พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 115

เนี่ยหานซิงรับภารกิจที่เฟิ่งชิงหัวให้มา จากนั้นก็นำหน้าจากไปก่อน ส่วนเฟิ่งชิงหัวยังคงเดินต่อไปอย่างไม่เร่งรีบ เมื่อถึงตอนที่เดินทางกลับก็เห็นว่ามีเจ้าพนักงานสองคนวิ่งเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ “ผู้ชันสูตรเฟิ่ง ในที่สุดก็เจอตัวเสียที ท่านรีบตามพวกข้ามาเร็วเถิด ทางนั้นเกิดความโกลาหลใหญ่โตแล้ว”

“อย่างไร?”

“จะเป็นอย่างไรไปได้อีก แน่นอนว่าต้องเป็นบรรดาผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นที่ไม่อาจทำให้ขุ่นเคืองใจได้ รุ่งเช้ามาก็เริ่มส่งเสียงโวยวายว่าจะลงจากเขา บอกว่าเมื่อคืนนี้เจอผี บอกว่าต่างก็เห็นวิญญาณของเซียวรัวสุ่ยจะมาเอาชีวิต บอกว่าบนเขานี้ไม่สะอาด ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องลงจากเขาให้ได้ ตอนนี้ใกล้จะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้อยู่แล้ว” สีหน้าของเจ้าพนักงานแสดงออกว่าหมดหนทาง

“ต่างก็บอกว่าถ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ไม่มีทางกลัวผีมาเคาะประตู เหตุใดแต่ละคนต่างพากันเจอผีกันหมด?” เฟิ่งชิงหัวพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน

“พวกข้าก็คิดเช่นนั้น หากว่าเพียงแค่คนสองคน พวกข้ายังพอพูดได้ว่าพวกเขากินปูนร้อนท้อง แต่นี่ต่างเห็นกันทั้งหมดเลย เรื่องนี้จัดการได้ยากจริง ๆ”

“เอาล่ะ ไปดูก่อนแล้วกัน ดูว่าเป็นผีป่าสัตว์ร้ายที่ใด ถึงกล้ามาทำให้ประตูวัดที่สะอาดต้องแปดเปื้อน” เฟิ่งชิงหัวพูดไป ก็พาทั้งสองคนเดินลงไปด้วยความรวดเร็ว

แม้ว่าเวลาในตอนนี้จะสายแล้วก็ตาม แต่เพียงพริบตาทุกคนก็มารวมตัวกัน อีกทั้งพวกเขาทั้งหมดยังอัดอันอยู่ในศาลาเล็ก ๆ แห่งนี้อีก ช่างเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยจริง ๆ

เจียงเทามองเห็นเฟิ่งชิงหัวเดินเข้ามาจากที่ไกล ๆ ก็รีบพุ่งตัวออกไปทันที พูดด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง “พวกข้าจะลงเขา ตอนนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้! ”

“ด้วยเหตุใด?” เฟิ่งชิงหัวตอบเสียงราบเรียบ

“เหตุใด? เจ้าว่าเพราะเหตุใดเล่า? ที่แห่งนี้มีผีอะละวาดอย่างไรเล่า! เจ้าให้พวกข้าอยู่ที่นี่ หรือว่าให้จะรอให้วิญญาณอาฆาตตนนั้นมาเอาชีวิตของพวกข้าทุกคนจนตายหรือ?” เจียงเทาพูดด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะ “พวกเจ้าทำสิ่งใดกับแม่นางเซียวผู้นั้นไว้หรือ จึงได้ดึงดูดให้นางต้องมาเอาชีวิตพวกเจ้าแต่ละคน?”

เจียงเทาได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันสั่นประกายจิตใจไม่สงบสุขขึ้นมาแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นทันที “พูดจาเหลวไหลไร้สาระ ผีผู้หญิงคนนั้นต้องการให้เราทุกคนตาย!”

“หืม? เช่นนั้นก็น่าแปลก? เมื่อคืนนี้ข้ากลับนอนหลับได้อย่างสุขสบายเป็นที่สุด เหตุใดจึงไม่เห็นว่าจะมีผีผู้หญิงแต่อย่างใด?”

เฟิ่งชิงหัวเอ่ยปาก มองไปทางคนอื่น ๆ “พวกเจ้ายังมีใครเห็นอีกหรือไม่?”

กระทั่งสองแม่ลูกหนานกงเยว่หลี สองแม่ลูกเจียงหยูหวันต่างก็พากันพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ยังหลงเหลืออยู่ ดูไม่เหมือนคนโกหก

สายตากวาดไปทีละคน จากนั้นก็หันไปทางองค์ราชทายาท คนหลัง ๆ แสดงทีท่าแปลกออกไป แต่กลับไม่ได้พูดสิ่งใด

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมเสียงหัวเราะ “อย่างไร ท่านชายจ้านไม่เห็นหรือ? หรือว่าจะมีพลังแห่งมังกรในตำนานเหล่าขานปกป้องตัวเอาไว้จริง ๆ?”

จ้านถิงเฟิงถูกคนตรงหน้าที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามเช่นนี้พูดจาเย้ยหยันต่อหน้า สีหน้าก็พลันบึ้งตึงขึ้นมา พูดเสียงเยือกเย็น “เมื่อคืนนี้ข้าไม่ได้นอนหลับพักผ่อน เพียงแค่ซวี่กวงเด็กรับใช้ของข้าได้พบกับสิ่งแปลกประหลาดเข้า”

“อ้อ?” เฟิ่งชิงหัวมองไปทางแม่นางทั้งสี่คน ทั้งสี่คนนั้นต่างก็พากันส่ายศีรษะ แสดงออกมาว่าไม่ได้พบเจอสิ่งใดผิดปกติ

“เช่นนั้นก็น่าแปลกแล้ว วิญญาณอาฆาตตนนั้นไม่ได้มาหาเหล่าสาวใช้ และก็ไม่ได้มาหาแม่นางทั้งสี่ แต่เจาะจงเฉพาะพวกเจ้าไม่กี่คน?”