พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 119

เฟิ่งชิงหัวมองเขาด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋องไม่คิดว่าเป็นวิญญาณอาฆาต?”

“บนโลกใบนี้ไม่มีวิญญาณแต่แรกแล้ว!” จ้านเป่ยเซียวพูดเสียงเย็น

เฟิ่งชิงหัวหัวเราะพร้อมกับพยักหน้า “ถูกแล้ว ไม่มีผีจริง ๆ อย่างว่า สิ่งที่มี ก็มีเพียงสิ่งเดียวที่น่ากลัวกว่าผี นั่นคือใจคน”

“ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้อยู่แล้วหรือว่าใครคือฆาตกร เหตุใดจึงไม่พูดออกมาตรง ๆ”

ภายในห้องเวลานี้เหลือแค่เพียงเฟิ่งชิงหัวกับจ้านเป่ยเซียว รวมถึงเจ้าพนักงานที่ตรวจสอบไม่กี่คน

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมรอยยิ้ม “เดิมตั้งใจจะจับฆาตกรในคืนนี้ แต่ไม่คาดคิดว่าจะเจอเรื่องไม่คาดฝันบางอย่างเสียก่อน”

ระหว่างที่พูด เฟิ่งชิงหัวก็หัวเราะพร้อมกับพาคนเดินออกไปด้านนอก จ้านเป่ยเซียวเดินตามอยู่ด้านหลังของนาง หลิวหยิ่งเข้ามาทางข้างหลังของเขาราวกับภาพลวงตา พร้อมกับลดเสียงให้เบาลง “ท่านนาย เรื่องเป็นไปตามที่ท่านคาดการณ์เอาไว้ ต้องการให้จับคนผู้นั้นไว้หรือไม่?”

จ้านเป่ยเซียวเลิกคิ้วพูด “ไม่จำเป็น ให้นางเล่นไปก่อน”

หลิวหยิ่งมองไปยังพระยาชาอ๋องที่เดินไปเดินมาเหมือนลมเหมือนไฟด้านหน้า ในใจรู้สึกประหลาดใจ พระยาชาอ๋องคนนี้มีความสามารถอย่างใดกันแน่ จึงสามารถทำให้ท่านนายตามใจได้ถึงเพียงนี้ เสียเวลาทั้งวันไปกับการเล่นกับนาง

อีกฝากหนึ่ง เฟิ่งชิงหัวนำผู้คนให้รีบไปหยุดคนที่กำลังจะลงจากภูเข

เจียงหยูหวันเมื่อเห็นดังนั้นก็โกรธมากแล้วกล่าวว่า “ผู้ชันสูตรเฟิ่ง ที่เจ้าจะทำสิ่งใดอีก ตอนนี้ ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เจ้าจะห้ามไม่ให้เราลงจากภูเขาอีกหรือ?”

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณหนูเจียงย่อมลงจากเขาได้อย่างแน่นอน แต่ว่า องค์ราชทายาทจำเป็นต้องอยู่ก่อน”

จ้านถิงเฟิงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร!”

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมรอยยิ้ม “เรายังมีคำถามอีกมาก มิใช่หรือ ถึงอย่างไร แหวนหยกวงนั้นของท่านเหตุใดจึงตกไปอยู่ในมือของเซียวรัวสุ่ย หรือว่าท่านเองก็ไม่รู้สึกสงสัย?”

“มีสิ่งใดน่าสงสัยกัน ข้ามีทรัพย์สินมากมายขนาดนั้น เป็นเรื่องปกติที่จะมีของชิ้นสองชิ้นสูญหายหรือถูกผู้อื่นหยิบไปหรือเจ้ากำลังจะบอกว่าแค่เพียงเพราะสิ่งของเล็กน้อยเช่นนี้ จึงทำให้ข้าเป็นฆาตกร?”

“องค์ราชทายาทพูดเกินไปแล้ว ข้าไม่เคยพูดสักครั้งว่าท่านเป็นฆาตกร เพียงแค่ไม่รู้ว่า ปิดบังอำพรางฆาตกรถือว่าเป็นนักโทษด้วยหรือไม่” เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้วพูด

จ้านถิงเฟิงได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาก็หยุดชะงักไป คิ้วตก มือไพล่หลัง และเอ่ยพูดอย่างเย็นชา “พูดจาไร้สาระ”

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมรอยยิ้ม “สายตาหลุบต่ำไม่กล้าสบตาข้า สองมือไพล่หลัง น้ำเสียงกดต่ำ นี่เป็นหลักการหลบหลีกโดยทั่วไป องค์ราชทายาท ดูแล้วข้าไม่ได้พูดสิ่งใดผิด ท่านรู้ดีอยู่แล้วว่าฆาตกรคือใครแต่กลับไม่พูดออกมา ให้แม่หญิงผู้หนึ่งตายอย่างไม่เป็นธรรม ตอนนี้ได้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชีวิตแล้ว เป็นถึงองค์ราชทายาทผู้สูงส่ง นี่คือสิ่งที่ว่าที่กษัตริย์ควรทำหรือ?”

“เฟิงเซียว เจ้ามีหลักฐานใดที่บอกว่าข้าปิดบังอำพราง แล้วข้าปิดบังอำพรางใครไว้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าที่แท้แล้วใครกันแน่ที่เป็นฆาตกร!”

“ไม่ ท่านรู้ดี ท่านต้องรู้อย่างแน่นอน ในครั้งแรกที่ท่านเห็นแหวนหยกวงนั้น ความจริงแล้วท่านก็สามารถเดาได้แล้ว แต่ว่าท่านกลับไม่ได้พูดสิ่งใดออกมา ท่านเลือกที่จะปิดบังอำพราง นั่นเป็นเพราะท่านรู้ดี เมื่อใดที่ฆาตกรถูกเปิดโปง ก็จะมีผลกระทบต่อท่านเช่นกัน ดังนั้นเพื่อชื่อเสียงที่ดีของท่าน ท่านจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใด”

“ผู้ชันสูตรเฟิ่ง ฆาตกรไม่ใช่เจียงเทาหรือ? ตอนนี้เขาถูกลงโทษแล้ว” เจียงหยูหวันช่วยพูดอยู่ข้าง ๆ