะรับปากบิดาและอคิณไว้เแล้วก็เถอะ กลับมิริณเขาปล่อยไม่ได้จริงๆ

ร่างสูงนอนลงข้างๆ คนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้กับตน มือบางกระชับผ้าห่มคลุมจนมิดตัว

ราวกับไม่อยากจะคุยหรือเสวนากับเขา อรัณที่เห็นเช่นนั้นร่างสูงพลิกตัวของคนตัวเล็กและกระชากผ้าห่มออกจากตัวมิริณ

และให้หันมาเผชิญหน้ากับตน มิริณจ้องมองคนตัวโตมาด้วยสีหน้าอันโกรธจัด

"ทำไมโกรธเกลียดฉันจนไม่อยากจะมองฉันเลยเหรอ"

เสียงทุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็ก แววตาที่มิริณมองมาเขาไม่ชอบมันเสียเลย

"เร็วอีก มิริณ เร็วเข้า ฉันเสียวหัว" เสียงทุ่มเอ่ยกับคนตัวเล็ก ไม่นานนักน้ำขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจนเต็มกำมือของคนตัวเล็ก มิริณถึงกับคอแข็งขึ้นมา นี้ฉันทำบ้าอะไรแบบนี้ ด้านอรัณถึงกับพอใจให้กับคนตรงหน้า เมื่อท่อนเอ็นขนาดใหญ่สงบลงร่างสูงกับพลิกตัวให้คนตัวเล็กนอนลงข้างๆ ตน

"ฝนข้างนอกยังตกหนัก คืนนี้นอนที่นี่ด้วยกันก่อนสิ" ร่างสูงเอ่ยมาขณะ เนื้อตัวยังแนบชิดกับคนตัวเล็ก และสวมกอดคนข้างกายด้วยความรู้สึกสับสน ทำไมคืนนี้เขาถึงรู้สึกมีความสุขกับมากนัก

ทั้งที่ในชีวิตนี้ไม่เคยข้อร้องผู้หญิงคนไหนให้มานอนร่วมเตียงกับตน แต่กับมิริณเขากับเอ่ยปากขอกับเธอ

ด้านมิริณหลังจากที่ได้ยินอรัณเอ่ยมาเช่นนั้น คนตัวเล็กถึงกับเสมองสายฝนข้างนอกที่โปรยลงมาอย่างหนักไม่มีท่าทีจะหยุดลง จะออกไปตอนนี้ก็คงจะไม่ได้เพราะคนในคฤหาสน์ยังไม่นอน

ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ร่างบางก็จำใจนอนรอเวลาที่นี่อยู่กับอรัณ ด้านอรัณที่เห็นมิริณนอนที่นี่กับตน ร่างสูงถึงกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมา และกระซิบเข้าที่ใบหูของคนตัวเล็ก

"คืนนี่เธอทำให้ฉันมีความสุขมาก

อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน"

"แต่พี่ทำให้ฉันเกลียดพี่มาอย่างไม่เคยรู้สึกเกลียดใครมาก่อนเช่นกันคะ" มิริณที่นอนหันหลังตอบกลับมาเช่นนั้น คนหลากหลายอารมณ์ถึงกับหงุดหงิดและรู้สึกเดือดขึ้นมาเล็กน้อยที่คนตัวเล็กนั้นหลุดปากใาว่าเกลียดเขา อรัณก็พลิกตัวร่างบางมาเผชิญหน้ากับตน

"เกลียดฉันงั้นเหรอ แต่เมื่อกี้ฉันเห็นเธอครางไม่หยุด ทำไมไม่กล้ายอมรับเหรอว่า ที่จริงแล้วลึกๆ เธอก็...ต้องการฉัน"

"ไม่จริง" มิริณเถียงกับมาอย่างไม่ยอม

"แน่ใจ" อรัณเอ่ยพร้อมกับสบตาเข้ากับใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างใกล้ชิด พร้อมกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมา

"งั้นก็สบตาฉันสิ เธอจะหลบทำไม

ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรกับฉัน" มิริณได้ยินเช่นนั้น คนตัวเล็กถึงกับชะงัก ใจเต้น

ตึบๆ ขึ้นมาทันที ไม่นะฉันไม่ได้คิดอะไรกับคนใจร้ายอย่างเขา แต่นั้นใช่ว่าเธอจะกล้าสบตาอรัณมิริณเสมองไปที่อื่นแทนใบหน้าของเขา

!! หึ! อรัณหลุดเสียงออกมาแค่นั่น จากนั้นก็ผลักคนตัวเล็กนอนลงบนเตียง

"เหนื่อยไม่ใช่เหรอ งั้นก็นอนเถอะฉันไม่กวนเธอแล้ว" มิริณถึงกับงงงวยกับท่าทีของอรัณ มิริณนอนไปซักพักจากนั้นแขนยาวก็กระชากตัวเธอเข้าไปกอด มิริณที่โดนคนใจร้ายนอนกอดเช่นนั้นถึงกับตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที เมื่อเป็นเช่นนั้น คนตัวเล็กถึงกับแกล้งดิ้น เพื่อให้อรัณนั้นยอมปล่อยเธอ แต่ร่างสูงกับยิ่งกระชับกอดให้แน่นขึ้น

"ขอกอดอย่างนี้ซักพัก" อรัณเอ่ยมาพร้อมกับประทับจูบลงที่หน้าผากของคนตัวเล็กลงอย่างอ่อนโยน เขาเองก็รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ชอบมิวาพี่สาวของเธอ

แต่กับมิริณเขาทั้งรู้สึกหวงและหึงเธอต่างจากคู่นอนคนอื่นๆ