พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 120

“ผี มีผี ผีสิงร่างนกอัปมงคลตัวนี้แล้ว!” ใครบางคนในฝูงชนพูดด้วยความหวาดกลัว เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนก็ถอยห่างออกไปโดยสัญชาตญาณ ไม่กล้าเงยหน้ามองท้องฟ้า

เฟิ่งชิงหัวทำท่าทางอีกครั้ง นกบินไปที่ข้อมือของนางอีกครั้ง ดังนั้นสิ่งรอบตัวของนางตอนนี้เหลือเพียงเจ้าพนักงานไม่กี่คนเท่านั้น อีกทั้งยังเต็มไปด้วยสีหน้าตกตะลึง

“เจ้า เจ้าทำสิ่งใด รีบปล่อยมันไปเดี๋ยวนี้ เจ้าไม่กลัวถูกสิงร่างหรือ?”

“ใช่แล้ว เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ยินหรือ นี่คือนกตัวนั้น นกตัวที่เปล่งเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นออกมา ต้องเป็นวิญญาณตนนั้นมาเอาชีวิตแน่ ท่านชายเจียงก็ถูกผีฆ่าตาย”

ผู้คนตื่นตระหนก เลือกคำพูดไม่ถูก สายตาจับจ้องไปที่นกตัวนั้น

เฟิ่งชิงหัวเลิกคิ้ว ยื่นมือไปลูบหัวนกตัวนั้น พูดพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้าจงฟังให้ชุดเจน น้ำเสียงนี้ ไม่ใช่เสียงผู้หญิงแต่อย่างใด”

ต่อจากนั้น นกตัวนั้นเอ่ยปากพูดอีกครั้งบนมือของเฟิ่งชิงหัว แต่คราวนี้กลับไม่ใช่เสียงกรีดร้อง แต่ค่อนข้างจะเหมือนภาษามนุษย์ “อย่า อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา.... ซีกวา.……”

“นกตัวนี้สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ยังไม่ใช่ผีอีกหรือ! ถึงจะไม่ใช่ผีแต่ก็เป็นปีศาจ”

เฟิ่งชิงหัวมองไปทางคนที่พูดขึ้นมา เป็นเด็กรับใช้คนหนึ่งของจวนเฉิงเซี่ยง

เฟิ่งชิงหัวเหลือยตามองบนพร้อมกับพูดขึ้น “นกแก้วเรียนเสียงพวกเจ้ารู้จักหรือไม่? อีกาตัวนี้ก็แค่เพียงเลียนเสียงมนุษย์เหมือนนกแก้วเท่านั้น มันมีสิ่งใดแปลกประหลาดกัน”

“ใช่แล้ว ผู้ชันสูตรเฟิ่ง ข้าคิดออกแล้ว พระในวัดบอกว่า คุณหนูเซียวชอบนกมาก มักจะให้อาหารนกอยู่บ่อย ๆ ไม่มีนกตัวใดเกรงกลัวนางเลย” เจ้าพนักงานคนหนึ่งรีบเอ่ยปากบอก

“นกแก้วเรียนเสียงก็คือนกแก้วเรียนเสียง แต่นกตัวนั้นจะกรีดร้องเช่นนี้ได้อย่างไร” บางคนยังไม่เชื่อ ยังคงหวาดกลัว กลัวว่านกอัปมงคลในมือของเฟิ่งชิงหัวจะกลายร่างขึ้นมา

เฟิ่งชิงหัวพูดพร้อมรอยยิ้ม “เรื่องนี้ต้องถามซวี่กวงแล้ว เพราะเหตุใด เจ้านกตัวนี้ ไม่เพียงแค่ส่งเสียงกรีดร้อง ทั้งยังเรียกชื่อของเจ้าอีก”

สีหน้าของซวี่กวงเต็มไปด้วยความกลัว แต่ถ้าดูให้ดี ความกลัวนั้นแตกต่างไปจากความกลัวของคนอื่น

ความกลัวของคนอื่นคือความกลัวจากผี กลัวสิ่งที่ไม่รู้จัก แต่ซวี่กวง กลับเป็นความกลัวเป็นก่อนที่อาชญากรรมจะถูกเปิดเผย